Υπάρχει μη υλικός κόσμος κι αν υπάρχει έχει σκοτεινή πλευρά; Ο Διάβολος είναι πραγματικό πρόσωπο ή όλα αυτά είναι της φαντασίας μας;

Στην εποχή μας, μια εποχή ραγδαίας επιστημονικής προόδου και τεχνολογικής «επέλασης» προς κάθε κατεύθυνση, μας είναι συχνά πολύ εύκολο να απαξιούμε και να γελοιοποιούμε οτιδήποτε θεωρούμε μη ρεαλιστικό και εκτός της… σύγχρονης πραγματικότητά μας.

Ο υλικός κόσμος και η «λάμψη» του, μας έχουν τυφλώσει τόσο, σε σημείο να εκμηδενίζουμε και να ειρωνευόμαστε κάθε τι που σχετίζεται με τον πνευματικό κόσμο. Έναν κόσμο, επίσης υπαρκτό όπως και ο υλικός. Είμαστε συνηθισμένοι να θεωρούμε πραγματικό και  επομένως να σεβόμαστε κάτι, μόνο αν μπορούμε να το δούμε ή να το αγγίξουμε, ενώ θα έπρεπε με την ίδια σοβαρότητα να αντιμετωπίζουμε και τον μη υλικό κόσμο.

Έναν κόσμο που είναι ο αληθινά πραγματικός και που οι Γραφές μας τον περιγράφουν με απλοϊκές λέξεις, όπως πνεύμα, ουρανός και άλλα, ακριβώς γιατί δεν υπάρχουν ούτε οι κατάλληλες λέξεις αλλά ούτε και είναι δυνατό να εννοήσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια όλα εκείνα που δεν αποτελούν μέρος του υλικού (και προσωρινού) κόσμου μας. Το πνευματικό σύμπαν είναι απόλυτα υπαρκτό. Μέσα στην Αγία Γραφή και συγκεκριμένα στη Καινή Διαθήκη, συναντάμε μια σπουδαία περικοπή που μας πληροφορεί και μας υπενθυμίζει την ύπαρξη αλλά και την απειλή που αποτελεί για εμάς ένα μέρος αυτού του μη υλικού κόσμου.

Μια πραγματικότητα που όχι μόνο δε θα πρέπει να ξεχνάμε ποτέ αλλά και που είναι ανάγκη να της δώσουμε μεγάλη προσοχή! «Επειδή, η πάλη μας δεν είναι ενάντια σε αίμα και σάρκα, αλλά ενάντια στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου τού αιώνα, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας που βρίσκονται ανάμεσα στη γη και τον ουρανό» (Εφεσίους 6:12).

Ο Απόστολος Παύλος βάζει τα πράγματα στη θέση τους και ξεκαθαρίζει ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους στη μάχη που δίνουμε καθημερινά με το κακό. Το κακό δεν αποτελεί ύλη ούτε προέρχεται ουσιαστικά από έναν άλλο άνθρωπο. Καθημερινά πέφτουμε στη παγίδα να θεωρούμε πως για όλα φταίει κάποιος που έχουμε «απέναντί» μας. Νομίζουμε πως όλο το «παιχνίδι» παίζεται ανάμεσα σε εμάς και τον «απέναντι» μας. Μεγάλο λάθος όμως.

Εννοείται πως μέσα από τη ελεύθερη βούληση που μας παρέχει ο Θεός, μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, μα το κακό προέρχεται από τον μη υλικό κόσμο. Ακόμα και μέσα μας (και λέγοντας μέσα μας, δεν εννοούμε τα βιολογικά μας όργανα) υπάρχει κάτι το μη υλικό (όχι το κακό). Αυτό συνεπάγεται πως το κακό μπορεί να μας «επισκεφτεί» ή αν το πούμε διαφορετικά, μπορεί να μας απειλήσει με διάφορους τρόπους και να διεισδύσει μέσα σ’ αυτό το μη υλικό «κομμάτι» μας, με ενδεχόμενο αποτέλεσμα να υπερισχύσει το κακό μέσα μας. Θα πει κάποιος, «εγώ δε το πιστεύω».

Έχεις φυσικά όλο το δικαίωμα να μη πιστεύεις κάτι, μα αυτό δε σημαίνει πως παύει να υπάρχει. Καλό είναι να μη παραδινόμαστε τόσο εύκολα και αμαχητί στην άρνηση. Ακόμα και μέσα μας λοιπόν, υπάρχει κάτι μη υλικό, ανώτερο του υλικού κόσμου που δεν μπορεί να ερευνηθεί και να χαρακτηριστεί με επιστημονικούς όρους. Κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα απαραίτητο «συστατικό» που τον καθιστά άνθρωπο και όχι ρομπότ για παράδειγμα.

Ο δημιουργός Θεός μας χάρισε τη ζωή, δίνοντας μας κάτι απόλυτα δικό του, τη Πνοή Ζωής Του.  Την οποία, μιας και μας είναι αδύνατο να το εννοήσουμε διαφορετικά, την αποκαλούμε πνεύμα. «Και ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα της γης· και εμφύσησε στους μυκτήρες του πνοή ζωής, και έγινε ο άνθρωπος ψυχή που ζει» (Γένεση:2-7).

Πολύ απλοϊκό για ορισμένους από εμάς που έχουμε αφομοιωθεί από τον υλικό κόσμο. Πως αλλιώς όμως θα μπορούσε να μας μιλήσει και να καταλάβουμε Εκείνος που μας δημιούργησε από το μηδέν; Κι αν μας μιλούσε διαφορετικά, θα μπορούσαμε να εννοήσουμε το παραμικρό; Σίγουρα όχι. Όχι απλά δε θα καταλαβαίναμε τα λεγόμενα αλλά δε θα μπορούσαμε και να τα πιστέψουμε ίσως. Ο ίδιος ο Ιησούς είπε το εξής: «Αν δε με πιστεύετε όταν σας μιλάω για πράγματα που συμβαίνουν στη γη, πως θα με πιστέψετε αν σας πω για πράγματα που συμβαίνουν στον ουρανό;» (Κατά Ιωάννην 3:12). Πόσο δίκιο έχει ο Ιησούς!

Τι είναι λοιπόν το κακό; Από πού προέρχεται; Είναι κάτι αόριστο που απλά υπάρχει σαν κατάσταση στη ζωή μας; Στη πραγματικότητα το κακό δεν είναι καθόλου αόριστο και ξέρουμε πολύ καλά από που… ή μάλλον, από ποιόν προέρχεται. Η Αγία Γραφή μας αποκαλύπτει το πρόσωπο του κακού και τις προθέσεις του. Μας γνωστοποιεί πως το κακό δεν είναι μια αφηρημένη έννοια αλλά ένα υπαρκτό πρόσωπο του μη υλικού κόσμου με συγκεκριμένη προσωπικότητα και συγκεκριμένο στόχο.

Τα ονόματά του γνωστά σε όλους. Σατανάς, Διάβολος, Εωσφόρος. Ο Εωσφόρος λοιπόν (αυτός που μεταφέρει το φως) δεν προϋπήρξε κακός. Υπήρξε από τα μεγαλύτερα ουράνια πνεύματα κατέχοντας μάλιστα ύψιστη θέση στην «ιεραρχία» των πνευματικών δυνάμεων. Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε ότι οι άγγελοι είναι  ανώτερα πνευματικά όντα από τον άνθρωπο που μάλιστα υπάρχουν πριν από αυτόν και την κτίση του κόσμου μας. Ο Εωσφόρος είναι πνεύμα και άρα αγέραστος και αθάνατος, έως της τελικής κρίσης όπου θα δοθεί το οριστικό τέλος στο ζήτημα της αμαρτίας. Κατέχει όλες τις αγγελικές ιδιότητες και επίσης είναι υπεράνω τοπικών και χρονικών περιορισμών.

Είναι άυλος, αυτάρκης και εξαρτάται μόνο από τον Θεό. Πριν την πτώση του, ήταν ο πρώτος στην «ιεραρχία» των αγγέλων, έχοντας δύναμη, σοφία, λαμπρότητα και την καλοσύνη της αγγελικής φύσης. Ο Ησαΐας μάλιστα απορεί λέγοντας, «πώς έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, γιε της αυγής!» (Ησαΐας 14:12). Έχοντας ελεύθερη βούληση, επέλεξε την υπερηφάνεια και άρα την πτώση του, μιας και για Τον Θεό ισχύει το ότι «Η υπερηφάνεια προηγείται τού ολέθρου, και η υψηλοφροσύνη τού πνεύματος προηγείται της πτώσης» (Παροιμίες 16:18).

Ο προφήτης Ιεζεκιήλ περιγράφει πολύ ωραία αυτή τη κατάσταση της έπαρσης, «Η καρδιά σου υψώθηκε, εξαιτίας της ωραιότητάς σου· έφθειρες τη σοφία σου, εξαιτίας της λαμπρότητάς σου·» (Ιεζεκιήλ 28:17). Η υπερηφάνεια του Εωσφόρου εξελίχθηκε σε αυταπάτη και τελικά τον οδήγησε στην εναντίωση. Διαβάζουμε στον προφήτη Ησαΐα, «Εσύ έλεγες στην καρδιά σου: «Θα ανέβω στον ουρανό, θα υψώσω τον θρόνο μου πιο πάνω από τα αστέρια τού Θεού· και θα καθίσω επάνω στο βουνό της σύναξης, προς τα μέρη τού βορρά· θα ανέβω επάνω στα ύψη των σύννεφων· θα είμαι όμοιος με τον Ύψιστο» (Ησαΐας 14:13-14).

Η συνέπεια της εναντίωσης του Εωσφόρου ήταν η πτώση. Η απομάκρυνσή του από Τον Θεό. «Και έγινε πόλεμος στον ουρανό· ο Μιχαήλ και οι άγγελοί του πολέμησαν ενάντια στον δράκοντα, και ο δράκοντας πολέμησε και οι άγγελοί του. Και δεν υπερίσχυσαν ούτε βρέθηκε πλέον τόπος γι’ αυτούς στον ουρανό. Και ρίχτηκε ο μεγάλος δράκοντας, το αρχαίο φίδι, που αποκαλείται ο διάβολος, και ο σατανάς, που πλανάει ολόκληρη την οικουμένη, ρίχτηκε στη γη· και οι άγγελοί του ρίχτηκαν μαζί του» (Αποκάλυψη 12:7-9). Μαζί του, δηλαδή κατά τη πτώση του, παρέσυρε και έναν μεγάλο αριθμό αγγέλων τους οποίους «συναντάμε» στην Αγία Γραφή με διάφορα ονόματα αλλά κατά βάση ως δαιμόνια.

Έχουμε να κάνουμε λοιπόν όχι με μια αφηρημένη έννοια περί κακού αλλά με ένα πρόσωπο, μια οντότητα υπαρκτή. Ο στόχος του Σατανά είναι ο άνθρωπος και συγκεκριμένα η καταστροφή του. Μισεί θανάσιμα το ανθρώπινο γένος γιατί ο ίδιος είναι ήδη καταδικασμένος. «Και ο διάβολος, που τους πλανούσε, ρίχτηκε στη λίμνη με τη φωτιά και το θειάφι, όπου είναι το θηρίο και ο ψευδοπροφήτης· και θα βασανίζονται ημέρα και νύχτα, στους αιώνες των αιώνων» (Αποκάλυψη 20:10).

Ο διάβολος δεν είναι μια γελοία φιγούρα με κέρατα στο κεφάλι που κοσμεί συχνά, σημαίες ομάδων, μαγαζιά, αφίσες μουσικών συγκροτημάτων και τόσα άλλα που οι άνθρωποι έχουν επινοήσει. Ο διάβολος δεν είναι κάτι αστείο. Μιλώντας γι αυτόν, ο απόστολος Πέτρος, μας κάνει σαφές ότι είναι άκρως επικίνδυνος για τον άνθρωπο, και χρειάζεται μεγάλη προσοχή από εμάς προκειμένου να μη μας εξοντώσει. «Εγκρατευθείτε, αγρυπνήστε· επειδή, ο αντίδικός σας ο διάβολος περιτριγυρίζει, σαν ωρυόμενο λιοντάρι, ζητώντας ποιον να καταπιεί» (Ά Πέτρου 5:8). Αυτό ακριβώς είναι για εμάς ο διάβολος. Ο αντίδικός μας.

Δε πρέπει να το ξεχνάμε, όπως επίσης δε πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός πως πράγματι η μοναδική του έννοια είναι ο αφανισμός τους ανθρώπου, τον οποίο βλέπει σαν θήραμα. Έτσι πρέπει να τον αντιμετωπίζουμε. Σαν ένα ωρυόμενο λιοντάρι. Θα αστειευόμασταν ποτέ ή θα ήμασταν χαλαροί στη θέα ενός αγριεμένου λιονταριού; Φυσικά και όχι. Ας μη παρασυρόμαστε λοιπόν από την ατμόσφαιρα που καλλιεργείται εδώ και πολλά χρόνια, γιατί προφανώς ο σατανάς δεν είναι μια φανταστική κόκκινη φιγούρα. Ας μη ξεχνάμε ακόμα, πως τόλμησε να πειράξει τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, «Τότε, ο Ιησούς φέρθηκε από το Πνεύμα στην έρημο για να πειραστεί από τον διάβολο» (Κατά Ματθαίον 4:1).

Βεβαίως δε πρέπει να πανικοβαλλόμαστε, γιατί υπάρχει τρόπος αντίδρασης και είναι απλός όσο και αποτελεσματικός, «Υποταχθείτε, λοιπόν, στον Θεό· αντισταθείτε στον διάβολο, και θα φύγει από σας» (Ιακώβου 4:7). Όσο κι αν πολεμάει λυσσαλέα ο διάβολος, όπως προείπαμε, είναι καταδικασμένος και το ξέρει. Είναι ήδη νικημένος και η Αγία Γραφή μας το ξεκαθαρίζει από την αρχή, «και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της· Εκείνος  θα σου συντρίψει το κεφάλι  κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του» (Γένεση 3:15).

Η σκοτεινή πλευρά του μη υλικού κόσμου δεν είναι φανταστική. Ο εχθρός της ψυχής του ανθρώπου δεν είναι ποτέ στην ουσία ένας άλλος άνθρωπος, αλλά ο ίδιος ο διάβολος. Η μάχη που δίνει καθημερινά όποιος πιστεύει και ακολουθεί Τον Ιησού, είναι σκληρή αλλά αν εμείς Τον εμπιστευόμαστε, Εκείνος δε θα μας αφήσει εκτεθειμένους.

Είναι δεδομένο πως δε θα επιτρέψει ποτέ στον διάβολο να υπερβεί τα όρια μας, «πειρασμός δεν σας κατέλαβε, παρά μονάχα ανθρώπινος· όμως, είναι πιστός ο Θεός, ο οποίος δεν θα σας αφήσει να πειραστείτε περισσότερο από τη δύναμή σας, αλλά μαζί με τον πειρασμό θα κάνει και την έκβαση, ώστε να μπορείτε να υποφέρετε» (Ά Κορινθίους 10:13). Είναι αλήθεια. Ο άρχοντας του κόσμου μας, είναι ο διάβολος και θα «παίζει» μαζί μας, μέχρι την τελευταία του στιγμή. Ας μη ξεχνάμε όμως. Είναι ήδη νικημένος.

«Επειδή ο άρχοντας τούτου τού κόσμου έχει κριθεί» (Κατά Ιωάννην 16:11)

Βιβλικός επισκέπτης