Βρήκαν το σκελετό του δίπλα σε ένα πρόχειρο στέγαστρο σε κάποιο ερημικό νησί στα ανοιχτά του Ατλαντικού. Ο ανώνυμος ναυτικός κράτησε ένα ημερολόγιο στο οποίο περιέγραφε την τετράμηνη δοκιμασία του. Θα είχε εγκαταλειφθεί στο νησί Ανάληψη από τον ολλανδικό στόλο το 1725 για κάποιο έγκλημα που δεν αναφέρεται. Γρήγορα κατέληξε να πίνει αίμα από χελώνες για να σβήνει την αφόρητη δίψα του.
Τα σωματικά βάσανα του ανθρώπου ήταν έντονα, αλλά στο ημερολόγιό του ξεχωρίζει ένα μεγαλύτερο βάσανο – η ενοχή που τον τσάκιζε.
Έγραψε μαρτυρικά σημειώματα όπως: «Τι σουβλιές αισθάνονται από τύψεις οι βασανισμένοι θνητοί που εγκαταλείπουν το μονοπάτι της δικαιοσύνης».
Η μέγιστη απομόνωση αυτού του ναυτικού στο μοναχικό νησί προερχόταν από το αίσθημα του χωρισμού από το Θεό. Γι’ αυτό αποδείχθηκε το τέλος του ανυπόφορο.
Οι άνθρωποι αγωνίζονται με αυτή την απομόνωση της καρδιάς από την εποχή που «ο Aδάμ και η γυναίκα του κρύφτηκαν από το πρόσωπο του Kυρίου τού Θεού» μετά που έφαγαν τον απαγορευμένο καρπό (Γένεσις 3:8). Το παράξενο νέο συναίσθημα ντροπής, ενοχής και φόβου υποχρέωσε εκείνο το πρώτο ζευγάρι να φύγουν μακριά από το Θεό, όταν Αυτός τους κάλεσε.
Τα ίδια αισθήματα, δυστυχώς, είναι πολύ συνηθισμένα σε μας σήμερα.
Τι δημιουργεί το χωρισμό ανάμεσα σε μας και στο Θεό;
«Oι ανoμίες σας έβαλαν χωρίσματα ανάμεσα σε σας και στoν Θεό σας, και oι αμαρτίες σας έκρυψαν τo πρόσωπό τoυ από σας, για να μη ακoύει» (Ησαΐας 59:2).
Η αμαρτία υψώνει φράγματα. Μας χωρίζει από το Θεό.
Αλλά το μεγάλο χάσμα που απομονώνει τους αμαρτωλούς ανθρώπους από τον άγιο Θεό δεν είναι δικό Του έργο. Ο Θεός δεν έφυγε από τον Αδάμ και την Εύα … εκείνοι έφυγαν από το Θεό.
