Η ζωή μερικά πρωινά μοιάζει παράδεισο. Ξυπνάς, παίρνεις αναπνοή μπροστά στο παράθυρο και βλέπεις τις χρυσές ακτίνες να χρωματίζουν τα δέντρα.
Άλλο πρωινό πάλι ο κόσμος φαίνεται σαν ένας φρικτός τόπος. Σε ταρακουνάνε οι τίτλοι της εφημερίδας που κραυγάζουν για μια ακόμη βομβιστική ενέργεια η οποία ακρωτηρίασε ή τύφλωσε ένα παιδάκι, ακόμη ένα φονικό επεισόδιο με το δέκατο θύμα του, ακόμη μια πείνα ή ένας πόλεμος ή ένας σεισμός.
Υπάρχουν στιγμές που τίποτε πια δεν κάνει εντύπωση, τίποτε δε φαίνεται δίκαιο. Ακούς για μικρά παιδιά που βιάζονται, ενώ παράλληλα μαθαίνεις ότι τα αφεντικά της μαφίας καλοπερνούν με τα εγγόνια τους σε πολυτελείς βίλες.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Τι νόημα μπορούμε να βγάλουμε από τον θαυμάσιο και συνάμα τρομερό κόσμο μας;
Η ζωή μου ενδιαφέρει πραγματικά το Θεό; Ή είμαι απλώς το ελάχιστο γρανάζι σε κάποια τεράστια κοσμική μηχανή;
Ο Θεός έχει κάποιο σκοπό γι’ αυτόν τον κόσμο; Γιατί είμαστε εδώ;
