Το Προφητικό Χάρισμα στις Έσχατες Ημέρες
Πολλοί Χριστιανοί πιστεύουν ότι το χάρισμα της προφητείας σταμάτησε με το τέλος της αποστολικής εποχής. Αλλά η Αγία Γραφή αποκαλύπτει την ιδιαίτερη ανάγκη της εκκλησίας για θεία οδηγία κατά την κρίση του έσχατου καιρού. Βεβαιώνει για μια συνεχή ανάγκη εξασφάλισης προφητικού χαρίσματος μετά την εποχή της Καινής Διαθήκης.
Συνέχιση των Πνευματικών Χαρισμάτων. Δεν υπάρχει βιβλική μαρτυρία ότι ο Θεός θα αποσύρει τα πνευματικά χαρίσματα που έδωσε στην εκκλησία πριν αυτά να έχουν ολοκληρώσει την αποστολή τους, τα οποία, κατά τον Απόστολο Παύλο, είναι για να φέρουν στην εκκλησία «την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού» (Εφεσ. δ΄13). Εφόσον η εκκλησία δεν έφθασε στην εμπειρία αυτή, χρειάζεται ακόμη όλα τα χαρίσματα του Πνεύματος. Αυτά τα χαρίσματα, συμπεριλαμβανομένου και του χαρίσματος της προφητείας, θα συνεχίσουν να ενεργούν προς όφελος του λαού του Θεού μέχρι να επιστρέψει ο Χριστός. Κατά συνέπεια, προειδοποιεί ο Απόστολος Παύλος τους πιστούς «το Πνεύμα μη σβύνετε, προφητείας μη εξουθενείτε» (Α΄Θεσ. ε΄19,20), και συμβουλεύει «ζητείτε μετά ζήλου τα πνευματικά, μάλλον δε το να προφητεύητε» (Α΄Κορ. ιδ΄1).
Αυτά τα χαρίσματα δεν εκδηλώθηκαν πάντοτε σε αφθονία στη χριστιανική εκκλησία. Μετά το θάνατο των αποστόλων, οι προφήτες έχαιραν εκτίμησης σε πολλούς κύκλους μέχρι το 300 μ.Χ. Αλλά η πτώση της πνευματικότητας στην εκκλησία και σαν αποτέλεσμα η αποστασία (δείτε το κεφάλαιο 12), οδήγησαν στην ελάττωση τόσο της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος όσο και των χαρισμάτων Του. Συγχρόνως, ψευδοπροφήτες δημιούργησαν δυσπιστία στα προφητικά χαρίσματα.
Η παρακμή των προφητικών χαρισμάτων σε ορισμένες περιόδους της εκκλησιαστικής ιστορίας δε σημαίνει ότι ο Θεός είχε αποσύρει το χάρισμα για πάντα. Η Αγία Γραφή δείχνει πως, καθώς το τέλος πλησιάζει, το χάρισμα θα είναι παρόν για να παρασταθεί στην εκκλησία κατά τα δύσκολα χρόνια. Και περισσότερο από αυτό, δείχνει μια αυξάνουσα δραστηριότητα του χαρίσματος.
Το Προφητικό Χάρισμα Ακριβώς πριν από τη Δευτέρα Παρουσία. Ο Θεός έδωσε το χάρισμα της προφητείας στον Ιωάννη το Βαπτιστή να ανακοινώσει την πρώτη έλευση του Χριστού. Κατά τον ίδιο τρόπο πρέπει να περιμένουμε από Αυτόν να στείλει το προφητικό χάρισμα και πάλι για να δοθεί το μήνυμα της Δευτέρας Παρουσίας, για να έχει ο καθένας την ευκαιρία να ετοιμασθεί να συναντήσει το Σωτήρα.
Ο Χριστός αναφέρει ότι θα εγερθούν ψευδοπροφήτες ως ένα από τα σημεία της επικείμενης έλευσής Του (Ματθ. κδ΄11,24). Αν δεν υπήρχαν αληθινοί προφήτες κατά τα τέλη των αιώνων, ο Χριστός θα εφιστούσε την προσοχή εναντίον των διατεινομένων ότι έχουν αυτό το χάρισμα. Η προειδοποίησή Του εναντίον των ψευδοπροφητών υπονοεί ότι θα υπάρχουν και αληθινοί προφήτες.
Ο προφήτης Ιωήλ προείπε μια ιδιαίτερη έκχυση του προφητικού χαρίσματος ακριβώς πριν από την επιστροφή του Χριστού. «Και μετά ταύτα θέλω εκχέει το Πνεύμα μου επί πάσαν σάρκα. Και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας. Οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια, οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις. Και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει το Πνεύμα μου. Και θέλω δείξει τέρατα εν τοις ουρανοίς και επί της γης, αίμα, και πυρ, και ατμίδα καπνού. Ο ήλιος θέλει μεταστραφή εις σκότος, και η σελήνη εις αίμα, πριν έλθη η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής» (Ιωήλ β΄28-31).
Η πρώτη Πεντηκοστή είδε μια αξιοσημείωτη εκδήλωση του Πνεύματος. Ο Πέτρος αναφερόμενος στην προφητεία του Ιωήλ λέει ότι ο Θεός είχε υποσχεθεί παρόμοιες ευλογίες (Πράξ. β΄2-21). Οπωσδήποτε πρέπει να αναρωτηθούμε αν η προφητεία του Ιωήλ έφθασε στην τελική εκπλήρωσή της κατά την Πεντηκοστή, ή αν θα υπάρξει και μια άλλη εκπλήρωση πιο ολοκληρωμένη. Δεν έχουμε καμιά απόδειξη αν τα φαινόμενα στον ήλιο και στη σελήνη που ανέφερε ο Ιωήλ προηγήθηκαν ή ακολούθησαν αυτή την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Αυτά τα φαινόμενα δε συνέβησαν παρά αιώνες αργότερα (Δείτε το κεφάλαιο 24).
Η Πεντηκοστή λοιπόν, είναι μια πρόγευση της εκδήλωσης του Αγίου Πνεύματος πριν από τη Δευτέρα Παρουσία. Όπως η πρώιμη βροχή στην Παλαιστίνη πέφτει το φθινόπωρο, λίγο μετά τη σπορά, η έκχυση του Αγίου Πνεύματος στην Πεντηκοστή εγκαινιάσθηκε με την επιφοίτησή Του. Η πλήρης και τελική εκπλήρωση της προφητείας του Ιωήλ ανταποκρίνεται στην όψιμη βροχή, η οποία πέφτοντας την άνοιξη ωριμάζει το σπόρο (Ιωήλ β΄23). Το ίδιο, επιδαψίλευση του θείου Πνεύματος θα λάβει χώρα ακριβώς πριν από τη Δευτέρα Παρουσία, μετά τα προλεχθέντα σημεία στον ήλιο, στη σελήνη και στα άστρα (Ματθ. κδ΄29, Αποκ. ς’12-17, Ιωήλ β΄31). Όπως η όψιμη βροχή, αυτή η τελική επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος θα ωριμάσει το θερισμό της γης (Ματθ. ιγ΄30,39), «και πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθή» (Ιωήλ β΄32).
Το Προφητικό Χάρισμα στην Εκκλησία του Υπολοίπου. Η Αποκάλυψη ιβ΄ αναφέρει δύο μεγάλες περιόδους διωγμών. Κατά την πρώτη περίοδο η οποία εκτείνεται από το 538 μ.Χ. μέχρι το 1798 μ.Χ. (Αποκ. ιβ΄6,14, δείτε το κεφάλαιο 12) οι πιστοί υπέφεραν έντονο διωγμό. Και πάλι, ακριβώς πριν από τη Δευτέρα Παρουσία ο Σατανάς θα επιτεθεί στους «λοιπούς του σπέρματος αυτής», στην εκκλησία του Υπολοίπου η οποία αρνείται να εγκαταλείψει την υποταγή της στο Χριστό. Η Αποκάλυψη χαρακτηρίζει τους πιστούς οι οποίοι αποτελούν το Υπόλοιπον ως «τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού» (Αποκ. ιβ΄17).
Το ότι η φράση «την μαρτυρίαν του Ιησού» αναφέρεται στην προφητική αποκάλυψη, φαίνεται καθαρά από τις τελευταίες συνομιλίες ανάμεσα στον άγγελο και στον Ιωάννη.
Κοντά στο τέλος του βιβλίου ο άγγελος προσδιορίζεται ως «σύνδουλός σου και των αδελφών σου, οίτινες έχουσι την μαρτυρίαν του Ιησού» (Αποκ. ιθ΄10), και «σύνδουλός σου και των αδελφών σου των προφητών» (Αποκ. κβ΄9). Αυτές οι παράλληλες εκφράσεις κάνουν σαφές ότι οι προφήτες είναι οι οποίοι έχουν «την μαρτυρίαν του Ιησού». Αυτό εξηγεί η δήλωση του αγγέλου ότι «η μαρτυρία του Ιησού είναι το πνεύμα της προφητείας» (Αποκ. ιθ΄10).
Ας διαβάσουμε το ακόλουθο σχόλιο επάνω στο κείμενο αυτό: «Διότι η μαρτυρία του Ιησού [φέρεται από τον Ιησού] είναι [αποτελεί] το πνεύμα της προφητείας.» Αυτό ιδιαίτερα καθορίζει τους αδελφούς οι οποίοι κρατούν τη μαρτυρία του Ιησού ως κατέχοντες την προφητική έμπνευση. Κατ’ ουσίαν, η μαρτυρία του Ιησού αντιστοιχεί με τη φράση ο Ιησούς μαρτυρεί. Είναι η αυτοαποκάλυψη του Ιησού (σύμφωνα με το εδάφιο Αποκ. α΄1, που οφείλεται τελικά στο Θεό) η οποία θέτει σε ενέργεια τους χριστιανούς προφήτες.
Έτσι, η έκφραση το Πνεύμα της προφητείας μπορεί να αναφέρεται
1) στο Άγιο Πνεύμα που εμπνέει τον προφήτη με αποκάλυψη από το Θεό,
2) στην ενέργεια του χαρίσματος της προφητείας,
3) στο διάμεσο της ίδιας της προφητείας.
Το προφητικό χάρισμα, η μαρτυρία του Ιησού «στην εκκλησία με διάμεσο την προφητεία», περιέχει ένα διακριτικό χαρακτηριστικό της εκκλησίας του Υπολοίπου. Ο προφήτης Ιερεμίας συνδέει την εξάλειψη αυτού του χαρίσματος με την ανομία. «Νόμος δεν υπάρχει, ουδέ οι προφήται αυτής ευρίσκουσιν όρασιν παρά Κυρίου» (Θρήν. β΄9). Η Αποκάλυψη ταυτίζει την κατοχή των δύο ως διακριτικά χαρακτηριστικά της εκκλησίας των εσχάτων ημερών, αναφερόμενη στους πιστούς ως «τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού» – το προφητικό χάρισμα (Αποκ. ιβ΄17).
Ο Θεός έδωσε το προφητικό χάρισμα στην «εκκλησία» της Εξόδου για να οργανώσει, να διδάξει και να κατευθύνει το λαό Του. (Πράξ. ζ΄38). «Διά προφήτου ανεβίβασεν ο Κύριος τον Ισραήλ εξ Αιγύπτου, και διά προφήτου διεφυλάχθη» (Ωσηέ. ιβ΄13). Δεν προκαλεί λοιπόν έκπληξη να βρούμε αυτό το χάρισμα μεταξύ εκείνων οι οποίοι συμμετέχουν στην ύστατη έξοδο – τη διαφυγή από τον πλανήτη γη τον μολυσμένο από την αμαρτία – στην ουράνια Χαναάν. Αυτή η έξοδος, την οποία ακολουθεί η Δευτέρα Παρουσία είναι η τελική και πλήρης εκπλήρωση του εδ. Ησ. ια΄11. «Εν εκείνη τη ημέρα ο Κύριος θέλει βάλει την χείρα αυτού πάλιν δευτέραν φοράν διά να αναλάβη το υπόλοιπον του λαού αυτού, το οποίον μένει».
Βοήθεια στην Τελική Κρίση. Η Αγία Γραφή αποκαλύπτει ότι ο λαός του Θεού στις έσχατες ημέρες της ιστορίας της γης θα γνωρίσει το μεγάλο θυμό της δύναμης του σατανικού δράκοντα, καθώς αυτός επιδίδεται σε μια τελική προσπάθεια να τους καταστρέψει (Αποκ. ιβ΄17). «Και θέλει είσθαι καιρός θλίψεως, οποία ποτέ δεν έγεινεν αφού υπήρξεν έθνος» (Δαν. ιβ΄1). Για να τους βοηθήσει να επιζήσουν από αυτή την πολύ έντονη διαμάχη των αιώνων, ο Θεός από αγάπη και καλοσύνη έδωσε στο λαό Του τη βεβαιότητα ότι δε θα είναι μόνοι. Η μαρτυρία του Ιησού, το Πνεύμα της προφητείας θα τους οδηγούσε με ασφάλεια στον τελικό σκοπό τους – την ενοποίηση με το Σωτήρα τους κατά τη Δευτέρα Παρουσία.
Η ακόλουθη απεικόνιση εξηγεί τη σχέση ανάμεσα στην Αγία Γραφή και στις μεταβιβλικές περιπτώσεις του προφητικού χαρίσματος. Ας υποθέσουμε ότι ξεκινάμε για ένα ταξίδι. Ο πλοίαρχος μας δίνει ένα βιβλίο υποδείξεων, λέγοντάς μας ότι το περιεχόμενό του είναι επαρκές για όλο το ταξίδι μας, και ότι αν προσέξουμε τις υποδείξεις, θα φθάσουμε με ασφάλεια στο λιμάνι του προορισμού μας. Όταν το πλοίο ξεκίνησε, ανοίγουμε το βιβλίο μας για να μάθουμε το περιεχόμενό του. Βρίσκουμε ότι ο συγγραφέας δίνει γενικές κατευθύνσεις για να μας οδηγήσει στο ταξίδι μας, και να μας καθοδηγεί όσο γίνεται πιο πρακτικά, έχοντας υπόψη διάφορα απρόοπτα που μπορούν να συμβούν πριν από το τέλος. Μας λέει επίσης ότι το τελευταίο μέρος του ταξιδιού μας είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο, ότι η μορφή της ακτής πάντοτε αλλάζει από την κινούμενη άμμο και τη θαλασσοταραχή. Και προσθέτει: «Αλλά για το σημείο αυτό του ταξιδιού σάς έχω προμηθεύσει έναν οδηγό, ο οποίος θα είναι κοντά σας και θα σας δώσει οδηγίες όταν το απαιτούν οι περιστάσεις και οι κίνδυνοι. Και σε αυτόν πρέπει να προσέξετε». Με τις υποδείξεις αυτές φθάσαμε στις επικίνδυνες στιγμές, και εμφανίσθηκε ο οδηγός, σύμφωνα με την υπόσχεση. Αλλά μερικοί από το πλήρωμα, καθώς αυτός πρόσφερε τις υπηρεσίες του, σηκώθηκαν εναντίον του λέγοντας: «έχουμε το πρωτότυπο βιβλίο των οδηγιών, και αυτό μας είναι αρκετό. Μένουμε σε αυτό και μόνο σε αυτό. Δε χρειαζόμαστε τίποτε από σας». Ποιοι λοιπόν πρόσεξαν τις υποδείξεις του πρωτότυπου βιβλίου; Εκείνοι που απέρριψαν τον οδηγό ή εκείνοι που τον δέχθηκαν, όπως υπέδειξε το βιβλίο; Εσείς να κρίνετε.
