Πόσο Σπουδαίο Είναι το Βάπτισμα;
Είναι άξιο λόγου να κινδυνεύσει κανείς τη ζωή του γι’ αυτό; Απαιτεί ο Θεός πραγματικά το βάπτισμα; Η σωτηρία εξαρτάται από το αν είναι κάποιος βαπτισμένος;
Το Παράδειγμα του Ιησού. Κάποια μέρα ο Ιησούς άφησε το ξυλουργείο στη Ναζαρέτ, αποχαιρέτισε την οικογένειά Του και πήγε στον Ιορδάνη, όπου ο εξάδελφός Του Ιωάννης κήρυττε. Πλησιάζοντας στον Ιωάννη, ζήτησε να βαπτισθεί. Ξαφνιασμένος ο Ιωάννης προσπάθησε να Τον αποτρέψει λέγοντάς Του: «Εγώ χρείαν έχω να βαπτισθώ υπό σου, και συ έρχεσαι προς εμέ;» Ο Ιησούς του απάντησε: «Άφες τώρα, διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην» (Ματθ. γ΄13-15).
Το βάπτισμα του Ιησού έδωσε στην τελετή αυτή θεία καθιέρωση (Ματθ. γ΄13-17, κα΄25). Το βάπτισμα είναι μια όψη της δικαιοσύνης στην οποία όλοι μπορούμε να συμμετέχουμε. Αφού ο Χριστός, ο Αναμάρτητος, βαπτίσθηκε για να εκπληρώσει «πάσαν δικαιοσύνην», εμείς που είμαστε αμαρτωλοί, πρέπει να κάνουμε το ίδιο.
Η Εντολή του Ιησού. Στο τέλος της διακονίας Του ο Χριστός έδωσε την εντολή στους μαθητές Του: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς» (Ματθ. κη΄18-20).
Στην εντολή αυτή ο Ιησούς κάνει σαφές ότι απαιτεί το βάπτισμα εκείνων οι οποίοι επιθυμούν να αποτελέσουν μέρος της εκκλησίας Του, της πνευματικής βασιλείας Του. Καθώς, με τη διακονία των μαθητών, το Άγιο Πνεύμα οδηγούσε τους ανθρώπους να μετανοήσουν και να δεχθούν τον Ιησού ως Σωτήρα τους, έπρεπε να βαπτισθούν στο όνομα του Τριαδικού Θεού. Το βάπτισμά τους θα αποδείκνυε ότι είχαν εισέλθει σε προσωπική σχέση με το Χριστό και υποσχέθηκαν να ζήσουν σε αρμονία με τις αρχές της βασιλείας της χάρης. Ο Χριστός ολοκλήρωσε την εντολή Του να βαπτίζουν με τη βεβαίωση, «και ιδού, εγώ είμαι μεθ’υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος».
Μετά την ανάληψη του Χριστού, οι απόστολοι διακήρυξαν την αναγκαιότητα και το επείγον του βαπτίσματος (Πράξ. β΄38, ι΄48, κβ΄16). Σε απάντηση, πλήθη βαπτίσθηκαν, δημιουργώντας την εκκλησία της Καινής Διαθήκης (Πράξ. β΄41,47, η΄12) και δεχόμενοι την εξουσία του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Βάπτισμα και Σωτηρία. Ο Χριστός είπε πως «όστις πιστεύση και βαπτισθή, θέλει σωθή» (Μάρκ. ις΄16). Στην αποστολική εκκλησία το βάπτισμα αυτομάτως ακολουθούσε την αποδοχή του Χριστού. Ήταν η επιβεβαίωση της πίστης του νεοφύτου (Πράξ. η΄12, ις΄30-34).
Ο Απόστολος Πέτρος χρησιμοποίησε την πείρα του Νώε στον κατακλυσμό για να απεικονίσει τη σχέση ανάμεσα στο βάπτισμα και στη σωτηρία. Στην προκατακλυσμιαία εποχή, η αμαρτία έφθασε σε τέτοιο βαθμό που, χρησιμοποιώντας το Νώε, ο Θεός ειδοποίησε τον κόσμο να μετανοήσει, ειδεμή θα αντιμετώπιζε την καταστροφή. Μόνο οκτώ πρόσωπα πίστευσαν και εισήλθαν στην κιβωτό και «διεσώθησαν δι’ ύδατος». Και ο Απόστολος Πέτρος είπε: «Του οποίου αντίτυπον όν το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν, διά της αναστάσεως Ιησού Χριστού» (Α΄Πέτρ. γ΄20,21).
Ο Απόστολος Πέτρος εξήγησε ότι σωζόμαστε με το βάπτισμα, όπως ο Νώε και η οικογένειά του σώθηκαν με το νερό. Φυσικά, ο Θεός δεν έσωσε το Νώε με το νερό του κατακλυσμού. Κατ’ αναλογία, το αίμα του Χριστού και όχι το νερό του βαπτίσματος είναι που αφαιρεί την αμαρτία από τον πιστό. Το βάπτισμα, όπως η υπακοή [του Νώε] να εισέλθει στην κιβωτό, είναι μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως. Όταν ο άνθρωπος, με τη δύναμη του Θεού δίνει αυτή τη μαρτυρία, η σωτηρία που εξασφαλίζεται «διά της αναστάσεως του Ιησού Χριστού» γίνεται αποτελεσματική.
Ωστόσο, ενώ το βάπτισμα είναι ζωτικά συνδεδεμένο με τη σωτηρία, δεν εξασφαλίζει τη σωτηρία. Ο Απόστολος Παύλος θεωρεί την εμπειρία της εξόδου του Ισραήλ ως συμβολική απεικόνιση του βαπτίσματος. «Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, ότι οι πατέρες ημών ήσαν πάντες υπό την νεφέλην, και πάντες διά της θαλάσσης διήλθον, και πάντες εις τον Μωυσήν εβαπτίσθησαν εν τη νεφέλη και εν τη θαλάσση, και πάντες την αυτήν πνευματικήν βρώσιν έφαγον, και πάντες το αυτό πνευματικόν ποτόν έπιον». Περιβαλλόμενος από το υγρό στοιχείο – το νέφος από επάνω και το νερό από τα δύο πλάγια – ο λαός του Ισραήλ συμβολικά βαπτίσθηκε καθώς διέσχιζε την Ερυθρά Θάλασσα. Όμως, παρά την πείρα αυτή «δεν ευηρεστήθη ο Θεός εις τους πλειοτέρους εξ αυτών» (Α΄Κορ. ι΄1-5). Έτσι και σήμερα, το βάπτισμα δεν εξασφαλίζει αυτόματα τη σωτηρία. Οι εμπειρίες του λαού Ισραήλ «εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν, ώστε ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση» (Α΄Κορ. ι΄11,12).
