Τα Λειτουργήματα του Ιησού Χριστού
Τα λειτουργήματα του προφήτη, του ιερέα και του βασιλιά ήταν μοναδικά, γενικά απαιτώντας καθιερωμένη υπηρεσία διαμέσου του χρίσματος (Α΄Βασ. ιθ΄16, Έξ. λ΄30, Β΄Σαμ. ε΄3). Οι προφητείες έδειχναν ότι ο ερχόμενος Μεσσίας, ο Κεχρισμένος θα είχε αυτά τα τρία λειτουργήματα. Ο Χριστός επιτελεί το έργο Του ως μεσίτης ανάμεσα στο Θεό και σε μας μέσα από τα λειτουργήματα του προφήτη, του ιερέα και του βασιλιά. Ο Χριστός ο Προφήτης γνωστοποιεί σε μας το θέλημα του Θεού, ο Χριστός ο Ιερέας μάς παρουσιάζει στο Θεό και το αντίστροφο, και ο Χριστός ο Βασιλιάς ασκεί την προσηνή εξουσία του Θεού στο λαό Του.
Χριστός ο Προφήτης. Ο Θεός αποκάλυψε στο Μωυσή το προφητικό λειτούργημα του Χριστού: «Προφήτην εκ μέσου των αδελφών αυτών θέλω αναστήσει εις αυτούς, ως σε, και θέλω βάλει τους λόγους μου εις το στόμα αυτού, και θέλει λαλεί προς αυτούς πάντα όσα εγώ προστάζω εις αυτόν» (Δευτ. ιη΄18). Οι σύγχρονοι του Χριστού αναγνώρισαν την εκπλήρωση αυτής της πρόρρησης (Ιωάν. ς΄14, ζ΄40, Πράξ. γ΄22,23).
Ο Ιησούς αναφέρθηκε στον εαυτό Του ως προφήτη (Λουκά ιγ΄33). Με προφητική αυθεντία διακήρυξε (Ματθ. ζ΄29) τις αρχές της βασιλείας του Θεού (Ματθ. ε΄-ζ΄, κβ΄36-40), και αποκάλυψε το μέλλον (Ματθ. κδ΄1-51, Λουκά ιθ΄41-44).
Πριν από την ενσάρκωσή Του ο Χριστός ενέπνευσε τους βιβλικούς συγγραφείς με το Πνεύμα Του και τους έδωσε προφητείες για τα πάθη Του «και τας μετά ταύτα δόξας» (Α΄Πέτρ. α΄11). Μετά την ανάληψή Του συνέχισε να αποκαλύπτει τον εαυτό Του στο λαό Του. Η Αγία Γραφή λέει ότι δίνει «την μαρτυρίαν» – «το πνεύμα της προφητείας» – στο πιστό Του Υπόλοιπον (Αποκ. ιβ΄17, ιθ΄10, δείτε το κεφάλαιο 17).
Χριστός ο Ιερέας. Ένας θείος όρκος καθιέρωσε αμετακίνητη την ιεροσύνη του Μεσσία. «Ώμοσεν ο Κύριος και δεν θέλει μεταμεληθή, Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Ψαλμ. ρι΄4). Ο Χριστός δεν ήταν απόγονος του Ααρών. Όπως στο Μελχισεδέκ, έτσι και σε Αυτόν το δικαίωμα της ιεροσύνης ήταν με θείο διορισμό (Εβρ. ε΄6,10, δείτε κεφάλαιο 7). Η μεσιτική ιεροσύνη Του είχε δύο φάσεις: μια επίγεια και μια ουράνια.
1. Επίγεια ιεροσύνη του Χριστού. Ο ρόλος του ιερέα στο θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος συμβόλιζε την επίγεια διακονία του Ιησού. Ο Ιησούς ήταν κατάλληλος για το λειτούργημα του ιερέα. Ήταν αληθινά άνθρωπος, ήταν «ο καλούμενος υπό του Θεού» να εργασθεί «εις τα προς τον Θεόν», με το ιδιαίτερο καθήκον «διά να προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών» (Εβρ. ε΄1,4).
Ο ιερέας ήταν για να συμφιλιώνει τους λατρευτές με το Θεό μέσα από το σύστημα των θυσιών, οι οποίες συμβόλιζαν την εξασφάλιση του ιλασμού από την αμαρτία (Λευιτ. α΄4. δ΄29,31,35, ε΄10, ις΄6, ιζ΄11). Έτσι, οι συνεχείς θυσίες στο θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος συμβόλιζαν τη διαθεσιμότητα του συνεχούς ιλασμού.
Αυτές οι θυσίες δεν ήταν αρκετές. Δεν μπορούσαν να κάνουν τέλειο τον προσφέροντα, να αφαιρέσουν αμαρτίες ή να δημιουργήσουν μια καθαρή συνείδηση (Εβρ. ι΄1-4, θ΄9). Αποτελούσαν απλώς σκιά των μελλόντων αγαθών (Εβρ. ι΄1, θ΄9,23,24). Η Παλαιά Διαθήκη λέει ότι ο ίδιος ο Μεσσίας θα έπαιρνε τη θέση εκείνων των θυσιών (Ψαλμ. μ΄6-8, Εβρ. ι΄5-9). Αυτές οι θυσίες, λοιπόν, έδειχναν τις διάφορες θλίψεις και τον εξιλαστήριο θάνατο του Χριστού, του Σωτήρα. Αυτός, ο Αμνός του Θεού, έγινε αμαρτία για μας, κατάρα για μας. Το αίμα Του μας καθαρίζει από όλες τις αμαρτίες (Β΄Κορ. ε΄21, Γαλ. γ΄13, Α΄Ιωάν. α΄7, Α΄Κορ. ιε΄3).
Έτσι, κατά την επίγεια διακονία Του ο Χριστός ήταν ιερέας και προσφορά μαζί. Ο θάνατός Του στο σταυρό ήταν μέρος του ιερατικού έργου Του. Μετά τη θυσία Του στο Γολγοθά, η ιερατική μεσιτεία Του επικεντρώθηκε στο ουράνιο αγιαστήριο.
2. Ουράνια ιεροσύνη του Χριστού. Η ιερατική διακονία του Χριστού που άρχισε στη γη, ολοκληρώνεται στον ουρανό. Η ταπείνωσή Του στη γη ως ο θλιβόμενος δούλος του Θεού, Τον έκανε κατάλληλο να είναι ο αρχιερέας μας στον ουρανό (Εβρ. β΄17,18, δ΄15, ε΄2). Η προφητεία αποκαλύπτει ότι ο Μεσσίας έπρεπε να είναι ιερέας στο θρόνο του Θεού (Ζαχ. ς΄13). Μετά την ανάστασή Του, ο ταπεινωμένος Χριστός εξυψώθηκε. Τώρα ο Αρχιερέας μας κάθεται «εν δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς», ιερουργώντας στο ουράνιο αγιαστήριο (Εβρ. η΄1,2, α΄3, θ΄24).
Ο Χριστός άρχισε το μεσιτικό έργο Του ευθύς μετά την ανάληψή Του. Το ανερχόμενο σύννεφο θυμιάματος στα άγια του ναού συμβόλιζαν τις αξίες, τις προσευχές και τη δικαιοσύνη του Χριστού, που καθιστούν τη λατρεία και τις προσευχές μας ευπρόσδεκτες στο Θεό. Το θυμίαμα μπορούσε να προσφερθεί μόνο επάνω σε κάρβουνα παρμένα από το θυσιαστήριο του ολοκαυτώματος, το οποίο αποκαλύπτει τη στενή σχέση μεταξύ της μεσιτείας και της εξιλαστήριας θυσίας στο θυσιαστήριο. Έτσι, το μεσιτικό έργο του Χριστού βασίζεται στην τέλεια εξιλαστήρια θυσία Του.
Η μεσιτεία του Χριστού προσφέρει ενθάρρυνση στο λαό Του, επειδή «δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχομένους εις τον Θεόν δι’αυτού, ζων πάντοτε διά να μεσιτεύση υπέρ αυτών» (Εβρ. ζ΄25). Επειδή ο Χριστός μεσιτεύει για το λαό Του, όλες οι κατηγορίες του Σατανά χάνουν τη νομική βάση τους (Α΄Ιωάν. β΄1, Ζαχ. γ΄1). Ο Απόστολος Παύλος θέτει μια ερώτηση σε ρητορικό σχήμα: «Τίς θέλει είσθαι ο κατακρίνων;». Και τότε έδωσε τη βεβαιότητα ότι ο Χριστός ο ίδιος είναι στα δεξιά του Θεού και μεσιτεύει για μας (Ρωμ. η΄34). Βεβαιώνοντας το ρόλο Του ως Μεσίτου, ο Χριστός είπε: «Αληθώς σας λέγω ότι όσα αν αιτήσητε παρά του Πατρός εν τω ονόματί μου, θέλει σας δώσει» (Ιωάν. ις΄23).
Χριστός ο Βασιλιάς. «Ο Κύριος ητοίμασε τον θρόνον αυτού εν τω ουρανώ, και η βασιλεία αυτού δεσπόζει τα πάντα» (Ψαλμ. ργ΄19). Είναι αυταπόδεικτο ότι ο Υιός του Θεού ως ένας από τη Θεότητα, μετέχει στη θεία διακυβέρνηση όλου του σύμπαντος.
Ο Χριστός, ως Θεάνθρωπος, θα εξασκήσει το αξίωμα της βασιλείας Του επάνω σε εκείνους που Τον δέχθηκαν ως Κύριο και Σωτήρα. Έχει λεχθεί: «Ο θρόνος σου, Θεέ, είναι εις τον αιώνα του αιώνος, σκήπτρον ευθύτητος είναι το σκήπτρον της βασιλείας σου» (Ψαλμ. με΄6, Εβρ. α΄8,9).
Η βασιλεία του Χριστού δεν εγκαθιδρύθηκε χωρίς αγώνα, διότι «παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού κατά του Κυρίου και κατά του χριστού [Μεσσία] αυτού» (Ψαλμ. β΄1). Αλλά η δολοπλοκία τους απέτυχε. Ο Θεός θα εγκαταστήσει το Μεσσία με πρόσταγμα: «Έχρισα τον βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου». Και δήλωσε: «Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε εγέννησα» (Ψαλμ. β΄6,7, Εβρ. α΄5). Το όνομα του Βασιλιά ο οποίος θα καθίσει στο θρόνο του Δαβίδ είναι: «Ο ΚΥΡΙΟΣ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΗΜΩΝ» (Ιερ. κγ΄5,6). Η διακυβέρνησή Του είναι μοναδική, επειδή το λειτούργημά Του στον ουράνιο θρόνο είναι και ως ιερέας και ως βασιλιάς (Ζαχ. ς΄13).
Στη Μαρία ο άγγελος Γαβριήλ ανακοίνωσε ότι ο Ιησούς θα γινόταν ο μεσσιανικός ηγεμόνας, λέγοντας: «Θέλει βασιλεύσει επί τον οίκον του Ιακώβ εις τους αιώνας, και της βασιλείας αυτού δεν θέλει είσθαι τέλος» (Λουκά α΄33). Η βασιλεία Του περιγράφεται με δύο θρόνους που συμβολίζουν τις δύο βασιλείες Του. Ο «θρόνος της χάριτος» (Εβρ. δ΄16) αντιπροσωπεύει τη βασιλεία της χάρης, ο «θρόνος της δόξης (Ματθ. κε΄31) σημαίνει τη βασιλεία της δόξας.
1. Η βασιλεία της χάρης. Ευθύς μετά που ο πρώτος άνθρωπος αμάρτησε, εγκαθιδρύθηκε η βασιλεία της χάρης. Αυτή υφίσταται με την υπόσχεση του Θεού. Διαμέσου της πίστης οι άνθρωποι μπορούσαν να γίνουν πολίτες της. Αλλά αυτή δεν είχε εγκαθιδρυθή καθ’ολοκληρίαν μέχρι το θάνατο του Χριστού. ‘Οταν στο σταυρό ο Χριστός ανέκραξε «τετέλεσται», οι απαιτήσεις για το σχέδιο της σωτηρίας ικανοποιήθηκαν και η νέα διαθήκη επικυρώθηκε (Εβρ. θ΄15-18).
Η δήλωση του Ιησού «επληρώθη ο καιρός και επλησίασεν η βασιλεία του Θεού» (Μάρκ. α΄15) είναι μια άμεση αναφορά στη βασιλεία της χάρης που σύντομα θα εγκαθιδρυόταν με το θάνατό Του. Βασισμένη στη λύτρωση και όχι στη δημιουργία, αυτή η βασιλεία δέχεται τους πολίτες της με την αναγέννηση – τη νέα γέννηση. Ο Ιησούς αποφάνθηκε: «Εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και Πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού» (Ιωάν. γ΄5,3). Συγκρίνει την αύξησή της με την εκπληκτική αύξηση ενός κόκκου σιναπιού και με το αποτέλεσμα του προζυμιού στο αλεύρι (Μάρκ. δ΄22-31, Ματθ. ιγ΄33).
Η βασιλεία της χάρης δε φαίνεται εξωτερικά, αλλά από τα αποτελέσματα στην καρδιά των πιστών. Ο Ιησούς είπε ότι αυτή η βασιλεία «δεν έρχεται ώστε να παρατηρήται. Ουδέ θέλουσιν ειπεί, Ιδού, εδώ είναι, ή, Ιδού εκεί, διότι η βασιλεία του Θεού είναι εντός υμών» (Λουκά ιζ΄20,21). Είπε ότι δεν είναι βασιλεία του κόσμου, αλλά βασιλεία της αλήθειας. «Βασιλεύς είμαι εγώ. Εγώ διά τούτο εγεννήθην, και διά τούτο ήλθον εις τον κόσμον, διά να μαρτυρήσω εις την αλήθειαν. Πας όστις είναι εκ της αληθείας, ακούει την φωνήν μου» (Ιωάν. ιη΄37). Ο Απόστολος Παύλος είπε ότι η βασιλεία του Χριστού είναι «δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν Πνεύματι Αγίω», στην οποία οι πιστοί έχουν μεταφερθεί (Ρωμ. ιδ΄17, Κολ. α΄13).
Η εγκαθίδρυση αυτής της βασιλείας είναι μια επώδυνη πείρα, που βεβαιώνει ότι δεν υπάρχει στέμμα χωρίς σταυρό. Προς το τέλος της δημόσιας διακονίας Του ο Ιησούς, ο Μεσσίας, ο Θεάνθρωπος, ήρθε στην Ιερουσαλήμ ως ο δικαιωματικός κληρονόμος στο θρόνο του Δαβίδ. Καθισμένος σε ένα γαϊδρουράκι, όπως ήταν το ιουδαϊκό έθιμο για βασιλική είσοδο (Ζαχ. θ΄9), δέχθηκε τις ενθουσιώδεις εκδηλώσεις του αυθόρμητου πλήθους. Κατά τη θριαμβευτική Του είσοδο στη βασιλική πόλη «ο περισσότερος όχλος έστρωσαν τα ιμάτια εαυτών» για να δημιουργήσουν ένα βασιλικό τάπητα, ρίχνοντας φοινικόκλαδα και φωνάζοντας: «Ωσαννά τω υιώ Δαβίδ, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!» (Ματθ. κα΄8,9), εκπληρώνοντας έτσι την προφητεία του Ζαχαρία. Τώρα ο Χριστός παρουσίασε τον εαυτό Του ως Μεσσιανικό βασιλιά.
Δυστυχώς, η αξίωσή Του για το θρόνο συνάντησε την αντίσταση. Το σατανικό μίσος κατά του Αναμαρτήτου έφθασε στο αποκορύφωμά του. Σε διάστημα δώδεκα ωρών, οι υπερασπιστές της πίστης – το Συνέδριο Τον συνέλαβε κρυφά, Τον δίκασε και Τον καταδίκασε σε θάνατο.
Κατά τη δίκη Του ο Ιησούς δημόσια δήλωσε ότι ήταν Υιός του Θεού και Βασιλιάς του λαού Του (Λουκά κγ΄3, Ιωάν. ιη΄33-37). Σε απάντηση της αξίωσής Του, ειρωνικά Τον ενέδυσαν με βασιλικό μανδύα και Τον στεφάνωσαν, όχι με χρυσό στέμμα, αλλά με αγκάθια (Ιωάν. ιθ΄2). Η υποδοχή Του ως βασιλιάς αντιστράφηκε σε ειρωνεία. Κτυπώντας Τον οι στρατιώτες έλεγαν χλευαστικά: «Χαίρε, βασιλεύς των Ιουδαίων!» (Ιωάν. ιθ΄3). Και όταν ο Ρωμαίος κυβερνήτης, ο Πιλάτος, Τον παρουσίασε στο έθνος λέγοντας, «Ιδού ο βασιλεύς σας!» ο λαός Του ομόφωνα Τον απέρριψε, φωνάζοντας: «Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν!» (Ιωάν. ιθ΄14,15).
Περνώντας από την πιο βαθιά ταπείνωση – το σταυρικό θάνατο – ο Χριστός εγκαθίδρυσε τη βασιλεία της χάρης. Αμέσως μετά την εξύψωσή Του έθεσε τέλος στην ταπείνωσή Του. Κατά την ανάληψή Του ενθρονίσθηκε στον ουρανό ως Ιερέας και Βασιλιάς, μοιραζόμενος το θρόνο του Πατέρα Του (Ψαλμ. β΄7,8, Εβρ. α΄3-5, Φιλιπ. β΄9-11, Εφεσ. α΄20-23). Αυτή η ενθρόνιση δεν Του έδωσε, ως Υιός του Θεού, κάποια δύναμη την οποία ήδη δεν είχε. Αλλά τώρα, ως θείος-ανθρώπινος Μεσίτης, η ανθρώπινη φύση Του συμμετείχε στην ουράνια δύναμη και δόξα για πρώτη φορά.
2. Η βασιλεία της δόξας. Μια παρουσίαση της βασιλείας της δόξας δόθηκε στο ‘Ορος της Μεταμορφώσεως. Εκεί ο Χριστός παρουσιάσθηκε με τη δόξα Του. «Έλαμψε το πρόσωπον αυτού ως ο ήλιος, τα δε ιμάτια αυτού έγιναν λευκά ως το φως» (Ματθ. ιζ΄2). Ο Μωυσής και ο Ηλίας αντιπροσώπευσαν τους λυτρωμένους – ο Μωυσής αντιπροσωπεύοντας εκείνους που πέθαναν εν Χριστώ και θα αναστηθούν, και ο Ηλίας αντιπροσωπεύοντας εκείνους που θα αρπαχθούν στον ουρανό χωρίς την εμπειρία του θανάτου κατά τη Δευτέρα Παρουσία.
Η βασιλεία της δόξας θα εγκατασταθεί με τα ανατρεπτικά γεγονότα κατά την επιστροφή του Χριστού (Ματθ. κδ΄27,30,31, κε΄31,32). Μετά την κρίση, όταν το μεσιτικό έργο του Υιού του ανθρώπου θα έχει τελειώσει στο ουράνιο αγιαστήριο, ο «Παλαιός των Ημερών» – ο Θεός Πατέρας – θα Του δώσει την εξουσία, τη δόξα και τη βασιλεία (Δαν. ζ΄9,10,14). Τότε «η βασιλεία, και η εξουσία, και η μεγαλωσύνη των βασιλειών των υποκάτω παντός του ουρανού θέλει δοθή εις τον λαόν των αγίων του Υψίστου, του οποίου η βασιλεία είναι βασιλεία αιώνιος και πάσαι αι εξουσίαι θέλουσι λατρεύσει και υπακούσει εις αυτόν» (Δαν. ζ΄27).
Η βασιλεία της δόξας θα εγκαθιδρυθεί τελικά στη γη, στο τέλος της χιλιετηρίδας, όταν η νέα Ιερουσαλήμ θα κατέλθει από τον ουρανό (Αποκ. κ΄,κα΄). Δεχόμενοι το Χριστό ως Σωτήρα μας, μπορούμε να γίνουμε πολίτες της βασιλείας της χάρης σήμερα, και της βασιλείας της δόξας στη δεύτερη έλευσή Του. Μπροστά μας βρίσκεται μια ζωή με απεριόριστες δυνατότητες. Η ζωή που ο Χριστός προσφέρει, δεν είναι μια ζωή γεμάτη αποτυχίες, σκόρπιες ελπίδες και σκόρπια όνειρα, αλλά μια ζωή ανάπτυξης, μια επιτυχημένη πορεία με το Σωτήρα. Είναι μια ζωή που διαρκώς επιδεικνύει γνήσια αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα, εγκράτεια (Γαλ. ε΄22,23) – οι καρποί της σχέσης που ο Ιησούς προσφέρει σε όλους όσοι παραδίδουν τη ζωή τους σε Αυτόν. Ποιος μπορεί να αντισταθεί σε μια τέτοια προσφορά;
