Η Ένωση των Δύο Φύσεων
Το πρόσωπο του Ιησού Χριστού έχει δύο φύσεις: τη θεία και την ανθρώπινη. Είναι ο Θεάνθρωπος. Αλλά σημειώστε ότι η ενσάρκωση είχε σαν συνέπεια ο αιώνιος Υιός του Θεού να περιβληθεί την ανθρώπινη φύση, και όχι ο άνθρωπος Ιησούς να λάβει θεότητα. Η κίνηση είναι από το Θεό προς τον άνθρωπο και όχι από τον άνθρωπο προς το Θεό. Στον Ιησού αυτές οι δύο φύσεις αναμίχθηκαν σε ένα πρόσωπο. Σημειώστε την ακόλουθη βιβλική απόδειξη:
Ο Χριστός Είναι η Ένωση δύο Φύσεων. Η πολλαπλότητα του Τριαδικού Θεού δε βρίσκεται μέσα στο Χριστό. Η Αγία Γραφή περιγράφει τον Ιησού ως ένα πρόσωπο, όχι δύο. Διάφορα εδάφια αναφέρονται στη θεία και ανθρώπινη φύση, παραταύτα μιλούν για ένα μόνο πρόσωπο. Ο Παύλος περιέγραψε το πρόσωπο του Ιησού Χριστού ως Υιό του Θεού (θεία φύση), ο οποίος γεννήθηκε από γυναίκα (ανθρώπινη φύση) (Γαλ. δ΄4). Έτσι ο Ιησούς, «εν μορφή Θεού υπάρχων, δεν ενόμισεν αρπαγήν το να ήναι ίσα με το Θεόν»(θεία φύση), «αλλ’εαυτόν εκένωσε, λαβών δούλου μορφήν, γενόμενος όμοιος με τους ανθρώπους και ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος» (ανθρώπινη φύση) (Φιλιπ. β΄6,7).
Η διπλή φύση του Χριστού δεν αποτελείται από μια αφηρημένη θεία δύναμη ή επιρροή που είναι ενωμένη με την ανθρωπότητά Του. Ο Ιωάννης είπε: «Ο Λόγος έγεινε σαρξ και κατώκησε μεταξύ ημών, και είδομεν την δόξαν αυτού, δόξαν ως μονογενούς παρά του Πατρός, πλήρης χάριτος και αληθείας» (Ιωάν. α΄14). Ο Παύλος έγραψε ότι ο Θεός έστειλε «τον εαυτού Υιόν με ομοίωμα σαρκός αμαρτίας» (Ρωμ. η΄3), «ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί» (Α΄Τιμ. γ΄16).
Ο Συνδυασμός των Δύο Φύσεων. Μερικές φορές η Αγία Γραφή περιγράφει τον Υιό του Θεού με λέξεις της ανθρώπινης φύσης Του. Ο Θεός εξαγόρασε την εκκλησία Του με το αίμα Του (Πράξ. κ΄28, Κολ. α΄13,14). Σε άλλες στιγμές χαρακτηρίζει τον Υιό του ανθρώπου με λέξεις της θείας φύσης Του (Ιωάν. γ΄13, ς΄62, Ρωμ. θ΄5).
Όταν ο Χριστός ήρθε στον κόσμο, ένα «σώμα» είχε ετοιμασθεί γι’Αυτόν (Εβρ. ι΄5). ‘Οταν ενανθρωπίσθηκε, η θεότητά Του περιβλήθηκε από την ανθρωπότητα. Αυτό δεν επιτελέσθηκε αλλάζοντας την ανθρωπότητα με τη θεότητα ή τη θεότητα με την ανθρωπότητα. Δεν πήγε μόνος Του προς μια άλλη φύση, αλλά πήρε την ανθρωπότητα μέσα Του. Έτσι, η θεότητα και η ανθρωπότητα ενώθηκαν.
‘Οταν ενσαρκώθηκε, ο Χριστός δεν έπαυσε να είναι Θεός, ούτε η θεότητά υποβιβάσθηκε στο επίπεδο της ανθρωπότητας. Κάθε φύση κράτησε τη θέση της. Ο Απόστολος Παύλος λέει: «Εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ. β΄9). Κατά τη σταύρωση, η ανθρώπινη φύση Του πέθανε, όχι η θεότητα, διότι αυτό θα ήταν αδύνατον.
Η ανάγκη της Ένωσης των Δύο Φύσεων. Η κατανόηση της συσχέτισης των δύο φύσεων του Χριστού δίνει μια ζωτική ενόραση στην αποστολή του Χριστού και στη δική μας σωτηρία.
1. Να συμφιλιώσει την ανθρωπότητα με το Θεό. Μόνο ένας Θεάνθρωπος Σωτήρας μπορούσε να φέρει σωτηρία. Κατά την ενσάρκωση ο Χριστός, για να μεταδώσει τη θεία φύση Του στους πιστούς, έφερε την ανθρωπότητα μέσα Του. Με την αξία του αίματος του Θεανθρώπου οι πιστοί μπορούν να γίνουν μέτοχοι θείας φύσης (Β΄Πέτρ. α΄4).
Η κλίμακα στο όνειρο του Ιακώβ, που συμβολίζει το Χριστό, φθάνει σε μας όπου και αν είμαστε. Έλαβε ανθρώπινη φύση και νίκησε, ώστε και εμείς παίρνοντας τη φύση Του να νικήσουμε. Οι θεϊκοί βραχίονές Του πιάνουν το θρόνο του Θεού, ενώ η ανθρωπότητά Του αγκαλιάζει τη φυλή, ενώνοντάς μας με το Θεό, τη γη με τον ουρανό.
Ο συνδυασμός της θείας και ανθρώπινης φύσης καθιστά αποτελεσματική την εξιλαστήρια θυσία του Χριστού. Η ζωή μιας αναμάρτητης ανθρώπινης ύπαρξης ή ακόμη και ενός αγγέλου δε θα μπορούσε να εξιλεώσει την ανθρώπινη φυλή από την αμαρτία. Μόνο ο Θεάνθρωπος Δημιουργός μπορούσε να εξαγοράσει την ανθρωπότητα.
2. Για να καλύψει τη θεότητα με την ανθρωπότητα . Ο Χριστός κάλυψε τη θεότητά Του με το ένδυμα της ανθρωπότητας, παραμερίζοντας την ουράνια δόξα και μεγαλειότητα, ώστε οι αμαρτωλοί να μπορούν να υπάρξουν στην παρουσία Του χωρίς να εξολοθρευθούν. Αν και εξακολουθούσε να είναι Θεός, δεν παρουσιάσθηκε ως Θεός (Φιλιπ. β΄6-8).
3. Για να ζήσει νικηφόρα. Από μόνη της η ανθρώπινη φύση του Χριστού δεν μπορούσε να αντέξει στις ισχυρές απάτες του Σατανά. Ήταν ικανός να νικήσει την αμαρτία επειδή μέσα Του κατοικούσε «παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ. β΄9). Επειδή βασίσθηκε εξολοκλήρου στον Πατέρα Του (Ιωάν. ε΄19,30, η΄28), η θεία Του δύναμη συνδυαζόμενη με την ανθρωπότητα, κέρδισε προς χάρη του ανθρώπου μια άπειρη νίκη.
Η εμπειρία του Χριστού σε νικηφόρα ζωή δεν είναι αποκλειστικό Του προνόμιο. Δε χρησιμοποίησε δύναμη που η ανθρωπότητα δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει. Μπορούμε επίσης να πληρωθούμε «με όλον το πλήρωμα του Θεού» (Εφεσ. γ΄19). Με τη θεία δύναμη του Χριστού μπορούμε να έχουμε πρόσβαση προς «πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν» (Β΄Πέτρ. α΄3).
Το κλειδί για την πείρα αυτή είναι η πίστη στις ονομαζόμενες «μέγισται και τίμιαι επαγγελίαι» διαμέσου των οποίων γινόμαστε «κοινωνοί θείας φύσεως, αποφυγόντες την εν τω κόσμω υπάρχουσαν δια της επιθυμίας διαφθοράν» (Β΄Πέτρ α’3,4). Ο Χριστός προσφέρει την ίδια δύναμη με την οποία νίκησε, ώστε όλοι να μπορούν πιστά να υπακούουν και να έχουν νικηφόρα ζωή.
Μια από τις παρηγορητικές υποσχέσεις του Χριστού είναι η νίκη. «’Οστις νικά, θέλω δώσει εις αυτόν να καθίση μετ’ εμού εν τω θρόνω μου, καθώς και εγώ ενίκησα, και εκάθισα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού» (Αποκ. γ΄21).
