Ανάσταση
Ανάσταση είναι η αποκατάσταση της ζωής, μαζί με την πληρότητα της ύπαρξης και της προσωπικότητας, μετά το θάνατο. Επειδή η ανθρωπότητα υπόκειται στο θάνατο, πρέπει να υπάρχει μια ανάσταση, για να έχουν οι άνθρωποι την εμπειρία της ζωής μετά τον τάφο. Σε όλη την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη, οι αγγελιοφόροι του Θεού έχουν εκφράσει την ελπίδα στην ανάσταση (Ιώβ ιδ΄13-15, ιθ΄25-29, Ψαλμ. μθ΄15, ογ΄24, Ησ. κς΄19, Α΄Κορ. ιε΄).
Η ελπίδα της ανάστασης, για την οποία έχουμε ακλόνητες αποδείξεις, μας ενθαρρύνει ότι μπορούμε να χαρούμε ένα ασυγκρίτως καλύτερο μέλλον πέρα από τον παρόντα κόσμο, στον οποίον κόσμο ο θάνατος είναι η μοίρα όλων.
Η Ανάσταση του Χριστού. Η ανάσταση των δικαίων νεκρών για να περάσουν στην αθανασία είναι στενά συνδεδεμένη με την ανάσταση του Χριστού, επειδή ο αναστηθείς Χριστός τελικά θα εγείρει τους νεκρούς (Ιωάν. ε΄28,29).
1. Η σπουδαιότητά της. Τι θα συνέβαινε αν ο Χριστός δεν ανασταινόταν; Ο Απόστολος Παύλος συγκεφαλαιώνει τις συνέπειες:
α. Δε θα είχε καμιά χρησιμότητα το κήρυγμα του Ευαγγελίου: «Αν ο Χριστός δεν ανέστη, μάταιον άρα είναι το κήρυγμα» (Α΄Κορ. ιε΄14).
β. Δε θα υπήρχε συγχώρηση αμαρτιών: «Εάν ο Χριστός δεν ανέστη … έτι είσθε εν ταις αμαρτίαις υμών» (εδ. 17).
γ. Δε θα υπήρχε λόγος να πιστεύουμε στο Χριστό: «Εάν ο Χριστός δεν ανέστη, ματαία η πίστις σας» (εδ. 17).
δ. Δε θα υπήρχε γενική ανάσταση νεκρών: «Εάν δε ο Χριστός κηρύττεται ότι ανέστη εκ νεκρών, πώς τινές μεταξύ σας λέγουσιν ότι ανάστασις νεκρών δεν είναι;» (εδ. 12).
ε. Δε θα υπήρχε ελπίδα μετά τον τάφο: «Εάν ο Χριστός δεν ανέστη … άρα και οι κοιμηθέντες εν Χριστώ απωλέσθησαν» (εδ. 17,18).
2. Σωματική ανάσταση. Ο Χριστός ο οποίος εξήλθε από τον τάφο, ήταν ο ίδιος Ιησούς ο οποίος έζησε εδώ με σάρκα. Τώρα είχε ένα δοξασμένο σώμα, αλλά ήταν ακόμη ένα αληθινό σώμα. Ήταν τόσο πραγματικό που οι άλλοι δε διαπίστωσαν διαφορά (Λουκά κδ΄13-27, Ιωάν. κ΄14-18).
Ο Ιησούς ο ίδιος αρνήθηκε ότι ήταν ένα είδος πνεύματος. Μιλώντας στους μαθητές Του είπε: «Ιδέτε τας χείρας μου και τους πόδας μου ότι αυτός εγώ είμαι. Ψηλαφήσατέ με και ιδέτε, διότι πνεύμα σάρκα και οστέα δεν έχει, καθώς εμέ θεωρείτε έχοντα» (Λουκά κδ΄39). Για να αποδείξει τη φυσική πραγματικότητα της ανάστασής Του, ακόμη και έφαγε μπροστά τους (εδ.43).
3. Η επίδρασή της. Η ανάσταση εξάσκησε μια επιρροή που συνέγειρε τους μαθητές του Χριστού. Μεταμόρφωσε μια αδύνατη και φοβισμένη ομάδα ανθρώπων σε ατρόμητους αποστόλους, έτοιμοι να κάνουν οτιδήποτε για τον Κύριό τους (Φιλιπ. γ΄10,11, Πράξ. δ΄33). Η αποστολή που ανέλαβαν ως αποτέλεσμα αυτής της ανάστασης, ταρακούνησε τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και ανέτρεψε τον κόσμο (Πράξ. ιζ΄6).
Η βεβαιότητα της ανάστασης του Χριστού ήταν που έφερε νόημα και δύναμη στο κήρυγμα του ευαγγελίου. (Φιλιπ. γ΄10,11). Ο Πέτρος λέει ότι ο Θεός «ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν διά της αναστάσεως του Ιησού Χριστού» (Α΄Πέτρ. α΄3). Οι απόστολοι θεώρησαν ότι ήταν ταγμένοι να δώσουν μαρτυρία για την ανάστασή Του (Πράξ. α΄22), και στήριξαν τη διδασκαλία τους για την ανάσταση του Χριστού στις μεσσιανικές προρρήσεις της Παλαιάς Διαθήκης (Πράξ. β΄31). Από προσωπική τους γνώση «μετά δυνάμεως μεγάλης απέδιδον οι απόστολοι την μαρτυρίαν της αναστάσεως του Κυρίου Ιησού» (Πράξ. δ΄33). Οι απόστολοι προκάλεσαν την αντίδραση των Ιουδαίων ηγετών όταν «εκήρυττον διά του Ιησού την εκ νεκρών ανάστασιν» (Πράξ. δ΄2). Όταν εμφανίσθηκε μπροστά στο συνέδριο, ο Απόστολος Παύλος δήλωσε: «Περί ελπίδος και αναστάσεως νεκρών εγώ κρίνομαι» (Πράξ. κγ΄6, κδ΄21). Στους Ρωμαίους ο Απόστολος Παύλος έγραψε ότι ο Ιησούς «απεδείχθη Υιός Θεού εν δυνάμει … διά της εκ νεκρών αναστάσεως» (Ρωμ. α΄4). Στο βάπτισμα εξήγησε ότι ο Χριστιανός δίνει μαρτυρία της πίστης του στην ανάσταση του Χριστού (Ρωμ. ς΄4,5).
Οι Δύο Αναστάσεις. Ο Χριστός είπε ότι υπάρχουν δύο γενικές αναστάσεις: «οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάν. ε΄28,29, Πράξ. κδ΄15). Τα χίλια χρόνια χωρίζουν αυτές τις δύο αναστάσεις (Αποκ. κ΄4,5).
1. Η ανάσταση της ζωής. Εκείνοι που ανασταίνονται κατά την πρώτη ανάσταση, ονομάζονται «μακάριοι και άγιοι» (Αποκ. κ΄6). Δε θα γνωρίσουν το δεύτερο θάνατο στη λίμνη του πυρός με το κλείσιμο των χιλίων ετών (εδ. 14). Αυτή η ανάσταση για τη ζωή και την αθανασία (Ιωάν, ε΄29, Α΄Κορ. ιε΄52,53) λαμβάνει χώρα κατά τη Δευτέρα Παρουσία (Α΄Κορ. ιε΄22,23, Α΄Θεσ. δ΄15-18). Εκείνοι που έχουν αυτή την πείρα, δεν πεθαίνουν πια (Λουκά κ΄36). Έχουν ενωθεί με το Χριστό για πάντα.
Πώς θα μοιάζει αυτό το αναστημένο σώμα; Όπως ο Χριστός, και οι αναστημένοι δίκαιοι θα έχουν αληθινά σώματα. Και όπως ο Χριστός αναστήθηκε μια ένδοξη ύπαρξη, το ίδιο θα γίνει και με τους δικαίους. Ο Απόστολος Παύλος είπε ότι ο Χριστός «θέλει μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών, ώστε να γείνη σύμμορφον με το σώμα της δόξης αυτού» (Φιλιπ. γ΄21). Ο ίδιος ονομάζει το άδοξο σώμα και το ένδοξο σώμα «σώμα ζωικόν» και «σώμα πνευματικόν» αντίστοιχα. Η αρχική ύπαρξη θνητή και φθαρτή, η τελευταία αθάνατη και άφθαρτη. Η αλλαγή από τη θνητότητα στην αθανασία γίνεται ακαριαία κατά την ανάσταση (Α΄Κορ. ιε΄42-54).
2. Η ανάσταση της καταδίκης. Οι ασεβείς ανασταίνονται κατά τη δεύτερη γενική ανάσταση, η οποία λαμβάνει χώρα στο τέλος των χιλίων ετών (Δείτε κεφάλαιο 26). Αυτή η ανάσταση προηγείται της τελικής κρίσης και καταδίκης (Ιωάν. ε΄29). Εκείνοι των οποίων τα ονόματα δε βρίσκονται στο βιβλίο της ζωής, θα αναστηθούν τότε για να ριφθούν στη λίμνη του πυρός και να γνωρίσουν το δεύτερο θάνατο (Αποκ. κ΄14,15).
Θα μπορούσαν να αποφύγουν αυτό το τραγικό τέλος; Σε μια αλάθητη γλώσσα η Αγία Γραφή παρουσιάζει τον τρόπο του Θεού προς αποφυγή της τραγωδίας: «Μετανοήσατε, και επιστρέψατε από πασών των αμαρτιών υμών. Και δεν θέλει είσθαι εις εσάς η ανομία εις απώλειαν. Απορρίψατε αφ’ υμών πάσας τας ανομίας υμών, τας οποίας ηνομήσατε εις εμέ, και κάμετε εις σεαυτούς νέαν καρδίαν και νέον πνεύμα. Και διά τί να αποθάνητε; Διότι εγώ δεν θέλω τον θάνατον του αποθνήσκοντος, λέγει Κύριος ο Θεός. Διά τούτο επιστρέψατε και ζήσατε» (Ιεζ. ιη΄30-32).
Ο Χριστός υπόσχεται ότι «ο νικών δεν θέλει αδικηθεί εκ του θανάτου του δευτέρου» (Αποκ. β΄11). Εκείνοι που δέχονται τον Ιησού και τη σωτηρία που φέρει, θα έχουν την εμπειρία της απερίγραπτης χαράς στην επιστροφή Του. Σε αειθαλή ευτυχία θα ζουν στην αιωνιότητα με τη συντροφιά του Κυρίου τους και Σωτήρα.
