Αποτελέσματα των Πνευματικών Χαρισμάτων
Κοινή Διακονία. Η Αγία Γραφή δεν υποστηρίζει την άποψη ότι οι ποιμένες πρέπει να διακονούν, ενώ τα μέλη απλώς να ζεσταίνουν τα καθίσματα περιμένοντας να τραφούν. Και οι ποιμένες και τα μέλη αποτελούν την εκκλησία, «λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός» (Α΄Πέτρ. β΄9). Κ αι οι δύο τάξεις είναι υπεύθυνες για την ευημερία της εκκλησίας. Καλούνται να εργασθούν μαζί, ο καθένας σύμφωνα με τα χαρίσματα που του έδωσε ο Χριστός. Η διαφορά στα χαρίσματα έχει ως αποτέλεσμα την ποικιλία των διακονιών ή υπηρεσιών, όλοι ενωμένοι στη μαρτυρία τους να γνωστοποιήσουν παντού τη βασιλεία του Θεού και να ετοιμάσουν τον κόσμο να συναντήσουν το Σωτήρα τους (Ματθ. κη΄18-20, Αποκ. ιδ΄6-12).
Ο Ρόλος των Ποιμένων. Η διδασκαλία των πνευματικών χαρισμάτων τοποθετεί την ευθύνη της εκπαίδευσης του εκκλησιάσματος στους ώμους του ποιμένα. Ο Θεός καθόρισε αποστόλους, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και δασκάλους για να καταρτίσουν το λαό Του για διακονία. Οι ποιμένες δεν πρέπει να κάνουν το έργο το οποίο ανήκει στην εκκλησία, επιβαρύνοντας έτσι τον εαυτό τους και εμποδίζοντας τους άλλους να επιτελέσουν το καθήκον τους. Πρέπει να διδάξουν στα μέλη πώς να εργάζονται στην εκκλησία και στην κοινωνία.
Ο ποιμένας ο οποίος δεν έχει το χάρισμα της εκπαίδευσης, δεν ανήκει στην ποιμαντορική διακονία, αλλά σε άλλο τμήμα του έργου του Θεού. Η επιτυχία του σχεδίου του Θεού για την εκκλησία εξαρτάται από την προθυμία και την ικανότητα των ποιμένων της να εκπαιδεύσουν τα μέλη να χρησιμοποιήσουν τα θεόδοτα χαρίσματά τους.
Χαρίσματα και Αποστολή. Ο Θεός δίνει πνευματικά χαρίσματα για να επωφεληθεί ολόκληρο το σώμα, και όχι μόνο τα άτομα που τα λαμβάνουν. Και καθώς ο δέκτης δε λαμβάνει το χάρισμα για τον εαυτό του, έτσι και η εκκλησία δε λαμβάνει το σύνολο των χαρισμάτων για τον εαυτό της. Ο Θεός επιδαψιλεύει στην εκκλησιαστική κοινότητα χαρίσματα, για να ετοιμασθεί και να εκπληρώσει την αποστολή της στον κόσμο που Αυτός της ανέθεσε.
Τα πνευματικά χαρίσματα δεν είναι ανταμοιβή για ένα καλώς επιτελούμενο έργο, αλλά είναι όργανα για να γίνει το έργο σωστά. Το Άγιο Πνεύμα συνήθως δίνει χαρίσματα που να συνδυάζονται με τα φυσικά χαρίσματα ενός προσώπου, αν και τα φυσικά χαρίσματα δεν είναι πνευματικά χαρίσματα. Προηγείται η αναγέννηση για να ενεργήσει το Άγιο Πνεύμα σε μια ψυχή. Πρέπει να αναγεννηθούμε για να προικισθούμε με πνευματικά χαρίσματα.
Ενότητα στην Ποικιλομορφία. Όχι Ομοιομορφία. Μερικοί Χριστιανοί προσπαθούν να κάνουν τον κάθε πιστό σαν τον εαυτό τους. Αυτό είναι ανθρώπινο σχέδιο, όχι θείο. Το ότι η εκκλησία παραμένει ενωμένη παρά την ποικιλία πνευματικών χαρισμάτων, δείχνει τη συμπληρωματική φύση των χαρισμάτων. Δείχνει ότι η πρόοδος της εκκλησίας του Θεού εξαρτάται από τον κάθε πιστό. Η πρόθεση του Θεού είναι όλα τα χαρίσματα, οι διακονίες, οι λειτουργίες μέσα στην εκκλησία να αναμιγνύονται στο έργο της οικοδομής επάνω στο θεμέλιο που τέθηκε από την εκκλησία μέσα στην ιστορία. Επάνω στο Χριστό, τον ακρογωνιαίο λίθο «πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αυξάνεται εις ναόν άγιον εν Κυρίω» (Εφεσ. β΄21).
Μαρτυρία – ο Σκοπός των Χαρισμάτων. Οι πιστοί λαμβάνουν ποικιλία χαρισμάτων, ένδειξη ότι ο καθένας έχει εξατομικευμένη διακονία. Όμως ο κάθε πιστός πρέπει να είναι ικανός να δώσει μαρτυρία της πίστης του, να μιλάει για τις αρχές του και να λέει στον κόσμο τι ο Θεός έκανε στη ζωή του. Ο σκοπός για τον οποίο ο Θεός έδωσε το κάθε χάρισμα, άσχετα ποιο είναι αυτό, είναι για να καταστήσει ικανόν αυτόν που το κατέχει, να δώσει τη μαρτυρία του.
Η Αποτυχία Χρήσης των Πνευματικών Χαρισμάτων. Οι πιστοί που αρνούνται να χρησιμοποιήσουν τα πνευματικά τους χαρίσματα, όχι μόνο διαπιστώνουν ότι τα χαρίσματά τους ατροφούν, αλλά επίσης διακινδυνεύουν και την αιώνια ζωή τους. Με τρυφερό ενδιαφέρον ο Ιησούς προειδοποιεί σοβαρά ότι ο δούλος ο οποίος δε χρησιμοποιεί το τάλαντό του, δεν είναι λιγότερος από έναν «πονηρό δούλο και οκνηρό», ο οποίος στερήθηκε την αιώνια ανταμοιβή (Ματθ. κε΄26-30). Ο άπιστος δούλος χωρίς δυσκολία παραδέχθηκε ότι η αποτυχία του ήταν εσκεμμένη και προμελετημένη. Έτσι, έφερε την ευθύνη για την αποτυχία του.
