Το Διηνεκές του Νόμου
Εφόσον ο ηθικός νόμος των Δέκα Εντολών είναι η αντανάκλαση του χαρακτήρα του Θεού, οι αρχές Του δεν είναι προσωρινές ή περιστασιακές, αλλά απόλυτες, αναλλοίωτες και με μόνιμο κύρος για την ανθρωπότητα. Οι Χριστιανοί διαμέσου των αιώνων με σταθερότητα υποστήριξαν το διηνεκές του νόμου του Θεού, επιβεβαιώνοντας δυναμικά τη συνεχή εγκυρότητά του.
Ο Νόμος πριν από το Σινά. Ο νόμος υπήρχε πολύ πριν ο Θεός δώσει το Δεκάλογο στον Ισραήλ. Εάν δεν ήταν έτσι, δε θα υπήρχε αμαρτία πριν από το Σινά, «διότι η αμαρτία είναι και η ανομία [παράβαση του νόμου]» (ΑΊωάν. γ΄4). Το ότι ο Εωσφόρος και οι άγγελοί του αμάρτησαν, αποτελεί απόδειξη της παρουσίας του νόμου πριν από τη Δημιουργία (Β΄Πέτρ. β΄4).
Όταν ο Θεός δημιούργησε τον Αδάμ και την Εύα κατά την εικόνα Του, εμφύτευσε τις ηθικές αρχές του νόμου στις διάνοιές τους, κάνοντας φυσικό γι’αυτούς να πράττουν το θέλημά Του. Η παράβασή τους εισήγαγε την αμαρτία στην ανθρώπινη οικογένεια (Ρωμ. ε΄12).
Αργότερα ο Θεός είπε για τον Αβραάμ ότι «υπήκουσεν εις την φωνήν μου, και εφύλαξε τα προστάγματά μου, τας εντολάς μου, τα διατάγματά μου και τους νόμους μου» (Γέν. κς΄5). Και ο Μωυσής μίλησε για τα διατάγματα του Θεού και τους νόμους Του πριν από το Σινά (Έξ. ις΄, ιη΄16). Μια μελέτη του βιβλίου της Γένεσης δείχνει ότι οι δέκα εντολές ήταν γνωστές πολύ πριν από το Σινά. Αυτό το βιβλίο κάνει σαφές ότι οι άνθρωποι συνειδητοποιούσαν πως, πριν ο Θεός δώσει το Δεκάλογο, οι πράξεις που ο νόμος απαγόρευε, ήταν κακές. Αυτή η γενική κατανόηση του ηθικού νόμου δείχνει ότι ο Θεός έπρεπε να έχει προμηθεύσει στην ανθρωπότητα τη γνώση των Δέκα Εντολών.
Ο Νόμος στο Σινά. Κατά τη μακρά περίοδο της δουλείας στην Αίγυπτο – έθνος που δε γνώριζε τον αληθινό Θεό (Έξ. ε΄2) – οι Ισραηλίτες ζούσαν μέσα στην ειδωλολατρία και στη διαφθορά. Σαν συνέπεια, είχαν χάσει πολλές από τις γνώσεις για την αγιότητα, την αγνότητα και τις ηθικές αρχές του Θεού. Η κατάστασή τους σαν σκλάβοι, έκανε γι’ αυτούς δύσκολη τη λατρεία.
Ανταποκρινόμενος στην απελπιστική κραυγή για βοήθεια, σύμφωνα με τη διαθήκη Του με τον Αβραάμ, ο Θεός απελευθέρωσε το λαό Του «εκ της καμίνου της σιδηράς» (Δευτ. δ΄20) οδηγώντας αυτούς σε χώρα όπου «να φυλάττωσι τα διατάγματα αυτού και να εκτελώσι τους νόμους αυτού» (Ψαλμ. ρε΄43-45).
Μετά την απελευθέρωση, τους οδήγησε στο όρος Σινά για να τους δώσει τον ηθικό νόμο ο οποίος είναι ο κανόνας της κυβέρνησής Του, και τους τελετουργικούς νόμους οι οποίοι θα τους δίδασκαν ότι ο δρόμος της σωτηρίας είναι διαμέσου της εξιλαστήριας θυσίας του Σωτήρα. Στο Σινά, λοιπόν, ο Θεός έδωσε το νόμο κατευθείαν, με σαφή και απλά λόγια, «εξ αιτίας των παραβάσεων» (Γαλ. γ΄19), «ώστε να γείνη καθ’υπερβολήν αμαρτωλός η αμαρτία διά της εντολής» (Ρωμ. ζ΄13). Μόνο αφού ο ηθικός νόμος του Θεού ξεκαθάρισε την εικόνα, μπορούσαν οι Ισραηλίτες να αισθανθούν τις παραβάσεις τους, να ανακαλύψουν το αίσθημα της απελπισίας τους και να δουν την ανάγκη τους για σωτηρία.
Ο Νόμος πριν από την Επιστροφή του Χριστού. Η Αγία Γραφή αποκαλύπτει ότι ο νόμος του Θεού είναι το αντικείμενο της επίθεσης του Σατανά και ότι αυτός ο πόλεμος του Σατανά κατά του νόμου θα κορυφωθεί λίγο πριν τη Δευτέρα Παρουσία. Η προφητεία αποκαλύπτει ότι ο Σατανάς θα οδηγήσει τη μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων στην ανυπακοή προς το Θεό (Αποκ. ιβ΄9). Εργαζόμενος διαμέσου της δύναμης του θηρίου, θα κατευθύνει την προσοχή του κόσμου προς το θηρίο και όχι προς το Θεό (Αποκ. ιγ΄3. Για περισσότερα επάνω στις προφητείες αυτές δείτε το κεφάλαιο 12).
1. Ο νόμος υπό διωγμόν. Το κεφάλαιο Δανιήλ ζ΄ περιγράφει αυτή την ίδια δύναμη σαν ένα μικρό κέρας. Αυτό το κεφάλαιο μιλάει για τέσσερα μεγάλα ζώα, τα οποία, ακόμη και από την εποχή του Χριστού, οι βιβλικοί ερμηνευτές ταύτιζαν με τις παγκόσμιες δυνάμεις της Βαβυλώνας, της Μηδοπερσίας, της Ελλάδας και της Ρώμης. Τα δέκα κέρατα του τέταρτου θηρίου αντιπροσωπεύουν τη διαίρεση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην εποχή της πτώσης της (476 μ.Χ.).
Το όραμα του Δανιήλ επικεντρώνεται στο μικρό κέρας, μια φοβερή και βλάσφημη δύναμη η οποία εγέρθηκε ανάμεσα στα δέκα κέρατα, που σημαίνει τη δημιουργία μιας τρομερής δύναμης μετά τη διάλυση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Αυτή η δύναμη θα προσπαθούσε να μεταβάλει το νόμο του Θεού (Δαν. ζ΄25), και θα συνέχιζε μέχρι την επιστροφή του Χριστού (Δείτε κεφάλαιο 19). Αυτή η επίθεση από μόνη της είναι απόδειξη της μονιμότητας του νόμου στο σχέδιο της σωτηρίας. Το όραμα τελειώνει βεβαιώνοντας το λαό του Θεού ότι αυτή η δύναμη δε θα επιτύχει να εξαλείψει το νόμο, επειδή η κρίση θα καταστρέψει το μικρό κέρας (Δαν. ζ΄11-26-28).
2. Οι Άγιοι υπερασπίζονται το νόμο. Υπακοή χαρακτηρίζει τους αγίους που περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία. Στην τελική αναμέτρηση ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους για να υπερασπισθούν το νόμο του Θεού. Η Αγία Γραφή τούς περιγράφει με τα λόγια, «τους φυλάττοντας τας εντολάς του Θεού και έχοντας την μαρτυρίαν του Ιησού Χριστού» (Αποκ. ιβ΄17, ιδ΄12), και ότι με υπομονή προσβλέπουν στην επιστροφή του Χριστού.
Για την ετοιμασία της Δευτέρας Παρουσίας, αυτοί οι άνθρωποι διακηρύττουν το ευαγγέλιο, καλώντας τους άλλους να λατρεύσουν τον Κύριο ως Δημιουργό (Αποκ. ιδ΄6,7). Εκείνοι που λατρεύουν το Θεό με αγάπη, θα υπακούσουν σε Αυτόν, όπως λέει ο Απόστολος Ιωάννης: «Αύτη είναι η αγάπη του Θεού, το να φυλάττωμεν τας εντολάς αυτού, και αι εντολαί αυτού βαρείαι δεν είναι» (Ιωάν. ε΄3).
3. Οι κρίσεις του Θεού και ο νόμος. Η κρίση του Θεού κατά τις επτά έσχατες πληγές επάνω στους ανυπάκουους ξεκινάει από το ναό «της σκηνής του μαρτυρίου εν τω ουρανώ» (Αποκ. ιε΄5). Ο Ισραήλ ήταν πολύ εξοικειωμένος με τη φράση σκηνή του μαρτυρίου, που προσδιόριζε τη σκηνή που ο Μωυσής είχε κατασκευάσει (Αρ. α΄50,53, ιζ΄8, ιη΄2). Η σκηνή ονομαζόταν έτσι επειδή στέγαζε την κιβωτό του μαρτυρίου (Έξ. κς΄34), η οποία περιείχε «δύο πλάκας του μαρτυρίου» (Έξ. λα΄18). Έτσι, οι Δέκα Εντολές είναι το «μαρτύριον» – η μαρτυρία προς την ανθρωπότητα του θείου θελήματος (Έξ. λδ΄28,29).
Αλλά η Αποκάλυψη ιε΄5 αναφέρει ως «ο ναός της σκηνής του μαρτυρίου εν τω ουρανώ». Η σκηνή του Μωυσή ήταν απλώς ένα αντίγραφο του ουράνιου ναού (Έξ. κε΄8,40, Εβρ. η΄1-5). Το πρωτότυπο του μεγάλου νόμου των Δέκα Εντολών φυλάσσεται εκεί. Το ότι οι τελικές κρίσεις σχετίζονται στενά με την παράβαση του νόμου του Θεού, αποτελεί πρόσθετη απόδειξη για την αιωνιότητα των Δέκα Εντολών.
Το βιβλίο της Αποκάλυψης επίσης περιγράφει το άνοιγμα του ουράνιου ναού όπου παρουσιάζεται «η κιβωτός της διαθήκης». (Αποκ. ια΄19). Η φράση κιβωτός της διαθήκης καθορίζει την κιβωτό του επίγειου αγιαστηρίου, το οποίο περιείχε τις πλάκες με τους λόγους της διαθήκης – τις Δέκα Εντολές (Έξ. λδ΄27, Αρ. ι΄33, Δευτ. θ΄9). Η κιβωτός της διαθήκης στο ουράνιο αγιαστήριο είναι η πρότυπος κιβωτός που περιέχει τους λόγους της αιώνιας διαθήκης – τον πρωτότυπο δεκάλογο. Έτσι, είναι φανερό ότι ο χρόνος των τελευταίων κρίσεων του Θεού (Αποκ. ια΄18), συμπίπτει με το άνοιγμα του ναού, με επίκεντρο την κιβωτό που περιέχει τις Δέκα Εντολές – πράγματι, μια κατάλληλη εικόνα της μεγαλειότητας του νόμου του Θεού ως μέτρο της κρίσης.
