Η Εξιλαστήρια Θυσία του Χριστού
Η Εξιλαστήρια θυσία του Χριστού στο Γολγοθά σημείωσε την καμπή στις σχέσεις ανάμεσα στο Θεό και στην ανθρωπότητα. Αν και υπάρχει καταχώρηση των αμαρτιών των ανθρώπων, ως αποτέλεσμα της φιλίωσης, ο Θεός δεν καταλογίζει σε αυτούς τις αμαρτίες τους (Β΄Κορ. ε΄19). Αυτό δε σημαίνει ότι ο Θεός αφαιρεί την τιμωρία, ή ότι η αμαρτία δεν ξεσηκώνει την οργή Του. Μάλλον, σημαίνει ότι ο Θεός βρήκε τρόπο να χαρίσει τη συγχώρηση στους μετανοημένους αμαρτωλούς, ενώ κρατάει τη δικαιοσύνη του αιώνιου νόμου Του.
Ο Θάνατος του Χριστού μια Αναγκαιότητα. Για ένα στοργικό Θεό να διατηρήσει τη δικαιοσύνη Του, η εξιλαστήρια θυσία του Χριστού έγινε μια ηθική και νομική αναγκαιότητα. Η δικαιοσύνη του Θεού απαιτεί η αμαρτία να οδηγηθεί στη δίκη. Ως εκ τούτου, ο Θεός πρέπει να εκτελέσει τη δίκη της αμαρτίας καθώς και του αμαρτωλού. Στην εκτέλεση αυτή ο Υιός του Θεού έλαβε τη θέση μας, τη θέση του αμαρτωλού, σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Η εξιλέωση ήταν αναγκαία, επειδή ο άνθρωπος βρίσκεται κάτω από τη δίκαιη οργή του Θεού. Εδώ είναι η χαρά του ευαγγελίου για τη συγχώρηση της αμαρτίας και το μυστήριο του σταυρού του Χριστού: η τέλεια δικαιοσύνη του Χριστού ικανοποίησε επαρκώς τη θεία δικαιοσύνη, και ο Θεός προθυμοποιείται να δεχθεί την αυτοθυσία του Χριστού στη θέση του θανάτου του αμαρτωλού.
Όσοι είναι απρόθυμοι να δεχθούν το εξιλαστήριο αίμα του Χριστού, δε λαμβάνουν άφεση αμαρτιών, και παραμένουν αντικείμενα της οργής του Θεού. Ο Απόστολος Ιωάννης είπε: «Όστις πιστεύει εις τον Υιόν, έχει ζωήν αιώνιον. Όστις όμως απειθεί εις τον Υιόν, δεν θέλει ιδεί ζωήν, αλλ’ η οργή του Θεού μένει επάνω αυτού» (Ιωάν. γ΄36).
Γι’ αυτό ο σταυρός επιδεικνύει και το έλεος του Θεού και τη δικαιοσύνη Του. «Τον οποίον [Χριστόν] ο Θεός προέθετο μέσον εξιλεώσεως διά της πίστεως, εν τω αίματι αυτού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού, διά την άφεσιν των προγενομένων αμαρτημάτων, διά της μακροθυμίας του Θεού, προς φανέρωσιν της δικαιοσύνης αυτού εν τω παρόντι καιρώ, διά να ήναι αυτός δίκαιος, και να δικαιόνη τον πιστεύοντα εις τον Ιησούν» (Ρωμ. γ΄25,26).
Τι Εκπλήρωσε η Εξιλαστήρια Θυσία; Ο Πατέρας ο ίδιος παρουσίασε τον Υιό Του ως «μέσον εξιλεώσεως» (Ρωμ. γ΄25). Η χρήση εξιλέωσις στην Καινή Διαθήκη δεν έχει σχέση με την παγανιστική έννοια του εξευμενισμού της οργής του Θεού, ή κατευνασμό ενός εκδικητικού, δεσποτικού και ιδιότροπου Θεού. Το κείμενο αποκαλύπτει ότι ο Θεός με το σπλαχνικό θέλημά Του παρουσίασε το Χριστό ως τον εξιλασμό για την άγια οργή Του προς την ανθρώπινη ενοχή, επειδή δέχθηκε το Χριστό ως τον αντιπρόσωπο του ανθρώπου και το θείο Αντικαταστάτη να υποστεί την κρίση Του για την αμαρτία.
Από αυτή την άποψη μπορούμε να κατανοήσουμε την περιγραφή του Απόστολου Παύλου για το θάνατο του Χριστού ως «προσφοράν και θυσίαν εις τον Θεόν, εις οσμήν ευωδίας» (Εφεσ. ε΄2, Γέν. η΄21, Έξ. κθ΄18, Λευιτ. α΄9). Η αυτοθυσία του Χριστού είναι ευάρεστη στο Θεό επειδή αυτή η προσφορά θυσίας κατέρριψε το φράγμα ανάμεσα στο Θεό και στον αμαρτωλό άνθρωπο όπου ο Χριστός επιφορτίσθηκε καθολοκληρίαν την οργή του Θεού για την αμαρτία του ανθρώπου. Διαμέσου του Χριστού, η οργή του Θεού δε μετατράπηκε σε αγάπη, αλλά αφαιρεθηκε από τον άνθρωπο και μεταφέρθηκε στον Υιό Του.
Το εδάφιο Ρωμ. γ΄25 επίσης αποκαλύπτει ότι με τη θυσία του Χριστού η αμαρτία εξιλεώνεται ή καθαρίζεται. Η εξιλέωση εστιάζεται επάνω στο έργο του εξιλαστήριου αίματος προς το μετανοούντα αμαρτωλό, ο οποίος γνωρίζει την εμπειρία της συγχώρησης, την αφαίρεση της προσωπικής ενοχής και τον καθαρισμό από την αμαρτία.
Χριστός ο Αντιπρόσωπος, ο Αίρων την Αμαρτία. Η Αγία Γραφή παρουσιάζει το Χριστό ως τον «αίροντα την αμαρτίαν» της ανθρώπινης φυλής. Με μια βαθιά προφητική γλώσσα ο Ησαΐας δήλωσε: «Αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών … και ο Κύριος έθεσεν επ’ αυτόν την ανομίαν πάντων ημών … Ο Κύριος ηθέλησε να βασανίση αυτόν, εταλαιπώρησεν αυτόν … Και αυτός εβάστασε τας αμαρτίας πολλών» (Ησ. νγ΄5,6,10,12, Γαλ. α΄4). Ο Απόστολος Παύλος είχε στη σκέψη του αυτή την προφητεία όταν είπε: «Ο Χριστός απέθανε διά τας αμαρτίας ημών κατά τας γραφάς» (Α΄Κορ. ιε΄3).
Αυτά τα κείμενα στρέφουν την προσοχή μας σε μια ουσιώδη έννοια του σχεδίου της σωτηρίας: Οι αμαρτίες και η ενοχή που μας μιαίνουν, μπορούν να μεταφερθούν στον Αίροντα την αμαρτία του κόσμου, καθαρίζοντας εμάς (Ψαλμ. να΄10). Οι τελετουργικές θυσίες στο αγιαστήριο της Παλαιάς Διαθήκης αποκάλυπταν αυτό το ρόλο του Χριστού. Εκεί, η μεταφορά της αμαρτίας του μετανοούντος αμαρτωλού στο αθώο αρνί συμβόλιζε τη μεταφορά της στο Χριστό τον Αίροντα την αμαρτίαν (Δείτε το κεφάλαιο 4).
Ποιος Είναι ο Ρόλος του Αίματος; Το αίμα έπαιζε ένα κεντρικό ρόλο στις εξιλαστήριες θυσίες της λειτουργίας του αγιαστηρίου. Ο Θεός προμήθευσε την εξιλέωση όταν είπε: «Η ζωή της σαρκός είναι εν τω αίματι … διά να κάμητε εξιλέωσιν υπέρ των ψυχών σας» (Λευιτ. ιζ΄11). Μετά τη σφαγή του ζώου, ο ιερέας έπρεπε να ραντίσει το αίμα του πριν δοθεί η συγχώρηση.
Η Καινή Διαθήκη αποκαλύπτει ότι οι τελετές της Παλαιάς Διαθήκης για την επίτευξη της συγχώρησης, του καθαρισμού και της διαλλαγής διά του αίματος, εκπληρώθηκαν με το εξιλαστήριο αίμα του Χριστού στη θυσία του Γολγοθά. Αντίθετα προς τον παλαιό τρόπο, η Καινή Διαθήκη λέει: «Πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις διά του Πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν σας από νεκρών έργων, εις το να λατρτεύητε τον ζώντα Θεόν;» (Εβρ. θ΄14). Το αίμα που χύθηκε από το Χριστό επιτέλεσε την εξιλέωση των αμαρτιών (Ρωμ. γ΄25). Ο Ιωάννης λέει ότι από αγάπη ο Θεός «απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών» (Α΄Ιωάν. δ΄10).
Συνοπτικά, το έργο του Θεού για τη συμφιλίωση επιτεύχθηκε με το εξιλαστήριο αίμα (αυτοθυσία) του Ιησού Χριστού, του Υιού Του. Έτσι, ο Θεός είναι και ο δότης και ο δέκτης της συμφιλίωσης.
