Παρέκκλιση από το Ιδεώδες του Θεού
Πολυγαμία. Η συνήθεια ένας άνδρας να συντηρεί περισσότερες συζύγους, είναι αντίθετη προς τη μοναδικότητα και την ένωση που ο Θεός εγκαθίδρυσε στον πρώτο γάμο στην Εδέμ. Στην πολυγαμία δεν υπάρχει εγκατάλειψη όλων των άλλων. Αν και η Αγία Γραφή περιγράφει την πολυγαμία σαν μια συνηθισμένη πραγματικότητα στην εποχή των πατριαρχών, η περιγραφή της δείχνει καθαρά ότι αυτοί οι γάμοι δεν έφθαναν στο θείο ιδεώδες. Οι διάφορες υποδιαιρέσεις με αυτούς τους γάμους καταλήγουν σε ισχυρές αντιπαραθέσεις, σε μνησικακίες και σε αποξένωση (Γεν. ις΄, κθ΄16 – λ΄24), χρησιμοποιώντας τα παιδιά ως συναισθηματικά όπλα για να προκαλέσουν κακό στα μέλη της οικογένειας.
Η μονογαμία εξασφαλίζει στα ζευγάρια το αίσθημα της συνύπαρξης που ισχυροποιεί τις στενές σχέσεις. Συνειδητοποιούν ότι η σχέση τους είναι μοναδική και κανένας άλλος δεν μπορεί συμμετέχει σε ό,τι κάνουν. Η μονογαμική σχέση αντικατοπτρίζει πιο καθαρά τη σχέση μεταξύ Χριστού και της εκκλησίας Του, και μεταξύ του ατόμου και του Θεού.
Πορνεία και Μοιχεία. Η παραδεδεγμένη σκέψη και συνήθεια διασαφηνίζει τη μόνιμη δέσμευση κατά την οποία οι σύζυγοι είναι πιστοί στο γενετήσιο θέμα ο ένας στον άλλο μέχρι θανάτου. Η Γραφή θεωρεί αμαρτία κάθε γενετήσια σχέση έξω από το γάμο. Η έβδομη εντολή παραμένει έγκυρη και αναλλοίωτη: «μη μοιχεύσης» (Έξ. κ΄14). Η παράβασή της δεν επιδέχεται καμιά δικαιολογία. Αυτή η εντολή είναι μια αρχή που κρατάει ζηλότυπα τη σχέση του γάμου.
Η πλήρης έννοια της βιβλικής άποψης για τη μοιχεία και την πορνεία έρχεται σε κάθετη αντίθεση με τη σημερινή ανοχή για παρόμοιες δραστηριότητες από «συγκαταβατικούς ενήλικες». Πολλά κείμενα τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη καταδικάζουν αυτή τη συνήθεια (Λευιτ. κ΄10-12, Παρ. ς΄24-32, ζ΄6-27, Α΄Κορ. ς΄9,13,18, Γαλ. ε΄19, Εφεσ. ε΄3, Α΄Θεσ. δ΄3, κ.τ.λ.).
Παρόμοιοι δεσμοί μπορούν να έχουν απώτερα και μακροχρόνια αποτελέσματα. Απατούν το νόμιμο σύντροφό τους και μπορούν να τον βλάψουν φυσικά, συναισθηματικά, οικονομικά, νομικά και κοινωνικά. Κατ’επέκταση, βλάπτουν την οικογένεια, και αν εμπλέκονται παιδιά, αυτά είναι που ιδιαίτερα πληγώνονται. Αυτοί οι δεσμοί μπορούν να καταλήξουν σε μετάδοση αφροδίσιων νοσημάτων και να γεννηθούν παράνομα παιδιά. Τότε το νέφος του ψεύδους και της ατιμίας που πλανάται επάνω στα ζητήματα αυτά, καταστρέφει τόσο πολύ την εμπιστοσύνη, που δεν αποκαθίσταται ποτέ. Άσχετα με τη βιβλική εντολή εναντίον αυτού του είδους της ανηθικότητας, οι ατυχείς συνέπειες που απορρέουν, θα ήταν αρκετές για να μην εμπλακούμε σε αυτή.
Ακάθαρτες Σκέψεις. Αμαρτία δεν είναι μόνο η εξωτερική πράξη. Είναι μάλλον θέμα καρδιάς που φθάνει στην πιο βαθιά μορφή σκέψης. Αν οι πηγές είναι μολυσμένες, δεν υπάρχει πιθανότητα τα ποτάμια να είναι καθαρά. Ο Ιησούς είδε ότι το απόθεμα της διάνοιας κινητοποιούσε την ανθρώπινη διαγωγή, «διότι εκ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματθ. ιε΄19). Στην τάση αυτή ανευρίσκει ο Χριστός την πράξη της απιστίας προς τις σκέψεις και τα αισθήματα. «Ηκούσατε ότι ερρέθη εις τους αρχαίους, Μη μοιχεύσης. Εγώ όμως σας λέγω ότι πας ο βλέπων γυναίκα διά να επιθυμήση αυτήν, ήδη εμοίχευσεν αυτήν εν τη καρδία αυτού» (Ματθ. ε΄27,28).
Ολόκληρη βιομηχανία έχει στηθεί για να εκμεταλλεύεται τη διαστροφή της φαντασίας. Οι αισθησιακές ταινίες και τα ανάλογα βιβλία που παράγει, δεν έχουν θέση στη χριστιανική ζωή. Όχι μόνο ενθαρρύνουν τις παράνομες σχέσεις, αλλά επίσης υποβιβάζουν τους άνδρες και τις γυναίκες σε σκεύη ηδονής, διαστρέφοντας έτσι την αληθινή έννοια της γενετήσιας ορμής και θολώνοντας την εικόνα του Θεού. Οι Χριστιανοί καλούνται να έχουν καθαρές σκέψεις και να διάγουν αγνή ζωή, επειδή ετοιμάζονται να ζήσουν σε μια αγνή κοινωνία στην αιωνιότητα.
Αιμομιξία. Μερικοί γονείς ξεπερνούν τα όρια που καθορίζουν την υγιή έκφραση της τρυφερότητας προς τα παιδιά τους και εισέρχονται σε μια στενή φυσική και συναισθηματική σχέση μαζί τους. Συχνά αυτή είναι σαν αποτέλεσμα όταν έχει παραμεληθεί η φυσιολογική σχέση του άνδρα με τη γυναίκα, και ένα από τα παιδιά επιλέγεται για να παίξει το ρόλο του ή της συζύγου. Αυτή η θολούρα των ορίων μπορεί ακόμη να συμβεί ανάμεσα στα αδέλφια ή άλλα μέλη της οικογένειας.
Η αιμομιξία απαγορευόταν στην Παλαιά Διαθήκη (Λευιτ. ιη΄6-29, Δευτ. κζ΄20-23) και καταδικάσθηκε στην Καινή Διαθήκη (Α΄Κορ. ε΄1-5). Αυτό το είδος της κατάχρησης βλάπτει τη γενετήσια διάπλαση του παιδιού και του δημιουργεί αδικαιολόγητο βάρος ντροπής και ενοχής, που ίσως το φέρει και στο γάμο του αργότερα. Όταν οι γονείς παραβιάζουν τα όρια, βλάπτουν τη διαμόρφωση του αισθήματος της εμπιστοσύνης – τόσο ζωτικό για την πίστη στο Θεό.
Διαζύγιο. Μια δήλωση του Χριστού συνοψίζει τη βιβλική διδασκαλία σχετικά με το διαζύγιο: «Εκείνο το οποίον ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος ας μη χωρίζη» (Ματθ. ιθ΄6, Μάρκ. ι΄7-9). Ο γάμος είναι άγιος, επειδή ο Θεός τον καθαγίασε. Τελικά, ο Θεός είναι που ενώνει τον άνδρα και τη γυναίκα, και όχι απλώς οι ανθρώπινες λέξεις ή η γενετήσια πράξη. Και Αυτός σφράγισε την ένωσή τους. Η χριστιανική άποψη του διαζυγίου και ενός δεύτερου γάμου πρέπει να στηρίζεται σε βιβλική βάση.
Η δήλωση του Χριστού κάνει σαφή τη βιβλική βάση της αρχής που περιβάλλει τη χριστιανική αντίληψη του διαζυγίου: ο Θεός είχε πρόθεση ο γάμος να είναι αδιάλυτος. Όταν οι Φαρισαίοι Τον ρώτησαν αν η ασυμφωνία στο γάμο αποτελεί επαρκή αιτιολογία διαζυγίου, Αυτός παρουσίασε τον τύπο γάμου της Εδέμ ως μόνιμη ένωση. Όταν επέμεναν αναφερόμενοι στους νόμους του Μωυσή για διαζύγιο, ο Χριστός απάντησε: «Ο Μωυσής διά την σκληροκαρδίαν σας συνεχώρησεν εις εσάς να χωρίζησθε τας γυναίκας σας. Απ’αρχής όμως δεν έγεινεν ούτω» (Ματθ. ιθ΄8). Και προχώρησε να συμφωνήσει ότι η μόνη νόμιμη αιτιολογία διαζυγίου ήταν η συζυγική απιστία (Ματθ. ε΄32, ιθ΄9).
Η απάντησή Του προς τους Φαρισαίους έκανε σαφές ότι η άποψή Του για την πιστότητα ήταν πιο βαθιά από ό,τι η δική τους άποψη. Από όσα είπε και από τις αρχές σχετικά με το γάμο στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη, βεβαιώνεται ότι η πρόθεση του Θεού είναι εκείνοι που παντρεύονται, να αντανακλούν την εικόνα του Θεού σε μια μόνιμη ένωση.
Ακόμη, η απιστία του ενός των συζύγων δε σημαίνει ότι οπωσδήποτε ο γάμος πρέπει να καταλήξει σε διαζύγιο. Ο δρόμος του σταυρού ενθαρρύνει μια βαθιά μετάνοια και συγχώρηση, την απομάκρυνση κάθε ρίζας πικρίας. Ακόμη και σε περίπτωση μοιχείας, με τη συγχώρηση και τη συνδιαλλακτική δύναμη του Θεού, το πληγωμένο ταίρι θα αναζητούσε να διατηρήσει την αρχική πρόθεση του Θεού στη Δημιουργία. Από βιβλικής πλευράς, η μοιχεία δεν είναι πιο καταστροφική για το γάμο σας από κάθε άλλη αμαρτία. Όταν με προθυμία συγχωρείτε και εγκαταλείπετε την αρνητική στάση, ο Θεός είναι πιο πρόθυμος να σας θεραπεύσει και να ανανεώσει την αγάπη σας ο ένας για τον άλλον.
Ενώ το θείο ιδεώδες για το γάμο είναι μια μόνιμη ένωση αγάπης που συνεχίζει μέχρι το θάνατο του ενός, σε κάποιες περιπτώσεις ένας νόμιμος χωρισμός καθίσταται αναγκαίος για παραπτώματα όπως φυσική κακομεταχείριση στο ταίρι ή στο παιδί. Σε κάποιες αστικές νομοθεσίες ένας τέτοιος χωρισμός εξασφαλίζεται μόνο με το διαζύγιο, το οποίο κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι καταδικαστέο. Αλλά σε ένα τέτοιο χωρισμό ή ένα διαζύγιο, όπου δεν εμπλέκεται η απιστία, η Αγία Γραφή δε δίνει το δικαίωμα ενός δεύτερου γάμου, εκτός εάν στο μεταξύ ένας από τους δύο πανδρευθεί, κάνοντας έτσι μοιχεία ή πορνεία, ή αν φύγει από τη ζωή.
Εφόσον ο γάμος είναι θείο θέσπισμα, η εκκλησία έχει τη μοναδική και ιεροπρεπή ευθύνη να αποτρέψει το διαζύγιο, αν όμως αυτό συμβεί, να θεραπεύσει κατά το δυνατόν τις πληγές που αυτό προκάλεσε.
Ομοφυλοφιλία. Ο Θεός δημιούργησε άνδρα και γυναίκα, και να διαφέρουν και να αλληλοσυμπληρώνονται. Και όταν το έκανε, έστρεψε τα γενετήσια αισθήματα προς το αντίθετο φύλο. Η διάκριση και σύνδεση που χαρακτηρίζει τους ανθρώπους, εκδηλώνεται με την έλξη των δύο φύλων για να σχηματίσουν μια ολοκληρωμένη σχέση.
Σε μερικές περιπτώσεις, η αμαρτία επηρέασε ακόμη και αυτή τη βασική σχέση, δημιουργώντας ένα φαινόμενο, που ονομάσθηκε αντιστροφή. Σε παρόμοιες περιπτώσεις, η φυσιολογική τάση προς το αντίθετο φύλο παρουσιάζεται αντίστροφη, δημιουργώντας ένα βασικό γενετήσιο προσανατολισμό προς άτομα του ιδίου γένους.
Η Αγία Γραφή καταδικάζει την εφαρμογή της ομοφυλοφιλίας με ισχυρές αρνητικές λέξεις (Γέν. ιθ΄4-10, Ιούδα 7,8, Λευιτ. ιη΄22, κ΄13, Ρωμ. α΄26-28, Α΄Τιμ. α΄8-10). Οι συνήθειες αυτού του τύπου δημιουργούν σοβαρή διαστρέβλωση της εικόνας του Θεού στους άνδρες και στις γυναίκες.
«Επειδή πάντες ήμαρτον και υστερούνται της δόξης του Θεού» (Ρωμ. γ΄23), οι Χριστιανοί πρέπει να ασχοληθούν με τη σωτηρία εκείνων που έχουν προσβληθεί από αυτή την ακαταστασία. Θα αντανακλούν τη στάση του Χριστού απέναντι στη γυναίκα η οποία συνελήφθη για μοιχεία: «Ουδέ εγώ σε καταδικάζω. ΄Υπαγε και εις το εξής μη αμάρτανε» (Ιωάν. η΄11). Όχι μόνο εκείνοι που έχουν επηρεασθεί από την τάση της ομοφυλοφιλίας, αλλά και τα πρόσωπα εκείνα που έχουν παγιδευθεί σε διαγωγή ή σε σχέσεις που προκαλούν φόβο, αισχύνη και ενοχή χρειάζονται ένα συμπαθητικό αυτί κάποιου εκπαιδευμένου και πεπειραμένου Χριστιανού συμβούλου. Καμιά συμπεριφορά δεν είναι πέρα από τις δυνατότητες της θεραπευτικής χάρης του Θεού.
