Η πραγματικότητα ότι ο Ιησούς Χριστός πέθανε «μία φορά για πάντα για τις αμαρτίες, ο δίκαιος για χάρη των αδίκων, για να μας φέρει στον Θεό» (Α’ Πέτρου 3:18) είναι το θεμέλιο της πίστης του κάθε χριστιανού.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι συνέβη με το θάνατο του Ιησού Χριστού;
Τι είδους θανάτου πέθανε ο ενσαρκωμένος Υιός του Θεού;
Ο πρώτος και ο δεύτερος θάνατος
Η προσεκτική μελέτη της Αγίας Γραφής μας αποκαλύπτει ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες θανάτου.
Ο πρώτος θάνατος είναι ο κοινός σωματικός θάνατος που βιώνουν όλοι οι άνθρωποι. Όταν κάποιος πεθαίνει τον πρώτο θάνατο, αναπαύεται σε μια ασυνείδητη κατάσταση ύπνου.
Ο δεύτερος θάνατος, από την άλλη, δεν είναι απλώς θάνατος του σώματος, αλλά η καταστροφή του σώματος και της «ψυχής» (Κατά Ματθαίον 10:28). Ο δεύτερος θάνατος, περιλαμβάνει την απόλυτη ηθική ευθύνη ενώπιον του Θεού, όπου κάθε μεμονωμένη συνείδηση θα λάβει τη δική της ενοχή.
Με αυτή την κατανόηση των διαφορών μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου θανάτου, είμαστε έτοιμοι να διερευνήσουμε τον θάνατο του Ιησού και να αιφνιδιαστούμε (παρασυρθούμε) από την εκπληκτική διάσταση και ομορφιά της αυτοθυσιαστικής (υπέρτατης) Του αγάπης.
Η ψυχολογική διάσταση των δοκιμασιών του Χριστού
Στο χριστιανικό κόσμο είμαστε υπερεξοικειωμένοι με την εικόνα του σταυρωμένου Χριστού. Είναι μέρος της καθημερινότητας μας. Η εικόνα αυτή, ενισχυμένη από τις ταινίες τύπου «Τα Πάθη του Χριστού», επικεντρώνει την προσοχή μας σχεδόν αποκλειστικά στην σωματική διάσταση των δοκιμασιών του Χριστού, με αποτέλεσμα να παραβλέπεται η πιο σημαντική διάσταση της θυσίας του ενσαρκωμένου Υιού του Θεού – η ψυχολογική.
Διαβάστε τις παρακάτω περικοπές τις Αγίας Γραφής δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή σε κάθε χρήση της λέξης «ψυχή» και στη ψυχολογική διάσταση των δοκιμασιών που υπέφερε ο Ιησούς Χριστός:
- Κατά Ματθαίον 26:36-39: «Tότε, έρχεται μαζί τους ο Iησούς σε ένα χωριό, που λέγεται Γεθσημανή· και λέει στους μαθητές: Kαθήστε αυτού, μέχρις ότου πάω και προσευχηθώ εκεί. Kαι καθώς παρέλαβε τον Πέτρο και τους δύο γιους τού Ζεβεδαίου, άρχισε να λυπάται και να αδημονεί. Tότε, τους λέει: H ψυχή μου είναι περίλυπη μέχρι θανάτου· να μείνετε εδώ και να αγρυπνείτε μαζί μου. Kαι αφού προχώρησε λίγο, έπεσε με το πρόσωπό του στη γη, προσευχόμενος και λέγοντας: Πατέρα μου, αν είναι δυνατόν, ας παρέλθει από μένα αυτό το ποτήρι· όμως, όχι όπως εγώ θέλω, αλλά όπως εσύ».
- Ησαΐας κεφάλαιο 53, ειδικότερα τα εδάφια 6-9: «Όλoι εμείς πλανηθήκαμε σαν πρόβατα· στραφήκαμε κάθε ένας στoν δικό του δρόμo· o Kύριoς, όμως, έβαλε επάνω σ’ αυτόν την ανομία όλων μας. Αυτός ήταν καταθλιμμένος και βασανισμένος, αλλά δεν άνοιξε τo στόμα τoυ· φέρθηκε σαν αρνί σε σφαγή, και σαν άφωνo πρόβατo μπρoστά σ’ εκείνoν πoυ τo κoυρεύει, έτσι δεν άνoιξε τo στόμα τoυ. Aπό κατάθλιψη και κρίση αναρπάχτηκε· τη γενεά τoυ, όμως, πoιoς θα τη διηγηθεί; Eπειδή, απoκόπηκε από τη γη των ζωντανών ανθρώπων· για τις παραβάσεις τoύ λαoύ μoυ τραυματίστηκε».
Β’ Προς Κορινθίους 5:21: «Αυτόν που δεν είχε γνωρίσει αμαρτία, τον φόρτωσε ο Θεός με όλη την αμαρτία για χάρη μας, για να μπορέσουμε εμείς μέσω εκείνου να βρούμε τη σωτηρία κοντά στο Θεό».
Συνοψίζοντας τα προαναφερόμενα χωρία της Αγίας Γραφής βλέπουμε ότι προτού κάποιο φυσικό βασανιστήριο πλήξει το σώμα Του, ο Χριστός έλεγε στους μαθητές Του ότι πέθαινε στο επίπεδο της «ψυχής» Του.
Τον θανάτωσε, δηλαδή, το ψυχολογικό βάρος της καταδίκης που συντρίβει ολοκληρωτικά από μέσα προς τα έξω.
Το βάρος της αμαρτίας
Βαστάζοντας το βασανιστικό ψυχολογικό βάρος της αμαρτίας μας στη συνείδησή Του, ο Χριστός φώναξε επάνω στον σταυρό: «Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;» (Κατά Ματθαίον 27:46).
Παρόλο που ο Πατέρας βρισκόταν εκεί, υποφέροντας μαζί Του, ο Χριστός δεν μπορούσε να αισθανθεί την παρουσία Του.
Αντιθέτως, αισθανόταν απόλυτα συντετριμμένος από την συνολική ενοχή της ανθρωπότητας, σαν να ήταν δική Του.
Από την κραυγή Του πάνω στο σταυρό καταλαβαίνουμε ότι το απόλυτο νοητικό και συναισθηματικό σκοτάδι της αποχώρησης από τον Πατέρα ήταν ανυπόφορο.
Αυτό μας φέρνει στην πιο απίστευτη πραγματικότητα που θα μπορούσαμε να φανταστούμε: παρόλο που προηγουμένως ο Χριστός μίλησε με αυτοπεποίθηση για την ανάστασή Του (Κατά Ματθαίον 17:22-23), τώρα, ενώ κρεμόταν στον σταυρό βαστάζοντας το εξοντωτικό βάρος της αμαρτίας μας στη συνείδησή Του, ήταν περιτριγυρισμένος από πνευματικό σκοτάδι και αισθανόταν απόλυτα αποκομμένος από τον Πατέρα.
Η εικόνα της ανάστασης ξεθώριαζε πλέον για Εκείνον.
Ο απόλυτος αποχωρισμός απ’ τον Πατέρα
Ο Ψαλμός 88 είναι μια Μεσσιανική προφητεία που περιγράφει σε πόσο βαθύ πνευματικό σκοτάδι βρισκόταν ο Χριστός:
«Επειδή, η ψυχή μου γέμισε από κακά, και η ψυχή μου πλησιάζει στον άδη. Συγκαταριθμήθηκα μαζί μ’ αυτούς που κατεβαίνουν στον λάκκο· έγινα σαν άνθρωπος που δεν έχει δύναμη· εγκαταλειμμένος ανάμεσα στους νεκρούς, όπως οι θανατωμένοι, που κείτονται στον τάφο, τους οποίους δεν τους θυμάσαι πλέον, και οι οποίοι αποκόπηκαν από το χέρι σου. Με έβαλες στον κατώτατο λάκκο, στο σκοτάδι, στα βάθη. Επάνω μου στηρίχτηκε ο θυμός σου, και επάνω μου έφερες όλα τα κύματά σου. …αποκλείστηκα, και δεν μπορώ να βγω έξω… Ή, μήπως θα σηκωθούν οι νεκροί και θα σε αινέσουν; Μήπως στον τάφο θα διηγούνται το έλεός σου ή την αλήθεια σου μέσα στη φθορά; Μήπως θα γίνουν γνωστά τα θαυμαστά σου έργα στο σκοτάδι, και η δικαιοσύνη σου στον τόπο τής λησμονιάς;» (Ψαλμός 88:3-12).
Πάνω στο σταυρό ο Χριστός αισθανόταν αποκλεισμένος και καταδικασμένος σε έναν θάνατο από τον οποίο δεν μπορούσε να ξεφύγει (βγει έξω).
Με άλλα λόγια, για μια παρατεταμένη περίοδο, για το Χριστό ο αποχωρισμός από τον Πατέρα Του ήταν τόσο απόλυτος που δεν μπορούσε να δει ζωή για τον Εαυτό Του πέρα από τον τάφο.
Υπέφερε όλα αυτά εκουσίως
Δώστε προσοχή, ο Χριστός υπέφερε όλα αυτά εκουσίως!
Όταν ο απόστολος Πέτρος προσπάθησε να Τον υπερασπιστεί βιαίως (βίαια) στον κήπο της Γεθσημανής, ο Χριστός είπε: «νομίζεις ότι δεν μπορώ να παρακαλέσω τώρα κιόλας τον Πατέρα μου, και θα στήσει κοντά μου περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων;» (Κατά Ματθαίον 26:53).
Σε μια άλλη περίσταση, είπε στους μαθητές Του: «Κανένας δεν την αφαιρεί από μένα, αλλά εγώ τη βάζω από μόνος μου· εξουσία έχω να τη βάλω, και εξουσία έχω να την πάρω ξανά. Αυτή την εντολή πήρα από τον Πατέρα μου» (Κατά Ιωάννην 10:18).
Επέλεξε να δώσει τη ζωή Του για εμάς
Δεν χρειαζόταν να πεθάνει. Επέλεξε να δώσει τη ζωή Του για εμάς.
Δεν ήταν παγιδευμένος σε ένα αδιέξοδο. Σε κάθε σημείο αυτής της μνημειώδους αυτοθυσίας θα μπορούσε να μας είχε εγκαταλείψει για να σώσει τον Εαυτό Του.
Μέσω εκείνου του σκοτεινού αποχωρισμού από τον Πατέρα Του, έδειξε ότι εκτιμούσε τη δική μας αιώνια ζωή περισσότερο από τη δική Του.
Ήταν πρόθυμος να πεθάνει για πάντα και να μη δει ποτέ ξανά το φως της ημέρας, ώστε να επικυρώσει την αγάπη Του για μας στην διάνοια του καθενός μας, απλώς και μόνο επειδή κυριολεκτικά αγαπά κάθε ένα από εμάς περισσότερο από την ίδια Του την ύπαρξη (Α’ Προς Τιμοθέον 1:15, Προς Ρωμαίους 5:8, Α’ Ιωάννου 3:16, Προς Εφεσίους 3:18-19).
Αυτό είναι το μέγεθος της αγάπης του Θεού για εμάς.
Διάβασε επίσης:
Η ζωή, ο θάνατος και η ανάσταση του Χριστού
Οι ημερήσιες και οι ετήσιες τελετές της Παλαιάς Διαθήκης προοιωνίζουν τη διακονία του Ιησού Χριστού
