Η Διδασκαλία Ανώτερη από τις Θεραπείες
Αν διαβάσεις το υπόλοιπο ευαγγέλιο του Κατά Μάρκον θα δεις ότι ο Χριστός πάντα έδινε προταιρεότητα στο κήρυγμα και τη διδασκαλία ποτέ στη θεραπεία.
Παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα.
- «Και αφού παρέδωσαν τον Ιωάννη, ο Ιησούς ήρθε στη Γαλιλαία, κηρύττοντας το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού» (Κατά Μάρκον 1:14),
- «ΚΑΙ άρχισε πάλι να διδάσκει κοντά στη θάλασσα» (Κατά Μάρκον 4:1),
- «Και όταν ήρθε το σάββατο, άρχισε να διδάσκει» (Κατά Μάρκον 6:2),
- «Και περιερχόταν ολόγυρα τις κωμοπόλεις, διδάσκοντας» (Κατά Μάρκον 6:6).
θαύματα – ένδειξη της συμπόνοιας του Χριστού
Αντίθετα με τη διδασκαλία που ήταν ο βασικός κορμός της διακονίας του Χριστού, τα θαύματα κατά τον Μάρκον γίνονταν ως ανταπόκριση σε κάποια ανάγκη και ήταν ένδειξη της συμπόνοιας του Χριστού προς τους ανθρώπους που υπέφεραν. Μερικά παραδείγματα.
- «Και έρχεται σ’ αυτόν ένας λεπρός, παρακαλώντας τον, και γονατίζοντας μπροστά του, και λέγοντάς του, ότι: Αν θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις» (Κατά Μάρκον 1:40),
- «Και έρχονται σ’ αυτόν, φέρνοντας έναν παράλυτο, που βασταζόταν από τέσσερις ανθρώπους» (Κατά Μάρκον 2:3),
- «Και ξάφνου, έρχεται ένας από τους αρχισυνάγωγους, με το όνομα Ιάειρος· και βλέποντάς τον, πέφτει κοντά στα πόδια του· και τον παρακαλούσε πολύ, λέγοντας, ότι: Το κοριτσάκι μου πνέει τα λοίσθια· νάρθεις και να βάλεις τα χέρια σου επάνω της, για να σωθεί· και θα ζήσει» (Κατά Μάρκον 5:22-23),
- «Και καθώς βγήκαν από το πλοίο, αμέσως μόλις τον αναγνώρισαν, έτρεξαν σε όλα τα περίχωρα εκείνα, και άρχισαν να κουβαλούν τούς αρρώστους επάνω στα κρεβάτια, όπου άκουγαν ότι είναι εκεί» (Κατά Μάρκον 6:54-55),
- «Και του φέρνουν έναν δύσλαλο κωφόν· και τον παρακαλούν να βάλει το χέρι επάνω του» (Κατά Μάρκον 7:32),
- «Και έρχεται στη Βηθσαϊδάν· και του φέρνουν έναν τυφλό, και τον παρακαλούν να τον αγγίξει» (Κατά Μάρκον 8:22),
- «Και απαντώντας ένας από το πλήθος, είπε: Δάσκαλε, έφερα σε σένα τον γιο μου, που έχει πνεύμα άλαλο» (Κατά Μάρκον 9:17),
- «και ακούγοντας ότι είναι ο Ιησούς, ο Ναζωραίος, άρχισε να φωνάζει δυνατά και να λέει: Υιέ τού Δαβίδ, Ιησού, ελέησέ με» (Κατά Μάρκον 10:47),
- «Και έρχεται σ’ αυτόν ένας λεπρός, παρακαλώντας τον, και γονατίζοντας μπροστά του, και λέγοντάς του, ότι: Αν θέλεις, μπορείς να με καθαρίσεις» (Κατά Μάρκον 1:40),
- «Και έρχονται σ’ αυτόν, φέρνοντας έναν παράλυτο» (Κατά Μάρκον 2:3).
Τα παραπάνω χωρία δείχνουν δυο πράγματα.
Πρώτον, το κύριο έργο του Χριστού ήταν η διδασκαλία. Δεύτερο, όταν έκανε θεραπείες, δεν τις έκανε για να κερδίσει εντυπώσεις ή για να γίνει δημοφιλής, αλλά επειδή του το ζητούσαν επίμονα και αυτός τους λυπόταν επειδή τους αγαπούσε.
Γνωρίζοντας μάλιστα ότι οι θεραπείες μπορούσαν να προκαλέσουν λανθασμένο ενδιαφέρον και να ελκύσουν κόσμο από περιέργεια, όπως έγινε στην Καπερναούμ, ο Χριστός συχνά έλεγε στους θεραπευμένους να μην πουν τίποτε «και του λέει [τον θεραπευμένο λεπρό] : Πρόσεξε, μη πεις τίποτε σε κανέναν» (Κατά Μάρκον 1:44, δες ακόμη 7:24-25, 8:26, 9:9, 9:30-31).
