Φανταστείτε μια πόλη εκατομμυρίων ανθρώπων, όπως για παράδειγμα το Λος Άντζελες, όπου κάθε άτομο είναι απόλυτα ικανοποιημένο με τα δικά του υπάρχοντα και δεν έχει καμία επιθυμία να αποκτήσει τα υλικά αγαθά των άλλων.
Επίσης, φανταστείτε πως εκεί όλοι είναι απόλυτα ειλικρινείς και σέβονται τη ζωή και την ευημερία των άλλων και δεν κάνουν ποτέ τίποτα για να βλάψουν τον άλλον.
Λόγω της γνήσιας καλοσύνης των κάτοικων της πόλης δεν υπάρχει βία ή κακοποίηση, δεν υπάρχει ούτε μία διαλυμένη σχέση και όλοι γνωρίζουν ότι ο Θεός, είναι Θεός τέλειας και ανιδιοτελούς αγάπης και Τον λατρεύουν για αυτό που είναι, με χαρούμενη, αυτοπροαίρετη λατρεία.
Πώς σας φαίνεται όλο αυτό; Είναι ένα καλό ή ένα κακό μέρος να ζει κάποιος, ένα χαρούμενο ή ένα μίζερο μέρος, ένα μέρος που θα θέλατε να μένετε εκεί ή να είστε όσο το δυνατόν πιο μακριά γίνεται από αυτό;
Τι είδους μέρος είναι αυτό;
Φυσικά και όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό που περιγράφθηκε παραπάνω αποτελεί περιγραφή των καλύτερων συνθηκών διαβίωσης που θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε.
Εδώ είναι το θέμα όμως: αυτό που περιγράφθηκε είναι πως θα έμοιαζε μια κοινωνία ανθρώπων αν όλα τα μέλη της ζούσαν σε αρμονία με το νόμο του Θεού, τις Δέκα Εντολές.
Τι είδους νόμος είναι αυτός;
Ο νόμος του Θεού, οι Δέκα Εντολές, είναι ένας νόμος ακέραιων σχέσεων (όπως παρατηρούμε και από την περιγραφή της ουτοπικής κοινότητας παραπάνω).
Πιο συγκεκριμένα, οι πρώτες τέσσερις εντολές περιγράφουν την έκφραση σχέσεων αγάπης σε κάθετο επίπεδο – ο άνθρωπος προς τον Θεό.
Οι άλλες έξι εντολές περιγράφουν πως είναι η αγάπη δρώντας σε οριζόντιο επίπεδο, δηλαδή από τον άνθρωπο προς τους συνανθρώπους του.
Ο νόμος του Θεού είναι αγάπη
Ο Ιησούς Χριστός μας αποκάλυψε πως οι Δέκα Εντολές παρουσιάζουν την αγάπη επί του πρακτέου (Ματθαίον 22:36-40)
Επειδή «ο Θεός είναι αγάπη»( Α’ Ιωάννη 4:8), ο νόμος του Θεού είναι αγάπη.
Και επειδή ο νόμος του Θεού είναι αγάπη, αποτελεί ουσιαστικά μια καταγραφή του χαρακτήρα Του. Είναι, δηλαδή, αμετάλλακτος, αμετάβλητος και αιώνιος, ακριβώς όπως είναι και ο Θεός (Μαλαχίας 3:6, Ιακώβου 1:17, Εβραίους 13:8, Α’ Ιωάννη 4:8, Ρωμαίους 13:10).
Νόμος ελευθερίας
Κάποιοι δεν αρέσκονται στην ιδέα της ύπαρξης του νόμου του Θεού.
Αυτό συνήθως συμβαίνει επειδή παρανοούν τη φύση και τον σκοπό του νόμου. Συμβαίνει επειδή η λέξη «νόμος» τείνει να δημιουργεί συνειρμούς περί ελέγχου, περιορισμού και αυταρχικών κανονισμών που έρχονται σε αντίθεση με την ελευθερία και την ευχαρίστηση.
Όλα αυτά όμως απέχουν κατά πολύ από την πραγματικότητα όσον αφορά τον νόμο του Θεού.
Η αλήθεια είναι ότι ο νόμος του Θεού δεν είναι περιοριστικός. Αντιθέτως, είναι απελευθερωτικός. Δεν μειώνει την ανθρώπινη εμπειρία της ελευθερίας και της ευτυχίας αλλά την αυξάνει στον μέγιστο δυνατό βαθμό θέτοντας όρια για υγιείς σχέσεις αγάπης.
Ποιος είναι πιο ευτυχής; Το άτομο που γνωρίζεται ότι είναι ειλικρινές, και συνεπώς έχει την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη όλων ή το άτομο που ψεύδεται και εξαπατά και δεν τυχαίνει της εμπιστοσύνης κανενός;
Ποιος έχει τη μεγαλύτερη ικανότητα πληρότητας, το ζευγάρι που παραμένει αφοσιωμένο εφ’ όρου ζωής ο ένας προς τον άλλον και συνεπώς βιώνουν σταδιακά όλο πιο βαθιά επίπεδα ασφάλειας, οικειότητας και εμπιστοσύνης ή το ζευγάρι που απιστεί ο ένας προς τον άλλον έχοντας εξωσυζυγικές σχέσεις;
Ποιος είναι πιο ελεύθερος, εκείνος που τρέφει συναισθήματα θυμού και προβαίνει σε βίαιες πράξεις ή εκείνος που δεν αισθάνεται καμία κακία για κάποιον;
Το συμπέρασμα δικό σας.
Ηθική χρεοκοπία
Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα σχετικά με τον νόμο του Θεού και το πρόβλημα αυτό είναι πολύ σοβαρό. Ο απόστολος Παύλος περιγράφει τη δυσάρεστη αυτή θέση ως εξής: «Ώστε, ο μεν νόμος είναι άγιος, και η εντολή άγια και δίκαιη και αγαθή… Επειδή, ξέρουμε καλά ότι ο νόμος είναι πνευματικός· εγώ, όμως, είμαι σαρκικός, πουλημένος κάτω από την εξουσία της αμαρτίας. Επειδή, δεν γνωρίζω εκείνο που κάνω· για τον λόγο ότι, εκείνο που θέλω, δεν το κάνω, αλλά εκείνο που μισώ, αυτό κάνω» (Προς Ρωμαίους 7:12, 14-15).
Συνεπώς, δεν υπάρχει κάτι εσφαλμένο με τον νόμο του Θεού. Υπάρχει όμως κάτι βαθιά εσφαλμένο με εμάς.
Η λέξη που χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή για την περιγραφή της θεμελιώδης σαθρότητάς μας είναι η λέξη «αμαρτία», και «αμαρτία» σημαίνει απλά «… η ανομία» (Α’ Ιωάννου 3:4), όπου ο νόμος είναι «αγάπη» (Προς Ρωμαίους 13:10).
Άρα, το να λέμε ότι είμαστε «αμαρτωλοί» είναι σαν να λέμε ότι έχουμε απομακρυνθεί από την αγάπη και έχουμε έφεση προς τον εγωισμό.
Η τάση που έχουμε για ικανοποίηση του εαυτού μας είναι τόσο δυνατή, ώστε ο απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί την ορολογία της σκλαβιάς για να την περιγράψει: «… πουλημένος κάτω από την εξουσία της αμαρτίας» (Προς Ρωμαίους 7:14).
Με λίγα λόγια, η πικρή αλήθεια είναι ότι κανένα βιβλίο αυτοβοήθειας, καμία θρησκευτική πρακτική, ακόμη και ούτε η τόνωση της καλής πατροπαράδοτης δύναμης της θέλησης δεν μπορεί να μας κάνει να ζήσουμε σε αρμονία με τον τέλειο νόμο της αγάπης του Θεού.
Χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο. Χρειαζόμαστε να αποδεχτούμε ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να το κάνουμε.
Μόνο ο Θεός μπορεί να επιφέρει αυτή την αλλαγή.
Χρειαζόμαστε έναν Σωτήρα.
Διάβασε επίσης:
