Η Αγία Γραφή στις συχνές αναφορές της στον Σατανά, τον διάβολο, τον απεικονίζει ως τη πηγή της κακίας και του πειρασμού. Δημιούργησε άραγε ο Θεός τον διάβολο; Αν ναι, γιατί τον δημιούργησε;

Η ιστορία του Σατανά

Υπάρχουν δυο περικοπές της Αγίας Γραφής που παρουσιάζουν, σύμφωνα με πολλούς μελετητές, την ιστορία του Σατανά: το 28ο κεφάλαιο του Ιεζεκιήλ και το 14ο κεφάλαιο του Ησαίας.

Στο Ιεζεκιήλ 28 διαβάζουμε έναν «θρήνο ενάντια στον βασιλιά της Τύρου», αλλά το πλαίσιο του κειμένου φανερώνει ότι στην πραγματικότητα περιγράφει ένα επουράνιο ον, και όχι έναν άνθρωπο. «Εσύ επισφράγισες τα πάντα, είσαι γεμάτος σοφία, και τέλειος σε ωραιότητα. Στάθηκες στην Εδέμ, στον παράδεισο του Θεού» (Ιεζεκιήλ 28:12,13).

Υπήρχαν μόνο τέσσερα πρόσωπα στην Εδέμ: ο Θεός, ο Αδάμ, η Εύα και το «φίδι». Η Αποκάλυψη 12:9 αναφέρει «το αρχαίο φίδι, που αποκαλείται ο διάβολος, και ο Σατανάς».

Προφανώς είναι αυτός που περιγράφεται και στο Ιεζεκιήλ 28: «Ήσουν χρισμένο χερούβ, για να επισκιάζεις» (Ιεζεκιήλ 28:14). Στο αγιαστήριο της Παλαιάς Διαθήκης η Κιβωτός της Διαθήκης, η οποία θεωρήθηκε θρόνος της ορατής παρουσίας του Θεού, είχε δυο «χερουβίμ, για να επισκιάζουν», τα οποία άπλωναν τα φτερά τους επάνω από την κιβωτό. Φαίνεται ότι αυτό συμβόλιζε τους αγγέλους που βρίσκονταν πιο κοντά στον θρόνο του Θεού. Ο Σατανάς (ο οποίος τότε αποκαλούνταν Εωσφόρος), ήταν ένα από τα χερουβίμ.

Η Αλλαγή του Εωσφόρου

«Ήσουν στο άγιο βουνό του Θεού· περπατούσες ανάμεσα σε πύρινες πέτρες. Ήσουν τέλειος στους δρόμους σου, από την ημέρα που κτίστηκες, μέχρις ότου βρέθηκε μέσα σε σένα αδικία» (Ιεζεκιήλ 28:14,15).

Εδώ διαβάζουμε ότι ο Σατανάς δεν είναι μια αιώνια σκοτεινή πλευρά της ολότητας του Θεού αλλά δημιουργήθηκε. Επιπλέον, δημιουργήθηκε ως τέλειο ον· δεν υπήρχε κανένα ψεγάδι στον Εωσφόρο, αλλά με κάποιον τρόπο «βρέθηκε μέσα (του) αδικία».

Η περικοπή δίνει μια ένδειξη για το πώς συνέβη η αλλαγή «Η καρδιά σου υψώθηκε, εξαιτίας της ωραιότητας σου· έφθειρες τη σοφία σου, εξαιτίας της λαμπρότητάς σου» (εδ. 17).

Αντί να στρέφει την προσοχή του στους άλλους, σύμφωνα με τις αρχές του Θεού, ο Εωσφόρος άρχισε να εστιάζεται στον εαυτό του. «Από το πλήθος του εμπορίου σου γέμισαν το εσωτερικό σου από ανομία, και αμάρτησες» (εδ. 16).

Στη διαδικασία του εμπορίου συμπεριλαμβάνεται η σύγκριση αυτού που έχω με κάτι που είναι στην κατοχή κάποιου άλλου, με στόχο την επίτευξη μια κερδοφόρας συναλλαγής.

Έτσι η προσοχή στρέφεται στον εαυτό μου, σε αντίθεση με την προσοχή του Θεού, που είναι πάντοτε στραμμένη στην υπηρεσία των άλλων.

Ο εγωισμός του Εωσφόρου

Στον Ησαΐα 14 διαβάζουμε που οδήγησε ο εγωισμός τον Εωσφόρο: «Πώς έπεσες από τον ουρανό, Εωσφόρε, γιε της αυγής!… Εσύ έλεγες στην καρδιά σου: ‘Θα ανέβω στον ουρανό, θα υψώσω τον θρόνο μου πιο πάνω από τα αστέρια του Θεού· και θα καθίσω επάνω στο βουνό της σύναξης, προς τα μέρη του βορρά· θα ανέβω επάνω στα ύψη των σύννεφων· θα είμαι όμοιος με τον Ύψιστο’» (Ησαΐας 14:12-14).

Η υπέρτατη φιλοδοξία του Σατανά είναι να γίνει όμοιος με τον Θεό, ακόμα και να πάρει την θέση Του.

Αυτή του η φιλοδοξία εκφράζεται και στον τρόπο που «αναμετρήθηκε» με τον Χριστό στην έρημο. Προσπάθησε να πείσει τον Χριστό να δεχτεί τη φιλοσοφία του ότι το πλάσμα μπορεί να ασκήσει πνευματική δύναμη ανεξάρτητη από τον Θεό («πες να γίνουν ψωμιά αυτές οι πέτρες») και να πετύχει αυτό που θέλει χρησιμοποιώντας τον Θεό («Ρίξε κάτω τον εαυτό σου· επειδή, είναι γραμμένο ότι θα προστάξει για σένα τους αγγέλους Του»).

Στον τελευταίο πειρασμό ο Σατανάς αποκάλυψε την μεγαλύτερη επιθυμία του: «Όλα αυτά θα σου τα δώσω, αν πέφτοντας με προσκυνήσεις» (Ματθαίου 4:3-10).

Γιατί ο Σατανάς πειράζει τους ανθρώπους;

Μερικοί απορούν γιατί ο Σατανάς θέλει τόσο πολύ να πειράζει τους ανθρώπους και να τους οδηγεί στην αμαρτία.
Μια διάσταση των πειρασμών είναι ότι κάθε αμαρτία που πράττουμε πληγώνει τον Θεό που είναι Αγάπη. Έτσι ο Σατανάς υποκινεί τους ανθρώπους να αμαρτάνουν όσο περισσότερο γίνεται.

Μια πιο σημαντική διάσταση όμως είναι ότι ο Σατανάς πειράζει τους ανθρώπους γιατί είναι η τελευταία του ελπίδα για επιβίωση! Ο Σατανάς ξέρει ότι «η αμαρτία είναι ανομία» (Α΄ Ιωάννη 3:4), ότι αυτός, περισσότερο από κάθε άλλον είναι «ο άνομος» (Β΄ Προς Θεσσαλονικείς 2:8,9) και ότι «ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος» (Προς Ρωμαίους 6:23).

Ξέρει επίσης ότι ο Θεός θέλει να σώσει όσο περισσότερους ανθρώπους μπορεί και να τους χαρίσει την αιώνια βασιλεία Του. Ο Σατανάς λοιπόν πειράζει τους ανθρώπους και τους οδηγεί στην αμαρτία, ώστε να μπορέσει να τους κατηγορήσει μπροστά στον Θεό, ελπίζοντας να αποδείξει ότι δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά μεταξύ του ίδιου και των αμαρτωλών ανθρώπων. Επομένως αν ο Θεός τους σώσει, θα πρέπει να σώσει και αυτόν.

Επιπλέον, αν μπορεί να κρατήσει τον κόσμο υπό την κυριαρχία του, τότε θα μπορέσει να συνεχίζει να είναι «ο άρχοντας αυτού του κόσμου» (Κατά Ιωάννην 12:31).

Η ώρα της κρίσης

Οι προσπάθειές του όμως θα αποτύχουν.

Στο 14ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης, καθώς περιγράφεται η «ώρα της κρίσης», ο Θεός παρουσιάζει τους πιστούς που μαρτύρησαν για την πίστη τους: «Εδώ είναι η υπομονή των αγίων· εδώ είναι εκείνοι που φυλάττουν τις εντολές του Θεού και την πίστη του Ιησού» (Αποκάλυψη 14:7,12).

Αν και αυτοί δεν υπήρξαν τέλειοι, διαμέσου του Ιησού Χριστού έχουν συμφιλιωθεί με τον Θεό.
Ο Σατανάς δεν θα μπορέσει ποτέ του να βρεθεί στην θέση των πιστών, επειδή δεν θα μετανοήσει ποτέ του για την επανάστασή του.

Στα κεφάλαια Αποκάλυψη 20 και Ιεζεκιήλ 28 αποκαλύπτεται η τελική μοίρα του:

  • «Ο διάβολος, που τους πλανούσε, ρίχτηκε στη λίμνη με τη φωτιά και το θειάφι» (Αποκάλυψη 20:10),
  • «Θα βγάλω (ο Θεός) φωτιά από ανάμεσά σου (δηλαδή από τον Σατανά), η οποία θα σε καταφάει· και θα σε κάνω στάχτη επάνω στη γη, μπροστά σε όλους εκείνους, που σε βλέπουν… θα είσαι φρίκη, και δεν θα υπάρξεις μέχρι τον αιώνα» (Ιεζεκιήλ 28:18,19).

Δόξα τω Θεώ, ο Σατανάς δεν θα υπάρχει πουθενά στην αιώνια βασιλεία του Θεού!