Ο Ιησούς Χριστός προσευχήθηκε για τους οπαδούς Του, «για να είναι όλοι ένα, όπως εσύ, Πατέρα, είσαι σε ενότητα με μένα κι εγώ σε ενότητα σε σένα, να είναι κι αυτοί ένα σε ενότητα» (Ιωάννη 17:22).
Ο απόστολος Παύλος επέμεινε ότι υπάρχει «Ένα σώμα και ένα Πνεύμα, όπως και προσκληθήκατε με μία ελπίδα της πρόσκλησής σας· ένας Κύριος, μια πίστη, ένα βάπτισμα· ένας Θεός και Πατέρας όλων» (Προς Εφεσίους 4:4,5).
Ωστόσο, αντί για να υπάρχει ενότητα βλέπουμε ότι κυριαρχεί ο διχασμός καθώς υπάρχουν χιλιάδες Χριστιανικά δόγματα, και κάθε χρόνο δημιουργούνται νέα. Συγχρόνως, πολλά από αυτά θεωρούν ότι αποτελούν την αληθινή Εκκλησία και θεωρούν ότι τα άλλα δόγματα είναι αιρέσεις.
Οι πρώτοι διχασμοί της Χριστιανικής Εκκλησίας
Μια πρώτη προσέγγιση του θέματος είναι το να εξετάσουμε την ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας, πως από την σχετική ομοψυχία που υπήρχε τους πρώτους τέσσερις αιώνες δημιουργήθηκαν τα πρώτα δόγματα.
Βλέπουμε ότι οι Δονατιστές της βορείου Αφρικής αποσπάστικαν από την κρατική Εκκλησία επειδή πίστευαν ότι η Εκκλησία είχε συμβιβαστεί. Οι Αρειανοί της μέση ανατολής εκδιώχθηκαν από την Εκκλησία επειδή πίστευαν ότι ο Χριστός δημιουργήθηκε· εδραιώθηκαν στην βόρεια Ευρώπη.
Ο Νεστόριος δίδαξε ότι ο Χριστός έχει δυο φύσεις, μία ανθρώπινη και μια θεϊκή· οι οπαδοί του αποσχίσθηκαν και σχημάτισαν την Ασσυριακή Εκκλησία της Ανατολής.
Ο Ευτυχής δίδαξε ότι ο Χριστός έχει μόνο μια φύση· οι οπαδοί του εκδιώχθηκαν από τη Ορθόδοξη Εκκλησία και σχημάτισαν την Κοπτική Εκκλησία και την Αιθιοπική Εκκλησία.
Η Ορθόδοξη και η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία χώρισαν μεταξύ τους εξαιτίας της διαμάχης για την εξουσία του Πάπα και άλλων ζητημάτων δευτερεύουσας σημασίας.
Συνοψίζοντας συμπεραίνουμε ότι δημιουργήθηκαν νέα δόγματα επειδή μια ομάδα πιστών θεώρησε την κύρια εκκλησία ως άπιστη, λόγω θεολογικών διαφωνιών και λόγω διαμάχης για την ηγεσία και την εξουσία. Παρόμοιες διαιρέσεις υπήρξαν και στις εκκλησίες των Προτεσταντών ιδιαίτερα στην εποχή μας.
Είναι αναπόφευκτες οι διαιρέσεις;
Από τη μια μεριά θα περιμέναμε να υπάρξουν διαιρέσεις επειδή η Εκκλησία αποτελείται από αμαρτωλούς ανθρώπους οι οποίοι δεν υπακούν πάντοτε στη φωνή του Θεού και συχνά παρερμηνεύουν τον Λόγο Του.
Τα μηνύματα προς τις επτά εκκλησίες στο 2ο και 3ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης εξιστορούν τους συμβιβασμούς, τις αιρέσεις, την σατανική επιρροή, και την πνευματική αδιαφορία που εισέβαλε στην Εκκλησία κατά το πέρασμα των αιώνων.
Παρόλο που μερικά δόγματα όπως η Ρωμαιοκαθολική και Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησίες διδάσκουν ότι η Εκκλησία, αφού είναι το σώμα του Χριστού, δεν είναι δυνατόν να κάνει κάποιο λάθος, η ιστορία μας δείχνει το αντίθετο.
Η Εκκλησία δεν είναι τελειότερη από όσο είναι τα μέλη που την απαρτίζουν, και τα ελαττώματά της έχουν προκαλέσει διχασμούς, σχίσματα, και κατ’ επέκταση τον πολλαπλασιασμό των δογμάτων.
Οι διαιρέσεις ποτέ δεν ήταν μέρος του σχεδίου του Θεού
Ο διχασμός πάντα πρέπει να θεωρηθεί ως μια αποτυχία για την Εκκλησία. Η αγάπη και η ενότητα της Εκκλησίας θα έπρεπε να αποτελούν την απόδειξη της παρουσίας του Θεού στον κόσμο. Οι διχασμοί και το μίσος που μερικές φορές υπάρχει μεταξύ των δογμάτων, ωστόσο, προκαλούν ανυποληψία και όνειδος στο όνομα του Θεού.
Τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν παραπάνω τονίζουν κάποιες βασικές αιτίες της αποτυχίας. Πρώτα από όλα, υπάρχει η εμμονή των θεολόγων να προσπαθούν να καθορίσουν δογματικά θέματα διαμέσου της φιλοσοφίας· π. χ. το ζήτημα της φύσης του Χριστού, τα οποία ο Θεός δεν έχει αποκαλύψει στο Λόγο Του.
Έπειτα, βλέπουμε ότι οι ηγέτες της Εκκλησίας εκμεταλλεύονταν θεολογικά ζητήματα ως εργαλεία για την προώθηση των δικών τους φιλοδοξιών.
Στην εποχή μας παρατηρούμε πως αρκετοί Χριστιανοί στο Πεντηκοστιανό κίνημα πιστεύουν ότι εξαιτίας ενός συγκεκριμένου πνευματικού χαρίσματος έχουν μια ανοιχτή γραμμή στο Θεό ώστε να διακρίνουν το θέλημά Του, με αποτέλεσμα να περιθωριοποιούν οποιονδήποτε διαφωνεί μαζί τους.
Η στάση του απόστολου Παύλου
Ο απόστολος Παύλος αγωνίστηκε ενάντια στους διχασμούς που εμφανίστηκαν στην εποχή του —«Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να λέτε όλοι το ίδιο, και να μη υπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα, αλλά να είστε εντελώς ενωμένοι, έχοντας το ίδιο πνεύμα και την ίδια γνώμη… επειδή κάθε ένας από σας λέει: Εγώ μεν είμαι του Παύλου, εγώ δε του Απολλώ, εγώ δε του Κηφά, εγώ δε του Χριστού. Κομματιάστηκε ο Χριστός; Μήπως ο Παύλος σταυρώθηκε για σας; Ή, στο όνομα του Παύλου βαπτιστήκατε;… Ενώ υπάρχει ανάμεσά σας φθόνος και φιλονικία και διχόνοιες, δεν είστε σαρκικοί, και περπατάτε κατά άνθρωπό;» (Α΄ Προς Κορινθίους 1:10-13, 3:3).
Η επιστολή προς τους Εφεσίους διδάσκει ότι ο Θεός δίνει στο λαό του πνευματικά χαρίσματα, όχι για προσωπικό όφελος, αλλά «για την οικοδομή του σώματος του Χριστού· μέχρις ότου όλοι ανεξαίρετα να φτάσουμε στην ενότητα της πίστης, και της επίγνωσης του Υιού του Θεού… για να μη είμαστε πλέον νήπιοι, με το να κυματιζόμαστε και να περιφερόμαστε με κάθε άνεμο της διδασκαλίας… αλλά, ζώντας την αλήθεια με αγάπη, να αυξηθούμε σ’ αυτόν σε όλα, αυτός που είναι η κεφαλή, ο Χριστός» (Προς Εφεσίους 4:13-15).
Η περικοπή αυτή δείχνει ότι ο Θεός δεν θέλει ενότητα μόνο κατ’ όνομα, που λέει, «όλοι μάς πιστεύουμε στον Ιησού και δεν θα σχολιάζουμε τα θέματα που μας διχάζουν». Σε αντίθεση, ο Θεός θέλει να στηριχθούμε από «την αλήθεια με αγάπη», και να «μη είμαστε πλέον νήπιοι», να μελετάμε και να επιλύουμε τα ζητήματα των «ανέμων της διδασκαλίας» ώστε να «φτάσουμε στην ενότητα της πίστης, και της επίγνωσης του Υιού του Θεού».
Θα ενωθούν ποτέ οι χριστιανοί;
Στην πραγματικότητα όμως η συνένωση των διάφορων δογμάτων δεν θα συμβεί. Το βιβλίο της Αποκάλυψης διδάσκει ότι στο τέλος του κόσμου οι άνθρωποι, που τώρα ακολουθούν διάφορα δόγματα, θα χωριστούν σε δύο αντικρουόμενες ομάδες.
Η «Βαβυλώνα» θα ισχυρίζεται ότι αποτελεί την εκκλησία του Θεού αλλά στην πραγματικότητα θα ακολουθεί την ψεύτικη διδασκαλία και την ηγεσία του «θηρίου» (του αντίχριστου). Θα παρουσιαστεί ως ένα μεγάλο οικουμενικό κίνημα, αλλά θα βασίζεται στα ψέματα και στην απάτη.
Η άλλη ομάδα ονομάζεται «οι Υπόλοιποι». Το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι ότι «τηρούν τις εντολές του Θεού και έχουν τη μαρτυρία του Ιησού Χριστού» (Αποκάλυψη 12:17).
Το πιστό υπόλοιπο
Ένα από τα κύρια θέματα της Αποκάλυψης είναι ότι στο τέλος του κόσμου «οι Υπόλοιποι» θα μεταδώσουν το εξής ισχυρό μήνυμα στους ανθρώπους του κόσμου: «Έπεσε, έπεσε η Βαβυλώνα η μεγάλη… Βγείτε έξω απ’ αυτή, ο λαός Μου» Αποκάλυψη (18:2-4).
Τα αληθινά παιδιά του Θεού από κάθε δόγμα θα καταλάβουν τη φωνή του Θεού, θα υπακούσουν και «θα ακολουθήσουν το Αρνίο (Ιησούς) όπου κι αν πάει» (Αποκάλυψη 14:4).
Τότε θα εκπληρωθεί η υπόσχεση του Χριστού, «Και άλλα πρόβατα έχω, που δεν είναι απ’ αυτή την αυλή· πρέπει να συγκεντρώσω κι εκείνα· και θα γίνει ένα ποίμνιο, ένας ποιμένας» (Ιωάννη 10:16).
Διάβασε επίσης:
Αποστασία – εγκατάλειψη της αλήθειας
.
