«Eπειδή, από τα λόγια σου θα δικαιωθείς, και από τα λόγια σου θα κατακριθείς» (Ευαγγέλιο Ματθαίου 12:37).
Οι άνθρωποι, είτε χριστιανοί είτε όχι, έχουν χαρακτηρίσει με πολλά επίθετα τη Διδασκαλία του Ιησού Χριστού: μοναδική, αξεπέραστη, ακατανόητη, ανεφάρμοστη, απαιτητική, υπέροχη, ιερή, μεγαλειώδης κ.α.
Στην ανάλυση της προαναφερόμενης περικοπής θα σταθούμε περισσότερο στο χαρακτηριστικό της επαναστατικότητάς της. Πράγματι, όλα όσα δίδαξε και έζησε ο Ιησούς Χριστός είναι ανατρεπτικά και θέτουν ένα άγιο μέτρο αξιολόγησης σε όλα όσα ο κοινός νους θεωρεί καλά και επιθυμητά.
Ανακαίνιση της σκέψης
Οι περισσότερες θρησκείες δίνουν έμφαση στην ανάγκη να κερδίσει ο πιστός τη σωτηρία της ψυχής του με τα δικά του έργα και καταγίνονται στις πρακτικές της νηστείας, της προσευχής, κάποιες φορές και της αυτοτιμωρίας, προκειμένου να εξαγνιστούν η ακάθαρτη καρδιά και το αμαρτωλό σώμα.
Ο Χριστιανισμός, χωρίς, σε καμία περίπτωση, να απορρίπτει την αναντικατάστατη αξία της προσευχής και της νηστείας, που θεμέλιό τους έχουν μία προσωπική σχέση με τον Ιησού Χριστό, προβάλλει, όσο καμία άλλη θρησκεία ή μεταφυσική θεωρία την ανάγκη της ανακαίνισης της σκέψης.
Αυτή η ανακαίνιση, που στηρίζεται στο θαύμα της αναγέννησης της καρδιάς, προβάλλει την απαράβατη αρχή ότι δεν αρκεί μόνο ο άνθρωπος να απέχει από την αμαρτία, αλλά και να μην τη σκέπτεται, και, βέβαια, να μην εμπλέκεται σε συζητήσεις, που τον παγιδεύουν στο φαύλο τρόπο λειτουργίας του Εχθρού της ψυχής.
Τείνουμε να επικεντρωνόμαστε στην αποχή του ανθρώπου από άνομες πράξεις, ωστόσο η διδασκαλία του Χριστού προχωρεί ακόμα πιο βαθιά και ζητά να θεραπεύσει τα κίνητρα των πράξεων. Αυτά εντοπίζονται πάντα σε έναν άρρωστο τρόπο σκέψης, που, πολύ πριν μορφωθεί σε πράξεις, έχει εκφραστεί σε λόγια που πληγώνουν χωρίς οίκτο.
Λόγια εκ του περισσεύματος της καρδίας…
Δεν αρκεί η τήρηση του νόμου να ικανοποιεί τον δικό μας θρησκευόμενο εγωισμό και να ανταποκρίνεται στα δικά μας μέτρα και σταθμά περί δικαίου και αδίκου. Αυτό που έχει σημασία είναι να είμαστε έννομοι εν Χριστώ, με βάση τη δικαίωση που μας χαρίστηκε από το λυτρωτικό έργο του Ιησού Χριστού, αλλά και με βάση αυτό που επιθυμεί ο Θεός να βασιλεύει στην καρδιά μας και όχι απλώς στην εξωτερική μας συμπεριφορά.
Ο τόσο αποκαλυπτικός λόγος του Χριστού «εκ του περισσεύματος της καρδίας λαλεί το στόμα» (Κατά Λουκάν 6: 45), διδάσκει πως μόνο αν στην καρδιά μας κατοικεί το άγιο φρόνημά Του, από τα λόγια μας θα γεννιέται αλλά και θα περισσεύει η καλοσύνη του δικού Του χαρακτήρα.
Ας σκεφτούμε αν υπήρξαν ή υπάρχουν περιπτώσεις στη ζωή μας, που, ενώ δεν κάναμε κάποια φανερή παράβαση των εντολών του Θεού, φανήκαμε σκληροί και απορριπτικοί στον συνάνθρωπό μας, χρησιμοποιώντας μία γλώσσα που καμία σχέση δεν είχε με τον καρπό του Αγίου Πνεύματος.
Σε κάθε τέτοια περίπτωση, τα παγερά μάτια, τα λόγια της κατάκρισης και η αλαζονική επίδειξη της προσωπικής αυτοδικαίωσης προκαλούν συντριβή στην καρδιά του άλλου και θλίψη στην καρδιά του Θεού μας. Από την άλλη, η γλώσσα που στηρίζει την καρδιά του πλησίον μας, με τη ζεστασιά της παρηγοριάς και της κατανόησης, γεννά γλύκα στην ψυχή, επουλώνει πληγές, στεγνώνει δάκρυα και γι’ αυτό ακριβώς ευαρεστεί τον Θεό μας. «Κηρύθρα μέλιτος οι ευάρεστοι λόγοι∙ γλυκύτης εις την ψυχήν, και ίασις εις τα οστά» (Παροιμίες 16:24).
Η προτροπή του Ιησού
Αξίζει να σημειώσουμε πως η προτροπή του Ιησού μας να εξαγνίζουμε τα λόγια μας, δεν έχει να κάνει μόνο με τα λόγια που απευθύνουμε στους άλλους. Σχετίζεται εξίσου και με τον τρόπο που μιλάμε εμείς για τον εαυτό μας.
Ας παρατηρήσουμε τις καθημερινές συζητήσεις μας. Ίσως, διαπιστώσουμε περιπτώσεις, κατά τις οποίες από τη γλώσσα μας εκφράζεται άλλες φορές πνεύμα εγωισμού, έπαρσης, ψευτιάς και άλλες φορές πνεύμα αυτολύπησης, απελπισίας, απογοήτευσης. Αυτές οι δύο αντίθετες συμπεριφορές αντικατοπτρίζουν την προσωπική μας σχέση με τον Θεό.
Στην πρώτη περίπτωση, πιστεύουμε ότι όσα απολαμβάνουμε στη ζωή μας είναι αποτέλεσμα της δικής μας αξίας, σκεπτικό, που αυτόματα απορρίπτει το έργο της απολύτρωσης.
Στη δεύτερη περίπτωση, αν και είμαστε χριστιανοί, έχουμε εγκλωβιστεί στην παγίδα της μιζέριας και της απόγνωσης, που στην ουσία ακυρώνει την πίστη μας. Αν θεωρούμε πως ό,τι και αν κάνει ή αλλάξει ο Χριστός στη ζωή μας, πάντα εμείς θα νιώθουμε δυστυχισμένοι και αδικημένοι, σίγουρα σπέρνουμε δυσπιστία και αναπόφευκτα θερίζουμε μαρασμό.
—
Και στις δύο περιπτώσεις, ίσως, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, επιβάλλουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας τη στέρηση της ευλογίας στη ζωή μας. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να εντάξουμε και τη φράση του Χριστού «από τα λόγια σου θα κατακριθείς», εφόσον από τον τρόπο που επιλέγουμε να σκεφτούμε, να μιλήσουμε και να πράξουμε, καταδικάζουμε ή ευεργετούμε τη ζωή μας.
Ας είναι η προσευχή μας ο Ιησούς Χριστός να θέσει τη δική Του σφραγίδα στον τρόπο που σκεπτόμαστε και μιλούμε στις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας, αλλά και στη σχέση μας μαζί Του επειδή μόνο οι σκέψεις και η γλώσσα που έχουν αγάπη ως το κίνητρό τους, οδηγούν σε πράξεις κατά την καρδιά του λατρεμένου Θεού μας. Αμήν.
Μ.Μ.
Διάβασε επίσης:
