Μέχρι πρόσφατα σχεδόν όλοι οι Έλληνες θεωρούσαμε τον Χριστιανισμό ως αναπόσπαστο και περήφανο κομμάτι της ελληνικής μας κληρονομιάς. Όχι όμως πια. Μια μικρή αλλά ηχηρή ομάδα θεωρεί το Χριστιανισμό ως ξενόφερτο θρησκευτικό σύστημα και πρεσβεύει επιστροφή στην λατρεία των αρχαίων Ελλήνων. Ουκ ολίγοι μάλιστα θεωρούν ότι κατά βάση ο Χριστιανισμός είναι ένα εβραϊκό ανθελληνικό σύστημα και ότι η Αγία Γραφή βρίθει από μίσος κατά των Ελλήνων. Καθώς οι κατηγορίες αυτές είναι σοβαρότατες, καλό θα ήταν να εξετάσουμε τα στοιχεία και να δούμε κατά πόσον αυτές ευσταθούν. Θα ξεκινήσουμε πρώτα με την Παλαιά Διαθήκη και μετά θα προχωρήσουμε στην Καινή.
Παλαιά Διαθήκη
Στη Γένεση κεφάλαιο 10 αναφέρονται οι γενεαλογίες των εθνών. Οι Έλληνες είναι απόγονοι του Ιαυάν, γιού του Ιάφεθ (από τον οποίο προήλθαν οι Ινδο-ευρωπαϊκοί λαοί), γιού του Νώε. Το όνομα Ιαυάν μάλλον σχετίζεται με το Ίωνες. Από όλους τους γιούς του Ιάφεθ, για τον Ιαυάν δίνονται οι περισσότερες πληροφορίες και αναφέρεται ότι οι γιοί του μοιράστηκαν “τα νησιά των εθνών”. Λίγο νωρίτερα, στο Γένεση 9:27 ο Νώε προφητεύει για τον Ιάφεθ: “ο Θεός θα πλατύνει τον Ιάφεθ, και θα κατοικήσει στις σκηνές τού Σημ, και ο Χαναάν θα είναι σ’ αυτόν δούλος”. Βλέπουμε λοιπόν ότι η Γραφή βάζει τον Ιάφεθ ως ισχυρότερο όχι μόνο από την Χαμ, αλλά και από τον Σημ, τον πατέρα των σημιτικών λαών μεταξύ αυτών και των Εβραίων, και όπως είπαμε τον Ιαυάν πάνω από τους αδελφούς του. Μάλιστα χρόνια αργότερα οι ίδιοι οι ραββίνοι αναφέρονταν σε αυτό το εδάφιο και εξηγούσαν ότι εκτός από τα εβραϊκά μόνο στα ελληνικά επιτρέπεται να μεταφραστεί η Αγία Γραφή. Ανθέλληνες; Κάθε άλλο.
Είναι ο Θεός Προσωπολήπτης;
Συνεχίζουμε στην Παλαιά Διαθήκη. Στη Έξοδο κεφάλαια 19-24 περιγράφεται το κάλεσμα του Θεού στον Ισραήλ να είναι ο εκλεκτός Του λαός. Πολλοί θεωρούν ότι αυτό δείχνει προσωποληψία. Γιατί αυτούς και όχι κάποιον άλλο λαό; Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι είναι ότι αυτό το κάλεσμα δεν είχε εθνική ή φυλετική βάση αλλά θρησκευτική. Ο Θεός δηλαδή δεν καλούσε τους φυσικούς απογόνους του Αβραάμ, αλλά τους πνευματικούς. Δηλαδή, τον Θεό δεν Τον ενδιαφέρεται τι αίμα ρέει στις φλέβες του καθενός ή τι DNA χαρακτηρίζει τα κύτταρα μας. Το μόνο που Τον ενδιαφέρει είναι αν Τον αγαπάμε και θέλουμε να κάνουμε το θέλημα Του. Πως φτάνουμε σε αυτό το συμπέρασμα; Μα το λέει ξεκάθαρα η Αγία Γραφή.
Οι Ξένοι Ευπρόσδεκτοι
Όταν κάλεσε ο Θεός το λαό Ισραήλ, ανάμεσα στους κατ’ αίμα Ισραηλίτες υπήρχε και ένα “μέγα πλήθος σύμμικτον” δηλαδή άτομα από διάφορα έθνη, ίσως και Έλληνες έμποροι ή μισθοφόροι, αν υπήρχαν στην Αίγυπτο τότε. Αυτοί οι διάφοροι δεν έγιναν πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Από τη στιγμή που αποδέχθηκαν το Θεό ως Θεός τους έγιναν αναπόσπαστο τμήμα του Ισραήλ έστω και αν δεν είχαν ούτε σταγόνα Ισραηλίτικου αίματος στις φλέβες τους. Ένας από αυτούς μάλιστα, ο Χάλεβ, έγινε αρχηγός της μεγαλύτερης φυλής του Ισραήλ, της φυλής του Ιούδα! Μία άλλη έγινε σύζυγος του Μωυσή. Όταν μάλιστα η Μαριάμ, αδελφή του Μωυσή, τόλμησε να κακολογήσει την σύζυγο του αδελφού της επειδή ήταν ξένη και μελαψή ο Θεός τιμώρησε τη Μαριάμ με λέπρα! Επιπλέον πολλοί από τους φυσικούς απογόνους του Αβραάμ πέθαναν στην έρημο επειδή έδειξαν ένα πνεύμα απείθειας και επαναστατικότητας. Επίσης στο “σύνταγμα” του λαού Ισραήλ υπήρχαν ξεκάθαρες αναφορές ότι αν κάποιος δεν ήθελε να ζει σύμφωνα με τις προδιαγραφές που είχε θέσει ο Θεός δεν θα ήταν πλέον μέρος του λαού. Το κριτήριο συμμετοχής στο λαό Ισραήλ λοιπόν δεν ήταν φυλετικό, αλλά θέμα πίστης και υπακοής.
Το περιστατικό με τους ξένους στην Έξοδο δεν είναι μεμονωμένο. Η Ραάβ η πόρνη ήταν Χαναναία αλλά πίστεψε στον Θεό και έγινε μέρος του λαού Ισραήλ, και αργότερα προγιάγια του βασιλιά Δαβίδ. Η Ρουθ ήταν Μοαβίτισα αλλά ένα ολόκληρο βιβλίο της Αγίας Γραφής είναι αφιερωμένο σε αυτήν και στην πίστη της. Και αυτή ήταν προγιάγια του Δαβίδ. Όλοι γνωρίζουμε τον κακό Φιλισταίο Γολιάθ, λίγοι όμως γνωρίζουν ότι όταν ο Δαβίδ έγινε βασιλιάς μέρος της επίλεκτης φρουράς του αποτελούταν από Φιλισταίους. Πιθανότατα αυτοί πίστεψαν στο Θεό και ο Δαβίδ αναγνωρίζοντας την πολεμική τους αρετή και τους έκανε μέλη της προσωπική του φρουρά. Η αρχαιολογική σκαπάνη έχει δείξει ότι οι Φιλισταίοι είχαν στενές επαφές με τους Έλληνες της μυκηναϊκής εποχής και μάλλον ήταν συγγενείς με τους ετεοκρήτες. Να λοιπόν και ελληνική παρουσία μέσα στο ίδιο το παλάτι του βασιλιά Δαβίδ. Η μητέρα του Σολομώντα ίσως επίσης να ήταν ξένη, ενώ πολλές από τις συζύγους του ήταν.
Ένας Ναός Για Όλους
Ο ναός που έφτιαξε ο Σολομώντας δεν ήταν μόνο για τους Ισραηλίτες, αλλά για όλα τα έθνη, για όλους όσους ήθελαν να πιστέψουν στον Θεό. Ο προφήτης Ησαϊας έγραψε: “Και για τους γιους τού αλλογενή, που θα προστίθενταν στον Κύριο, για να δουλεύουν σ’ αυτόν, και να αγαπούν το όνομα του Κυρίου, για να είναι δούλοι του· όσοι τηρούν το σάββατο, ώστε να μη το βεβηλώσουν, και κρατούν τη διαθήκη μου·θα φέρω κι αυτούς στο άγιο βουνό μου, και θα τους ευφράνω στον οίκο τής προσευχής μου· τα ολοκαυτώματά τους και οι θυσίες τους θα είναι δεκτές επάνω στο θυσιαστήριό μου· επειδή, ο οίκος μου θα ονομάζεται: Οίκος προσευχής για όλους τους λαούς” (Ησαϊας 56:6-7). Μάλιστα ο Θεός υποσχέθηκε ότι σε αυτούς που τον αναγνώριζαν ως Θεό θα τους δόξαζε ακόμη περισσότερο.
Τον καιρό του Χριστού πολλοί ξένοι είχαν πιστέψει στο Θεό και είχαν γίνει μέρος του λαού Ισραήλ. Ο μεγαλύτερος ίσως εξωβιβλικός ραββίνος, ο ραββί Ακίβα ήταν σύμφωνα με ενδείξεις ξένος στην καταγωγή. Ο μεγαλύτερος βασιλιάς του Ισραήλ σε δόξα και δύναμη (αν και στο χαρακτήρα ήταν κτήνος) στα χρονικά της Καινής Διαθήκης, ο Ηρώδης, ήταν γόνος Ιδουμαίων αλλά Ισραηλίτης παρόλα αυτά.
Ποιό είναι το συμπέρασμα; Ότι αυτοί που θεωρούν ότι ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη αγαπούσε ιδιαίτερα το λαό Ισραήλ ως φυσικούς απογόνους του Αβραάμ, απλά δεν έχουν συλλάβει το νόημα της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Θεός είναι Θεός των πάντων και δέχεται και δεχόταν στην επίγεια οικογένεια Του όποιον ήθελε να βρίσκεται εκεί ανεξαρτήτου εθνικότητας. Ο όρος Ισραήλ στα μάτια του Θεού δεν ήταν εθνικός αλλά θρησκευτικός και προσβάσιμος σε όλους! Καμία μα καμία προσωποληψία. Τελεία και παύλα.
Καινή Διαθήκη
Στην Καινή Διαθήκη τα πράγματα είναι τόσο ξεκάθαρα ώστε όποιος μιλάει για ανθελληνισμό μάλλον δεν την έχει διαβάσει. Κατ’ αρχάς, ολόκληρη η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στα ελληνικά. Ο Λουκάς που έγραψε δυο από τα μεγαλύτερα βιβλία της Καινή Διαθήκη ήταν κατά πάσα πιθανότητα Έλληνας. Οι πρώτοι Χριστιανοί χρησιμοποιούσαν κατά κόρον την ελληνική μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης, την μετάφραση των Εβδομήκοντα. Και αν και αρχικά οι περισσότεροι Χριστιανοί ήταν Ισραηλίτες, σύντομα οι ξένοι τους ξεπέρασαν σε αριθμό και ηγεσία.
Ο Χριστός είναι σχεδόν σίγουρο ότι ήξερε ελληνικά. Κάποια στιγμή λίγες μέρες πριν τη σταύρωση του ήρθαν μερικοί Έλληνες να τον βρουν. Όταν ο Χριστός τους είδε είπε: “Ήρθε η ώρα για να δοξαστεί ο Υιός τού ανθρώπου” (Ιωάννη 12:23). Τι εννοούσε; Δυο πράγματα. Πρώτο, αναφερόταν στο θάνατο και την ανάσταση Του. Δεύτερο, στο ότι ο θάνατος και η ανάσταση Του θα έφερναν κοντά στο Θεό πλήθη ανθρώπων από όλα τα έθνη. Βλέποντας λοιπόν ο Χριστός τους Έλληνες είδε σε αυτούς προφητικά τα πλήθη των εθνών που θα δέχονταν το ευαγγέλιο και έτσι θα δοξαζόταν το όνομα του Θεού.
Όταν ο απόστολος Παύλος ξεκίνησε τα ιεραποστολικά του ταξίδια, πήγε κυρίως σε ελληνικές πόλεις και πολλοί πίστεψαν στο Θεό. Αυτό σημαίνει ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν πρόθυμοι να ακούσουν το λόγο του Θεού και έχοντας ανεπτυγμένη την αίσθηση της λογικής είδαν ότι το κήρυγμα του Παύλου είχε νόημα.
Αν υπάρχει ένας λαός που δέχεται πυρά στην Καινή Διαθήκη αυτός ο λαός δεν είναι οι Έλληνες αλλά οι Ισραηλίτες. Όχι ότι ο Θεός δεν τους αγαπά αλλά επειδή είχαν πνευματική τύφλωση. Αφού αυτοί είχαν την Παλαιά Διαθήκη στα χέρια τους που μιλούσε για τον ερχομό του Χριστού θα έπρεπε να ήταν οι πρώτοι να Τον δεχθούν. Αντ’ αυτού όχι μόνο δεν Τον δέχθηκαν, αλλά επιζήτησαν τη σταύρωση του και κατόπιν καταδίωξαν τους αποστόλους. Η δυσαρέσκεια προς αυτή τους τη συμπεριφορά είναι εμφανέστατη σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη.
Βέβαια εδώ να κάνουμε και μια παρένθεση. Υπάρχουν μερικοί συμπατριώτες μας που νομίζουν ότι ο Θεός άφησε τους Ισραηλίτες και πήρε τους Έλληνες ως εκλεκτό λαό! Λάθος, μεγάλο λάθος. Αυτό που λέμε μέχρι τώρα είναι ότι ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Ο απόστολος Παύλος λέει καθαρά και επανειλημμένα ότι στα μάτια του Θεού δεν υπάρχει Ιουδαίος ή Έλληνας, αλλά όλοι είναι ίσοι. Απλά η ελληνική γλώσσα ήταν η πλέον διαδεδομένη εκείνη την εποχή και οι Έλληνες ίσως περισσότερο ανοιχτοί στο ευαγγέλιο, και έτσι οι απόστολοι χρησιμοποίησαν τη γλώσσα και κήρυξαν στους Έλληνες όπως και σε άλλους λαούς.
Συμπέρασμα
Συμπερασματικά δεν υπάρχει τίποτε στην Αγία Γραφή, Παλαιά Διαθήκη και Καινή Διαθήκη, που να είναι ανθελληνικό (ούτε προς οποιοδήποτε άλλο έθνος), όσο και αν ωρύονται κάποιοι περί του αντιθέτου. Ο Θεός είναι πατέρας όλων και όλοι είμαστε παιδιά Του. Όποιος και αν είσαι, σε όποια εθνότητα ή φυλή και αν ανήκεις, ο Θεός σε αγαπά και ο Χριστός πέθανε για σένα. Ο Θεός σε θέλει στην οικογένεια Του αρκεί να το θέλεις και συ. Η Ελλάδα έχει μακρόχρονη χριστιανική ιστορία και η ελπίδα μου είναι να ξαναβρεί πραγματικά το χριστιανισμό της, όχι μόνο στα λόγια, αλλά σε μια ζωή σε αρμονία με την Αγία Γραφή.
