Ο Θεός Έχει Όνειρα!
Η Γραφή λέει πως ακόμα και για το Θεό, η ιστορία του κόσμου μας είναι σαν ένα κακό όνειρο. Όταν όλα θα τελειώσουν, Εκείνος θα ξυπνήσει και θα καταφρονήσει τη φρικιαστική εικόνα των κακών ανθρώπων που πράττουν διεφθαρμένα έργα: “Σαν όνειρο κάποιου που ξυπνάει, Κύριε, όταν σηκωθείς επάνω, θα αφανίσεις την εικόνα τους.” (Ψαλμός 73:20).
Εκείνος που μας δημιούργησε για αιώνια ευδαιμονία, λαχταρά ο εφιάλτης του κακού να τελειώσει, και θέλει όλα τα καλά μας όνειρα να γίνουν ζωντανή πραγματικότητα. Έχει ελπίδες και σχέδια για τον κόσμο μας και είναι αποφασισμένος να τις δει άμεσα να εκπληρώνονται. Με μια δυνατή αγάπη που δεν μπορεί να τη σταματήσει κανείς στέκεται σταθερός ενάντια σε κάθε κακό. Με μια αποφασιστική προέλαση που θα κάνει όλες τις δυνάμεις του σκότους να τρέμουν, θα συντρίψει κάθε τρόμο και θα δώσει αθανασία σε κάθε καλοσύνη.
Θυμάμαι πολύ καθαρά την πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι ο Θεός είναι θυμωμένος και πληγωμένος από όλη την αδικία και τον πόνο στον κόσμο μας.
Αισθάνθηκα μια μεγάλη ανακούφιση
Ήμουν δεκαοχτώ ετών, το μόνο που ήξερα μέχρι τότε ήταν πόνος. Πέρα απ’ τον μικρό ζωντανό μου εφιάλτη, οι ειδήσεις εκείνο τον καιρό μιλούσαν συνεχώς για παιδιά που είχαν πέσει θύματα απαγωγής και είχαν πουληθεί σε σκλαβοπάζαρα. Ήταν πέρα από όσο άντεχα. Μέσα στην αμεσότητα του κακού γύρω μου, η ιδέα ότι μπορεί να υπάρχει ένας παντοδύναμος Θεός κάπου εκεί πάνω στον ουρανό, μου φαινόταν αστεία. Η μητέρα και η φίλη μου είχαν αρχίσει να ασχολούνται σοβαρά με το Χριστό και να μελετούν τη Βίβλο. Σκεφτόμουν, “Πώς μπορούν να είναι τόσο εύπιστες και παράλογες; Άν υπάρχει ένας Θεός που να αξίζει να γνωρίζεις τα πάντα γι Αυτόν, δεν υπάρχει περίπτωση να έχει δημιουργήσει ένα κόσμο σαν το δικό μας. Ένας Θεός που θα δημιουργούσε ένα κόσμο σαν το δικό μας, θα έπρεπε να είναι ψυχοπαθής .”
Φαντάζομαι ότι θα προτιμούσα έναν Θεό σαν τον “Rambo” ή τον “Τerminator”. Είχα την εντύπωση ότι αν υπήρχε Θεός, απλά θα είχε καταστρέψει τον κόσμο μας. Αλλά αφού δεν τον κατέστρεφε τότε προφανώς δεν υπήρχε. Αν όμως πράγματι υπήρχε ο κόσμος θα έπρεπε να είναι όπως τον θέλει να είναι, οπότε σε αυτή την περίπτωση θα ήμουν υποχρεωμένος να Τον μισήσω.
Μια μέρα όμως εμφανίστηκε μια εντελώς νέα ιδέα: τι γίνεται αν η αγάπη και όχι ο έλεγχος αποτελεί την ύψιστη επιδίωξη του Θεού για τον κόσμο μας;
Αυτή η ιδέα έπρεπε να οδηγεί σε ένα λογικό συμπέρασμα. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μπορέσω να δεχτώ την ύπαρξη του Θεού στη βάση της θρησκευτικής εξουσίας ή της “τυφλής πίστης”, ότι κι αν σήμαινε αυτό. Καθώς είχα ανατραφεί σε μια εντελώς μη θρησκευόμενη οικογένεια, χωρίς καμία θρησκευτική εκπαίδευση, η Βίβλος δεν σήμαινε κάτι για μένα. Δεν είχε καμία εξουσία στον τρόπο σκέψης μου. Κατά τη γνώμη μου ανήκε σαν λογοτεχνία στο ίδιο επίπεδο με τον Σαίξπηρ ή τους αρχαιοελληνικούς μύθους. Ξαφνικά όμως, μέσα στην αγανάκτηση και την απογοήτευσή μου για όλα τα φρικτά πράγματα που συνέβαιναν στον κόσμο, η προκλητική νέα προοπτική άρχισε να διαμορφώνεται μες τη σκέψη μου, μία προοπτική όπου η αγάπη, η ελευθερία και το ρίσκο διασυνδέονταν.
Άν η αγάπη, αντί για τον έλεγχο, αποτελούσαν τον ύψιστο στόχο του Θεού για τον κόσμο μας, ένα καινούριο ολόκληρο πλαίσιο κατανόησης θα ακολουθούσε φυσιολογικά. Για να υπάρξει η δυνατότητα να αναπτυχθεί η αγάπη, υπάρχει η αναγκαιότητα της ελευθερίας, και στη νομοτέλεια της ελευθερίας υπάρχει το ενδεχόμενο και του καλού και του κακού. Η αγάπη, από φύση της, πρέπει να είναι ολοκληρωτικά εθελούσια. Σε ένα κόσμο στον οποίο η αδικία θα ήταν αδύνατον να υπάρξει, θα ήταν ένας κόσμος στον οποίο η αγάπη επίσης θα ήταν αδύνατον να υπάρξει. Επομένως αν η αγάπη αποτελούσε τον τελικό στόχο, η ελευθερία θα ήταν ο μόνος δρόμος για να φτάσουμε σ’ αυτό. Γι’ αυτό, ένας κόσμος στον οποίο υπάρχει η πιθανότητα τόσο του καλού όσο και του κακού είναι το μοναδικό είδος κόσμου στον οποίο το καλό θα μπορούσε να αποκτήσει υπέρτατη κυριαρχία και απ’ τον οποίο το κακό θα μπορούσε να εξαλειφθεί μόνιμα.
Ελπίδα άρχισε να αναδύεται μέσα μου. Μέσα από αυτή, την εντελώς νέα προοπτική, έγινε ξεκάθαρο ότι ένας Θεός παντοδύναμος και τέλειας καλοσύνης, μπορούσε πράγματι να υπάρχει με ένα κόσμο σαν τον δικό μας στα χέρια Του, και ταυτόχρονα να μην είναι ένας τύραννος. Αν η αγάπη και όχι η κυριαρχία ήταν η απόλυτη αξία, ένας Θεός αγαθού χαρακτήρα θα μπορούσε να υπάρχει και να μην είναι ο Ίδιος υπαίτιος για την ύπαρξη του κακού. Στην πραγματικότητα, άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως ένας Θεός αγάπης, θα μπορούσε να υποφέρει περισσότερο απ’ όλους από την ύπαρξη του κακού. Έγινε λοιπόν ολοφάνερο σε αυτό τον καινούριο διαμορφωμένο πεδίο λογικής, ότι ένας Θεός ο οποίος κατέχει απεριόριστη δύναμη, μέσα στις παραμέτρους της απεριόριστης αγάπης, θα επέλεγε να οριοθετήσει τη δράση της δύναμής του για χάρη της διατήρησης της ελευθερίας μας, με τέτοιο τρόπο, ώστε με άλλα μέσα εκτός από αυτά που μπορεί να παρέχει η πλήρης δύναμη, το καλό μπορεί τελικά να θριαμβεύσει έναντι του κακού. Η τακτική της δύναμης, του ελέγχου και του εξαναγκασμού, είναι απλώς αντίθετα προς την ελευθερία και κατεπέκταση ανίκανα να παράγουν αγάπη. Η απλότητα και η ερμηνευτική δύναμη αυτής της προοπτικής ήταν υπερβολικά διαφωτιστική και ριζικά απελευθερωτική. Για πρώτη φορά στη ζωή μου μπόρεσα να κατανοήσω τη λογική της ύπαρξης ενός καλού Θεού.
Στα σεμινάριά μου, συχνά εξηγώ με ένα παράδειγμα το ρίσκο που υπάρχει μέσω της αλληλεπίδρασης αγάπης-ελευθερίας, ζητώντας από αυτούς που συμμετέχουν να φανταστούν πως έχω ένα όπλο στο χέρι μου. Δείχνω το φανταστικό όπλο στο ακροατήριο και τους προστάζω: “ Σηκωθείτε όρθιοι !”. Έπειτα ρωτάω, “ Θα σηκωνόσασταν ;”. Όλοι απαντούν με ένα ηχηρό “ Ναί !”. Ρωτάω ξανά, “ Άν πρότεινα το όπλο σε σας και σας έλεγα να σταθείτε με το κεφάλι κάτω, θα το κάνατε ;”. Για άλλη μια φορά η απάντηση ήταν, “ Ναι !”.
Όλοι συμφωνούν πως η συμπεριφορά μπορεί να ελεγχθεί με διάφορα μέσα ισχύος.
Όμως μετά ρωτάω, “ Τί θα συνέβαινε αν πρότεινα το όπλο εναντίον σας και σας διέταζα, «Αγάπησέ με! Γίνε ο καλύτερος φίλος μου! Εμπιστέψου με! Να αισθανθείς πίστη και αφοσίωση σε μένα!» ”. Τελικά τους κάνω την ερώτηση που οδηγεί στην αποκάλυψη, “ Θα μπορούσατε να το κάνετε; Όχι αν θα το κάνατε, αλλά αν θα μπορούσατε να το κάνετε. Θα ήταν ποτέ δυνατό να βιώσετε τέτοιες σκέψεις και συναισθήματα για μένα ενώ σχετίζομαι μαζί σας με τρόπους χειραγώγησης και καταναγκασμού; Με άλλα λόγια, μπορεί η αγάπη να επιβληθεί ;”. Όλοι απαντούν με ένα κατηγορηματικό, “ Όχι !”.
Το γνωρίζουμε από τη διαίσθηση που μιλάει στα ενδότερα επίπεδα της λογικής μας ύπαρξης. Ο λόγος που το γνωρίζουμε είναι γιατί είμαστε δημιουργημένοι κατ’ εικόνα ενός Θεού, του οποίου το βασικό χαρακτηριστικό είναι η μη εξαναγκαστική αγάπη. Η φύση μας αντιδρά στη σκέψη του εξαναγκασμού. Δεν χρειάζεται κανείς να μας διδάξει την αλήθεια της ανθρώπινης ελευθερίας, απλά τη γνωρίζουμε. “ Κατέχουμε αυτές τις αλήθειες ως αυταπόδεικτες, όπως το ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι, ότι έχουν προικιστεί από τον Δημιουργό με απίστευτα Δικαιώματα, που ανάμεσά σε αυτά είναι το δικαίωμα της Ζωής, της Ελευθερίας και η επιδίωξη της Ευτυχίας ”
Όμως, εάν η βαθιά εδραιωμένη πραγματικότητα ότι η αγάπη και η ελευθερία είναι αδιάσπαστα συνδεδεμένες αληθεύει, δεν θα είναι και οι συνέπειές τους εξ’ ίσου αληθινές; Όταν η Βίβλος μας αναφέρει πως, “ο Θεός είναι αγάπη”, δεν εκφράζει με έναν άλλο τρόπο ότι ο Θεός επιθυμεί την εθελοντική ανταλλαγή εμπιστοσύνης, νομιμοφροσύνης, πιστότητας, και ούτω καθεξής; Αν ο Θεός είναι αγάπη με αυτή την έννοια, βγάζουμε το λογικό συμπέρασμα ότι ο Θεός είναι εθελουσία ενάντιος στον πειθαναγκασμό. Αν όμως ο Θεός είναι μη πειθαναγκαστικός,τότε ως επακόλουθο πρέπει να μας παρέχει ελευθερία και να μας επιτρέπει να κάνουμε με αυτήν ότι θέλουμε, για καλό ή για κακό σε κάθε προσωπική περίπτωση. Πρέπει να διευκολύνει τις συνθήκες στις οποίες ο καθένας μας μπορεί να κάνει χρήση της ελευθερίας του προς όποια κατάληξη επιλέξει, είτε προς την αιώνια καταστροφή που καραδοκεί μέσα στον εγωισμό είτε προς την αιώνια ευημερία που προΐσταται στην ανιδιοτελή αγάπη.
Κι έτσι έφτασα στο σημείο όπου η ύπαρξη του Θεού έγινε μια λογική, και ακόμη περισσότερο, μία γεμάτη αισιοδοξία πίστη, ο χαρακτήρας του Θεού δικαιώθηκε μέσα στην καρδιά μου, η αγάπη του Θεού ως μια πληρότητα έγινε το κέντρο του νοήματος στην θεώρηση μου για την πραγματικότητα, και η συνεργασία με το σχέδιο του Θεού για την εξάλειψη του κακού και την διαιώνιση του καλού, έγινε το πάθος της ζωής μου.
Τώρα πια μπορούσα να αντιληφθώ τη καρδιά του Θεού να πάλλεται από την επιθυμία για όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις να εισέλθουν σε μία ύψιστη πραγματικότητα σχέσης αγάπης, απελευθερωμένες από κάθε βιαιοπραγία και πόνο. Σύντομα ανακάλυψα πως αυτή η εικόνα του Θεού, αυτή η θεολογία αγάπης και ελευθερίας βρίσκεται εξ’ ολοκλήρου και αποκλειστικά στο Θεό της Βίβλου και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Η ανακάλυψη ήταν τόσο όμορφη και έκανε τόσο μεγάλη αίσθηση στους πόθους της καρδιάς μου για αγάπη και ελευθερία, που τη βρήκα ακαταμάχητη.
Ποιο άλλο θρησκευτικό σύστημα αναδεικνύει ένα Θεό ο οποίος σκέφτεται, αισθάνεται και νοιώθει με αυτόν τον τρόπο: “Δεν θα κακοποιούν ούτε θα φθείρουν σε όλο το άγιό μου βουνό, επειδή η γη θα είναι πλήρης τής γνώσης του Κυρίου”(Ησαϊας 11:9) . Εδώ βρίσκεται η καρδιά του Δημιουργού. Εδώ βρίσκεται το όραμά Του για την ανθρωπότητα. Εδώ βρίσκεται η πιο ένθερμη επιθυμία Του και ο πιο θεμελιακός σκοπός Του για τον πλανήτη Γη και τους κατοίκους της. Για φαντάσου! Αυτός είναι ο Θεός του σύμπαντος. Τόσο μακρυά από το να είναι ο ελέγχων, μοχθηρός δικτάτορας που συχνά παρουσιάζεται ότι είναι, ο Θεός έχει μόνο έναν μεγάλο σκοπό για τον κόσμο μας: όχι πλέον πόνος και όχι πλέον καταστροφή. Αν βρίσκεις ότι η καρδιά σου συμφωνεί με αυτό τον ανώτερο αντικειμενικό σκοπό, τότε η αιωνιότητα σου ανήκει. Αν δεν βρίσκεις καμία συνταύτιση με το είδος του κόσμου που ο Θεός ονειρεύεται, τότε δεν θα είσαι ποτέ χαρούμενος στην αιωνιότητα που έχει σχεδιάσει.
