Σας διαβεβαιώνω, ανάμεσα σ’ εκείνους που γεννήθηκαν από γυναίκες δεν σηκώθηκε μεγαλύτερος από τον Βαπτιστή Ιωάννη». (Ματθαίος, 11:11).
Όσες φορές και αν διαβάσω αυτά που μας αποκαλύπτει ο Λόγος του Θεού για την προσωπικότητα του Ιωάννη του Βαπτιστή, πάντα νιώθω να αγγίζομαι βαθιά. Πάντα νιώθω ότι αυτός ο άνθρωπος, όσο και αν έζησε αντισυμβατικά και εκτός των ορίων της ήρεμης και ελεγχόμενης ζωής, τίμησε στο έπακρον το σκοπό για τον οποίο ήρθε εδώ στη γη. Δεν είναι αφιερωμένες σελίδες ολόκληρες για τη ζωή του. Δεν εκπροσωπεί την τυπική φιγούρα του ανθρώπου που πέτυχε σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής ζωής. Από μια ορθολογιστική μάλιστα προσέγγιση, θα μπορούσε να θεωρηθεί και αποτυχημένος. Ωστόσο, αυτός ο… «αποτυχημένος», ίσως, άγγιξε όσο λίγοι άνθρωποι την αλήθεια των πραγμάτων με την άρρηκτη συνέπεια των λόγων και των πράξεών του.
Όσα μαθαίνουμε από την Αγία Γραφή γι’ αυτόν, είναι αποκαλυπτικά για την ξεχωριστή προσωπικότητα αυτού του ανθρώπου, ενός πραγματικά κραταιού και γενναίου άντρα εν Χριστώ, που θα ήταν τιμή πραγματικά για έναν άντρα να του μοιάζει έστω και στο ελάχιστο.
Δεν είναι λίγο ο Ίδιος ο Χριστός να μιλά τόσο επαινετικά για αυτόν και να επιβεβαιώνει με τον αλάνθαστο Λόγο Του την ακεραιότητά του. Μελέτησε το εδάφιο μνήμης και παρατήρησε πώς ο επόμενος λόγος του Χριστού «όμως, ο μικρότερος στη βασιλεία των ουρανών είναι μεγαλύτερος από αυτόν – Ματθαίος, 11:11», θέτει το πλαίσιο της Δικαιοσύνης μέσα στο οποίο θα λειτουργούν όλοι και όλα στη Δική Του Βασιλεία.
Ήταν ξάδελφος του Σωτήρα μας, έξι μήνες μεγαλύτερος από αυτόν, αλλά, παρά τη βαθύτατη συγγένεια που τους έδενε κυρίως στο πνεύμα, αυτοί οι άντρες δε συναντήθηκαν παρά μόνο σε ελάχιστες στιγμές, με αποκορύφωμα τη Βάπτιση του Κυρίου μας από τον Ιωάννη. Μάθαιναν ο ένας για τον άλλο από τα σχόλια και τις εντυπώσεις του κόσμου, αλλά, από τις πληροφορίες που έχουμε από τα Ευαγγέλια, ζούσαν πάντα παράλληλα, εκτελώντας ο καθένας από τη δική του σκοπιά την αποστολή του στον κόσμο μας.
Το κοινό σημείο στο κήρυγμα και των δύο ήταν η επιτακτική ανάγκη της μετάνοιας, η έκκληση στους ανθρώπους να ομολογήσουν τα λάθη τους, να αποδεχτούν το μέρος της δικής τους ευθύνης και να ζήσουν στο εξής με τρόπο που θα αποδεικνύει έμπρακτα την ειλικρίνεια της μετάνοιας.
Έχω πολλές φορές σκεφτεί ότι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εκφωνούσε λόγο με διαχρονικές προεκτάσεις, λόγο που αποδεικνύεται τόσο επίκαιρος στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Με τις θαρραλέες διακηρύξεις του, για τις οποίες δεν τον ένοιαζε να βρει μια φόρμουλα ωραιοποίησης, γιατί απεχθανόταν την υποκρισία και το ψέμα, αποδείκνυε πως είχε πλήρως κατανοήσει την ανάγκη παραδοχής, εκ μέρους όλων των συγχρόνων του, των αμαρτιών και της γενικότερης ανταρσίας απέναντι στον Νόμο του Θεού. Από τα λόγια του, εκφράζονταν αλήθειες καίριες και συνάμα αιώνιες για την αναγέννηση της ανθρώπινης ψυχής, αλλά και για τη μεταμόρφωση και το μετασχηματισμό που επιθυμούν όλα τα έθνη στην ιστορία τους.
Πιστεύω ότι όλοι οι πολιτικοί, ανεξαρτήτως κομματικής τοποθέτησης, έχουν τόσα να διδαχτούν από τη σκέψη και το λόγο του, αν προσπεράσουν την εξωτερική εικόνα του, που, ίσως, τους φαντάζει γραφική και τόσο… ντεμοντέ: «Αυτός μάλιστα ο Ιωάννης είχε το ένδυμά του από τρίχες καμήλας, και δερμάτινη ζώνη γύρω από τη μέση του∙ και η τροφή του ήταν ακρίδες (είδος χόρτου) και μέλι από άγριες μέλισσες» (Ματθαίος 3:4).
Σε μία εποχή που αρέσκεται να ασχολείται με το ντύσιμο και το life style των πολιτικών, σαν να ήταν αστέρες του κινηματογράφου, η περίπτωση του Ιωάννη, εξεταζόμενη επιφανειακά, σίγουρα δεν έχει να πει τίποτα. Ωστόσο, το φαινόμενο αδικεί πάντα την ουσία και ο Θεός μας δεν ασχολείται ποτέ με την επιφάνεια, αλλά μόνο με το βάθος. Αν επιμένουμε στις επιφανειακές αξιολογήσεις, τότε δεν πρέπει να αναρωτιόμαστε γιατί και πώς μας διαφεύγουν η ουσία της λύσης των προβλημάτων και ο πραγματικός ρόλος της μετάνοιας στην πολιτική ζωή.
Πληροφορίες για την προσωπικότητα του Ιωάννη αντλούμε και από τα τέσσερα Ευαγγέλια. Συνθέτοντας τις πληροφορίες, μπορούμε πράγματι να διαπιστώσουμε το μοναδικό ήθος, τη σπάνια παρρησία, την αδιαπραγμάτευτη ακεραιότητα αυτού του ανθρώπου, αρετές που τόσο λάμπουν… δια της απουσίας τους στις σύγχρονες κοινωνίες μας. Βέβαια, αν πολιτική σημαίνει απλώς γλώσσα κολακείας και επιτυχημένες δημόσιες σχέσεις, τότε, σίγουρα, ο Ιωάννης θα έπαιρνε μηδέν. Κι’ αυτό γιατί δε δίσταζε να απευθύνεται με γλώσσα αιχμηρή στους θρησκευτικούς και πολιτικούς άρχοντες εκείνης της εποχής, ξεσκεπάζοντας την υποκρισία και την ανηθικότητά τους.
Στους όχλους που τον ρωτούσαν τι να κάνουν, ακούγοντάς τον να διακηρύττει την έμπρακτη μετάνοια ( «καρποί άξιοι μετάνοιας», Λουκάς, 3:8), τους απαντούσε : «Αυτός που έχει δύο χιτώνες, να δώσε τον έναν σ’ εκείνον που δεν έχει∙ κι αυτός που έχει τροφές, ας κάνει το ίδιο» (Λουκάς, 3:11). Σκέψου πόσα διδάγματα, για την αντιμετώπιση των κοινωνικών αδικιών, εκφράζονται μέσα από την τόσο σύντομη παραίνεσή του. Ο Ιωάννης δε χρειαζόταν να εκφωνήσει εντυπωσιακούς λόγους, για να κερδίσει την εύνοια των ψηφοφόρων. Δεν τον ενδιέφεραν καθόλου τα χειροκροτήματα και η λατρεία των παθιασμένων οπαδών.
Την καρδιά του την έφλεγε μόνο ο πόθος να ζήσουν οι άνθρωποι τη Θεϊκή Δύναμη των αλλαγών στην καρδιά τους, ώστε να φέρουν το Φως του Θεού στις κοινωνίες που ζουν και να ετοιμαστούν για τη Βασιλεία των Ουρανών. Έτσι, με δυο κουβέντες μόνο είχε την αφοπλιστική δύναμη, αυτή που του χάριζε ο Θεός, να δίνει καίριες απαντήσεις για την αντιμετώπιση της ανθρώπινης απληστίας και αισχροκέρδειας. Ο λόγος του, τόσο βαθιά πρακτικός, έθετε τα θεμέλια της ηθικής συμπεριφοράς απέναντι στα δεινά της φτώχειας και των κοινωνικών αδικιών.
Στους Φαρισαίους και Σαδδουκαίους έλεγε: «Γεννήματα οχιάς, ποιος σας έδειξε να φύγετε από τη μέλλουσα οργή»; Σίγουρα, αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν είναι ο καλύτερος τρόπος, για να κερδίσει την εύνοια και την αποδοχή των εκπροσώπων της θρησκείας εκείνης της εποχής ή κάποια σημαντική θέση στα θρησκευτικά συνέδρια. Ωστόσο, για τον Ιωάννη όλα αυτά δεν είχαν καμία σημασία… Στους τελώνες έλεγε: «Μη εισπράττετε τίποτε περισσότερο, παρά αυτό που σας είναι διαταγμένο» (Λουκάς 3: 13).
Σίγουρα, ο Ιωάννης ήταν ο πλέον ακατάλληλος άνθρωπος, για να δουλέψει σε ένα υπουργείο και να καλύψει τις μίζες, τις αδικίες και το βρώμικο χρήμα. Στους στρατιωτικούς έλεγε: «Μη εκβιάσετε κανέναν, ούτε να συκοφαντήσετε∙ και αρκείστε στις αποδοχές σας» (Λουκάς 3: 14). Σίγουρα, ο Ιωάννης δεν ήταν ο άνθρωπος, για να τον κάνεις πιόνι σε πολιτικούς εκβιασμούς, δεν ήταν ειδικός στη λασπολογία και τη συκοφαντία προς τους αντιπάλους, με στόχο το ατομικό ή το μικροκομματικό όφελος. Ήταν πέρα για πέρα ασυμβίβαστος, αδιαπραγμάτευτος σε θέματα ηθικής και τιμιότητας, αδέκαστος και καθαρός, όσο λίγοι άνθρωποι σε αυτό τον κόσμο.
Πριν βιαστείς να κρίνεις τα λόγια του ανεφάρμοστα, σκέψου πρώτα, αν όλοι οι πολιτικοί του κόσμου, με τις φλογερές διακηρύξεις τους, έχουν ποτέ αντιμετωπίσει ουσιαστικά το πρόβλημα της φτώχειας και της ανισότητας στον πλανήτη μας. Οι ευκαιριακές ενέσεις ανθρωπισμού δεν αρκούν, για να ξεριζώσουν το κακό από τις κοινωνίες μας. Απαιτούνται αλλαγές εσωτερικές, αλλαγές καρδιάς, αλλαγές νοοτροπίας, αλλαγές με την υπογραφή του γνήσιου μετανοητικού φρονήματος. Και αυτές τις αλλαγές τις υπερασπίστηκε ο Ιωάννης μέχρι το τέλος της ζωής του.
Όταν βύθισε το βλέμμα του στο Βλέμμα του Σωτήρα και βεβαιώθηκε βαθιά μέσα στην ψυχή του για τη Θεϊκή Ταυτότητα του Προσώπου που στεκόταν μπροστά του και ζητούσε Βάπτισμα, με απόλυτη συναίσθηση της αναξιότητάς του, ψέλλισε: «Εγώ έχω ανάγκη να βαπτιστώ από σένα και εσύ έρχεσαι σε μένα;» (Ματθαίος, 3:14).
Ωστόσο, όταν ο Ιησούς τον βεβαίωσε ότι έτσι πρέπει να γίνει, ο φλογερός και ασυμβίβαστος Ιωάννης, υποτάχθηκε πλήρως στην ανώτερη εξουσία Του (εδάφιο 15), θέτοντας ένα τόσο ισχυρό πρότυπο γνήσιας υπακοής και ισχυρής πίστης. Σκέψου πόσες πολιτικές ανωμαλίες θα είχαν αποφευχθεί σε όλες τις χώρες του κόσμου, αν όλοι αυτοί που αναλάμβαναν εξουσία γνώριζαν να τη διαχειριστούν προς δόξα Θεού, προφυλάσσοντας την ψυχή τους από την αλαζονεία και οικοδομώντας πρότυπα ηθικής ποιότητας για τους συνανθρώπους τους.
Στον Ιωάννη δόθηκε εξουσία και μάλιστα μεγάλη από τον Θεό, καθώς κλήθηκε να προετοιμάσει τον Δρόμο για τον Μεσσία. Όμως, ο Ιωάννης δεν εκμεταλλεύθηκε ούτε μια στιγμή την τιμή που του έγινε προς όφελός του. Μέχρι το τέλος της ζωής του, η ψυχή του έμεινε ακλόνητα αφοσιωμένη σε Εκείνον, για τον Οποίο ο ίδιος διακήρυξε: «Να ο Αμνός του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου» (Ιωάννης, 1:30). Η φράση αυτή θα στέκει στους αιώνες ως η πιο μεστή και ουσιαστική φράση για την Αποστολή του Ιησού Χριστού στην ανθρώπινη ιστορία. Μια συγκλονιστική φράση, ειπωμένη για τον Σωτήρα του κόσμου από μια ανεπανάληπτη προσωπικότητα, με πραγματικό Χρίσμα Θεού.
Η ηθική ποιότητα του Ιωάννη αποδείχθηκε από όλες τις ενέργειές του που μας αποκαλύπτει ο Λόγος του Θεού. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, το αποκορύφωμα της ηθικής του εντιμότητας ήταν ο τρόπος που απάντησε και συμπεριφέρθηκε, όταν τον ρώτησαν αν είναι ο αναμενόμενος από τους Εβραίους Μεσσίας: «Δεν είμαι εγώ ο Χριστός… Εγώ βαπτίζω με νερό∙ ανάμεσά σας, όμως, στέκεται εκείνος, που εσείς δεν γνωρίζετε. Αυτός είναι εκείνος που έρχεται πίσω από μένα, ο οποίος είναι ανώτερός μου∙ του οποίου εγώ δεν είμαι άξιος να λύσω το λουρί από το υπόδημά του» (Ιωάννης, 1: 20, 26 – 27).
Λίγο πιο κάτω στο τρίτο κεφάλαιο του Ιωάννη και στα εδάφια 27 – 36, ο Πρόδρομος απαντά για μια ακόμη φορά σε όσους έρχονται να τον πληροφορήσουν για τη δράση του Χριστού: «Δεν μπορεί ο άνθρωπος να παίρνει τίποτε, αν δεν είναι σ’ αυτόν δοσμένο από τον ουρανό. Εσείς οι ίδιοι είστε μάρτυρές μου ότι είπα: Δεν είμαι εγώ ο Χριστός, αλλ’ ότι είμαι αποσταλμένος μπροστά από εκείνον» (εδάφια 27 – 28).
Ο Ιωάννης δεν απαντά διφορούμενα, προσπαθώντας, ίσως, με νοσηρή περηφάνια να συντηρήσει εντυπώσεις που είχαν οι άνθρωποι γι’ αυτόν. Με απόλυτα καθαρό λόγο, που εκφράζει ταπείνωση αλλά και δυναμισμό, αποδέχεται με ευγνωμοσύνη το ρόλο που του όρισε ο Θεός στην ανθρώπινη ιστορία. Δε διεκδίκησε ποτέ ούτε μια κεραία παραπάνω από την αποστολή αυτή, παρόλο που η απήχηση που είχε στους ανθρώπους της εποχής του, θα μπορούσε να τον κάνει να παγιδευτεί στην αμαρτία της πνευματικής αλαζονείας και να διεκδικήσει τίτλους εξουσίας και εκδηλώσεις τυφλής λατρείας.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να σκεφτούμε το θέμα της ηθικής ελευθερίας και πώς αυτή αξιοποιείται από τον άνθρωπο. Ο Ιωάννης μπορούσε να εκμεταλλευτεί την απήχηση που είχε το κήρυγμά του προς όφελός του, όπως έκαναν και κάνουν τόσοι και τόσοι που τους δόθηκε και τους δίνεται εξουσία στη γη μας. Όμως, για τον Ιωάννη τίποτα από όλα αυτά δεν είχε σημασία, όσο η λαχτάρα του να τελειώσει το έργο που του είχε ανατεθεί, το έργο της διάνοιξης του δρόμου για την έλευση του Σωτήρα του κόσμου. Απεχθανόταν να υψωθεί με άρρωστο πνεύμα προσωπολατρίας από τον κόσμο, αλλά ποθούσε, όσο τίποτα άλλο, να ζήσει με τρόπο, που θα λάμβανε τιμή από τον Ίδιο τον Θεό.
Παρακάτω συνεχίζει: «Όποιος έχει τη νύφη είναι νυμφίος∙ ο δε φίλος του νυμφίου που στέκεται και τον ακούει χαίρεται υπερβολικά για τη φωνή του νυμφίου. Αυτή, λοιπόν, η δική μου χαρά εκπληρώθηκε. Εκείνος πρέπει να αυξάνει, εγώ δε να ελαττώνομαι. Αυτός που έρχεται από επάνω είναι υπεράνω όλων» (εδάφια 29 – 31). Ο Ιωάννης αγαπούσε βαθύτατα και θαύμαζε απεριόριστα τον Ιησού Χριστό, όχι βέβαια γιατί απλώς ήταν συγγενής του. Τον λάτρευε ως τον Σωτήρα του κόσμου, ως Εκείνον που είναι ο Ένας Νυμφίος, ως Εκείνον για τον Οποίο αυτός είχε τη μέγιστη τιμή να προετοιμάσει το Δρόμο Του. Η δική του ελάττωση ήταν βαθιά χαρά του, γιατί άνοιγε το Δρόμο για την αύξηση της πιο συγκλονιστικής Προσωπικότητας που περπάτησε ποτέ στον πλανήτη γη.
Η διατύπωση του Ιωάννη για την αναγκαιότητα της δικής του ελάττωσης και την αναγκαιότητα της αύξησης του Σωτήρα του κόσμου, θεωρώ πως είναι η πιο ειλικρινής, η πιο πηγαία και η πιο αποκαλυπτική φράση που ειπώθηκε ποτέ για το νόημα της ταπείνωσης. Σκέψου μόνο πόσο πιο όμορφο θα ήταν το πρόσωπο της κοινωνίας μας, αν ο καθένας μας ήταν σε θέση να αναγνωρίσει κάποιον πιο αξιόλογο και πιο ικανό από αυτόν και αν με προθυμία και χαρά, του άνοιγε δρόμο για να εξελιχθεί. Θα εξέλιπαν όλα τα θλιβερά φαινόμενα της αναξιοκρατίας και ο καθένας με υπευθυνότητα και ευσυνειδησία θα εκπλήρωνε τον σκοπό για τον οποίο γεννήθηκε σε αυτή τη γη. Πράγματι, η μελέτη του τρόπου ζωής του Ιωάννη είναι μια πολύτιμη πνευματική εμπειρία με σπουδαία μαθήματα και θαυμάσιες απαντήσεις σε τόσα θέματα που μας απασχολούν στις σύγχρονες κοινωνίες μας. Αρκεί να έχουμε την καρδιά και το σθένος να παραδεχτούμε πόσα από τα λάθη μας μάς αποκαλύπτει ο εμπνευσμένος λόγος του…
Ο Ιωάννης δεν είχε ευτυχισμένο τέλος. Δεν πέθανε σε βαθύ γήρας, ούτε από φυσικά αίτια. Ένα άδικο σπαθί του έκοψε το κεφάλι και μαζί το νήμα της ζωής του πάνω στον ανθό της νιότης του. Τον αποκεφάλισαν, για να ικανοποιήσουν τα καπρίτσια μιας ματαιόδοξης κόρης, της Σαλώμης, και το θέλημα μιας διεφθαρμένης γυναίκας, της Ηρωδιάδας, η οποία μισούσε τον Ιωάννη για το λόγο της αλήθειάς του απέναντι στη ζωή της αμαρτίας της (βλέπε Ματθαίος, 14: 1 – 12). Το τέλος του προστέθηκε και αυτό στη λίστα με τις ανθρώπινες αδικίες και τα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί από άνθρωπο σε βάρος ανθρώπου.
Ωστόσο, σκέψου πόσα πράγματα πέτυχε ο Ιωάννης μέσα στη σύντομη ζωή του, τόσα και τέτοιας ποιότητας, όσα δεν έχουν πετύχει όλοι οι πολιτικοί μαζί από καταβολής κόσμου. Δίδαξε την μόνη έννοια της πραγματικής εξουσίας, αυτή που στηρίζεται στο ήθος και δε συμβιβάστηκε με καμία πολυτέλεια αυτού του κόσμου, που θα μπορούσε να του χαρίσει την άνετη ζωή. Καμία παραχώρηση δεν επέτρεπε, που θα μόλυνε την ψυχή και το σώμα του. Έζησε μοναχικός, αδιάφθορος και ακέραιος, αφήνοντας σε όλες τις επόμενες γενιές ένα μοναδικό κληροδότημα για την αξία της μετάνοιας, ένα κληροδότημα, που θα το ύψωνε σε ύψιστη Αρχή Ζωής ο Ιησούς Χριστός.
Όταν ο Θεός έκρινε πως ο Ιωάννης ολοκλήρωσε την αποστολή του και πως πια δε χωρούσε στο άδικο σύστημα του κόσμου μας, επέτρεψε να αποσυρθεί από αυτή τη ζωή. Επέτρεψε τον άδικο και μαρτυρικό του θάνατο, έχοντας στο Νου Του την αλήθεια ότι αυτός ο θάνατος θα γινόταν τύπος για όλους τους ανθρώπους που έδωσαν τη ζωή τους για τον Θεό, αρνούμενοι να υποταχθούν στα έργα του σκότους. Σκέψου το αθώο αίμα που χύθηκε από τους πιστούς ανθρώπους κατά τη διάρκεια των αμείλικτων διωγμών τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, αλλά και τους χρόνους του σκληρού Μεσαίωνα.
Οι ιστορικές μαρτυρίες για τη βαναυσότητα αυτών των θανάτων δε θα πάψουν ποτέ να συγκλονίζουν. Ωστόσο, οι άδικοι θάνατοι χριστιανών και όχι μόνο δεν έπαψαν ποτέ. Όταν πληροφορούμαστε από τα Μέσα Ενημέρωσης για τις θηριωδίες των Τζιχαντιστών, οι οποίοι, για θρησκευτικούς αλλά και για πολιτικούς λόγους, προβαίνουν σε πράξεις βίας, που δεν μπορεί να τις χωρέσει το μυαλό ενός υγιούς ψυχικά ανθρώπου, αξίζει να γνωρίζουμε ότι ο Πόνος του Θεού για τα αδικοχαμένα θύματα είναι μέγιστος.
Αξίζει πάντα να σκεπτόμαστε ότι η Απάντησή Του για όλα αυτά είναι ίδια με αυτή που έδωσε στον πρώτο δολοφόνο της ανθρώπινης ιστορίας, τον Κάιν: «Τι έκανες; Φωνή του αίματος του αδελφού σου βοά σε μένα από τη γη» (Γένεση, 4:10). Μια διαχρονική ερώτηση και μια διαχρονική απάντηση από το στόμα του Ίδιου του Θεού για όλες τις ανθρώπινες αδικίες, τα εγκλήματα της αλαζονείας και το πάθος του φανατισμού, στο βωμό του οποίου θυσιάζονται η αγάπη και όλα τα συναισθήματα που μας δώρισε ο Θεός, για να δίνουν νόημα στη ζωή μας.
Ο αποκεφαλισμός του Ιωάννη στάθηκε τύπος θριαμβευτικού θανάτου για όλους τους άδικους θανάτους σε κάθε γενιά και σε κάθε μήκος και πλάτος της γης. Όσοι δολοφονήθηκαν άδικα, αλλά σε όλη την προηγούμενη ζωή τους περπάτησαν τιμώντας κατά πάντα τον Νόμο του Θεού, μπορεί να στερήθηκαν το δικαίωμα να ζουν και να χαίρονται στην παρούσα ζωή, αλλά, χωρίς αμφιβολία, κέρδισαν αμάραντη δόξα. Θα έχουν το προνόμιο της Αθανασίας και της Αιώνιας Συγκατοίκησης με τον Παντοδύναμο και Πανάγαθο Θεό.
Το ενδέκατο κεφάλαιο της προς Εβραίους Επιστολής είναι αφιερωμένο στους ήρωες της πίστης όλων των εποχών, «για τους οποίους ο κόσμος δεν ήταν άξιος» (Εβραίους, 11: 38 – πρόσεξε τι νόημα ζωής και τι στάση καρδιάς εκφράζεται μέσα από αυτή τη συγκλονιστική πραγματικά φράση!) Ο Θεός δεν τους έσωσε από τον προσωρινό ύπνο του πρώτου θανάτου, αλλά τους έσωσε από την επίγεια αιχμαλωσία στα δεσμά μιας συμβιβασμένης ζωής και, τελικά, λυτρώθηκαν από τον αιώνιο θάνατο.
Για όσο ακόμα η ιστορία του κόσμου μας συνεχίζεται, ο προφητικός λόγος του Ησαΐα για τον Ιωάννη αξίζει να ηχεί και να ξεχωρίζει για την Πρότασή του μέσα στην κοινωνική σύγχυση και την ηθική διάβρωση: «Φωνή κάποιου που φωνάζει δυνατά μέσα στον έρημο. Ετοιμάστε τον δρόμο του Κυρίου, κάντε ίσια τα μονοπάτια του. Κάθε φαράγγι θα γεμίσει, και κάθε βουνό και λόφος θα ταπεινωθεί, και τα στρεβλά θα γίνουν ίσια, και οι τραχείς δρόμοι θα γίνουν ομαλοί. Και κάθε σάρκα θα δει το σωτήριο του Θεού» (Λουκάς, 3:4 – 6).
Μπορεί κάποιες φορές να φαίνεται πως ό, τι λες και ό, τι διακηρύττεις, σχετικά με την πίστη σου στον Ιησού Χριστό, ακούγεται σαν παραφωνία ή δεν ακούγεται και καθόλου μέσα στις σύγχρονες κοινωνίες της πνευματικής ερημιάς. Ωστόσο, αξίζει να συνεχίζεις με υπομονή, πάθος και εμπιστοσύνη στο Όνομα Αυτού που διακηρύττεις, γιατί κανένας κόπος για τον Κύριο δε θα επιστρέψει κενός. Άφησε το πνεύμα σου να αγαλλιάσει με την αλήθεια των λόγων που εκφράζονται στα εδάφια 5 – 6 του ψαλμού 126: «Εκείνοι που σπέρνουν με δάκρυα, θα θερίσουν με αγαλλίαση. Όποιος βγαίνει, και κλαίει, βαστάζοντας πολύτιμο σπόρο, αυτός, σίγουρα, θα επιστρέψει με αγαλλίαση, βαστάζοντας τα χειρόβολά του». Όσοι έχουν αφιερώσει τη ζωή τους σε Αξίες και Ιδανικά αιώνια, έχουν την τιμή να γνωρίζουν πως πολεμούν στο πλευρό του Υπερνικητή Χριστού.
Ας είναι η προσευχή μας να σε διακρίνει και να με διακρίνει το ρωμαλέο φρόνημα του Ιωάννη του Βαπτιστή, το φρόνημα που αγαπά με αδιαπραγμάτευτη αφοσίωση τον Θεό και δε συμβιβάζεται με καμία αναξιοπρεπή πολυτέλεια και ανέντιμη πρακτική αυτού του κόσμου. Τέτοια φρονήματα και τέτοιες προσωπικότητες χρειάζεται ο κόσμος μας για την Αναγέννηση ψυχών και κοινωνιών.
Δε χρειάζεται τονωτικές ενέσεις ή παυσίπονα φάρμακα. Χρειάζεται, όσο ποτέ, τη Θεραπεία του Ζωντανού Θεού, που σαρώνει και νικά για πάντα το άρρωστο και το διεφθαρμένο στοιχείο, υψώνοντας τη Μόνη Εξουσία που δε θα γνωρίσει ποτέ τέλος. Ας έχουν την υποστήριξή μας όλοι όσοι διάγουν τη ζωή τους, αγωνιζόμενοι με το Πνεύμα του Θεού, και ας έχουν τιμή όλοι όσοι έδωσαν τη ζωή τους με πίστη και αγάπη στο Όνομα του Ιησού Χριστού. Για όλους αυτούς, η Δόξα ανήκει στον Υπέροχο και Παντοδύναμο Θεό μας.
Μ.Μ.
