Παράξενες μέρες

Παράξενες μέρες μας έχουν γονατίσει
Πάνε να καταστρέψουν
τις πρόσκαιρες χαρές μας.
Να συνεχίσουμε να παίζουμε
ή να βρούμε μια νέα πόλη.

Παράξενα δωμάτια γεμάτα παράξενα μάτια.
Φωνές θα δώσουν το σύνθημα
για το κουρασμένο τέλος τους.
Η οικοδέσποινα χαμογελά,
Οι καλεσμένοι κοιμούνται
κουρασμένοι από τις αμαρτίες.
Ακούστε με να μιλάω για αμαρτία,
και θα καταλάβετε, αυτό είναι.
Παράξενες μέρες μας έχουν βρει,
Και μέσα στις παράξενες ώρες τους
αργοπεθαίνουμε μόνοι.
Σώματα συγχυσμένα,
μνήμες κακομεταχειρισμένες
καθώς από την ημέρα καταφεύγουμε
σε μια παράξενη νύχτα από πέτρα.
(Strange Days, τραγούδι των Doors, 1967)

Όταν για πρώτη φορά διάβασα τους στίχους αυτού του τραγουδιού, ένιωσα έκπληξη στη σκέψη πως είναι γραμμένο από ένα ροκ συγκρότημα. Έκπληξη, γιατί, αν προσέξεις τους στίχους, στο τραγούδι αυτό γίνεται λόγος για τον πόνο, τη μοναξιά και το αδιέξοδο της αμαρτίας και οι σκέψεις αυτές, ίσως, δεν είναι το πρώτο πράγμα που περιμένεις να ακούσεις από το τραγούδι ενός ροκ συγκροτήματος.

Σκέψεις για την αμαρτία περιμένεις να διαβάσεις στο Λόγο του Θεού ή σε κάποιο θρησκευτικό βιβλίο. Ωστόσο, αξίζει να προβληματιστείς με τη διαπίστωση ότι ακόμα και αυτή η κοσμική σοφία ή, αν το θέλεις, η απλή λογική του κόσμου, όταν τολμά να ονοματίσει τα πράγματα στις γυμνές και αντικειμενικές διαστάσεις τους, εναρμονίζεται με τις Αιώνιες Αλήθειες, που έχεις και έχω το προνόμιο να μάθουμε, όταν μελετούμε την Αγία Γραφή.

Μελετώντας τις βιογραφίες των μελών του θρυλικού ροκ συγκροτήματος και κυρίως του τραγουδιστή τους Τζιμ Μόρρισον, τον οποίο σκότωσε η επιλογή του να είναι εθισμένος σε ναρκωτικά σε ηλικία μόλις 27 χρόνων, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τα χαρακτηριστικά της ζωής των ανθρώπων που έχουν επιλέξει να ζουν ικανοποιώντας με όλους τους τρόπους τα πάθη τους. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, αυτοί οι άνθρωποι δημιουργούν και τραγουδούν κάτω από την επήρεια ουσιών, ζουν με το σύνθημα ελεύθερες σχέσεις και απολαύσεις για το σήμερα, χωρίς σκοτούρες και έγνοιες για το πού θα οδηγήσει αυτό. Αυτό ακριβώς εκφράζει η κοινή γνώμη, όταν χαρακτηρίζει κάποιον ως ροκ τύπο: ελευθεριότητα, ανεμελιά, σπάσιμο των συντηρητικών ορίων…

Κι’ όμως, αν παρατηρήσεις τους στίχους, δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι ο στιχουργός περιγράφει βιώματα που μόνο ευχάριστες καταστάσεις δεν αποτυπώνουν. Στους στίχους δεν υπάρχει ξεγνοιασιά, ικανοποίηση, πληρότητα. Γίνεται λόγος για παράξενες μέρες, που δε δημιουργούν μια ελπίδα, μια προσμονή για κάτι ευχάριστο, αλλά αντίθετα εξαθλιώνουν το σώμα και κομματιάζουν την ψυχή.

Παράξενο είναι αυτό που δεν μπορείς να καταλάβεις, που σου φαίνεται αλλόκοτο, είτε γιατί δεν το γνωρίζεις, είτε γιατί αλλιώς το περίμενες και αλλιώς εξελίσσεται και εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις τους λόγους. Έτσι, αυτό το άγνωστο προξενεί μία ψυχική ένταση, μία αναστάτωση, ένα φόβο για πιθανές εξελίξεις, που θα είναι εντελώς ανεπιθύμητες.

Αυτές οι παράξενες μέρες καταστρέφουν χαρές,οι οποίες – αξίζει να προσέξεις – ότι από ένα ροκ άνθρωπο χαρακτηρίζονται ως πρόσκαιρες. Πρόκειται για ένα βαθυστόχαστο επίθετο, που, ίσως, έχουμε συνηθίσει να το ακούμε ή να το διαβάζουμε σε πνευματικού τύπου βιβλία, στα οποία αντιδιαστέλλεται το πρόσκαιρο με το αιώνιο. Είναι πράγματι εντυπωσιακό ότι ο στιχουργός, ο οποίος ήταν μέρος αυτών των πρόσκαιρων απολαύσεων, είχε παράλληλα την επίγνωση ότι ήταν τόσο εφήμερη η χαρά που προσέφεραν.

Ίσως, είναι γι’ αυτό που ο στιχουργός εκφράζει το ερώτημα να συνεχίσω να παίζω σε αυτό τον εξαντλητικό ρυθμό ή να βρω μία νέα πόλη; Ακόμα και όταν οι μέρες είναι τόσο φορτωμένες από την ένταση των παθών, πάντα, στο βάθος της ψυχής, υπάρχει η επιθυμία για κάτι νέο, για μία καινούρια πόλη, στην οποία η κάθε μέρα θα κυλά με τη βίωση της αληθινής ποιότητας και τη γαλήνη των επιλογών που ολοκληρώνουν τις πιο βαθιές πτυχές της ύπαρξης.

Ασφαλώς προσφέρει ο Εχθρός της ψυχής μας «χαρές», καθώς συχνά οι άνθρωποι, που υποκύπτουν στις δελεαστικές προτάσεις του, θεωρούν χαρά οτιδήποτε τους απελευθερώνει από ένα πρέπει. Ωστόσο, ο Εχθρός, όσο και αν του το ζητήσεις, δε θα μπορέσει ποτέ να κάνει τη χαρά σου μόνιμη, γιατί η δική του «χαρά» συντέθηκε μέσα από τον πόνο που προκάλεσες στον Δημιουργό σου και στους συνανθρώπους σου με την ασπλαχνία, την προσβολή ή την προδοσία σου στον εαυτό σου ή σε αγαπημένα πρόσωπα. Από την άλλη, μην ξεχνάς πως η αιωνιότητα δεν είναι χαρακτηριστικό του δικού του χαρακτήρα. Μόνο ο Θεός μπορεί να δημιουργήσει χαρά που μένει, όχι μόνο γιατί ο Χαρακτήρας Του είναι αιώνιος και αμετάβλητος, αλλά και γιατί είναι στη Φύση Του να αγαθοποιεί και να αγαπά τα παιδιά Του με ακατανίκητη Αγάπη.

Οι «χαρές», που γνώρισε ο στιχουργός και τόσοι άλλοι που υπέκυψαν και υποκύπτουν σε αυτούς τους δρόμους, αποδεικνύεται τόσο γρήγορα πόσο ολέθριες είναι. Είναι οι χαρές εκείνες, που όσο κυλά ο καιρός, όλο και περισσότερο φανερώνουν ποια είναι η σύνθεσή τους και ποιος ο χαρακτήρας του οργανωτή τους, καθώς και ποιο το αληθινό κόστος για τη μέγιστη υπόθεση της ψυχής. Είναι οι χαρές που αποδιοργανώνουν όλη την ύπαρξη, διαιωνίζουν συμπεριφορές υποκρισίας, εξακολουθούν και υψώνουν τη σημαία των ελεύθερων επιλογών ως δείγμα του αληθινού ελεύθερου βίου, αλλά, τελικά, σε αυτές δεν υπάρχει ανάπαυση.

Όταν οι καλεσμένοι τις συναναστροφές των ελεύθερων απολαύσεων, τελικά, κοιμούνται, ο ύπνος τους δεν είναι γλυκός. Είναι ένας βαρύς και εφιαλτικός ύπνος, σημαδεμένος από την κούραση και τη σκλαβιά της αμαρτίας. Έτσι, η γεύση που αφήνουν αυτές οι μέρες, ακόμα και σε αυτούς που υπεραμύνονται ότι ζουν τη ζωή τους με τον τρόπο που πραγματικά επιθυμούν, είναι η γεύση της αβάσταχτης πίκρας, του ανεκπλήρωτου κενού, της αμείλικτης ενοχής,της απέραντης θλίψης και της βασανιστικής μοναξιάς, που θανατώνει τη δυνατότητα για οποιαδήποτε αληθινή χαρά, αφού πρωτίστως έχει θανατώσει τη θέληση να επιδιώξει ο άνθρωπος την απελευθέρωσή του από τις «χαρές» – δεσμά.

Καθώς προσέχεις τους στίχους, αξίζει να παρατηρήσεις ότι από τους τραγουδιστές ενός συγκροτήματος, που, σίγουρα, δεν υπήρξε υπέρμαχο της χριστιανικής ηθικής, διατυπώνεται σε τραγούδι τους η λέξη αμαρτίες στον πληθυντικό αριθμό και στον επόμενο στίχο η λέξη αμαρτία στον ενικό αριθμό.Προφανώς, ο πληθυντικός αριθμός αναφέρεται σε συγκεκριμένες επιλογές, ενώ ο ενικός στην αμαρτία ως νοοτροπία και ως στάση ζωής.

Πάντως, από τον τρόπο που εκφράζονται οι λέξεις αυτές, κατανοείς ότι πρόκειται για επιλογές που αιχμαλωτίζουν τη διάνοια, την ψυχή και το σώμα σε φρικτά δεσμά. Επιλογές, οι οποίες στην αρχή φαίνονταν τόσο αθώες, τόσο λογικές, τόσο συμφέρουσες. Κι’ όμως,στην πορεία αυτές οι επιλογές, που υπόσχονταν ελευθερία, αποδείχτηκε ότι έφεραν σκλαβιά και μαζί με αυτήν πόνο, ντροπή, τύψεις, αδιέξοδο.

Έτσι, ανέτειλαν παράξενες μέρες, στις οποίες αναζητείται η εξήγηση, μια ικανοποιητική απάντηση στο γιατί πήραμε τη ζωή μας λάθος… Γιατί, ενώ υπήρχαν άλλες επιλογές, προτιμήσαμε το δεύτερο, το φτηνό, το καλογυαλισμένο, βέβαια, μα το τόσο άδειο από αληθινό νόημα και ουσιαστική ελευθερία; Γιατί φτάσαμε στο σημείο να επιθυμούμε να περάσει η μέρα, για να μην πονούμε από το βάρος των οδυνηρών επιλογών, αλλά και όταν έρχεται η νύχτα, ανάπαυση δε βρίσκουμε, γιατί δε μπορεί να φιμωθεί η φωνή της συνείδησης;

Ο στιχουργός αναφέρει πως οι καλεσμένοι όταν κοιμούνται, τελικά, κοιμούνται κουρασμένοι από τις αμαρτίες. Είναι κουρασμένοι, γιατί ζήτησαν να χορτάσουν, αλλά, τελικά, εξουθενώθηκαν. Ζήτησαν τη βαθιά ικανοποίηση, αλλά, τελικά, πήραν μόνο την ικανοποίηση της σάρκας, που κρατά τόσο λίγο. Όταν ζήτησαν κάτι βαθύτερο, δεν το βρήκαν, γιατί δεν αγωνίστηκαν να το χτίσουν. Έτσι, το μόνο που έμεινε είναι μια απέραντη εξάντληση και μια βαθιά επιθυμία να έρθει ο ύπνος, για να μην πονά τόσο φρικτά η ψυχή από τη λαχτάρα του αληθινού παραδείσου, που, όλο και τον απομακρύνουν οι επιλογές της αμαρτίας.

Μπορεί αυτό τον καιρό να βιώνεις και εσύ παράξενες μέρες, ίσως, από συγκεκριμένες επιλογές που σε ενέπλεξαν σε δεσμά, από τα οποία επιθυμείς να ελευθερωθείς, ή από ερωτηματικά αμηχανίας, που φέρνουν σύγχυση στην ψυχή σου και αδυναμία εξήγησης των αιτιών για όσα συμβαίνουν. Για όλα αυτά, μία διαπίστωση που, εκ των πραγμάτων, δεν μπορεί να είναι λανθασμένη είναι πως δε ζούμε απλώς σε παράξενες μέρες. Ο στιχουργός χαρακτηρίζει παράξενο αυτό που νιώθει, εξαιτίας της έλλειψης ικανοποίησης από τη ζωή του, ίσως γιατί δεν είχε τη γνώση και την επίγνωση να αξιολογήσει το παράξενο μέσα από ένα πνευματικό πρίσμα.

Ο Λόγος του Θεού το παράξενο που βιώνεται εξαιτίας της ανταρσίας του ανθρώπου απέναντι στο Λόγο του Θεού, το χαρακτηρίζει θλιβερό. Είναι θλιβερό, ενώ ο Θεός μας έχει προορίσει για τέτοια ζωή ποιότητας, τελικά, να αρνούμαστε την Πρότασή Του και να συμβιβαζόμαστε με τόσο μέτριες επιλογές. Η αμαρτία για τον Λόγο του Θεού είναι η προδοσία του σκοπού για τον οποίο ο Θεός λαχτάρησε την ύπαρξή μας και μας έφερε σε αυτή τη ζωή. Μας δώρισε πνοή από την Πνοή Του, για να Τον δοξάζουμε και να εξαγγείλουμε τις Αρχές της Δικής Του Αγάπης, η οποία αποτελεί την πεμπτουσία της ζωής.

Συνεπώς, όταν προδίδουμε αυτό το Σκοπό, όντως ανατέλλουν μέρες παράξενες ή ακόμα πιο εύστοχα μέρες θλιβερές, από τις οποίες ο Θεός επιθυμεί να διδαχτούμε και να κάνουμε επιλογές αυτοσεβασμού και πίστης στο Πρόσωπό Του και όχι να βουλιάξουμε στην αυτολύπηση, τη μεμψιμοιρία ή και την αναζήτηση τεχνητών παραδείσων. Ο παράδεισος είναι μόνο ένας και μπορεί να βιωθεί ήδη από αυτή τη ζωή μέσα από μια σχέση Κοινωνίας και Αγάπης προς τον Θεό και μία σχέση άδολης Αδελφοσύνης και Αλληλεγγύης προς τον πλησίον.

Ας είναι η προσευχή μας οι μέρες μας, ακόμα και αν είναι μονότονες, συννεφιασμένες, μαύρες, εξαιρετικά σκληρές και γεμάτες έρημο, μοναξιά και αγριότητα, να μην είναι παράξενες, με την έννοια που τις χαρακτηρίζει ο συγγραφέας, με την έννοια, δηλαδή, ότι έχει χαθεί από αυτές ο σκοπός, το νόημα της ζωής ή η ελπίδα για ελευθερία και για έλευση καλύτερων ημερών. Αυτό το νόημα και αυτός ο σκοπός βιώνονται μόνο μέσα από μια επιθυμία και μία βίωση για το άθλημα ζωής, που ονομάζεται Σχέση ουσίας με τον Ιησού Χριστό. Όταν επιμείνεις στην επιλογή να ζεις κάτω από τη δύναμη αυτής της Σχέσης, καμία εξωτερική δοκιμασία, όσο σκληρή και αν είναι, δε θα μπορέσει ποτέ να βλάψει τη βαθύτερη ισορροπία της ύπαρξής που έχει αποφασίσει να ζει με και για τον Χριστό.

Ας έχει Δόξα το Παντοτινό Έλεός Του, που μεταμορφώνει ακόμα και τις πιο παράξενες, τις έρημες και οδυνηρές μέρες της ζωής μας σε προσωπικά βιώματα για τη Δόξα του Θεού μας. Αμήν.

Άφησε την ψυχή σου να γαληνέψει και να νιώσει μία μοναδική αίσθηση ειρήνης με τα λόγια του Ιησού Χριστού στην καρδιά σου:

«Εγώ ήρθα για να έχουν ζωή, και να έχουν αυτή σε αφθονία….» (Ιωάννης, 10:10).

«Ειρήνη αφήνω σε εσάς, ειρήνη τη δική μου δίνω σε εσάς∙ όχι όπως ο κόσμος δίνει, σας δίνω εγώ. Ας μην ταράζεται η καρδιά σας, ούτε να δειλιάζει» (Ιωάννης, 14:27).

Μ. Μ.