«Και με ύψωσε το πνεύμα, και με έλαβε, και υπήγα εν πικρία και εν αγανακτήσει του πνεύματός μου∙ πλην η χειρ του Κυρίου ήτο κραταιά επ’ εμέ» (Ιεζεκιήλ, 3:14).
Όταν ο μελετητής της Αγίας Γραφής αποκτήσει τη συνήθεια κάθε εδάφιο που διαβάζει να το θεωρεί ως το αποκαλυπτικό μήνυμα του Θεού για την κάθε περίπτωση της ζωής του, είναι βέβαιο πως η αντίληψή του για τα πνευματικά ζητήματα θα διευρυνθεί και θα ωριμάσει με τρόπους που, ίσως, ποτέ δε φανταζόταν.
Αυτή η συνήθεια είναι εξαιρετικά χρήσιμη στη μελέτη των ιστορικών και προφητικών βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης, που, κάποιες φορές, η εξερεύνησή τους παραμελείται, εξαιτίας του γεγονότος ότι η ερμηνεία τους αντιμετωπίζεται αποκλειστικά μέσα σε ένα περιορισμένο χρονικό πλαίσιο. Αν και το ιστορικό πλαίσιο σίγουρα υπάρχει και είναι πολύ καλό να το γνωρίζουμε και να το κατανοούμε, είναι εξίσου ωφέλιμο για την πνευματική μας αύξηση να επιδιώκουμε να ανακαλύψουμε αυτό που ο Θεός θέλει να μας διδάξει μέσα από τις εμπειρίες αποστασίας ή υπακοής του λαού Ισραήλ.
Στην περικοπή αυτή, ο προφήτης Ιεζεκιήλ, γνωστός ως προφήτης της αιχμαλωσίας (απήχθηκε στη Βαβυλώνα το 597 π. Χ.), καλείται από τον Θεό να εξηγήσει στο λαό Ισραήλ πως η αιτία των δεινών της αιχμαλωσίας του ήταν η εμμονή του να λατρεύει είδωλα.
Συγκεκριμένα, στην αρχή του τρίτου κεφαλαίου, ο Θεός προτρέπει τον προφήτη του να «φάει» ένα βιβλίο, πράξη συμβολική της τέλειας αφομοίωσης του Θεϊκού Μηνύματος που θα μετέφερε στους συμπατριώτες του (κεφ. 3:1-3). Η γεύση του βιβλίου φέρνει γλύκα στο στόμα και την ψυχή του προφήτη, γεγονός που φαίνεται να σημαίνει ότι ο Ιεζεκιήλ αποδέχθηκε με χαρά να εκτελέσει την αποστολή που του εμπιστεύθηκε ο Θεός. Καθώς όμως το τρίτο κεφάλαιο ξεδιπλώνεται μπροστά μας, διαπιστώνουμε ότι η αρχική γλυκύτητα μετατρέπεται σε πίκρα και μάλιστα σε αγανάκτηση.
Η μεταστροφή των συναισθημάτων του προφήτη, προφανώς, σχετίζεται τόσο με τον θυμό του για το μέγεθος της αποστασίας των συμπατριωτών του, όσο και με τη δική του προσωπική απογοήτευση. Η απελπισία του μπροστά στη συνειδητοποίηση της δυσκολίας του έργου, ο φόβος της αποτυχίας της αποστολής του ή ίσως και η συναίσθηση της αναξιότητας και ακαταλληλότητάς του για αυτή, γέμισαν με αποθάρρυνση και αγωνία την ψυχή του.
Τι είναι αυτό που μπορεί να μας δώσει ως δίδαγμα η εμπειρία του Ιεζεκιήλ στις ιδιαίτερες περιστάσεις της δικής μας ζωής; Ακόμα και αν το πλαίσιο τα ζωής μας δεν το ορίζουν οι μοναδικές καταστάσεις που έζησε ο προφήτης, σίγουρα τα συναισθήματά του νιώθουμε να αγγίζουν ενδόμυχους πόνους και αναπάντητα ερωτηματικά της δικής μας καρδιάς. Το ρήμα ‘υπήγα’ δηλώνει την είσοδο, εθελούσια ή όχι, σε μία κατάσταση.
Για τον Ιεζεκιήλ, αυτή η κατάσταση ήταν η κλήση να εκπληρώσει μία αποστολή. Για εμάς, μπορεί να είναι η είσοδος σε μία δοκιμασία, που φέρνει αρρώστια στο σώμα, θυμό και απόγνωση στην ψυχή. Προφανώς, έχουμε βιώσει στο παρελθόν ή βιώνουμε στο παρόν μας καταστάσεις κατά τις οποίες πολλά από αυτά που θέλαμε να εκπληρωθούν, πραγματοποιούνται, ευλογώντας την καρδιά μας με τη γλύκα που αισθάνθηκε ο Ιεζεκιήλ.
Αναλαμβάνουμε κάποιο έργο για τη Δόξα του Θεού, εκπληρώνεται ένα όνειρο ζωής ή μας ανοίγονται υπέροχες πόρτες υπηρεσίας. Στην πορεία, ωστόσο, των πραγμάτων διαπιστώνουμε απρόσμενες εξελίξεις, ακατανόητα συμβάντα και δύσβατες περιοχές. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο Θεός τα επιτρέπει και, ακόμα και αν προσευχόμαστε, έχουμε την αίσθηση ότι το τοπίο δεν ξεκαθαρίζει. Από την άλλη, ίσως, για χρόνια αγωνιζόμαστε σε αιτήματα προσευχής για τα οποία δε βλέπουμε φως και νιώθουμε μια απέραντη εσωτερική ερημιά και μια πνευματική ξηρασία που μαραζώνει τη ζωή της πίστης μας.
Είτε έτσι, είτε αλλιώς, η ουσία είναι πως τα απρόοπτα, τα ακατανόητα, αλλά και τα απραγματοποίητα είναι τόσο εύκολο να φέρουν στην καρδιά μας πίκρα, ακόμα και αγανάκτηση, κυρίως όταν μας στοιχειώνει η βασανιστική, μα απατηλή σκέψη ότι ο Θεός είναι αδικαιολόγητα απόμακρος στις κραυγές της ψυχής μας.
Σε όλες αυτές τις περιόδους της ζωής μας, αισθανόμαστε μία συγκλονιστική ταύτιση με την ψυχολογική κατάσταση του προφήτη. Η πίκρα και η αγανάκτηση δηλητηριάζουν την ψυχή μας και η Σχέση μας με τον Θεό φαίνεται να καταρρέει.
Ωστόσο, το εδάφιο δε σταματά απλώς στην απόδοση των συναισθημάτων του Ιεζεκιήλ. Η δήλωσή του ‘πλην η χειρ του Κυρίου ήτο κραταιά επ’ εμέ’ μας καλεί να σταθούμε, γιατί διαισθανόμαστε ότι ένα υπέροχο Μήνυμα στέλνει ο Θεός και σε εμάς.
Έτσι, καθώς ξαναδιαβάζουμε αυτή τη φράση για να την κατανοήσουμε, μια βαθιά συγκίνηση κατακλύζει την καρδιά μας. Θυμόμαστε όλα τα θλιβερά περιστατικά του παρελθόντος και διαπιστώνουμε ότι πράγματι ο Θεός ήταν μαζί μας, η κραταιά Εξουσία Του έφερνε παρηγοριά και στήριξη στην ψυχή μας και οι αλάνθαστοι Δρόμοι Του είχαν πάντα τον τρόπο να μετατρέψουν την όποια στενότητά μας στην κοιλάδα της προσωπικής μας ευεργεσίας.
Παράλληλα, συλλογιζόμαστε όλη τη δυσκολία του σήμερα και κατανοούμε ότι πίσω από αυτή τη φράση βρίσκεται η Πρόσκληση του Θεού να πιστέψουμε πως όπου και αν πάμε, όπου και αν βρεθούμε, όποιες καταστάσεις και αν απειλήσουν την ειρήνη της ψυχής μας, το Χέρι Του ήταν, είναι και θα είναι κραταιό στη ζωή μας.
Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αυτή την αλήθεια, ακριβώς γιατί τίποτα δεν μπορεί να αλλοιώσει έστω και στο ελάχιστο την Αγάπη και το Ενδιαφέρον του Θεού για την κάθε λεπτομέρεια της ζωή μας. Μπορεί το σήμερα ή και κάποιες επώδυνες εμπειρίες του χθες να μας προκαλούν αμηχανία και βαθιά θλίψη.
Μπορεί να μην έχουμε λάβει τις απαντήσεις για τον τρόπο που ενήργησε ή ενεργεί ο Θεός σε εκείνη ή στην άλλη περίπτωση, όμως το κραταιό Χέρι της Ενδυνάμωσής Του ποτέ δε θα αποσυρθεί από τη ζωή μας, αν εμείς δεν το θελήσουμε. Αν κάτι μπορεί να διασαλευτεί είναι μόνο η πίστη μας, αλλά η Θέληση και η Λαχτάρα του Θεού να ζει ζωντανός μέσα μας και να πολεμά μαζί μας τις μάχες μας, δε θα κλονιστούν ποτέ. Πιθανόν, στην πορεία της ζωής μας, κάποιες εμπειρίες να τις αξιολογήσουμε μέσα από το Φως της Θεϊκής Αποκάλυψης και να καταλάβουμε γιατί έπρεπε να περάσουμε μέσα από τη φωτιά τους. Άλλες πάλι μπορεί να μην καταλάβουμε πλήρως γιατί τις ζήσαμε σε αυτή τη ζωή.
Αν, όμως, επιτρέψουμε η γλύκα της Θεϊκής Ειρήνης να γιατρεύσει τις πληγές μας, όλη η πίκρα, η οργή και η αποθάρρυνση του σήμερα θα μετατραπούν, με τη Χάρη του Θεού, σε πίστη, ευγνωμοσύνη και παρηγοριά, που θα είναι τα ακλόνητα θεμέλια της προσωπικής μας Σχέσης με τον Θεό και της ανάμνησης των πιο ευλογημένων εμπειριών μαζί Του.
Ο Ιεζεκιήλ βίωσε την οδύνη της απελπισίας, αλλά διακήρυξε ότι το κραταιό Χέρι του Θεού δεν τον εγκατέλειψε ούτε στιγμή. Ας είναι η προσευχή μας και εμείς να σφίξουμε με εμπιστοσύνη αυτό το στοργικό και κραταιό Χέρι και να μην το αφήσουμε ποτέ και για κανένα λόγο.
M.M.
