Σίγουρα έχεις ακούσει για τους Πεντηκοστιανούς. Τα τελευταία χρόνια εκκλησίες τους υπάρχουν παντού. Ίσως έχεις διαβάσει τις εφημερίδες τους, ακούσει κάποιο ραδιοφωνικό πρόγραμμα τους, ή τους έχει δει σε κάποια πλατεία να κηρύττουν για τον Χριστό.
Αν τους έχεις γνωρίσει από πιο κοντά, σίγουρα θα έχεις προσέξει ότι κύριο χαρακτηριστικό τους είναι η γλωσσολαλιά όταν προσεύχονται μιλούνε σε γλώσσες που δεν είναι κατανοητές από τους ανθρώπους γύρω και τις περισσότερες φορές δεν ταυτίζονται με τις γλώσσες που μιλούνται στην γη.
Υποστηρίζουν ότι αυτή η γλωσσολαλιά είναι χάρισμα του Αγίου Πνεύματος όπως ακριβώς έγινε και την ημέρα της Πεντηκοστής. Είναι όμως έτσι;
Γλώσσες στην Αγία Γραφή
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η λέξη γλωσσολαλιά δεν εμφανίζεται πουθενά στην Αγία Γραφή. Η λέξη «γλώσσα» αντίθετα, εμφανίζεται 166 φορές και αναφέρεται σε δύο μόνο πράγματα: ή στη γλώσσα που βρίσκεται στο στόμα μας, ή στις γλώσσες που μιλούμε. Πουθενά δεν αναφέρεται σε ακατανόητες «γλώσσες».
Τι πραγματικά συνέβη την Πεντηκοστή;
Ας δούμε όμως τι συνέβη στην Πεντηκοστή. Στις Πράξεις των Αποστόλων κεφάλαιο 2, διαβάζουμε πως όταν οι απόστολοι ήταν στο ανώγειο, το Άγιο Πνεύμα ήρθε επάνω τους και είχε μορφή ως «γλώσσες πυρός» (Πράξεις 2:3), έμοιαζαν δηλαδή με πύρινες γλώσσες.
Το αποτέλεσμα; Οι απόστολοι άρχισαν να μιλούν σε ξένες γλώσσες, ανθρώπινες γλώσσες, τις οποίες ποτέ δεν είχαν διδαχθεί. Αυτό φαίνεται καθαρά από τα εδάφια 7 μέχρι 11 όπου οι παρευρισκόμενοι άκουσαν τους αποστόλους και ξαφνιάστηκαν: «Και όλοι εκπλήττονταν και θαύμαζαν, λέγοντας αναμεταξύ τους: Δέστε, όλοι αυτοί που μιλούν δεν είναι Γαλιλαίοι; Και πώς εμείς τούς ακούμε, κάθε ένας, στη δική μας διάλεκτο στην οποία γεννηθήκαμε; Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίτες, κι αυτοί που κατοικούν στη Μεσοποταμία, και στην Ιουδαία και στην Καππαδοκία, στον Πόντο και στην Ασία, και στη Φρυγία και στην Παμφυλία, στην Αίγυπτο και στα μέρη τής Λιβύης, που είναι προς την Κυρήνη, και οι Ρωμαίοι που παρεπιδημούν εδώ, και Ιουδαίοι και προσήλυτοι, Κρητικοί και Άραβες, τους ακούμε να μιλούν στις γλώσσες μας τα μεγαλεία τού Θεού.»
Όχι μόνο οι γλώσσες ήταν ανθρώπινες και γνωστές, αλλά το χάρισμα του Πνεύματος είχε ένα σκοπό, να ικανώσει τους αποστόλους να κηρύξουν το ευαγγέλιο στα πλήθη τις γλώσσες των οποίων δεν γνώριζαν.
Το χάρισμα των γλωσσών που δόθηκε στην Πεντηκοστή λοιπόν, ήταν πρώτιστα ένα χάρισμα διεθνικής επικοινωνίας!
Η πραγματική προέλευση της «γλωσσολαλιάς»
Αν λοιπόν το «χάρισμα» της «γλωσσολαλιάς» δεν έχει βάση στην Αγία Γραφή, από που προέρχεται; Όποιος έχει κάνει αρχαία ελληνική ιστορία θα θυμάται σίγουρα την πυθία στο μαντείο των Δελφών. Αφού μύριζε τον καπνό από καμένα φύλλα δάφνης έπεφτε σε έκσταση και μιλούσε σε ακατανόητες φράσεις και συλλαβές.
Τότε επενέβαιναν οι ιερείς και «μετέφραζαν» τα λεγόμενα της στα ελληνικά, και αυτή η «μετάφραση» ήταν το μήνυμα από τους θεούς. Μόνο σε μένα κάνει εντύπωση η εμφανέστατη ομοιότητα; Έκσταση, ακατανόητα λόγια, μετάφραση, μήνυμα άνωθεν; Βέβαια δεν ήταν μόνο η πυθία που λειτουργούσε έτσι.
Σε κάθε σχεδόν παγανιστική θρησκεία υπάρχουν παρόμοιες πρακτικές, στον Ινδουϊσμό, τη γιόγκα, τον ανιμισμό, κλπ. Επιπλέον, (άκου και αυτό) η πρώτη αναφορά Χριστιανών που «γλωσσολαλούσαν» προέρχεται από τους αιρετικότατους Μοντανιστές τον 2ο αιώνα μ.Χ.
Συνοψίζοντας
Πολλές φορές, καλοί άνθρωποι πέφτουν σε πλάνη. Πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η «γλωσσολαλιά» δεν έχει τις ρίζες της στην Αγία Γραφή αλλά σε εξωβιβλικές και επικίνδυνες πρακτικές.
Το μεγαλύτερο δώρο που μας έδωσε ο Θεός όταν μας έπλασε είναι το μυαλό μας. Αυτό μας δίνει την ικανότητα να σκεφτόμαστε λογικά, να αναλύουμε καταστάσεις και να παίρνουμε σωστές αποφάσεις. «Ελάτε τώρα, και ας διαδικαστούμε» λέει ο Θεός (Ησαϊας 1:18), ελάτε δηλαδή να συζητήσουμε να δούμε ποιος έχει δίκιο.
Ο Θεός θέλει να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας και να παίρνουμε σωστές αποφάσεις προς σωτηρία. Ποτέ δεν παρακάμπτει τη λογική μας διάσταση.
Διάβασε επίσης:
