9:4,5,10 ΠΕΝΤΕ ΜΗΝΕΣ -
ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΟΣ Ή ΠΡΟΦHΤΙΚΟΣ ΧΡΟΝΟΣ;
“Και ειπώθηκε σ’ αυτές (τις ακρίδες) να μη βλάψουν το χορτάρι της γης ούτε κανένα χλωρό είδος ούτε κανένα δέντρο· παρά μονάχα τους ανθρώπους, που δεν έχουν τη σφραγίδα τους Θεού επάνω στα μέτωπά τους. Και δόθηκε σ’ αυτές η εντολή να μη τους θανατώσουν, αλλά να βασανιστούν πέντε μήνες· και ο βασανισμός τους ήταν σαν τον βασανισμό του σκορπιού, όταν χτυπήσει άνθρωπο... Και είχαν ουρές όμοιες με σκορπιούς, και στις ουρές τους υπήρχαν κεντριά· και η εξουσία τους ήταν να βλάψουν τους ανθρώπους για πέντε μήνες” Αποκάλυψη 9:4,5,10.
Ποια η σημασία των πέντε μηνών; Σε πολλές προφητείες μια ημέρα συμβολίζει έναν χρόνο. Για παράδειγμα, στην προφητεία των 70 εβδομάδων στο Δανιήλ 9 αναφέρονται 70 εβδομάδες, που εκτείνονται από το διάταγμα ανοικοδόμησης της Ιερουσαλήμ (457 π.Χ.) μέχρι την έλευση του Μεσσία (βλ. Παράρτημα 4). Προφανώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σε 70 κυριολεκτικές εβδομάδες , αλλά πραγματοποιήθηκε ακριβώς σε 70 εβδομάδες ετών (490 χρόνια). Παρομοίως, στο Δανιήλ 8, το όραμα που ξεκινάει με τους “βασιλιάδες της Μηδίας και της Περσίας” (εδ. 20) και εκτείνεται μέχρι “τους έσχατους καιρούς” (εδ. 17) δεν θα μπορούσε να εκπληρωθεί σε 2300 κυριολεκτικές ημέρες (εδ. 14), αλλά θα μπορούσε σε 2300 χρόνια (βλ. Παράρτημα 5). Η παπική κυριαρχία και ο διωγμός των αγίων στον Μεσαίωνα που προφητεύτηκε στο Δανιήλ 7 και στην Αποκάλυψη 12 και 13 προφανώς και συνεχίστηκε για περισσότερο από “καιρόν και καιρούς, και μισόν καιρό” (Δανιήλ 7:25), “42 μήνες” (Αποκάλυψη 13:5) ή “1260 ημέρες” (Αποκάλυψη 12:6).[1] Η παπική κυριαρχία ωστόσο όντος συνεχίστηκε για 1260 χρόνια, από τον 5ο μέχρι τον 18ο αιώνα.
Η Βιβλική αρχή ότι μια ημέρα ισούται με ένα έτος προφανώς ισχύει για τις πολύχρονες προφητείες, οι οποίες εκτείνονται από την εποχή του προφήτη μέχρι το τέλος του κόσμου και αυτή η αντίληψη υποστηρίζεται από εδάφια όπως Ιεζεκιήλ 4:6 (“σου προσδιόρισα κάθε μια ημέρα αντί για έναν χρόνο”) και Αριθμοί 14:34 (“θεωρούμενης κάθε μιας ημέρας για έναν χρόνο”). Μπορεί όμως να εφαρμοστεί στις προφητείες που εκτυλίσσονται στους έσχατους καιρούς, όπως οι πέντε μήνες της πέμπτης σάλπιγγας;
Υπάρχουν στοιχεία στο Δανιήλ 12 ότι οι προφητείες που διαδραματίζονται εντός της περιόδου των έσχατων καιρών αναφέρονται σε κυριολεκτικό χρόνο. Το δωδέκατο κεφάλαιο στον Δανιήλ είναι το τελευταίο τμήμα ενός μακροσκελούς οράματος σχετικά με τους βασιλιάδες του Βορρά και του Νότου που αναφέρθηκε πριν. Αφού εστιάσει στις καταστροφές που γίνονται από τον παπισμό στον Μεσαίωνα, το όραμα συνεχίζει και εξιστορεί τον ίδιο πόλεμο των έσχατων ημερών που περιγράφεται στην Αποκάλυψη 9. “Στον έσχατο καιρό... ο βασιλιάς του βορρά θα έρθει εναντίον του (βασιλιά του νότου) σαν ανεμοστρόβιλος... όμως, θα έρθει στο τέλος του, και δεν θα υπάρχει εκείνος που να τον βοηθάει. Και κατά τον καιρό εκείνο θα εγερθεί ο Μιχαήλ... και θα είναι καιρός θλίψης, που ποτέ δεν έχει γίνει αφότου υπήρξε έθνος μέχρις εκείνον τον καιρό· και κατά τον καιρό εκείνο ο λαός σου θα διασωθεί, κάθε ένας που θα βρεθεί γραμμένος μέσα στο βιβλίο. Και πολλοί απ’ αυτούς που κοιμούνται μέσα στο χώμα της γης, θα σηκωθούν, οι μεν σε αιώνια ζωή, οι δε σε ονειδισμό και αιώνια καταισχύνη. Και οι συνετοί θα λάμψουν όπως η λαμπρότητα του στερεώματος· κι αυτοί που επιστρέφουν πολλούς σε δικαιοσύνη, όπως τα αστέρια στους αιώνες των αιώνων” (Δανιήλ 11:40-12:3).
Μετά τη μακροσκελή αφήγηση σχετικά με τον πόλεμο, δύο άγγελοι συζητούν για το όραμα και ένας από τους δύο αναφέρει στο εδ. 7 ότι η παπική κυριαρχία (που είναι το κεντρικό θέμα των οραμάτων του Δανιήλ) θα συνεχίσει έως “καιρόν, καιρούς και μισόν καιρό” (1260 χρόνια). Αλλά ο Δανιήλ δεν κατάλαβε τι εννοούσε ο άγγελος και επιπλέον δεν τον ενδιέφεραν τόσο τα γεγονότα του Μεσαίωνα, όσο οι εκπληκτικές αναγγελίες που είχε ακούσει στο τέλος του οράματος: Ότι “θα εγερθεί ο Μιχαήλ”, ότι “ο λαός (του) θα διασωθεί”, για την ανάσταση όταν “πολλοί απ’ αυτούς που κοιμούνται μέσα στο χώμα της γης, θα σηκωθούν... σε αιώνια ζωή” και για τη δοξολογία των σωσμένων που “θα λάμψουν” (Δανιήλ 12:1-3). “Κι εγώ άκουσα, αλλά δεν κατάλαβα· τότε, είπα: Κύριέ μου, ποιο είναι το τέλος τους;” (εδ. 8).
Η εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται ως “τέλος” (achariyth) σημαίνει “τελευταίο μέρος, κομμάτι ή χρόνος”. Γι’ αυτό βλέπουμε ότι ο Δανιήλ ενδιαφερόταν κυρίως για το τελευταίο μέρος της προφητείας, όταν “ο λαός (του) θα διασωθεί”. Αφού ο άγγελος του λέει ότι “τα λόγια αυτά είναι κλεισμένα και σφραγισμένα, μέχρι τον έσχατο καιρό” (εδ. 9), τον πληροφορεί ότι “από τον καιρό, που η παντοτινή θυσία θα αφαιρεθεί, και το βδέλυγμα της ερήμωσης θα στηθεί, θα είναι 1290 ημέρες. Μακάριος όποιος υπομείνει, και φτάσει σε 1.335 ημέρες” (Δανιήλ 12:11,12).
Αυτές οι χρονολογικές προφητείες έχουν εφαρμογή “στον έσχατο καιρό” μόλις πριν “πολλοί απ’ αυτούς που κοιμούνται μέσα στο χώμα της γης, θα σηκωθούν” (Δανιήλ 12:2), δηλαδή, στην περίοδο μόλις πριν τη Δευτέρα Παρουσία. Παρόλο που μπορούν να έχουν και μια δευτερεύουσα εφαρμογή την περίοδο του παπισμού, συναντάμε στοιχεία μέσα στις προφητείες καθαυτές όσο και στο Ματθαίον 24 που δηλώνουν ότι εκπληρώνονται κυρίως στον καιρό της θλίψης (βλ. Παράρτημα 10), οπότε πρέπει να αναφέρονται σε κυριολεκτικό χρόνο για να μπορούν να είναι μέσα σε αυτή τη σχετικά περιορισμένη χρονική περίοδο.
Από αυτό το παράδειγμα βλέπουμε ότι εξετάζοντας σφαιρικά μια προφητεία μπορούμε να συμπεράνουμε αν χρησιμοποιεί κυριολεκτικό ή προφητικό χρόνο και επίσης ότι κυριολεκτικός χρόνος χρησιμοποιείται τουλάχιστον σε μερικές χρονολογικές προφητείες που αφορούν στον έσχατο καιρό. Αναμφίβολα αυτό συμβαίνει και στην περίπτωση των “πέντε μηνών” βασανισμού στην Αποκάλυψη 9. Πρόκειται για κυριολεκτική χρονική περίοδο (σε αντίθετη περίπτωση θα αντιστοιχούσε σε 300 χρόνια προφητικού χρόνου). Έτσι μπορούμε να τους τοποθετήσουμε στον ρου της ιστορίας και έχουμε ήδη δει ότι οι επτά σάλπιγγες αφορούν γεγονότα των έσχατων ημερών που δεν έχουν εκπληρωθεί ακόμα (βλ. 8: Σάλπιγγες, στο Παρελθόν ή στο Μέλλον; ) .
Οι πέντε κυριολεκτικοί μήνες βασανισμού από το στρατό των ακριδών αποτελούν το πρώτο από τα τρία “Αλίμονο” - “Το ένα Αλίμονο πέρασε· να, έρχονται άλλα δύο ακόμα, ύστερα απ’ αυτά” (Αποκάλυψη 9:12). Στο πρώτο “Αλίμονο” δίνεται η εντολή στον Σατανά και στους ακολούθους του “να μη τους θανατώσουν” (εδ. 5). Αλλά το δεύτερο “Αλίμονο” αναφέρεται στην πιο μεγάλη σφαγή της ανθρώπινης ιστορίας.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 9:13,14 Η ΕΚΤΗ ΣΑΛΠΙΓΓΑ, ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΑΛΙΜΟΝΟ