9:3, 7-9 Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΚΡΙΔΩΝ
“Και από τον καπνό βγήκαν στη γη ακρίδες, και δόθηκε σ’ αυτές εξουσία, όπως έχουν εξουσία οι σκορπιοί της γης... Και οι μορφές των ακριδών ήσαν όμοιες με άλογα ετοιμασμένα για πόλεμο· κι επάνω στα κεφάλια τους ήσαν σαν στεφάνια όμοια με χρυσάφι, και τα πρόσωπά τους ήσαν σαν πρόσωπα ανθρώπων. Και είχαν τρίχες σαν τρίχες γυναικών, και τα δόντια τους ήσαν σαν δόντια λιονταριών. Και είχαν θώρακες σαν θώρακες σιδερένιους· και η φωνή από τις φτερούγες τους ήταν σαν φωνή από άμαξες πολλών αλόγων, που έτρεχαν σε πόλεμο” Αποκάλυψη 9:3, 7-9.
Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι ο Ιωάννης χρησιμοποιεί πολύ το μόριο ‘σαν’ για να περιγράψει τις ακρίδες που σημαίνει ότι χρησιμοποιεί παρομοιώσεις - π.χ. “οι μορφές των ακριδών ήσαν όμοιες με άλογα... είχαν τρίχες σαν τρίχες γυναικών και τα δόντια τους ήσαν σαν δόντια λιονταριών...” κτλ. Παρομοίωση χρησιμοποιείται και στην περιγραφή των άλογων στο εδάφιο Αποκάλυψη 9:17. Αυτό βρίσκεται σε αντίθεση με σκηνές που συναντάμε σε άλλα κεφάλαια, για παράδειγμα η “γυναίκα ντυμένη τον ήλιο, και το φεγγάρι ήταν κάτω από τα πόδια της, κι επάνω στο κεφάλι της είχε ένα στεφάνι από δώδεκα αστέρια” (Αποκάλυψη 12:1) που προφανώς είναι ένα εντελώς αλληγορικό εδάφιο. Η χρήση παρομοιώσεων στο ένατο κεφάλαιο φανερώνει ότι ο Ιωάννης δεν χρησιμοποιεί συμβολισμούς, αλλά προσπαθεί να περιγράψει κάτι κυριολεκτικό χωρίς να έχει δει κάτι παρόμοιο ξανά στο παρελθόν. Το γεγονός αυτό μαζί με την αντίστοιχη περικοπή του χιαστού σχήματος των πληγών των σαλπίγγων με τις κυριολεκτικές επτά τελευταίες πληγές του κεφαλαίου 16, δείχνουν ότι αυτό το κεφάλαιο περιγράφει πραγματικά, κυριολεκτικά γεγονότα, αντί για συμβολικά (βλ. 8: Επτά σάλπιγγες: κυριολεκτικές ή συμβολικές;).
Η αναφορά σε κάτι το κυριολεκτικό δεν σημαίνει ότι μας είναι και οικείο, γνωστό. Το γεγονός ότι οι ακρίδες βγαίνουν από την άβυσσο υποδηλώνει ότι υπάρχει κάτι δαιμονικό σχετικά με αυτές, από τη στιγμή που άβυσσος δεν είναι μόνο η χαώδης κατάσταση της γης, αλλά συμβολίζει επίσης και τη σατανική σφαίρα επιρροής. Ο απόστολος Πέτρος και ο Ιούδας αποκαλύπτουν σχετικά με τους “αγγέλους, οι οποίοι δεν φύλαξαν το δικό τους αξίωμα, αλλά εγκατέλειψαν το ίδιο τους κατοικητήριο, (ότι) τους φύλαξε με παντοτινά δεσμά κάτω από το σκοτάδι, για την κρίση της μεγάλης ημέρας” (Ιούδα 6, Β΄ Πέτρου 2:4). Φαίνεται ότι στη διάρκεια των επτά σαλπισμάτων θα απελευθερωθούν τα δαιμόνια από τα δεσμά τους (θα βγουν από “το φρέαρ της αβύσσου” ) και θα ενισχύσουν με την επιρροή τους τα δεινά του πολέμου των σαλπίγγων. Τα δαιμόνια που κατέλαβαν τους δύο δαιμονισμένους από τους Γαδαρηνούς ικέτεψαν τον Χριστό να μη τα στείλει στην άβυσσο. Όταν τους επέτρεψε να καταλάβουν ένα κοπάδι χοίρων η επιρροή τους, οδήγησε το κοπάδι των ζώων να πέσει σε έναν γκρεμό και να θανατωθεί (Λουκάν 8:26-33). Οι δαίμονες που θα ελευθερωθούν από την άβυσσο θα έχουν μια παρόμοια επιρροή αλλοφροσύνης πάνω στον στρατό που θα λάβει μέρος στον πόλεμο των σαλπίγγων. Όπως θα δούμε παρακάτω, ο στρατός των ακριδών είναι ένας κυριολεκτικός στρατός, υπάρχει όμως ένα δαιμονικό στοιχείο και μια σφοδρότητα στις επιθέσεις του προς τους ανθρώπους “που δεν έχουν τη σφραγίδα του Θεού επάνω στα μέτωπά τους” (Αποκάλυψη 9:4).
Ο πόλεμος που περιγράφεται θα είναι ο πιο εκτεταμένος και ο πιο καταστρεπτικός όλων των εποχών. Όπως θα δούμε στην έκτη σάλπιγγα θα εμπλακούν 200 εκατομμύρια στρατιώτες και το ένα τρίτο της ανθρωπότητας θα σκοτωθεί. Θα περιμέναμε ότι ένας πόλεμος τέτοιας έκτασης που συμβαίνει στις έσχατες ημέρες θα αναφερόταν και σε άλλες προφητείες και όντως είναι έτσι. Ο Δανιήλ στο κεφάλαιο 11 διηγείται την ιστορία ενός πολέμου που κράτησε 2500 χρόνια.[1] Η τελευταία μάχη εκτυλίσσεται “στον έσχατο καιρό” όταν “ο βασιλιάς του νότου θα συγκρουστεί μαζί του (με τον βασιλιά του Βορρά)· και ο βασιλιάς του βορρά θα έρθει εναντίον του σαν ανεμοστρόβιλος, με άμαξες, και με καβαλάρηδες, και με πολλά πλοία· και θα έρθουν στους τόπους, και θα πλημμυρίσουν, και θα διαβούν” (Δανιήλ 11:40).
Μια προσεκτική σύγκριση δείχνει ότι ο βασιλιάς του Βορρά, ο στρατός ακριδών της πέμπτης σάλπιγγας και ο στρατός ακριδών στο βιβλίο του Ιωήλ συνδέονται μεταξύ τους. Αρχικά συγκρίνοντας τον στρατό των ακριδών που είδε ο Ιωάννης με τον στρατό των ακριδών του βιβλίου του Ιωήλ βλέπουμε ότι ταυτίζονται απόλυτα.
| ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΚΡΙΔΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 9:3-11 | ΣΤΡΑΤΟΣ ΑΚΡΙΔΩΝ ΙΩΗΛ |
|---|---|
| “Σάλπισε ο πέμπτος άγγελος” (εδ.1) | “Σαλπίστε σάλπιγγα στη Σιών” (2:15) |
| “Από τον καπνό βγήκαν ακρίδες” (εδ.7) | “Η ακρίδα... το μεγάλο μου στράτευμα” (2:25) |
| “Οι μορφές των ακριδών ήσαν όμοιες με άλογα” (εδ. 7) | “Η θέα τους είναι σαν θέα αλόγων” (2:4) |
| “Τα δόντια τους ήσαν σαν δόντια λιονταριών” (εδ. 8) | “Τα δόντια του είναι δόντια λιονταριού” (1:6) |
| “Η φωνή από τις φτερούγες τους ήταν σαν φωνή από άμαξες πολλών αλόγων” (εδ. 9) | “Σαν καβαλάρηδες, έτσι θα τρέχουν. Σαν κρότος αμαξών” (2:4,5) |
| “Η εξουσία τους ήταν να βλάψουν τους ανθρώπους” (εδ. 10,5) | “Μπροστά του οι λαοί θα κατατρομάξουν” (2:6) |
Από την περιγραφή του Ιωήλ καταλαβαίνουμε ότι δεν πρόκειται για κυριολεκτικές ακρίδες, αλλά για έναν στρατό τον οποίο ο προφήτης βλέπει αλλά αδυνατεί να περιγράψει επαρκώς λόγω του περιορισμένου λεξιλογίου της εποχής του:
“Επειδή, έθνος ανέβηκε ενάντια στη γη μου” (Ιωήλ 1:6).
“Ένας πολυπληθής λαός και ισχυρός” (Ιωήλ 2:2).
“Η ακρίδα... το μεγάλο μου στράτευμα, που είχα στείλει εναντίον σας” (Ιωήλ 2:25).[2]
“Θα πηδούν επάνω στις κορυφές των βουνών, σαν ήχος φλόγας φωτιάς, που κατατρώει το καλάμι· σαν ισχυρός λαός, παραταγμένος σε μάχη... Θα τρέξουν σαν μαχητές· σαν άνδρες πολεμιστές θα ανέβουν το τείχος· και θα πάνε κάθε ένας στον δρόμο του, και δεν θα χαλάσουν τις τάξεις τους. Και δεν θα σπρώξουν ο ένας τον άλλον· θα περπατάνε κάθε ένας στον δικό του δρόμο· και πέφτοντας επάνω στα βέλη, δεν θα πληγωθούν... Η γη θα σειστεί μπροστά τους· οι ουρανοί θα τρέμουν” (Ιωήλ 2:5-10).
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 9:4-6 ΕΝΑΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
[1] Το όραμα στο Δανιήλ 11 ξεκινά με τρεις βασιλιάδες που “θα σηκωθούν στην Περσία” (Δανιήλ 11:2). Οι βασιλιάδες που αναφέρονται (Καμβύσης, Δαρείος Υστάσπης, Ξέρξης) κυβέρνησαν από το 525 π.Χ. μέχρι το 465 π.Χ. Η μάχη μεταξύ του βασιλιά του Βορρά και του βασιλιά του Νότου ξεκίνησε μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου (324 π.Χ.) με τη μάχη μεταξύ των ελληνιστικών βασιλείων στη Συρία (βόρεια) και στην Αίγυπτο (νότια). Ο πόλεμος συνεχίζει έως “τον έσχατο καιρό” και “τον καιρό της θλίψης” (Δανιήλ 11:40, 12:1).
[2] Ο Θεός το αποκαλεί στράτευμά Του, αν και είναι εκτελεστικό όργανο του Σατανά, ακριβώς όπως είχε αποκαλέσει και τους Βαβυλώνιους, που αν και βρίσκονταν υπό τον έλεγχο του Σατανά, εκτέλεσαν το σκοπό του Θεού για να τιμωρηθεί ο λαός Του που είχε υποπέσει στην ειδωλολατρία (Ιερεμίας 25:9, 51:7).