3:18 Ν’ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ - ΧΡΥΣΑΦΙ
Η πνευματική αγρυπνία είναι πολύ σημαντική στην εποχή της Λαοδίκειας, όπου “το αγιαστήριο θα καθαριστεί” την Ημέρα του Εξιλασμού (βλ. κεφάλαιο 4). Εκείνη την ημέρα ο λαός του Θεού προστάζεται να “ταπεινώσει την ψυχή του”[1], να προσευχηθεί και να εξετάσει τη ζωή του για κρυφές αμαρτίες. Γιατί θα πρέπει να προσεύχονται οι Λαοδικείς; Ο ίδιος ο Χριστός έχει δώσει την απάντηση: “Σε συμβουλεύω να αγοράσεις από μένα χρυσάφι δοκιμασμένο από τη φωτιά, για να πλουτήσεις· και ιμάτια λευκά για να ντυθείς, και να μη φανερωθεί η ντροπή τής γύμνιας σου· και να χρίσεις τα μάτια σου με κολλύριο, για να βλέπεις” (Αποκάλυψη 3:18).
Η πνευματική φτώχεια των Λαοδικέων συνοψίζεται στα λόγια “ο ταλαίπωρος, ο ελεεινός, ο φτωχός.” Αν και η υλική φτώχεια προκαλεί τη συμπόνια του Θεού και δίνει υποσχέσεις για τελική δικαιοσύνη ή ευλογία (“Μακάριοι οι φτωχοί” Ματθαίον 5:3), η φτώχεια των Λαοδικέων είναι πνευματική και έχει προκληθεί από την αμέλεια και την αδιαφορία που επέδειξαν προς τις πιο πλούσιες πνευματικές ευλογίες που δόθηκαν ποτέ στο λαό του Θεού. Μια υπεραφθονία αντιτύπων της Αγίας Γραφής, θρησκευτικών βιβλίων, πολυμέσων, χριστιανικής μουσικής, κηρυγμάτων, εγκαταστάσεων και ευκαιριών δεν αφήνουν περιθώριο δικαιολογίας για το βαθμό άγνοιας που επικρατεί σχετικά με το Λόγο του Θεού και του θελήματός Του, ειδικά μεταξύ εκείνων που σήμερα διατείνονται ότι είναι Χριστιανοί.
Οι πνευματικοί θησαυροί είναι αμέτρητοι και διαθέσιμοι σε όλους - “Σε συμβουλεύω να αγοράσεις από μένα...”. Το γεγονός ότι η Λαοδίκεια πρέπει να αγοράσει κάτι, σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψει κάτι για να μην απορριφθεί από τον Κύριο. Προφανώς είναι η περηφάνια, η αυτάρκεια, η επιθυμία για άνεση που θα πρέπει να “πουλήσει” για να “αγοράσει” αυτό που έχει πραγματική αξία, που συμβολίζεται από το χρυσάφι, τα λευκά ιμάτια και το κολλύριο.
“Σε συμβουλεύω να Αγοράσεις από μένα χρυσάφι δοκιμασμένο από τη φωτιά, για να πλουτίσεις”. Ο χρυσός, το πιο πολύτιμο, έξοχο και άφθαρτο μέταλλο, εξευγενίζεται στο καμίνι του πυρός και αποτελεί σύμβολο πίστης που προκύπτει από μία βαθιά εμπειρία με τον Θεό, ειδικότερα βιώνοντας δύσκολες δοκιμασίες - “Ώστε η δοκιμή της πίστης σας, που είναι πολυτιμότερη από το χρυσάφι που φθείρεται, δοκιμάζεται όμως διαμέσου της φωτιάς, βρεθεί σε έπαινο και τιμή και δόξα” (Α’ Πέτρου 1:7). “Γνωρίζει, όμως, τον δρόμο μου· με δοκίμασε· θα βγω σαν χρυσάφι” (Ιώβ 23:10).
Είναι δύσκολο για τους Λαοδικείς, που αγαπούν την άνετη ζωή τους, να υποταχθούν στον Κύριο και στο έργο του εξευγενισμού του χαρακτήρα τους, αλλά αν δεν το κάνουν δεν θα αναπτύξουν την πίστη που θα χρειαστούν, για να υπομείνουν τις δοκιμασίες των έσχατων καιρών. “Ποιος μπορεί να υπομείνει την ημέρα της έλευσής του; Και ποιος μπορεί να σταθεί στην παρουσία του; Επειδή, αυτός είναι σαν φωτιά του χωνευτή... και θα καθαρίσει τους γιους του Λευί, και θα τους στραγγίσει σαν το χρυσάφι και το ασήμι, και θα προσφέρουν προσφορά στον Κύριο με δικαιοσύνη” (Μαλαχίας 3:2,3).
Πίστη δεν σημαίνει μόνο ότι πιστεύουμε σε κάτι. Η επιστολή προς Εβραίους κεφάλαιο 11 διδάσκει ότι η αληθινή πίστη εμπεριέχει και τη δική μας ανταπόκριση,[2] όπως αναφέρει και ο Ιάκωβος: “η πίστη χωρίς τα έργα είναι νεκρή” (Ιάκωβος 2:17-26). Η ιστορία του Δανιήλ και των συντρόφων του, Σεδράχ, Μισάχ και Αβδε-νεγώ αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα ανάπτυξης πίστης. Αυτοί οι νεαροί αιχμαλωτίσθηκαν από τους Βαβυλώνιους και εγγράφηκαν στο βασιλικό σχολείο για να γίνουν σύμβουλοι του βασιλιά. Η πρώτη πράξη εκδήλωσης της πίστης τους εκφράστηκε στο να ακολουθήσουν τους απλούς διατροφικούς κανόνες που είχαν μάθει από παιδιά. Αν και αυτό ενείχε μεγάλο κίνδυνο, “έβαλαν στην καρδιά τους να μη μολυνθούν από τα φαγητά του βασιλιά ούτε από το κρασί που έπινε εκείνος” (Δανιήλ 1:8). Αυτή η έκφραση πίστης είχε ως επακόλουθο σωματικά και πνευματικά οφέλη - “Και μετά το τέλος των δέκα ημερών, τα πρόσωπα τους φάνηκαν ωραιότερα και παχύτερα στη σάρκα από όλους τους νέους, που έτρωγαν τα φαγητά του βασιλιά... και σε κάθε υπόθεση σοφίας και νόησης, για την οποία τους ρώτησε ο βασιλιάς, τους βρήκε δεκαπλάσια καλύτερους από όλους τους μάγους και επαοιδούς, όσοι ήσαν σε ολόκληρο το βασίλειό του” (Δανιήλ 1:15,20).
Η μεγάλη πίστη τους, δοκιμάστηκε όταν ο βασιλιάς ζήτησε από τους συμβούλους του να ερμηνεύσουν ένα όνειρο που είχε δει αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί και τους απείλησε με θάνατο αν δεν το ερμήνευαν. Ο Δανιήλ και οι σύντροφοι του προσευχήθηκαν και ο Θεός αποκάλυψε στο Δανιήλ το όνειρο με αποτέλεσμα σωθούν, οι ίδιοι αλλά και οι σύμβουλοι του βασιλιά.
Η ύστατη δοκιμασία ήρθε όταν ο βασιλιάς έφτιαξε μια μεγάλη χρυσή εικόνα και απαίτησε από όλους τους πολίτες να την προσκυνήσουν ή αλλιώς να ριχτούν στο καμίνι της φωτιάς. Ο Σεδράχ, ο Μισάχ και ο Αβδέ-νεγώ αρνήθηκαν και η απάντησή τους αποκάλυψε την πίστη τους που ήταν αποτέλεσμα προηγούμενων εμπειριών της επέμβασης του Θεού στη ζωή τους: “Αν είναι έτσι, ο Θεός μας, που εμείς λατρεύουμε, είναι δυνατός να μας ελευθερώσει από το καμίνι της φωτιάς που καίει· και από το χέρι σου, βασιλιά, θα μας ελευθερώσει. Αλλά, κι αν όχι, ας είναι σε σένα γνωστό, βασιλιά, ότι τους θεούς σου δεν τους λατρεύουμε, και τη χρυσή εικόνα που έχεις στήσει, δεν την προσκυνούμε” (Δανιήλ 3:17,18). Εξοργισμένος ο βασιλιάς διέταξε να δεθούν και να ριχθούν στο καμίνι, αλλά αντί να σκοτωθούν “επάνω στα σώματά τους η φωτιά δεν είχε ισχύ, και τρίχα τού κεφαλιού τους δεν κάηκε, και τα σαλβάριά τους δεν παράλλαξαν, ούτε μυρουδιά φωτιάς πέρασε επάνω τους” (Δανιήλ 3:27). Μόνο τα δεσμά με τα οποία τους είχαν δέσει κάηκαν και κάποιος “όμοιος με γιο Θεού”, ο ίδιος ο Χριστός, περπατούσε “μέσα στη φωτιά” μαζί τους. Ως επακόλουθο, ο βασιλιάς αναγνώρισε και παραδέχτηκε την ανώτερη δύναμη του Θεού, εκδίδοντας ένα διάταγμα προς όλους στη Βαβυλώνα, να λατρέψουν τον αληθινό Θεό (Δανιήλ 3:1-30).
Αυτή η ιστορία δείχνει ότι το πρώτο βήμα της πίστης είναι η υπακοή, που οδηγεί σε δυνατές εμπειρίες ενεργειών του Θεού και αποτελούν τη βάση για ακόμα πιο βαθιά υπακοή, που συνεπάγεται πιο έντονες εμπειρίες που όχι μόνο οικοδομούν την πίστη μας ακόμα περισσότερο, αλλά μας δίνουν την ευκαιρία να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας ως μαρτυρία του έργου του Θεού στη ζωή μας. Χαρακτηριστικό της Λαοδικείας είναι ότι οι Χριστιανοί σήμερα φοβούνται να κάνουν το πρώτο βήμα, δέσμιοι από το φόβο, από αμαρτωλές συνήθειες, από την αναγνώριση της προσωπικής τους αδυναμίας και από την επιθυμία να μη χάσουν τη βολή τους. Αλλά όταν ενεργώντας με πίστη “αγοράσουμε χρυσάφι δοκιμασμένο από τη φωτιά” ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του Θεού, τα δεσμά που μας περιορίζουν θα καούν και θα βαδίσουμε με τον Χριστό προς την ελευθερία που θα είναι εμφανή στους γύρω μας ακόμα και αν βρεθούμε στο “καμίνι της φωτιάς”.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΙΜΑΤΙΑ ΛΕΥΚΑ
[1] Λευιτικό 23:26-32.
[2] “Με πίστη ο Άβελ πρόσφερε στον Θεό καλύτερη θυσία παρά ο Κάιν... με πίστη ο Νώε κατασκεύασε μια κιβωτό... Με πίστη ο Αβραάμ βγήκε έξω, μη ξέροντας πού πηγαίνει... Με πίστη, ο Αβραάμ, όταν δοκιμαζόταν, πρόσφερε τον Ισαάκ... Με πίστη ο Μωυσής, αφού γεννήθηκε, κρύφτηκε από τους γονείς... αρνήθηκε να λέγεται γιος της θυγατέρας του Φαραώ... κτλ.” (Εβραίους 11).