2:21-23 ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ ΤΗΣ ΙΕΖΑΒΕΛ
Στο μεταξύ εκπληρωνόταν και ένα άλλο μέρος της προφητείας για την Ιεζάβελ -“Της έδωσα καιρό, για να μετανοήσει από την πορνεία της, και δεν μετανόησε. Να, εγώ τη βάζω σε κρεβάτι, κι αυτούς, που μαζί της μοιχεύουν, σε μεγάλη θλίψη, αν δεν μετανοήσουν από τα έργα τους. Και τα παιδιά της θα τα φονεύσω με θάνατο. Και όλες οι εκκλησίες θα γνωρίσουν ότι εγώ είμαι που ερευνώ νεφρά και καρδιές, και θα δώσω σε κάθε έναν σύμφωνα με τα έργα σας” Αποκάλυψη 2:21-23.
Έχουμε ήδη αναφερθεί στο “κρεβάτι” και το “θάνατο” της ανατολικής εκκλησίας - μετά από την αποδοχή της ειδωλολατρίας στην εικονομαχία, ακολούθησαν πέντε αιώνες παρακμής, με επιθέσεις από τους Τούρκους και τους σταυροφόρους. Στο τέλος αποξενώθηκε, από τη δυτική εκκλησία τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις, η Κωνσταντινούπολη και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία τελικά ηττήθηκαν το 1453 μ.Χ. (“τα παιδιά της θα τα φονεύσω με θάνατο”) και η Ορθόδοξη Βυζαντινή εκκλησία καταδυναστεύτηκε και υποδουλώθηκε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Στη δύση ο παπισμός έφτασε στο απόγειο της δύναμής του τον δέκατο τρίτο αιώνα και μετά ξεκίνησε μια πολύχρονη σταδιακή παρακμή (“το κρεβάτι”). Διαμάχες για την εξουσία εξασθένησαν τη δύναμη και το κύρος της Εκκλησίας,[1] αλλά ίσως πιο επιβλαβείς ήταν οι υπερβολικές οικονομικές απαιτήσεις της για τη χρηματοδότηση μεγαλοπρεπών έργων, όπως η ανέγερση του καθεδρικού ναού του Άγιου Πέτρου στη Ρώμη.
Ένας από τους πιο προσφιλής τρόπους συγκέντρωσης χρημάτων ήταν τα συγχωροχάρτια. Σύμφωνα με την Καθολική διδαχή, οι αμαρτίες που διαπράττονταν μετά τη βάφτιση θα έπρεπε να ‘αποζημιωθούν’ με καλές πράξεις. Το βασικό σκεπτικό ήταν ότι ο Χριστός και οι άγιοι, που έζησαν μια ζωή χωρίς αμαρτία, είχαν περίσσευμα καλών πράξεων, που δεν είχαν ουσιαστικά ανάγκη αφού είχαν ήδη ζήσει μια άγια ζωή. Ο αμαρτωλός έπρεπε ή να κάνει ο ίδιος καλές πράξεις, που ποτέ δεν ήταν περισσότερες από τις αμαρτίες του ή μπορούσε να πληρώσει για τις αμαρτίες του στο ‘καθαρτήριο’ (ένα μέρος όπου οι ψυχές των νεκρών βασανίζονταν μέχρι που γίνονταν εντελώς αγνές για να μεταβούν στον παράδεισο). Ωστόσο, αν ο αμαρτωλός πρόσφερε στην Εκκλησία μια δωρεά, κέρδιζε πρόσβαση στα καλά έργα του Χριστού και των αγίων, είτε για τις δικές του αμαρτίες, είτε για τις αμαρτίες αγαπημένων του προσώπων που είχαν πεθάνει, με σκοπό να μειωθεί ο χρόνος παραμονής τους στο καθαρτήριο. Προφανώς ένα τέτοιο σύστημα έγινε εντελώς καταχρηστικό και η έντονη διαμαρτυρία του Μαρτίνου Λούθηρου αποτέλεσε τον σπινθήρα για την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση.
Ο Λούθηρος ανατράφηκε πλήρως από το Καθολικό σύστημα και αισθανόμενος το μεγάλο βάρος των αμαρτιών του πήγε σε ένα μοναστήρι, για να ξεφύγει από το συναίσθημα της καταδίκης. Προσπάθησε να κατευνάσει τον Θεό με νηστείες, αγρυπνίες και φραγγέλια, αλλά δεν έβρισκε ανακούφιση. Τελικά ένας σοφός ηγούμενος στο μοναστήρι, του δίδαξε ότι η αληθινή μετάνοια δεν έχει να κάνει με αυτοτιμωρίες και ποινές μετάνοιας, αλλά με την αλλαγή της καρδιάς. Ο διορισμός του ως καθηγητής στο τμήμα θεολογίας του πανεπιστήμιου της Βυρτεμβέργης αποτέλεσε το αποκορύφωμα μιας πολυετούς περιόδου πνευματικής αύξησης, συμπεριλαμβανομένης μιας επίσκεψης στη Ρώμη που τον αφύπνισε από τις ψευδαισθήσεις. Καθώς προετοίμαζε μια μελέτη πάνω στην Επιστολή προς Ρωμαίους, εντυπωσιάστηκε από την ιδέα ότι η σωτηρία και η παρουσία μας ενώπιον του Θεού είναι αποτέλεσμα της χάρης του Θεού μέσω της πίστης, όχι μέσω των καλών έργων που πράττουμε. Αυτή η σκέψη συνοψίζεται στη δήλωση του Παύλου: “Ο δίκαιος, βέβαια, θα ζήσει με πίστη” (Ρωμαίους 1:17).
Αυτή η νέα αποκάλυψη ερχόταν σε εντυπωσιακή αντίθεση με το νόημα της πώλησης συχωροχαρτιών και καθώς ο αντιπρόσωπος του Πάπα πλησίασε στη Βυρτεμβέργη το
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 2:24-29 ΚΡΑΤΗΣΤΕ ΤΟ, ΜΕΧΡΙΣ ΟΤΟΥ ΕΡΘΩ
[1] Το 1378 το Συμβούλιο των Καρδινάλιων εξέλεξε νέο Πάπα, αλλά μετά από λίγους μήνες κατάλαβε ότι ήταν ακατάλληλος και γι’ αυτό εξέλεξε έναν δεύτερο, προκαλώντας “το μεγάλο σχίσμα” - δυο αντίπαλοι πάπες, που κατηγορούσαν ο ένας τον άλλον. Το σχίσμα συνεχίστηκε για σαράντα χρόνια με μια σειρά από πάπες και αντιπάπες. Η Ευρώπη διαιρέθηκε και σκανδαλίστηκε και ο παπισμός έχασε το κύρος που είχε πριν. Η Αναγέννηση, που ξεκίνησε στην Ιταλία τον δέκατο τέταρτο αιώνα, έδινε έμφαση στον τρόπο ζωής, την ομορφιά και την ικανοποίηση, αντί για τον παράδεισο ή την κόλαση και προσέλκυε την προσοχή των μορφωμένων Ευρωπαίων απομακρύνοντας τους από τις συντηρητικές θεολογίες του Μεσαίωνα.
[2] Η Καθολική εκκλησία, πέραν της απώλειας δύναμης, κύρους και ακολούθων, εξαιτίας της Μεταρρύθμισης, υπέμεινε επίσης και μεγάλες απώλειες θυμάτων στη διάρκεια των θρησκευτικών εκείνων πολέμων (π.χ. ο τριακονταετής πόλεμος).
[3] Στα κεφάλαια 13 και 17 θα δούμε ότι η “Ιεζάβελ” είναι η ίδια με “το θηρίο από τη θάλασσα”, “την μεγάλη πόρνη” και “το μικρό κέρας” στον Δανιήλ 7. Επίσης θα δούμε ότι πλέον από “το κρεβάτι” της Ιεζάβελ, η παπική εκκλησία θα λάβει “μια θανατηφόρα πληγή”. (Βλ. 13:3 Η Θανατηφόρα Πληγή).