Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Προφανώς η επίσημη εκκλησία του Μεσαίωνα (“Ιεζάβελ”) δεν είναι η εκκλησία που επαινεί ο Ιησούς στο μήνυμα Του προς τα Θυάτειρα. Ποιοί ήταν άραγε ο αληθινός λαός του Θεού εκείνης της περιόδου; Περιγράφονται ότι έχουν “έργα... αγάπη... διακονία... πίστη, και την υπομονή”. Επίσης, “αφήνουν” την Ιεζάβελ, δηλαδή μέχρις ενός σημείου επηρεάζονται από εκείνη και η διαμαρτυρία τους εναντίον της δεν είναι αποτελεσματική. Αλλά με το πέρασμα του χρόνου την απορρίπτουν πιο σθεναρά - “και τα έργα σου, και τα τελευταία ότι είναι περισσότερα από τα πρώτα”.
Τα ονόματα των ατόμων που ήταν πιστοί στο Θεό και απέρριψαν το παπικό σύστημα, είναι χαμένα στο παρελθόν και όσα γνωρίζουμε γι’ αυτούς προέρχονται από τους κατηγόρους τους. Οι Παυλικιανοί, οι Καθαροί και οι Βαλδένσιοι είναι μερικοί από εκείνους που εναντιώθηκαν στα χειρότερα λάθη της παπικής εκκλησίας. Αυτά τα κινήματα, ειδικά των Καθαρών, είχαν σοβαρά δογματικά λάθη και προκύπτει φυσικά η ερώτηση: Γιατί αυτοί οι αιρετικοί με τα δογματικά λάθη τους να θεωρούνται “η αληθινή εκκλησία του Θεού”, αντί της παπικής εκκλησίας, η οποία είχε άλλα διαφορετικά δογματικά λάθη;
Η απάντηση είναι ότι ο Θεός μπορεί να ανέχεται πολλές αντικρουόμενες δογματικές απόψεις, αλλά ο χαρακτηρισμός της παπικής εκκλησίας ως Ιεζάβελ δείχνει αυτό που δεν μπορεί ο Θεός να ανεχθεί. Η Ιεζάβελ επέβαλε τη λατρεία ψεύτικων θεών και δολοφόνησε τους ιερείς του Θεού που αμφισβητούσαν αυτόν τον ψεύτικο τρόπο λατρείας. Η παπική εκκλησία έκανε ακριβώς το ίδιο, ενθαρρύνοντας την προσκύνηση των αγίων και διώκοντας εκείνους, όπως τους Καθαρούς και τους Βαλδένσιους, που απέρριπταν την ειδωλολατρία και τη διαφθορά της και προσπαθούσαν να υπακούσουν στην Αγία Γραφή αντί για τις παραδόσεις.[1] Εξαιτίας των διωγμών αναγκάστηκαν να κρύβονται στα πιο μακρινά βουνά και τελικά, “εξαιτίας της Ιεράς Εξέτασης οι Καθαροί εξουδετερώθηκαν σε έναν μόνο αιώνα και οι ενέργειες των Βαλδένσιων περιορίστηκαν κατά πολύ.”[2]
Σύμφωνα όμως με την προφητεία, “τα τελευταία (έργα θα) είναι περισσότερα από τα πρώτα”. Τα δογματικά πιστεύω τις αληθινής εκκλησίας βασίζονταν ακόμα περισσότερο στην Αγία Γραφή και η εκκλησία αντιστάθηκε με πιο αποτελεσματικό τρόπο στην κατάχρηση εξουσίας του Ρωμαιοκαθολικού συστήματος, της “Ιεζάβελ”. Ο Τζον Ουίκλιφ (1320-1384) αψήφησε τον παπισμό, μεταφράζοντας την Αγία Γραφή στα Αγγλικά και αποδοκιμάζοντας το παπικό και μοναστικό σύστημα, μέχρι το σημείο να ταυτίσει τον Πάπα με τον Αντίχριστο. Οι οπαδοί του, που ονομάζονταν Λολλάρδοι, διέδωσαν τις μεταφρασμένες Γραφές σε όλη την Αγγλία, όπου μελετήθηκαν από φοιτητές και μεταδόθηκαν στην Ευρώπη και ιδιαιτέρως στην Βοημία, με αποτέλεσμα να πιστέψει ο Τζον Χας. Ο μαρτυρικός του θάνατος το 1415 αποτέλεσε παράδειγμα και πρότυπο για τους μεταρρυθμιστές που ακολούθησαν.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 2:21-23 ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ ΤΗΣ ΙΕΖΑΒΕΛ
[1] Οι Παυλικιανοί εμφανίστηκαν τον έβδομο αιώνα και “απέρριψαν τον μοναχισμό, τα εξωτερικά θρησκευτικά μυστήρια, τους σταυρούς, τις εικόνες και τα λείψανα... μαζί με την Καθολική ιεραρχία. Εναντιώνονταν στον τυπικό ορθόδοξο τρόπο ζωής” (Walker σ. 235). “Το κίνημα των Καθαρών φαίνεται ότι αποτελούνταν από ευυπόληπτους ανθρώπους, ηθικούς και θαρραλέους στους διωγμούς.” (Walker σ. 251) Όλες αυτές οι ομάδες είχαν αρκετά λανθασμένα δογματικά πιστεύω, τα οποία διορθώθηκαν μέχρι ενός σημείου από τους Βαλδένσιους που παρουσιάσθηκαν στο τέλος του δωδέκατου αιώνα.
Οι θεμελιώδεις διδασκαλίες των Βαλδενσίων ήταν ότι η Αγία Γραφή είναι το μόνο μέτρο πίστης και ζωής. “Απέρριψαν τις λειτουργίες και τις προσευχές υπέρ των νεκρών, όπως επίσης και την έννοια του ‘καθαρτηρίου’… Πίστευαν ότι η προσευχή κατ’ ιδίαν ήταν πιο αποτελεσματική από τη δημόσια προσευχή στην εκκλησία. Υποστήριξαν την κήρυξη του Λόγου από άντρες και γυναίκες… Με προθυμία αποδέχτηκαν τις αρχές της Μεταρρύθμισης και ασπάσθηκαν τον Προτεσταντισμό.” (Walker σ. 251-253).
Στην αρχή η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία έστειλε ιεραπόστολους να προσπαθήσουν να αλλάξουν τα πιστεύω των Βαλδενσίων και των Καθαρών. Ένα άλλο κίνημα, αυτό των Φτωχών Καθολικών (Pauperes Catholici) έκανε την εμφάνισή του με αρκετές από τις αρχές των Βαλδένσιων, αλλά υπό την αυστηρή επίβλεψη της Εκκλησίας. Παρόλο που αρκετοί πείσθηκαν και επέστρεψαν στην Καθολική εκκλησία, “το αιρετικό κίνημα” συνέχιζε να αυξάνει και να εξαπλώνεται, απειλώντας τη σταθερότητα της Εκκλησίας στη Νότια Γαλλία, τη Βόρεια Ιταλία και τη Βόρεια Ισπανία. Οργανώθηκε μια σταυροφορία το 1209, που οδήγησε σε έναν εικοσαετή καταστρεπτικό πόλεμο. Αποτέλεσμα ήταν η εξολόθρευση των Καθαρών.
[2] Αυτόθι σ.254