2:2,6 ΨΕΥΔΑΠΟΣΤΟΛΟΙ ΚΑΙ ΝΙΚΟΛΑΪΤΕΣ
“ Δοκίμασες αυτούς που λένε ότι είναι απόστολοι, και δεν είναι· και τους βρήκες όχι γνήσιους... Έχεις, όμως, τούτο, ότι μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία μισώ και εγώ” Αποκάλυψη 2:2,6.
Την εποχή της εκκλησίας της Εφέσου έκαναν την εμφάνιση τους αιρετικές διδασκαλίες, οι οποίες αργότερα έγιναν αποδεκτές από την εκκλησία – οι διδασκαλίες των ψευδαποστόλων και των Νικολαϊτών. Ο απόστολος Παύλος προειδοποίησε: “Ύστερα από την αναχώρηση μου, θα μπουν μέσα σε σας λύκοι βαρείς, που δεν θα λυπούνται το ποίμνιο· και από σας τους ίδιους θα σηκωθούν άνθρωποι, που θα μιλούν διεστραμμένα, για να αποσπούν τους μαθητές πίσω από τον εαυτό τους” (Πράξεις 20:29,30). “Το μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται”, είπε (Β’ Θεσσαλονικείς 2:7). Ο Ιωάννης πρόσθεσε: “Τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουν· γι’ αυτό γνωρίζουμε ότι είναι έσχατη ώρα” (Α΄ Ιωάννου 2:18).
Παρόλο που οι απόστολοι έκαναν μνεία στη μελλοντική αποστασία της Εκκλησίας, καταλαβαίνουμε ότι σε γενικές γραμμές η Εκκλησία την εποχή της Εφέσου απέρριψε τις διδασκαλίες των ψευδαποστόλων, “τους βρήκες όχι γνήσιους” . Ο σπόρος όμως των ετεροδιδασκαλιών τους θα βλάσταινε αργότερα στη συναγωγή του Σατανά (Αποκάλυψη 2:9), στο θρόνο του Σατανά (Αποκάλυψη 2:13) με τους Νικολαΐτες (Αποκάλυψη 2:15), τον Βαλαάμ (Αποκάλυψη 2:14) και την Ιεζάβελ (Αποκάλυψη 2:20). Την εποχή εκείνη όμως η Εκκλησία της Εφέσου κατάφερε να διατηρήσει την ηθική και δογματική της αγνότητα -“ Έχεις, όμως, τούτο, ότι μισείς τα έργα των Νικολαϊτών, τα οποία μισώ και εγώ” (Αποκάλυψη 2:6).
Ποια ήταν “τα έργα των Νικολαϊτών” , που προήγαγαν οι ψευδαπόστολοι; Ο Ειρηναίος, θεολόγος του 2ουαι. μ.Χ., υποστηρίζει ότι για τους Νικολαΐτες δεν είχε καμία σημασία αν κάποιος διαπράξει μοιχεία ή φάει ειδωλόθυτα, αφού μόνο η ψυχή και το πνεύμα έχουν σημασία και όχι οι πράξεις του σώματος.[1] Για το ίδιο θέμα υπάρχει αναφορά στην επιστολή του Ιούδα όπου περιγράφονται οι ετεροδιδασκαλίες που εμφανίστηκαν στο τέλος του πρώτου αιώνα. “Μερικοί άνθρωποι εισχώρησαν λαθραία... ασεβείς, που μεταστρέφουν τη χάρη του Θεού μας σε ασέλγεια... βλέποντας όνειρα, τη μεν σάρκα μολύνουν, την δε κυριαρχική εξουσία καταφρονούν και αξιώματα δόξας βλασφημούν... είναι άνθρωποι ζωώδεις, οι οποίοι Πνεύμα δεν έχουν” (Ιούδα 4,8,19). Επίσης, ο Πέτρος προείπε: “Μεταξύ σας θα υπάρξουν ψευδοδάσκαλοι, οι οποίοι θα εισαγάγουν με πλάγιο τρόπο αιρέσεις απώλειας... ακολουθούν πίσω από τη σάρκα με επιθυμία ακαθαρσίας, και καταφρονούν την εξουσία... έχουν μάτια γεμάτα από μοιχεία, και χωρίς να σταματούν από την αμαρτία, δελεάζουν αστήρικτες ψυχές... επειδή, μιλώντας υπερήφανα λόγια ματαιότητας, με τις επιθυμίες της σάρκας, με τις ασέλγειες, δελεάζουν εκείνους, οι οποίοι πραγματικά απέφυγαν αυτούς που ζουν μέσα σε πλάνη· οι οποίοι τούς υπόσχονται ελευθερία, ενώ οι ίδιοι είναι δούλοι της διαφθοράς” (Β΄ Πέτρου 2:1,10,14,18,19).
Βλέπουμε λοιπόν να ξεπροβάλει η αναφορά σε εκείους που διδάσκουν ότι η συμπεριφορά δεν έχει σημασία και που προσφέρουν μια απατηλή υπόσχεση ελευθερίας, την οποία εκφράζουν με “υπερήφανα λόγια ματαιότητας”. Ο γνωστικισμός ήταν ένα τέτοιο θρησκευτικό κίνημα και αποτελούσε μια σοβαρή απειλή για τον Χριστιανισμό εκείνη την περίοδο. Έχοντας επηρεαστεί από τη Βαβυλωνιακή και την Περσική μαγεία, την Ελληνική φιλοσοφία και διάφορα στοιχεία από μυστικιστικές λατρείες,[2] έλαβε διάφορες μορφές “χριστιανισμού”, που χαρακτηρίζονταν από μια χυδαία ανηθικότητα. Την εποχή της εκκλησίας της Εφέσου αυτές οι θεωρίες κυκλοφορούσαν ευρέως, αλλά η Εκκλησία γενικά τις απέρριψε - “μισείς τα έργα των Νικολαϊτων” . Δυστυχώς, μέχρι την εποχή της εκκλησίας της Περγάμου όπως θα δούμε, “τα έργα των Νιλολαϊτών” είχαν, με έναν εκπληκτικό τρόπο, εισβάλλει στην Εκκλησία (βλ. Αποκάλυψη 2:15: Νικολαΐτες).
Τα μηνύματα προς τις επτά εκκλησίες, με λίγες εξαιρέσεις, περιγράφουν τον πνευματικό κατήφορο που ακολούθησε η εκκλησία με τον συμβιβασμό, τις ετεροδιδασκαλίες και την πνευματική ήττα και επανειλημμένως καλούν τους πιστούς της κάθε εποχής να μετανοήσουν ή τουλάχιστον να κρατήσουν ζωντανό αυτό που έχει απομείνει. Η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού και “ο Χριστός αγάπησε την εκκλησία, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη της” (Εφεσίους 5:25). Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι η εκκλησία έχει έναν εχθρό, τον Σατανά, που βρίσκεται σε εγρήγορση και “εισαγάγει με πλάγιο τρόπο αιρέσεις απώλειας” (Β΄ Πέτρου 2:1).
“Σ’ αυτόν που νικάει, θα του δώσω να φάει από το ξύλο της ζωής, που είναι στο μέσον του παραδείσου του Θεού” (Αποκάλυψη 2:7). Η μεγάλη ελπίδα των μηνυμάτων των εκκλησιών είναι για εκείνους τους πιστούς που δέχονται τη νίκη που ο Θεός τους έχει υποσχεθεί. “Ευχαριστία ανήκει στον Θεό, ο οποίος μας δίνει τη νίκη διαμέσου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού” (Α' Κορινθίους 15:57). Παρά τις προκλήσεις της ζωής και του εχθρού, όλοι μας μπορούμε να είμαστε νικητές επειδή η νίκη, όπως ακριβώς και η πίστη, η χάρη και η συγχωρητικότητα, είναι δώρα του Θεού που μας ανήκουν. “Σ’ αυτόν που νικάει” , μια από τις πιο όμορφες υποσχέσεις της Αγίας Γραφής που μας οδηγεί στο “ ξύλο της ζωής, που είναι στο μέσον του παραδείσου του Θεού” . Αυτή είναι η πλήρης αποκατάσταση στην αρχική τελειότητα που είχαν ο Αδάμ και η Εύα στον κήπο της Εδέμ, εκεί όπου θα ζούμε αιώνια με τον Δημιουργό μας.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΣΜΥΡΝΗ 2:8,9 ΘΛΙΨΗ, ΦΤΩΧΕΙΑ, ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΑΤΑΝΑ
[1] Wikipedia, “Nicolaism,” Wikipedia, The Free Encyclopedia, (στις 26 Ιουνίου, 2014).
[2] Οι πιο γνωστές ανατολικές θρησκείες της εποχής ήταν η Μεγάλη Μητέρα, που προερχόταν από τη Μικρά Ασία, η Ίσις και ο Σεράπις από την Αίγυπτο και ο Μίθρας από την Περσία. Αρκετά στοιχεία αυτών των θρησκειών αναμίχθηκαν στις διδαχές των Νικολαϊτών.