ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18Αποκάλυψη κεφάλαιο 18 | www.revelationofjesus.net ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18 - το κείμενο18:1-3 ΕΠΕΣΕ Η ΒΑΒΥΛΩΝΑΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣΨΕΥΤΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟΣΩΤΗΡΙΑ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΕΙ ΑΜΑΡΤΙΕΣ;ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣΗ ΒΑΒΥΛΩΝΑ ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΗ ΠΟΡΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ18:4,5 ΒΓΕΙΤΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ, Ο ΛΑΟΣ ΜΟΥ18:6-8 Η ΧΛΙΔΗ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ18:9-20 ΕΝΑΣ ΘΡΗΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΒΥΛΩΝΑ18:21-24 ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ

Η ΠΟΡΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ

Τα ψεύτικα δογματικά πιστεύω που έχουν οδηγήσει στην έκπτωτη κατάσταση της Βαβυλώνας εξελίχθηκαν σταδιακά και τελειοποιήθηκαν στον Μεσαίωνα. Η Προτεσταντική Μεταρρύθμιση διόρθωσε αρκετά από τα λάθη· δέχτηκε το δόγμα της δικαίωσης μέσω της πίστης και της θεόπνευστης εξουσίας της Αγίας Γραφής και απέρριψε κάποια από τα χειρότερα δόγματα όπως το ιερατείο, την κυριολεκτική παρουσία του Χριστού στη Θεία Κοινωνία, την εξομολόγηση και τα έργα μετάνοιας, τη λατρεία των αγίων και την εξουσία του πάπα και της παράδοσης. Όμως, παρόλα αυτά το βιβλίο της Αποκάλυψης διδάσκει ότι η Βαβυλώνα στον έσχατο καιρό θα έχει μια πιο εκτεταμένη επιρροή από τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Ο τίτλος στο μέτωπο της μεγάλης πόρνης είναι “Η Μητέρα των Πορνών”, που υποδηλώνει ότι η μητέρα έχει θυγατέρες με όμοια χαρακτηριστικά. Στην ενότητα 16:13 Η ανίερη Τριάδα είδαμε ότι θα υπάρχει μια ανίερη τριάδα που θα αποτελείται από τον δράκοντα (τον πνευματισμό), το θηρίο (τον Καθολικισμό) και τον ψευδοπροφήτη (τον αποστάτη Προτεσταντισμό), η τριπλή ένωση γίνεται εμφανής όταν “η μεγάλη πόλη διαιρέθηκε σε τρία μέρη” στην τελευταία πληγή (Αποκάλυψη 16:19).

Βεβαίως η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει σχεδόν τα ίδια δόγματα με την Καθολική, αν και δεν έχει καλές σχέσεις μαζί της εδώ και περίπου 10 αιώνες. Επιπλέον, σχεδόν όλες οι Προτεσταντικές Εκκλησίες έχουν διατηρήσει μερικά από τα Καθολικά δόγματα που αποτελούν “τον οίνο της Βαβυλώνας”, όπως η αθανασία της ψυχής, η αιώνια κόλαση, η ενσυνείδητη κατάσταση των νεκρών, η απόρριψη του Σαββάτου ως η έβδομη ημέρα ανάπαυσης και λατρείας, γιορτές ειδωλολατρικής προέλευσης και το νηπιοβάπτισμα. Παρόλο που έχουν αυτά τα κοινά σημεία οι Προτεσταντικές εκκλησίες από την εποχή των μεταρρυθμιστών έχουν επίμονα αρνηθεί να έχουν επαφή με την Καθολική Εκκλησία. Σύμφωνα όμως με την Αγία Γραφή ο διαχωρισμός αυτός θα αλλάξει και όντως το βλέπουμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας καθώς όλο και περισσότεροι Προτεστάντες και Καθολικοί συνεργάζονται σε κοινά κοινωνικά και πολιτικά θέματα και λατρεύουν τον Θεό μαζί.

Ποιά είναι όμως η “κόλλα” που επιτρέπει στους Προτεστάντες και τους Καθολικούς να έχουν κοινωνία παρ’ όλες τις σημαντικές δογματικές διαφορές; Ένας από τους παράγοντες είναι το κίνημα της Πεντηκοστής, ένα κίνημα που έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο τόσο στις Προτεσταντικές όσο και στις Καθολικές Εκκλησίες. Οι δογματικές διαφορές υποτιμούνται επειδή το κίνημα στηρίζεται στην εμπειρία της λατρείας, με έμφαση στη μουσική, στη γλωσσολαλιά και στην προφητεία. Εκείνοι που συμμετέχουν στη συναισθηματική λατρεία αισθάνονται ότι έχουν κοινωνία Πνεύματος, άρα οι διχόνοιες που οφείλονται στη δογματική φαίνεται να αποτελούν άρνηση της ενέργειας του Αγίου Πνεύματος και της παρουσίας Του στη ζωή των πιστών, ανεξαρτήτως των δογματικών πεποιθήσεών τους.

Θεωρείται ότι το κίνημα της Πεντηκοστής προέρχεται από την Εκκλησία του Αζούσα στο Los Angeles το 1906, αν και η πλειοψηφία των χαρακτηριστικών της λατρείας τους, όπως η γλωσσολαλιά, είχαν ήδη εμφανιστεί σε κάποιες εκκλησίες πολύ νωρίτερα.[1] Η γλωσσολαλιά ήταν ένα περιθωριακό φαινόμενο μέχρι τη δεκαετία του 1970, όταν και συνδυάστηκε με τη σύγχρονη μουσική και επεκτάθηκε ραγδαία. Παρόλο που αρκετές Εκκλησίες της Πεντηκοστής βασίζονται στην Αγία Γραφή, υπάρχουν άλλες που θεωρούν τα “χαρίσματα του Πνεύματος” κέντρο της πίστης και της λατρείας τους. Το κίνημα της Πεντηκοστής έχει ξεπεράσει όλα τα δογματικά σύνορα και ουσιαστικά αποτελεί ένα πολύ πιο ισχυρό όπλο για την ένωση των Εκκλησιών σε σύγκριση με το Οικουμενικό κίνημα και τις επίσημες συζητήσεις που έχουν γίνει γύρω από δογματικά θέματα.

Δυστυχώς, η ενότητα του κινήματος της Πεντηκοστής βασίζεται σε στοιχεία που δεν στηρίζονται στην Αγία Γραφή. Η γλωσσολαλιά, για παράδειγμα, παρουσιάζεται σε πολλές μη Χριστιανικές θρησκείες, γεγονός που δείχνει ότι δεν πηγάζει κατ’ ανάγκη από το Άγιο Πνεύμα. Μελέτες που έχουν γίνει βασιζόμενες σε ηχογραφήσεις του φαινομένου της γλωσσολαλιάς από γλωσσολόγους, έχουν αποδείξει ότι δεν προφέρεται καμία γνωστή γλώσσα, ούτε έχει τα γλωσσικά στοιχεία μιας πραγματικής γλώσσας.[2] Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το χάρισμα των γλωσσών όπως περιγράφεται στο βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων, το οποίο αναμφισβήτητα εκδηλώνεται με ξένες γλώσσες που μπορούν να γίνουν κατανοητές από τους ακροατές.[3] Κάποιοι Πεντηκοστιανοί αντιμετωπίζοντας αυτή την πραγματικότητα ισχυρίζονται ότι το χάρισμα των γλωσσών είναι μια “ουράνια γλώσσα”, δεν υπάρχουν όμως Γραφικές αποδείξεις ότι η χρήση μιας ουράνιας γλώσσας αποτελούσε μέρος της εμπειρίας της πρώτης εκκλησίας.[4] Φαίνεται ότι η γλωσσολαλιά (όχι το Βιβλικό χάρισμα των γλωσσών, αλλά η σύγχρονη πρακτική σε Εκκλησίες της Πεντηκοστής) είναι μια ανθρώπινη ικανότητα που μπορεί να διδαχτεί μέσα από τη μίμηση και την εξάσκηση. Οπότε παρόλο που δεν πηγάζει από το Άγιο Πνεύμα είναι αυθαίρετο να θεωρήσουμε ότι προέρχεται υποχρεωτικά “από τον διάβολο”. Το πρόβλημα όμως προκύπτει όταν η γλωσσολαλιά θεωρείται μια άμεση μορφή επικοινωνίας με τον Θεό που δεν πρέπει να υποταχθεί στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, ούτε στο Λόγο του Θεού για επιβεβαίωση.[5]

Παρομοίως, οι προφητείες διαφόρων ατόμων, στις οποίες Χριστιανοί που έχουν το “χάρισμα της προφητείας” μεταφέρουν “μηνύματα από τον Θεό” προς άλλα μέλη της Εκκλησίας, συχνά δεν τηρούν το βασικό κριτήριο που θέτει η Αγία Γραφή, δηλαδή ότι η προφητεία πρέπει να πραγματοποιηθεί.[6] Δεν είναι σπάνιο μια προφητεία ή ο “λόγος της γνώσης” να μην πραγματοποιείται στις Εκκλησίες της Πεντηκοστής, κάτι που είναι απολύτως φυσιολογικό καθώς εκείνοι που έχουν το “χάρισμα” δεν το λαμβάνουν στα σοβαρά, επειδή δεν συνειδητοποιούν τη σοβαρότητα του να μιλάς εξ ονόματος του Θεού.

Αυτό δεν σημαίνει ότι όσοι ασκούν τη γλωσσολαλιά ή προφητεύουν είναι κακοί άνθρωποι ή έχουν καταληφθεί από ένα κακό πνεύμα, αντιθέτως συνήθως είναι ειλικρινείς Χριστιανοί που απλώς ακολουθούν τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις των Εκκλησιών τους. Ωστόσο, τα στοιχεία του κινήματος της Πεντηκοστής που δεν βασίζονται στην Αγία Γραφή μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον διάβολο[7] και με γοργούς ρυθμούς γίνονται τα κοινά χαρακτηριστικά που ενώνουν διαφορετικά χριστιανικά δόγματα σε αυτό θα που είναι η τελευταία εκδήλωση της Βαβυλώνας.

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 18:4,5 ΒΓΕΙΤΕ ΕΞΩ ΑΠΟ ΑΥΤΗ, Ο ΛΑΟΣ ΜΟΥ



[1] Από το 1864 ακόμα, μια χριστιανή συγγραφέας έγραψε “κάποια από αυτά τα άτομα, έχουν πρακτικές που αποκαλούν χαρίσματα και υποστηρίζουν ότι τους έχει τοποθετήσει ο Κύριος στην εκκλησία. Μιλούν με ασυνάρτητες γλώσσες και τις αποκαλούν η άγνωστη γλώσσα, η οποία είναι άγνωστη όχι μόνο στους ανθρώπους αλλά και στον Κύριο και σε ολόκληρο τον ουρανό.” White, EG, Testimonies for the Church τομ. 1 κεφ. 76, Pacific Press. Το 1900 η ίδια συγγραφέας προείπε ότι θα υπάρξουν μελλοντικές πνευματικές εκδηλώσεις που περιγράφουν πλήρως κάποιες από τις ακραίες τελετές λατρείας της εκκλησίας της Πεντηκοστής: “Όσα περιγράφετε ότι συμβαίνουν στην Ιντιάνα, ο Κύριος μου έδειξε ότι θα συμβούν ακριβώς πριν το κλείσιμο της θύρας της χάρης… θα υπάρχουν φωνές, με τύμπανα, μουσική και χορό. Οι αισθήσεις των λογικών ανθρώπων θα μπερδευτούν τόσο πολύ ώστε δεν θα μπορούν να τις εμπιστευτούν για να λάβουν σωστές αποφάσεις… Μια φασαρία διαταράσσει τις αισθήσεις και διαστρέφει εκείνο που αν διεξαχθεί σωστά, θα είναι μια ευλογία. Οι σατανικές δυνάμεις αναμειγνύονται με τη φασαρία και γίνεται ένα καρναβάλι και αυτό αποκαλείται έργο του Αγίου Πνεύματος… αυτά που συνέβησαν στο παρελθόν θα συμβούν και στο μέλλον. Ο Σατανάς θα κάνει τη μουσική μια παγίδα με τον τρόπο που θα παίζεται.” White, 2 Selected Messages 36, 38 (1900), Pacific Press.

[2] Βλ. Gerhard Hasel, Speaking in Tongues, 1994, Adventist Theological Society Publications.

[3] Στην περικοπή Πράξεις 2:6-11 ο απόστολος Λουκάς φροντίζει να προβάλει τις διαφορετικές γλώσσες που μίλησαν οι μαθητές. Αυτό, μαζί με τις Πράξεις 10:46 (“τους άκουγαν να μιλούν γλώσσες, και να μεγαλύνουν τον Θεό”) αποτελούν παραδείγματα που καθιστούν σαφές ότι το χάρισμα της γλώσσας είναι η υπερφυσική ικανότητα να μιλάει κάποιος σε μια γλώσσα που δεν έχει μάθει. Στα υπόλοιπα παραδείγματα στις Πράξεις, ο Πέτρος λέει είτε ότι το χάρισμα ήταν το ίδιο όπως στην ημέρα της Πεντηκοστής (δηλ. ξένες γλώσσες, Πράξεις 10:44-46, 11:15-17) είτε δεν το καθορίζει (Πράξεις 19:4-6). Στη Α΄ Κορινθίους 12-14 υπάρχουν εδάφια που φαίνεται να στηρίζουν την άποψη των ξένων γλωσσών και άλλα που φαίνεται να στηρίζουν μια προσωπική, ακατάληπτη γλώσσα προσευχής. Ωστόσο, μια βασική αρχή εξήγησης της Αγίας Γραφής είναι ότι πρέπει να χρησιμοποιούνται σαφέστερα εδάφια, για να εξηγηθούν αυτά που δεν είναι τόσο σαφή.

[4] Προφανώς οι γλώσσες που μιλούσαν την Ημέρα της Πεντηκοστής δεν ήταν μια ουράνια γλώσσα - πρώτα, η λέξη “γλώσσες” (Πράξεις 2:4) αναφέρεται σε πληθυντικό αριθμό, στοιχείο το οποίο δείχνει ότι δεν μίλησαν μια ουράνια γλώσσα, αλλά αρκετές επίγειες γλώσσες (και η περικοπή απαριθμεί τις γλώσσες που μίλησαν οι μαθητές). Είναι αλήθεια ότι ο Παύλος έγραψε: “Αν μιλάω τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων, αλλά δεν έχω αγάπη...” (Α΄ Κορινθίους 13:1), αυτή η δήλωση όμως είναι απλά η πρώτη σε μια λίστα υποθετικών, υπερβολικά πνευματικών εμπειριών, τις οποίες ο Παύλος δεν είχε δοκιμάσει. Για παράδειγμα, δεν “γνώρισε όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση” (εδ. 2, σύγκρινε Α΄ Κορινθίους 13:9), δεν είχε “όλη την πίστη” (εδ. 2, σύγκρινε Β΄ Κορινθίους 1:8) ούτε “διένειμε όλα τα υπάρχοντά” του (εδ. 3, σύγκρινε Β΄ Τιμόθεον 4:15) ούτε “παρέδωσε το σώμα του, για να καεί” (εδ. 3, σύγκρινε Πράξεις 25:11). Πραγματικά, μια προσεκτική μελέτη της Α΄ Κορινθίους 12-14 δείχνει ότι ο Παύλος αντιμετώπισε στην Κόρινθο το ίδιο πρόβλημα που υπάρχει στις Εκκλησίες της Πεντηκοστής σήμερα: 1) η επιμονή ότι το χάρισμα της γλώσσας θα πρέπει να παρουσιαστεί σε κάθε Χριστιανό που βαπτίστηκε από το Άγιο Πνεύμα (Α΄ Κορινθίους 12:7-11, 30, 14:1,2,12) 2) η αποτυχία να εκφωνούν μερικοί ένα κατανοητό μήνυμα που θα οικοδομήσει την Εκκλησία και μάλλον να μεγαλύνουν τον εαυτό τους εκδηλώνοντας δημοσία το “χάρισμά” τους (Α΄ Κορινθίους 14:4-6, 12, 16, 19, 26), 3) η δημιουργία μιας άτακτης συνάθροισης που θα προκαλεί αηδία στους άπιστους που βρίσκονταν εκεί (Α΄ Κορινθίους 14:16,22,23,27, 33,40). Αν και υπάρχουν μερικά εδάφια που θα μπορούσαν να εξηγηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να στηρίζουν την ακατάληπτη, εκστατική γλωσσολαλιά, (Α΄ Κορινθίους 14:2, 9,14), ο Παύλος κάνει σε αυτά αρνητικές αναφορές, με αποτέλεσμα να μην αναιρείται η σαφής διδασκαλία των Πράξεων 2:6-11. Αν και η Α΄ Κορινθίους 14 είναι η αγαπημένη περικοπή για εκείνους που υποστηρίζουν τη γλωσσολαλιά, τα περισσότερα εδάφια στηρίζουν την εξήγηση της ομιλίας σε ξένες γλώσσες που δεν είχαν μάθει ούτε ο ομιλητής ούτε οι ακροατές (Α΄ Κορινθίους 14:5,9-11, 13). Ακόμη κι έτσι να ήταν, αν οι Πεντηκοστιανοί ακολουθούσαν προσεκτικά τις οδηγίες για λατρεία που δόθηκαν στην Α΄ Κορινθίους 14:26-40, δεν θα υπήρχαν αυτές οι πολυθόρυβες, άτακτες, υπερεκστατικές λειτουργίες, οι οποίες χαρακτηρίζουν μερικές Εκκλησίες της Πεντηκοστής.

[5] Ο Ιερεμίας αφιερώνει σχεδόν ένα ολόκληρο κεφάλαιο (Ιερεμίας 29:9-40) στους ψευδοπροφήτες του Ισραήλ που “μιλούν οράσεις από την καρδιά τους” (εδ. 16). Το μήνυμά του συνοψίζεται στα εδάφια 31,32, που εφαρμόζονται σε μεγάλο βαθμό στη σημερινή εποχή: “Δέστε, εγώ είμαι ενάντια στους προφήτες, λέει ο Κύριος, που κινούν τις γλώσσες τους, και λένε: Αυτός λέει. Δέστε, εγώ είμαι ενάντια σ’ αυτούς που προφητεύουν ψεύτικα όνειρα, λέει ο Κύριος, που τα διηγούνται, και πλανούν τον λαό μου με τα ψέματά τους, και με την αφροσύνη τους, ενώ, δεν τους έστειλα εγώ ούτε τους πρόσταξα γι’ αυτό, καθόλου δεν θα ωφελήσουν αυτό τον λαό, λέει ο Κύριος”.

[6] “Ο προφήτης, όμως, που θα ασεβήσει, και θα μιλήσει εξ ονόματός μου έναν λόγο, που εγώ δεν τον πρόσταξα να μιλήσει ή όποιος μιλήσει εξ ονόματος άλλων θεών, ο προφήτης εκείνος θα θανατωθεί. Και αν πεις στην καρδιά σου: Πώς θα γνωρίσουμε τον λόγο που ο Κύριος δεν μίλησε; Όταν κάποιος προφήτης μιλήσει εξ ονόματος του Κυρίου, και ο λόγος δεν γίνει ούτε συμβεί, αυτός ο λόγος είναι που ο Κύριος δεν μίλησε· τον μίλησε ο προφήτης μέσα από υπερηφάνεια· δεν θα φοβηθείτε απ’ αυτόν” (Δευτερονόμιο 18:20-22).

[7] Ίσως υπάρχει εγκυρότητα στην άποψη ότι οι απατηλές δραστηριότητες του θηρίου από τη γη (δηλ. του αποστάτη Αμερικανικού Προτεσταντισμού, βλ. ενότητα 13:13,14 Φωτιά από τον Ουρανό ) αποτελεί τη σύγχρονη ακραία μορφή του κινήματος της Πεντηκοστής. Το εδάφιο 13:13 “Και έκανε μεγάλα σημεία, ώστε έκανε να κατεβαίνει και φωτιά από τον ουρανό στη γη μπροστά στους ανθρώπους. Και πλανούσε αυτούς που κατοικούσαν επάνω στη γη, εξαιτίας των σημείων που του δόθηκαν να κάνει” (που αναφέρεται σε αυτό το θηρίο), φέρνει στο νου την ημέρα της Πεντηκοστής: “Και φάνηκαν σ’ αυτούς γλώσσες σαν φωτιά να διαμοιράζονται, και κάθισε σε κάθε έναν απ’ αυτούς ξεχωριστά. Και πληρώθηκαν όλοι από Άγιο Πνεύμα, και άρχισαν να μιλούν ξένες γλώσσες” (Πράξεις 2:3,4). Η προφητεία του Ιωήλ, την οποία ανέφερε ο Πέτρος εκείνη την ημέρα (Πράξεις 2:16-21) προφανώς τοποθετείται χρονικά στον έσχατο καιρό, κάτι που σημαίνει ότι η Ημέρα της Πεντηκοστής θα επαναληφθεί. Θα ήταν σύμφωνο με τις συνήθειες του Σατανά να προσπαθήσει να αντιγράψει αυτό που ξέρει ότι θα κάνει ο Θεός, για να αποτρέψει πολλούς από το να λάβουν την ευλογία του Θεού.