Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Η πρώτη και η δεύτερη εντολή απαγορεύουν να έχουμε άλλους θεούς πλην του μοναδικού Θεού, την προσκύνηση άλλων θεών, τη δημιουργία, λατρεία και προσκύνηση ομοιωμάτων οποιασδήποτε μορφής. Απαγορεύουν συγκεκριμένα την προσκύνηση και την υπηρεσία προς οποιονδήποτε ή οτιδήποτε άλλο εκτός του Θεού. Ωστόσο, αν και η παραβίαση αυτών των δυο εντολών αποτελεί ίσως την πιο σοβαρή και προσβλητική αμαρτία,[1] παραβλέπονται από την Καθολική (και την Ορθόδοξη) εκκλησία στη περίπτωση της λατρείας της παρθένου Μαρίας.
Οι Καθολικοί επισήμως ισχυρίζονται ότι δεν λατρεύουν τη Μαρία, αλλά τη σέβονται και την τιμούν εξαιτίας του σημαντικού της ρόλου ως μητέρας του Κυρίου. Το γεγονός όμως είναι ότι η Καθολική διδασκαλία και πρακτική δεν είναι τίποτα άλλο παρά λατρεία. Σε αυτήν αποδίδονται αρκετές από τις πιο σημαντικές εκκλησιαστικές γιορτές, λειτουργίες και προσευχές,[2] όπως επίσης θαύματα και απαντήσεις σε προσευχές. Αναρίθμητες εκκλησίες και ναοί είναι αφιερωμένοι σε εκείνη - “Αυτοί οι ιεροί τόποι, οι οποίοι πολλαπλασιάσθηκαν σε κάθε μέρος της Ευρώπης, χρωστούν τη φήμη τους στις εγκόσμιες και πνευματικές ευμένειες, οι οποίες πιστεύεται ότι χορηγήθηκαν από την αγία παρθένο σε αυτούς που την εκλιπάρησαν στους ευλογημένους τόπους. Εξαιτίας της ευγνωμοσύνης των προσκυνητών, στολίστηκαν με τα πιο πολύτιμα δώρα, χρυσά στέμματα, πολύτιμοι λίθοι και κεντητά ενδύματα είναι κάτι που συναντάμε συνεχώς σε αυτούς τους ναούς... Η ιδιαίτερη δημοτικότητα του κάθε τόπου οφείλεται σε κάποια θαυματουργική εκδήλωση που πιστεύεται ότι συνέβη εκεί. Έχει ειπωθεί πως έρευσε αίμα από ορισμένα αγάλματα και εικόνες της παρθένου Μαρίας που είχαν υποστεί σύληση. Άλλα αγάλματα δάκρυσαν και σε κάποιες περιπτώσεις το κεφάλι έσκυψε ή το χέρι υψώθηκε σε ευχαριστία”.[3]
Αν και οι θεολόγοι παραδέχονται ότι πολλές από αυτές τις λαϊκές αφιερώσεις είναι απλώς δεισιδαιμονίες, η Καθολική Εκκλησία δεν προσπαθεί να τις σταματήσει· αντίθετα τις ενθαρρύνει, επειδή αποτελούν τεράστια πηγή εσόδων και έχουν φτάσει στο σημείο να τις υπερασπίζονται με το αιτιολογικό ότι συμβάλουν στην προσωπική ευλάβεια του πιστού. “Δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι η λαϊκή αφιέρωση στην παρθένο Μαρία συχνά συνεπάγεται υπερβολή και κατάχρηση. Ωστόσο, μπορούμε να πιστεύουμε ότι η απλή εμπιστοσύνη και αφοσίωση των ανθρώπων συχνά επιβραβεύεται σύμφωνα με την ειλικρινή πρόθεση να υποβάλλουν τα σέβη τους στη Μητέρα του Θεού”[4]
Ακόμα και εδάφια της Αγίας Γραφής έχουν παραποιηθεί για να προσδώσουν στη Μαρία έναν θεϊκό ρόλο στη σωτηρία των ανθρώπων. Η πρώτη υπόσχεση για έναν σωτήρα βρίσκεται στη Γένεση 3:15: “Θα στήσω (ο Θεός) έχθρα ανάμεσα σε σένα (Σατανά) και στη γυναίκα, και ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της· αυτός (ο Χριστός) θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του”. Στην Καθολική Αγία Γραφή το κείμενο αλλάχτηκε ώστε να λέει, “Αυτή θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα λογχίσεις τη φτέρνα της”, με το “αυτή“ και το “της“ να αναφέρονται στη Μαρία. Η Καθολική Εκκλησία παραδέχεται ότι άλλαξε την Αγία Γραφή, αλλά υπεραμύνεται της αλλαγής επειδή συμφωνεί με την εξύψωση της παρθένου Μαρίας.[5] Η πιο σαφής διδασκαλία της Αγίας Γραφής (“επειδή ένας Θεός υπάρχει, ένας είναι και ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός” Α΄ Τιμόθεον 2:5) ακυρώνει τους Καθολικούς τίτλους της Μαρίας ως “ Μεσολαβήτριας” και “συνλυτρώτριας”.[6]
Για αιώνες η Εκκλησία επιμένει να χρησιμοποιεί τον βλάσφημο τίτλο “Θεοτόκος”. Για παράδειγμα, η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει τα εξής: “Ο Χριστός είναι ο Λόγος που έγινε σάρκα, ο Λόγος που έλαβε την ανθρώπινη φύση στη μήτρα της Μαρίας. Δεδομένου ότι η Μαρία αληθώς ήταν η μητέρα του Ιησού και δεδομένου ότι ο Ιησούς ήταν αληθώς Θεός από την πρώτη στιγμή της σύλληψής Του, η Μαρία είναι αληθώς η μητέρα του Θεού”.[7] Σύμφωνη με αυτή τη δήλωση είναι η Καθολική διδασκαλία ότι η Μαρία ήταν αναμάρτητη - “Συνέλαβε (η Μαρία) χωρίς την κηλίδα του προπατορικού αμαρτήματος και έδειξε πλήρη ταπεινοφροσύνη και υπομονή στην καθημερινή της ζωή, (Λουκάν 1:38,48) ακόμη και σε πολύ σκληρές συνθήκες (Λουκάν 2:7, 35, 48, Ιωάννην 19:25-27). Στο θέμα της αμαρτίας η Μαρία εξαιρείται. Η εξαίρεση της Μαρίας από την αμαρτία βεβαιώνεται από τη σύνοδο του Τριδέντο”.[8] Αντίθετα, η Αγία Γραφή δηλώνει ξεκάθαρα: “Δεδομένου ότι, όλοι αμάρτησαν, και στερούνται τη δόξα του Θεού – Δεν υπάρχει δίκαιος ούτε ένας” (Ρωμαίους 3:23, 10). Η Μαρία η ίδια ανέκραξε: “Το πνεύμα μου αγαλλίασε στον Θεό τον σωτήρα μου”[9] – μια σαφέστατη δήλωση ότι και εκείνη ήταν αμαρτωλή και χρειαζόταν έναν Σωτήρα.
Αυτή είναι η πραγματική τραγωδία στη λατρεία της Μαρίας, όπως και στα υπόλοιπα δογματικά πιστεύω και πρακτικές ειδωλολατρικής προέλευσης που είναι τόσο εμφανή στη Ρωμαιοκαθολική Θρησκεία. Στον αληθινό Χριστιανισμό, όπως διδάσκεται στην Αγία Γραφή, η ζωή, η θυσία, η ανάσταση, η μεσιτεία και η επιστροφή του Χριστού είναι κεντρικά θέματα σε κάθε δογματικό πιστεύω και πρακτική και βασικός σκοπός της ζωής ενός Χριστιανού είναι να αναπτύξει και να διατηρήσει μια προσωπική, άγια και σωτήρια σχέση με τον Θεό (Πατέρα, Υιό και Άγιο Πνεύμα). Όμως, στην Καθολική θρησκεία η προσοχή εστιάζεται σε αυτό που κάνει η Εκκλησία, ο ιερέας, οι επίσκοποι και ο πάπας, σε αυτό που κάνουν οι άγιοι και η παρθένος Μαρία και σε αυτό που κάνω εγώ για τη σωτηρία της ψυχής μου. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, βρίσκονται σε μεγάλο βαθμό στο παρασκήνιο. Στην προσπάθεια να τιμώνται εκείνοι που σχετίζονται με το Θεό, πολλές φορές οι πιστοί ξεχνούν τον Ίδιο τον Θεό.
Για να μιλήσουμε με καθημερινούς όρους, αν είσαι άρρωστος, γιατί να πας στην μητέρα ή στους φίλους του γιατρού αντί για τον ίδιο τον γιατρό; Αν το σπίτι σου έχει πιάσει φωτιά, γιατί να καλέσεις τη μητέρα ή τους φίλους του πυροσβέστη και όχι τον ίδιο τον πυροσβέστη; Η μόνη αιτία θα ήταν αν, σε κάποιο βαθμό, πίστευες ότι ο γιατρός ή ο πυροσβέστης δεν είναι πραγματικά πρόθυμοι ή ότι είναι πολύ απασχολημένοι για να σε βοηθήσουν και πρέπει να πειστούν από τη μητέρα ή τους φίλους τους, οι οποίοι σε αγαπάνε περισσότερο. Ο Θεός όμως έδειξε στο σταυρό ότι σε αγαπάει περισσότερο από την ίδια τη ζωή Του και θα κάνει τα πάντα για σένα. Δεν χρειάζεται κάποιος να Τον πείσει να σε βοηθήσει και περισσότερο από καθετί επιθυμεί απλώς να έρθεις εσύ σε Εκείνον.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: Η ΠΟΡΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΘΥΓΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ
[1] Οι πιο σοβαρές προειδοποιήσεις στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη σχετίζονται με την προσκύνηση των ψεύτικων θεών, π.χ. “Όποιος θυσιάζει σε θεούς, εκτός από τον Κύριο μόνον, θα εξολοθρευτεί” (Έξοδος 22:20). “Όποιος προσκυνάει το θηρίο και την εικόνα του... θα πιει κι αυτός από το κρασί του θυμού του Θεού, που είναι κερασμένο ανόθευτο μέσα στο ποτήρι της οργής του· και θα βασανιστεί με φωτιά και θειάφι...” (Αποκάλυψη 14:9,10).
[2] Στο Ροζάριο, που αποτελεί την πιο συνηθισμένη προσευχή των Καθολικών, το “Χαίρε Μαρία” εκφράζεται 53 φορές ενώ το “Πάτερ Ημών” εκφράζεται μόνο 6 φορές!
[3] Catholic Encyclopedia, άρθρο “ Virgin Mary ”.
[4] Αυτόθι.
[5] Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια διαβεβαιώνει: “Η διαφορά μεταξύ του Εβραϊκού κειμένου και της δικής μας έκδοσης αφορά στο ποιος θα επιφέρει το θανατηφόρο πλήγμα στο φίδι. Η δική μας έκδοση συμφωνεί με τη λατινική διατύπωση της Vulgata “αυτή“ (ipsa) που αναφέρεται στη γυναίκα, ενώ το Εβραϊκό κείμενο λέει “αυτός”(ipse), που αναφέρεται στο σπέρμα της γυναίκας. Σύμφωνα με τη δική μας έκδοση και τη Vulgata, η γυναίκα η ίδια θα πραγματοποιήσει τη νίκη· σύμφωνα με την Εβραϊκή, αυτή θα νικήσει διαμέσου του σπέρματός της. Με αυτή την έννοια η παπική βούλλα “Ineffabilis” αποδίδει τη νίκη στην Παναγία. Η διατύπωση “αυτή” δεν είναι ούτε μια εσκεμμένη παραφθορά ούτε ένα απρομελέτητο λάθος· αποτελεί, μάλλον, μια επεξηγηματική έκδοση εκφράζοντας σαφώς το ρόλο της Παναγίας στη νίκη κατά του φιδιού, ο οποίος δεν είναι σαφής στο Εβραϊκό πρωτότυπο. Η δύναμη της Χριστιανικής παράδοσης σχετικά με το ρόλο της Παναγίας στη νίκη μπορεί να υπονοηθεί από τη διατύπωση του όρου “αυτή” στην έκδοση του Αγίου Ιερώνυμου, παρόλη τη γνώση του πρωτότυπου κειμένου που είχε στη διάθεσή του και με τη διατύπωση του όρου “αυτός” στην αρχαία Λατινική έκδοση” (Catholic Encyclopedia, άρθρο “ Virgin Mary ”).
[6] “Το γεγονός ότι απευθυνόμαστε στην παρθένο Μαρία στην προσευχή συμβαίνει εξαιτίας της θέσης που έχει συνεχώς δίπλα στο θρόνο του Θεού ως μεσίτρια της Θείας χάρης. Εκείνη με την αξία της, γίνεται περισσότερο αποδεκτή από Εκείνον, και ως εκ τούτου ξεπερνά σε εξουσία όλους τους αγγέλους και τους αγίους στον ουρανό. Τώρα, αυτή η φιλεύσπλαχνη θέση της ίσως, να μη φαίνεται σε καμία άλλη μορφή προσευχής όπως αυτή στο Ροζάριο. Επειδή στο Ροζάριο ο ρόλος που ανέλαβε η Μαρία ήταν να γίνει συνλυτρωτής μας” άρθρο “ On the Rosary ”, His Holiness Pope Leo XIII, September 8, 1894, Quoted in The Catholic Encyclopedia.
[7] Αυτόθι.
[8] Αυτόθι.
[9] Λουκάν 1:47.