ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ
Σχεδόν όλες οι παγανιστικές θρησκείες, συμπεριλαμβανομένης της αρχαίας Βαβυλώνας, είχαν ιερείς που πρόσφεραν θυσίες στους θεούς. Τέτοια συστήματα με ιερείς και θυσίες αποτελούσαν μια μίμηση των θυσιών της Παλαιάς Διαθήκης, όπου ιερείς πρόσφεραν θυσίες ως σύμβολο της μοναδικής θυσίας που θα πρόσφερε ο Χριστός στο σταυρό. Η Επιστολή προς Εβραίους δείχνει ξεκάθαρα ότι οι τελετουργικοί τύποι της Παλαιάς Διαθήκης δεν ισχύουν πια, επειδή τώρα ο Χριστός είναι ο Αρχιερέας μας και μεσιτεύει για μας στο ουράνιο Αγιαστήριο.[1] Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ούτε στην Επιστολή προς Εβραίους ούτε κάπου αλλού στην Καινή Διαθήκη ότι η Χριστιανική Εκκλησία πρέπει να έχει μια ειδική τάξη ιερέων. Όλοι οι πιστοί είναι ιερείς,[2] με την έννοια ότι υπηρετούν τους ανθρώπους γύρω τους, στρέφοντας την προσοχή τους στον Χριστό που πέθανε για τις αμαρτίες τους.
Ο απόστολος Παύλος διδάσκει ξεκάθαρα ότι “Ένας Θεός υπάρχει, ένας είναι και ο μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός” (Α΄ Τιμόθεον 2:5). Ωστόσο, στο Καθολικό σύστημα η Θεία Κοινωνία δεν είναι μόνο μια αναμνηστική τελετή της θυσίας του Χριστού, αλλά πιστεύουν ότι αποτελεί μια ανανέωση της θυσίας Του και μια θυσία απαιτεί έναν ιερέα. Θεωρείται ότι ο ιερέας “δημιουργεί τον δημιουργό του” στο βωμό της θυσίας και έπειτα προσφέρει στους προσκυνητές την κυριολεκτική σάρκα και το κυριολεκτικό αίμα (που έχει μετουσιωθεί στη μορφή του άρτου και του οίνου) και οι προσκυνητές γίνονται μέτοχοι της σωτηρίας.
Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια εξηγεί: “Ο Ιησούς Χριστός, με έναν πολύ συγκαταβατικό τρόπο, ανταποκρίνεται στη φυσική επιθυμία της ανθρώπινης καρδιάς για τροφή, που τρέφει με αθανασία, μια επιθυμία που εκφράζεται σε πολλές παγανιστικές θρησκείες, με τη χορήγηση στον άνθρωπο της δικής Του σάρκας και αίματος. Όλα όσα είναι όμορφα, ότι είναι αληθινό στις νατουραλιστικές θρησκείες, ο Χριστιανισμός το έχει οικειοποιηθεί”. “Η Εκκλησία έχει ως στόχο η Θεία Λειτουργία να θεωρείται ως “μια αληθινή και γνήσια θυσία” και δεν θα ανεχθεί την ιδέα ότι η θυσία είναι ταυτόσημη με τη Θεία Κοινωνία”. Αυτή είναι η ουσία ενός άρθρου της Συνόδου του Τριδέντο (σύσκεψη XXII, κανών 1): “Αν κάποιος πει ότι η Θεία Λειτουργία δεν προσφέρει μια αληθινή και γνήσια θυσία στον Θεό ή ότι δεν μας προσφέρει τον Χριστό προς βρώση, ας είναι σε αυτόν ανάθεμα”.[3]
Η αποκήρυξη σχεδόν ακατανόητων επιχειρημάτων[4] που χρησιμοποιούνται για να αποδείξουν την πραγματική φύση της Θείας Λειτουργίας δεν είναι σκοπός αυτού του βιβλίου. Η Αγία Γραφή, σαφέστατα διδάσκει ότι η θυσία στο σταυρό έγινε μια φορά και για πάντα. “Είμαστε αγιασμένοι διαμέσου της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού, που έγινε μια φορά για πάντα… πρόσφερε μια θυσία υπέρ των αμαρτιών” (Εβραίους 10:10,12). Αρκεί να πούμε ότι το γεγονός ότι οι ιερείς δέχονται εξομολογήσεις, χορηγούν συγχώρηση και εκτελούν την ψεύτικη θυσία του Χριστού ως κεντρικό σημείο της θρησκείας τους, αποτελεί τον πιο αποτελεσματικό τρόπο να επισκιάσουν τον Ιησού Χριστό στο μυαλό και την καρδιά του λαού Του.
Η Καθολική Εκκλησία επιμένει ότι οι ιερείς (όπως και οι επίσκοποι, οι μοναχοί, και οι διάκονοι) πρέπει να είναι άγαμοι. Παραδέχεται ότι η αγαμία δεν ήταν απαίτηση στην αποστολική εκκλησία - “Δεν βρίσκεται στην Καινή Διαθήκη καμία απόδειξη ότι η αγαμία ήταν υποχρεωτική ούτε για τους αποστόλους ούτε για αυτούς που χειροτονήθηκαν απ’ αυτούς”.[5] Μολονότι ο απόστολος Παύλος θεωρούσε ότι η αγαμία ήταν ένας θεμιτός τρόπος ζωής για εκείνους που ήθελαν να εστιάσουν όλη την προσοχή τους στην υπηρεσία του Κυρίου,[6] είπε ξεκάθαρα ότι “ο επίσκοπος, λοιπόν, πρέπει να είναι άμεμπτος, άνδρας μιας γυναίκας”.[7] Το γεγονός ότι ο Πέτρος και οι άλλοι απόστολοι ήταν παντρεμένοι[8] αποτελεί ένα ακόμη παράδειγμα ότι αρκετές παραδόσεις των Καθολικών, όπως η αγαμία των ιερέων, δεν βασίζονται στη διδασκαλία των αποστόλων.[9]
Ωστόσο, υπήρχε μια πιο αρχαία παράδοση η οποία αφορούσε την αγαμία - “Αν και φαίνεται παράξενο, αρχαιολογικά ευρήματα αποδίδουν στην έκλυτη βασίλισσα (Σεμιράμις) τη δημιουργία της ιερατικής αγαμίας στην πιο αυστηρή της μορφή... Κάθε μελετητής γνωρίζει ότι, όταν η λατρεία της Κυβέλης, της Βαβυλωνιακής θεάς, εισήλθε στη Ρώμη, παρουσιάστηκε στην πρωτόγονη μορφή της με ένα άγαμο ιερατείο”.[10] Ο απόστολος Παύλος όμως προειδοποίησε ξεκάθαρα: “Το Πνεύμα, μάλιστα, λέει με σαφήνεια, ότι στους έσχατους καιρούς μερικοί θα αποστατήσουν από την πίστη, προσέχοντας σε πνεύματα πλάνης και σε διδασκαλίες δαιμονίων, διαμέσου της υπόκρισης ψευδολόγων, που έχουν τη συνείδηση τους καυτηριασμένη, οι οποίοι εμποδίζουν τον γάμο” (Α΄ Τιμόθεον 4:1-3). Οι ειδήσεις σε όλο τον κόσμο είναι γεμάτες με ντροπιαστικές και αποκρουστικές αποκαλύψεις ανηθικότητας, ομοφυλοφιλίας και κακοποίησης παιδιών από άγαμους ιερείς, μαζί με τις προσπάθειες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας να συγκαλύπτει τα γεγονότα και να κρύβει την έκταση των εγκλημάτων, καθώς μεταθέτει τους δράστες σε νέες περιοχές όταν προκύψουν παράπονα. Δεν πρέπει όμως να κατηγορούνται τόσο οι ιερείς ούτε οι επίσκοποί τους όσο το Βαβυλωνιακό σύστημα που κληροδοτήθηκε σ’ εκείνους.
Αρχηγός του ιερατείου είναι ο πάπας, ο οποίος διαμέσου της ‘αποστολικής’ διαδοχής, δήθεν έχει εξουσία επί της παγκόσμιας Εκκλησίας μέσα από μια άρρηκτη σειρά πάπων με πρώτο τον απόστολο Πέτρο. Ο ίδιος ο Πέτρος δήθεν έλαβε αυτή την καθολική εξουσία αφού ομολόγησε, “Εσύ είσαι ο Χριστός, ο γιος του ζωντανού Θεού” και ο Χριστός του είπε, “Εσύ είσαι ο Πέτρος, κι επάνω σ’ αυτή την πέτρα θα χτίσω την εκκλησία μου” (Ματθαίον 16:16-18). Αυτό το μοναδικό εδάφιο δεν είναι αρκετό για να κατοχυρωθεί ένα τόσο σημαντικό δόγμα, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι ο Χριστός δεν είπε ότι θα χτίσει την Εκκλησία επάνω στον Πέτρο, αλλά επάνω στην πέτρα. Ο Πέτρος δεν αξίωσε ποτέ καθολική εξουσία και είπε ότι όλοι οι Χριστιανοί αποτελούν “ζωντανές πέτρες” που “οικοδομούν ως πνευματικός οίκος” και ότι ο Χριστός είναι η “ακρογωνιαία πέτρα” (Α΄ Πέτρου 2:4-9). Ο Παύλος υποστηρίζει ότι όλοι οι απόστολοι και οι προφήτες αποτελούν το θεμέλιο της Εκκλησίας, όχι μόνο ο Πέτρος: “Είστε συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού, που εποικοδομηθήκατε επάνω στο θεμέλιο των αποστόλων και των προφητών, που ακρογωνιαία πέτρα είναι ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός” (Εφεσίους 2:19,20). Αντί να ξεχωρίσει τον Πέτρο, ο Παύλος ανέφερε “τον Ιάκωβο, τον Κηφά (Πέτρο) και τον Ιωάννη, που θεωρούνται ότι είναι στύλοι” (Γαλάτες 2:9).
Στην πρώτη “Οικουμενική Σύνοδο” στην Ιερουσαλήμ, ήταν εμφανές ότι αρχηγός ήταν ο Ιάκωβος και όχι ο Πέτρος.[11] Ο Παύλος, αντί να αποδεχθεί έναν αλάθητο πάπα, επέπληξε τον Πέτρο για τα λάθη του.[12] Επίσης η “άρρηκτη διαδοχή” είναι ιδιαίτερα ύποπτη, επειδή υπήρχαν αντικρουόμενες αξιώσεις από αντίπαλους πάπες για το θρόνο· χωρίς να αναφέρουμε την αποκρουστική ανηθικότητα και εγκληματική συμπεριφορά μερικών από τους πάπες που θεωρούνταν κρίκοι στην αλυσίδα διαδοχής.[13] Η επιμονή της Καθολικής Εκκλησίας στην καθολική εξουσία του πάπα ήταν και είναι ένα από τα θέματα που έχουν προκαλέσει τη μεγαλύτερη διχογνωμία στον Χριστιανισμό.[14] Μολονότι συγκεκριμένοι πάπες ήταν σημαντικοί ηθικοί ηγέτες, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ήταν αρχηγοί ενός θανάσιμα ελαττωματικού συστήματος.
Σε τελική ανάλυση, το πρόβλημα με το Καθολικό σύστημα ιερέων και του πάπα, είναι ότι η προσοχή εστιάζεται στα έργα τους αντί στο έργο του Χριστού. Στην εποχή της Παλαιάς Διαθήκης οι ιερείς συμβόλιζαν τον ερχόμενο Μεσσία. Τώρα όμως που το σύμβολο έγινε πραγματικότητα στο πρόσωπο του Χριστού, η προσπάθεια να συμβολιστεί Εκείνος μέσω ενός ανθρώπου αποτελεί απλά μια διάσπαση της προσοχής μας από την αληθινή πηγή της σωτηρίας.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ
[1] Βλ. Εβραίους 7:11-13, 8:1-6, 13.
[2] “Εσείς, όμως, είστε εκλεκτό γένος, βασίλειο ιεράτευμα, άγιο έθνος, λαός, τον οποίο ο Θεός απέκτησε, για να εξαγγείλετε τις αρετές εκείνου, ο οποίος σας κάλεσε από το σκοτάδι στο θαυμαστό του φως” (Α΄ Πέτρου 2:9, βλ. επίσης Αποκάλυψη 1:6, 5:10).
[3] Catholic Encyclopedia άρθρα “ Eucharist ”, “ Sacrifice of the Mass ”
[4] Μπορείτε να αναγνώσετε την Καθολική Εγκυκλοπαίδεια στο διαδίκτυο. Το άρθρο “Sacrifice of the Mass” παρουσιάζει τις ακατανόητες επιχειρηματολογίες που δήθεν υποστηρίζουν και αιτιολογούν την παράλογη έννοια της Θείας Λειτουργίας.
[5] Catholic Encyclopedia, άρθρο “ Celibacy of the Clergy ”.
[6] Βλ. Α΄ Κορινθίους 7.
[7] Α’ Τιμόθεον 3:2, 11-13.
[8] “Μήπως δεν έχουμε εξουσία να φέρνουμε μαζί μας μια αδελφή γυναίκα, όπως και οι υπόλοιποι απόστολοι, και οι αδελφοί του Κυρίου, και ο Κηφάς (Πέτρος);” (Α΄ Κορινθίους 9:5).
[9] Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια στο άρθρο “Celibacy of the Clergy” παραδέχεται ότι η απόφαση να παντρευτεί κάποιος ήταν μια προσωπική επιλογή για εκατοντάδες χρόνια. “Αυτό το δικαίωμα της επιλογής συνεχίστηκε για όλο το διάστημα της πρώτης περιόδου της Εκκλησίας, δηλαδή μέχρι την εποχή του Κωνσταντίνου και της Συνόδου της Νίκαιας”. Ωστόσο, η αγαμία δικαιολογείται με τη λογική του ακόλουθου παραδείγματος: “Από την πρώτη εποχή της Εκκλησίας αυτή θεωρήθηκε από τους πιστούς ως παρθένα νύφη και ανόθευτο σώμα του Χριστού ή ως παρθένα μητέρα, και είναι προφανές και κατάλληλο ότι η παρθένα εκκλησία αξίζει να υπηρετηθεί από ένα παρθένο ιερατείο... η πεποίθηση ότι η παρθενία έχει μια ανώτερη ιερότητα και μια σαφέστερη διαισθητικότητα φαίνεται να είναι ένα ένστικτό φυτεμένο βαθιά στην ανθρώπινη καρδιά”.
[10] Hislop, The Two Babylons ”.
[11] Πράξεις 15:6-21, αφού ο Παύλος, ο Πέτρος και οι υπόλοιποι έδωσαν τη μαρτυρία τους, ο Ιάκωβος ήταν εκείνος που έκανε τη δήλωση που καταγράφηκε και μοιράστηκε σε όλες τις εκκλησίες.
[12] Γαλάτες 2:11-14.
[13] Ένα από τα πολλά παραδείγματα είναι ο πάπας Βονιφάτιος Η΄ (1294-1303). Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια λέει σχετικά με εκείνον: “Διεπράχθη σχεδόν κάθε πιθανό έγκλημα: απιστία, αίρεση, σιμωνία, αηδιαστική ανηθικότητα, ειδωλολατρία, μαγεία... ήταν υπερόπτης, πονηρός, προδοτικός, όλη η αρχιεροσύνη του ήταν μόνο μια καταγραφή κακών.”
[14] Ένα από τα πιο σημαντικά θέματα που οδήγησαν στο μεγάλο σχίσμα μεταξύ της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας το 1054 ήταν η παπική εξουσία.