ΨΕΥΤΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ
Οι παγανιστικές πρακτικές και ιεροτελεστίες βασίζονται σε ειδωλολατρικά δογματικά πιστεύω. Πολλοί άνθρωποι σήμερα θεωρούν ότι τα δογματικά πιστεύω είναι ένα εμπόδιο σε αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό, δηλαδή τη λατρεία και την προσωπική σχέση με τον Θεό. Ωστόσο, ένα δογματικό πιστεύω είναι απλώς μια δήλωση αυτού που πιστεύουμε σχετικά με τον Θεό και η λατρεία μας και η σχέση μας με Εκείνον πηγάζουν από τα πιστεύω μας. Ο Χριστός είπε στη Σαμαρείτισσα στο πηγάδι: “Οι αληθινοί προσκυνητές θα προσκυνήσουν τον Πατέρα με πνεύμα και με αλήθεια· επειδή, ο Πατέρας τέτοιου είδους ζητάει να είναι εκείνοι που τον προσκυνούν” (Ιωάννην 4:23). Όσο “πνεύμα” κι αν υπάρχει, αν δεν υπάρχει “αλήθεια”, η λατρεία δεν θα είναι “αυτή που ζητά ο Πατέρας”.
Ένα από τα βασικά δογματικά πιστεύω όλων των ειδωλολατρικών θρησκειών είναι η αθανασία της ψυχής. Οι Βαβυλώνιοι, οι Ασσύριοι, οι Φοίνικες και οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι η ψυχή έχει έναν αιώνιο προορισμό. Έλληνες φιλόσοφοι, όπως ο Πλάτωνας, έκαναν αυτή τη διδασκαλία διανοητικά ευπρόσδεκτη και μέσω εκείνων το δόγμα της αθανασίας της ψυχής εισήλθε στην Εκκλησία (βλ. 20: Τι είναι η Ψυχή; ). Εφόσον η Αγία Γραφή διδάσκει ξεκάθαρα ότι δεν θα σωθούν όλοι, το δόγμα της αθανασίας της ψυχής απαιτεί έναν αιώνιο προορισμό για τους μη σωσμένους, δηλαδή μια αιώνια κόλαση.[1] Μολονότι αρκετές εκκλησίες σήμερα προσπαθούν να μετριάσουν τη διδασκαλία σχετικά με την κόλαση, ισχυριζόμενες ότι είναι απλά μια κατάσταση “αιώνιου αποχωρισμού από τον Θεό” ή προτείνοντας μια “δεύτερη ευκαιρία” ώστε να σωθούν τελικά όλοι, η Καθολική Εκκλησία έχει συντηρήσει πιστά την έννοια της κόλασης ως μέρος αιώνιας τιμωρίας με φωτιά. Μερικά αποσπάσματα από την Καθολική Εγκυκλοπαίδεια συνοψίζουν το πιστεύω της ως εξής:
“Η Αγία Γραφή είναι κατηγορηματική στη διδασκαλία της σχετικά με την αιωνιότητα του πόνου της κόλασης... Κανένας πειστικός λόγος δεν έχει προταθεί για μια μεταφορική ερμηνεία... Το βασανιστήριο των κολασμένων ψυχών θα συνεχίζει αιωνίως... Η αντιφρονούντες προβάλλουν ότι δεν υπάρχει αναλογία μεταξύ της σύντομης χρονικής στιγμής της αμαρτίας και της αιώνιας τιμωρίας. Αλλά, γιατί όχι; Η αμαρτία αποτελεί προσβολή προς την άπειρη εξουσία του Θεού και ο αμαρτωλός έχει κατά κάποιο τρόπο επίγνωση αυτού, αν και ατελής. Συνεπώς, υπάρχει στην αμαρτία μια προσέγγιση της άπειρης κακίας, η οποία αξίζει αιώνια τιμωρία... Η δικαιοσύνη απαιτεί ότι όποιος αποκλίνει από τον σωστό δρόμο στην αναζήτηση της ευτυχίας δεν θα βρει την ευτυχία, αλλά θα τη χάσει. Η αιωνιότητα των βασανιστηρίων, ανταποκρίνεται σε αυτή την απαίτηση της δικαιοσύνης. Επιπλέον, ο φόβος της κόλασης στη πραγματικότητα αποτρέπει πολλούς ανθρώπους από την αμαρτία· και συνεπώς, δεδομένων των δεινών της κόλασης με τα οποία μας απειλεί ο Θεός, η αιώνια τιμωρία εξυπηρετεί στην ηθική συμμόρφωση. Αν όμως ο Θεός απειλήσει τους ανθρώπους με τα βασανιστήρια της κόλασης, θα πρέπει να πραγματοποιήσει την απειλή Του”.
“Το απόλυτο κενό της ψυχής, που δημιουργείται για την ευχαρίστηση της άπειρης αλήθειας και της άπειρης καλοσύνης, προκαλεί στον καταδικασμένο άνθρωπο υπέρμετρη αγωνία. Η συνείδηση τους ότι ο Θεός, από τον Οποίο εξαρτώνται πλήρως, είναι ο παντοτινός εχθρός τους, είναι αφόρητη... Η γραφή και η παράδοση αναφέρουν επανειλημμένως τις φωτιές της κόλασης και δεν υπάρχει επαρκής λόγος για να θεωρήσουμε ότι ο όρος είναι μεταφορικός… η φύση της φωτιάς της κόλασης διαφέρει από τη συνηθισμένη φωτιά, επειδή για παράδειγμα συνεχίζει να καίει χωρίς ανανέωση καυσίμου... είναι δίκαιο ότι όποιος επιζητά απαγορευμένες ηδονές θα έχει ως συνέπεια τον πόνο”.[2]
Αυτή η απεχθή διαστρέβλωση του χαρακτήρα αγάπης του Θεού βασίζεται στο ψεύτικο δόγμα της αθανασίας της ψυχής. Μολονότι έχει “αποτρέψει πολλούς από την αμαρτία”, στη σύγχρονη εποχή έχει οδηγήσει αρκετούς προς τον αγνωστικισμό και τον αθεϊσμό. Παρόλο που η Αγία Γραφή διδάσκει ότι υπάρχει κόλαση, σκοπός της είναι να εξαλείψει την αμαρτία (και τα σώματα και τις ψυχές των αμαρτωλών που προσκολλώνται σε αυτή – Ματθαίον 10:28). Το κεφάλαιο 20 εξετάζει λεπτομερώς αυτό το θέμα και τα σχετικά εδάφια.
Μια σχετική διδασκαλία, που επίσης συναντάται σε σχεδόν όλες τις παγανιστικές θρησκείες, είναι το δόγμα της ενσυνείδητης κατάστασης της ψυχής μετά το θάνατο (σε αντίθεση με τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής ότι ο θάνατος αποτελεί μια ασυνείδητη κατάσταση εν αναμονή της ανάστασης – βλ. ενότητα 6:9,10 Ψυχές κάτω από το Θυσιαστήριο και 20: Η Ψυχή Κοιμάται μεχρι την Ανάσταση ). Αυτή η διδασκαλία έχει αρκετά αρνητικές συνέπειες, συμπεριλαμβανομένης της λατρείας των αγίων.[3] Αν, όπως λένε, οι άγιοι γνωρίζουν και ενδιαφέρονται για ότι συμβαίνει στη γη γιατί να μη ζητήσουμε τις προσευχές τους, οι οποίες εξαιτίας της άγιας ζωής τους θα είναι πιο αποτελεσματικές από τις δικές μας;[4] Ωστόσο, το πλήθος των αγίων, με τους προστάτες αγίους και με αυτούς που έχουν δικαιοδοσία για συγκεκριμένους τομείς της ζωής (π.χ. ο άγιος Χριστόφορος, ο άγιος των ταξιδιωτών) αποτελούν τη συνέχεια της λατρείας του πάνθεου των παγανιστικών θεών.
Το δόγμα της ενσυνείδητης κατάστασης των νεκρών έχει αποτελέσει βασικό κίνητρο για προσευχές υπέρ των νεκρών. Η σκέψη ότι αγαπημένοι μας άνθρωποι υποφέρουν στη φωτιά του καθαρτηρίου,[5] όταν τα χρήματα για ένα μνημόσυνο θα μπορούσαν να επισπεύσουν την είσοδό τους στον παράδεισο, έχει οδηγήσει σε μια συστηματική και εξωφρενική εκμετάλλευση των θλιμμένων συγγενών, κάτι που καταδίκασε ο Χριστός με έντονο τρόπο: “κατατρώτε τα σπίτια των χηρών, κι αυτό με την πρόφαση ότι κάνετε μεγάλες προσευχές”.[6]
Έχει τελικά σημασία, αν οι άνθρωποι πιστεύουν σε δόγματα που δεν βασίζονται στην Αγία Γραφή όπως η αθανασία της ψυχής και η ενσυνείδητη κατάσταση της ψυχής μετά το θάνατο; Το πραγματικό πρόβλημα με αυτά τα δόγματα δεν είναι ότι αποτελούν μια λαθεμένη εικόνα της θρησκευτικής πραγματικότητας, αλλά μάλλον ότι παρουσιάζουν μια λαθεμένη και άσχημη εικόνα του Θεού. Αυτός ήταν πάντα ο στόχος του Σατανά: να κάνει τον Θεό να φαίνεται τόσο αποκρουστικός, ώστε κανείς να μη θέλει να έχει σχέση με Εκείνον, αλλά να στραφεί σε ψεύτικους θεούς, με αποτέλεσμα να χειραγωγείται από τον Σατανά.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ
[1] Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει τα εξής σχετικά με την κόλαση: “Η ύπαρξη της κόλασης αποδεικνύεται από το φως της λογικής. Λόγω της αγιότητας, της δικαιοσύνης και της σοφίας Του, ο Θεός πρέπει να εκδικηθεί την παράβαση της ηθικής Του τάξης, για να διατηρείται μέχρι κάποιο σημείο η αναλογία ανάμεσα στη βαρύτητα της αμαρτίας και την αυστηρότητα της τιμωρίας. Είναι ωστόσο προφανές ότι ο Θεός δεν το κάνει αυτό πάντα εδώ στη γη· συνεπώς, επιβάλλει την τιμωρία μετά τον θάνατο. Επιπλέον, αν οι άνθρωποι πεισθούν εντελώς ότι ο αμαρτωλός δεν πρέπει να φοβάται την τιμωρία μετά το θάνατο, η ηθική και κοινωνική τάξη θα απειληθεί σοβαρά... Αν οι άνθρωποι γνώριζαν ότι οι αμαρτίες τους δεν ακολουθούνται από δεινά, η απλή απειλή της εκμηδένισης τη στιγμή του θανάτου ή ακόμα λιγότερο, ένας χαμηλότερος βαθμός μακαριότητας, δεν θα αρκούσε να αποτρέψει τον άνθρωπο από την αμαρτία... Δεν θα ήταν αδύνατο για τον Θεό να εξολοθρεύσει τον αμαρτωλό μετά από ένα διάστημα τιμωρίας, αυτό όμως δεν θα ήταν ανάλογο με τη φύση της αθάνατης ψυχής του ανθρώπου” Catholic Encyclopedia, άρθρο “ Hell ”.
[2] Αυτόθι.
[3] Οι Καθολικοί αρνιούνται ότι λατρεύουν τους αγίους, επιλέγοντας άλλες λέξεις όπως “τρέφω σεβασμό ή ευλάβεια”. Όταν όμως προσκυνούν και φιλούν τις εικόνες τους, εκτελούν λειτουργίες και εορτές προς τιμήν αυτών και απευθύνουν προσευχές προς αυτούς, τι άλλο χρειάζεται για να αποδειχθεί ότι αυτό είναι λατρεία και προσκύνηση;
[4] Σύμφωνα με την Καθολική εγκυκλοπαίδεια, “η θεία λειτουργία προς τιμή των αγίων δεν αποτελεί βάση εξαπάτησης αλλά είναι ηθικά επιτρεπτή όπως δηλώνει και η Σύνοδος του Τριδέντρου, ‘αν κάποιος υποστηρίζει ότι είναι απάτη να γίνονται λειτουργίες προς τιμή των αγίων και για την απόκτηση της μεσιτείας με τον Θεό, όπως υποστηρίζει η εκκλησία, ας είναι ανάθεμα.’”.
[5] Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρεται σε μια υπό-κατηγορία της κόλασης, “το καθαρτήριο, όπου οι δίκαιοι, οι οποίοι πεθαίνουν έχοντας διαπράξει αμαρτήματα που μπορούν να συγχωρεθούν ή που χρεωστούν ακόμα μια οφειλή εγκόσμιας τιμωρίας για τις αμαρτίες τους, καθαρίζονται διαμέσου των δεινοπαθημάτων, πριν την είσοδό τους στον παράδεισο”. Σύμφωνα με την Καθολική θεολογία, η βάπτιση εξιλεώνει εντελώς τον άνθρωπο από το προπατορικό αμάρτημα και από τις αμαρτίες που διαπράχθηκαν πριν τη βάπτιση. Ωστόσο, οι αμαρτίες που διαπράχθηκαν μετά πρέπει να εξιλεωθούν χάρη σε έναν συνδυασμό της αξίας του Χριστού και των καλών πράξεων του αμαρτωλού. Αν αυτές οι καλές πράξεις δεν αρκούν, θα συμπληρωθούν από τα δεινά που θα υποστεί ο αμαρτωλός στο καθαρτήριο.
[6] Ματθαίον 23:14.