ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18

ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ

Στο κεφάλαιο 17 είδαμε ότι η μυστηριακή θρησκεία της Βαβυλώνας, επανεδραιώθηκε στην ειδωλολατρική Ρώμη και τελικά έγινε μέρος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Κάποια στοιχεία της ειδωλολατρικής θρησκείας που εισήλθαν στην Εκκλησία είναι φαινομενικά αβλαβή, αν και δεν υποστηρίζονται από τη διδασκαλία της Αγίας Γραφής. Ωστόσο, ακόμα και αυτά τα “αβλαβή” στοιχεία μαρτυρούν τους συμβιβασμούς που έκανε η Εκκλησία, για να ικανοποιήσει το παγανιστικό πλήθος. Επίσης ανατρέπουν τον ισχυρισμό της Εκκλησίας ότι η ιερή παράδοση μεταδόθηκε με άρρηκτους δεσμούς από τους αποστόλους μέχρι σήμερα.

Οι Καθολικές εορτές και τα θρησκευτικά πανηγύρια, για παράδειγμα, απέχουν αρκετά από τα ιστορικά γεγονότα της Αγίας Γραφής και αποτελούν μια διαιώνιση των αρχαίων ειδωλολατρικών εορτών. Πολλοί Χριστιανοί το γνωρίζουν αυτό και θεωρούν ότι είναι ασήμαντο, είναι όμως γεγονός ότι για την πλειοψηφία των ανθρώπων στις Χριστιανικές χώρες, η κύρια επαφή που έχουν με τη θρησκεία τους είναι συνήθως οι γιορτές, όπως τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.

Τα Χριστούγεννα είναι η πιο δημοφιλής γιορτή του χριστιανικού κόσμου και μέσω του καταναλωτισμού και της παγκοσμιοποίησης έχει γίνει η κύρια γιορτή σε διεθνές επίπεδο. Ο Alexander Hislop στο κλασικό του βιβλίο “Οι Δυο Βαβυλώνες” αναφέρει: “Για ποιο λόγο σχετίζονται τα Χριστούγεννα με την 25η Δεκεμβρίου; Δεν υπάρχει ούτε μια λέξη στην Αγία Γραφή για την ακριβή ημερομηνία γέννησης του Χριστού, ούτε για την εποχή του χρόνου που γεννήθηκε... Πολλά χρόνια πριν τον τέταρτο αιώνα και πολύ πριν τη Χριστιανική εποχή, υπήρχε μια γιορτή μεταξύ των ειδωλολατρών, ακριβώς την ίδια ημερομηνία, προς τιμήν της γέννησης του γιου της Βαβυλωνιακής βασίλισσας του Ουρανού... Στη Ρώμη αυτή η γιορτή ονομαζόταν Γιορτή του Κρόνου (Saturnalia)… η 25η Δεκεμβρίου εορταζόταν στη Ρώμη ως ημέρα κατά την οποία επανεμφανίστηκε ο νικηφόρος θεός του ήλιου: Natalis invicti solis, “τα γενέθλια του αήττητου ήλιου”.[1]

Οι θρησκευτικές πομπές αποτελούν επίσης μια περίοπτη ιεροτελεστία της Καθολικής λατρείας, με τη δημόσια παρουσίαση λειψάνων, εικόνων, αγαλμάτων ή του Πάπα αυτοπροσώπως, υποβασταζόμενα σ’ έναν θρόνο στους ώμους των προσκυνητών, με τους ιερείς ντυμένους με βασιλικούς χιτώνες. Θρησκευτικές πομπές δεν υπάρχουν στην Αγία Γραφή,[2] είναι όμως κοινό χαρακτηριστικό παγανιστικών θρησκειών. “Ήταν συνηθισμένο να μεταφέρεται το άγαλμα της κύριας θεότητας προς τιμήν της οποίας γινόταν η πομπή, μαζί με το άγαλμα του βασιλιά και τις μορφές των προγόνων του κατά τον ίδιο τρόπο στους ώμους των ανθρώπων.”[3] Η Αγία Γραφή επιβεβαιώνει τον ειδωλολατρικό χαρακτήρα αυτών των πομπών αναφερόμενη συγκεκριμένα στους Βαβυλωνιακούς θεούς, Βηλ και Νεβώ: “Χύνουν χρυσάφι από το βαλάντιο, και ζυγίζουν ασήμι με τον στατήρα, και μισθώνουν έναν χρυσοχόο, και το κατασκευάζουν σε θεό· έπειτα προσπέφτουν, και προσκυνούν· τον σηκώνουν επάνω στον ώμο· τον φέρνουν, και τον βάζουν στον τόπο του” (Ησαΐας 46:6,7).

Τα μυστηριακά κλειδιά του Αγίου Πέτρου, τα οποία εκτίθενται περίοπτα σε θρησκευτικές πομπές, βρίσκουν την προέλευσή τους πριν τη Χριστιανική εποχή. “Στο Μιθραϊσμό, ένα από τα κύρια παρακλάδια των μυστικιστικών θρησκειών που μεταφέρθηκαν στη Ρώμη, ο θεός του ήλιου είχε δυο κλειδιά. Όταν ο αυτοκράτορας αξίωσε να είναι διάδοχος των θεών και ανώτατος Ποντίφικας των μυστηρίων, τα κλειδιά έγιναν σύμβολα της εξουσίας του. Αργότερα, όταν ο αρχιεπίσκοπος της Ρώμης έγινε Ποντίφικας Μάξιμους, το 378 μ.Χ., αυτομάτως έγινε κάτοχος των κλειδιών. Έτσι κέρδισε την αναγνώριση των παγανιστών... ωστόσο, μόλις το 431 ο πάπας δήλωσε δημοσίως ότι τα κλειδιά που είχε στην κατοχή του ήταν τα κλειδιά της εξουσίας που έδωσε ο Χριστός στον Πέτρο”.[4]

Χαρακτηριστικές τελετές και πράξεις της Καθολικής Εκκλησίας, όπως το άναμμα κεριών, ο σχηματισμός του σταυρού με το χέρι, τα ταξίδια για προσκύνημα, το φίλημα και η προσκύνηση των εικόνων, των λειψάνων και των αγαλμάτων, η προσευχή με το κομποσκοίνι, οι προσευχές και οι λειτουργίες για τους νεκρούς, δεν στηρίζονται στην Αγία Γραφή, αλλά βασίζονται μόνο στην ιερή παράδοση της Εκκλησίας. Όλα αυτά όμως αποτελούσαν συνήθεις πρακτικές στις ειδωλολατρικές θρησκείες που προέρχονταν από τη Βαβυλώνα.

Τι σημασία όμως έχει αν οι Ρωμαιοκαθολικοί και εκείνοι που ακολουθούν το παράδειγμά τους συμμετέχουν σε εορτές και τελετές που έχουν τις ρίζες τους στον παγανισμό, αλλά τώρα δεν γίνονται προς τιμήν των ειδωλολατρικών θεοτήτων; Το πρόβλημα δεν είναι τόσο η προέλευση των πρακτικών αυτών, όσο ο σκοπός τους. Ο Θεός επιθυμεί ο λαός Του να έχει μια στενή, προσωπική, καθημερινή σχέση με Εκείνον και αυτό το είδος σχέσης λαχταρά η ανθρώπινη καρδιά. Το Ρωμαιοκαθολικό σύστημα λατρείας όμως, προσπαθεί να ικανοποιήσει αυτή την επιθυμία με εορτές, τελετουργίες και θεάματα που υπόσχονται μια στιγμιαία ικανοποίηση και ένα στιγμιαίο ενδιαφέρον. Στο τέλος όμως αφήνουν τους συμμετέχοντες να αισθάνονται πιο κενοί και περισσότερο απογοητευμένοι από ποτέ.

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΨΕΥΤΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ