17:6-8 ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ
“Και είδα τη γυναίκα που μεθούσε από το αίμα των αγίων, και από το αίμα των μαρτύρων του Ιησού. Και βλέποντάς την, θαύμασα με μεγάλο θαυμασμό” (Αποκάλυψη 17:6) . Ο απόστολος Ιωάννης είχε δει ήδη ένα παρόμοιο θηρίο με επτά κεφάλια και δέκα κέρατα, το οποίο επίσης πολέμησε τους αγίους και τους νίκησε (Αποκάλυψη 13:1-10). Είχε δει το θηρίο από τη γη να εδραιώνει την εικόνα του θηρίου, το χάραγμα, τον αριθμό του και το διάταγμα του θανάτου. Τίποτε όμως από όσα είχε δει μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τον έκαναν να “θαυμάσει με μεγάλο θαυμασμό” όπως όταν αντίκρισε τη μεγάλη πόρνη. Στα προηγούμενα οράματα είδε άγρια θηρία (που συμβολίζουν πολιτικές οντότητες) να πολεμούν κατά της Εκκλησίας. Εδώ όμως ο Ιωάννης βλέπει μια γυναίκα, η οποία στην προφητεία συμβολίζει εκείνους που είναι ή τουλάχιστον πρέπει να είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού. Ωστόσο, αυτή η γυναίκα βρίσκει τόση μεγάλη ευχαρίστηση στο να θανατώνει τους αγίους, που παρουσιάζεται να έχει μεθύσει “από το αίμα των αγίων” !
Είναι πολύ σημαντικό ο λαός του Θεού να μπορεί να διακρίνει την ταυτότητα του τελικού εχθρού των έσχατων ημερών. Ο Χριστός δήλωσε ότι τα τελευταία γεγονότα θα είναι τόσο παραπλανητικά και θα προκαλέσουν τέτοια σύγχυση, “ώστε να πλανήσουν, ει δυνατόν, και τους εκλεκτούς.”[1] Γι’ αυτό ο άγγελος δίνει στον απόστολο Ιωάννη μια λεπτομερή περιγραφή, για να μην υπάρξει καμία αμφιβολία.
“Και ο άγγελος μου είπε: Γιατί θαύμασες; Εγώ θα σου πω το μυστήριο της γυναίκας, και του θηρίου που τη βαστάζει, το οποίο έχει τα επτά κεφάλια και τα δέκα κέρατα. Το θηρίο που είδες, ήταν και δεν είναι και πρόκειται να ανέβει από την άβυσσο και να πάει σε απώλεια· και θα θαυμάσουν αυτοί που κατοικούν επάνω στη γη, των οποίων τα ονόματα δεν είναι γραμμένα στο βιβλίο της ζωής από τη δημιουργία του κόσμου, βλέποντας το θηρίο που ήταν, και δεν είναι, αν και είναι” (Αποκάλυψη 17:7,8).
Ο άγγελος φανερώνει ότι για να προσδιορίσουμε την ταυτότητα της γυναίκας πρέπει να προσδιορίσουμε πρώτα την ταυτότητα του θηρίου που ιππεύει. Κατ’ αρχήν, το θηρίο “ήταν” . Στο κεφάλαιο 13 είδαμε αυτό το θηρίο να ανεβαίνει από τη θάλασσα λέγοντας βλασφημίες και πολεμώντας κατά των αγίων για 42 μήνες (1260 χρόνια). Το θηρίο αυτό συμβόλιζε τον Παπισμό του Μεσαίωνα που ήλεγχε τα έθνη της Ευρώπης.
Ωστόσο, το θηρίο “δεν είναι” . Το παπικό “θηρίο” απέκτησε μια “θανατηφόρα πληγή” καθώς αρχικά έχασε την υποστήριξη των πιστών στη διάρκεια της προτεσταντικής μεταρρύθμισης. Στη συνέχεια έχασε τον πολιτικό έλεγχο των ευρωπαϊκών εθνών, ιδιαίτερα στη Γαλλική επανάσταση και τελικά έχασε την εξουσία του, χάνοντας τις Παπικές κτήσεις και τον Πάπα φυλακισμένο στο Βατικανό.
Αυτό όμως δεν ήταν το τέλος του θηρίου - στο κεφάλαιο 13 είδαμε ότι “η θανατηφόρα πληγή θεραπεύτηκε” (Αποκάλυψη 13:3,12). Το 1929, η Ιταλική κυβέρνηση υπέγραψε το Σύμφωνο του Λατερανού το οποίο απέδιδε στον Πάπα την Πόλη του Βατικανού ως αυτόνομο κράτος.[2] Από τότε ο παπισμός αυξάνει σταδιακά σε πολιτική εξουσία και επιρροή. Σημαντικά ορόσημα περιλαμβάνουν τη Β΄ Σύνοδο του Βατικανού όπου η Εκκλησία αποφάσισε να θέσει ως στόχους της την επιρροή του σύγχρονου κόσμου και να επιτύχει την ενότητα του Χριστιανισμού. Το 1984 το Βατικανό κατοχύρωσε διπλωματικές σχέσεις με τις Η.Π.Α., και η “ιερή συμμαχία” με τις Η.Π.Α. κατάφερε να διαλύσει τον κομμουνισμό στην Ευρώπη (βλ. 13: Η Θανατηφόρα Πληγή Θεραπεύτηκε ). Στην περιγραφή του θηρίου στο κεφάλαιο 17 δεν υπάρχει αναφορά της θανατηφόρας πληγής, η οποία αποτελεί κεντρικό θέμα του κεφαλαίου 13. Επομένως το χρονικό πλαίσιο του οράματος είναι το τέλος του κόσμου, όταν η θανατηφόρα πληγή έχει πλέον σχεδόν ολοκληρωτικά θεραπευτεί.
Πιο συγκεκριμένα, το θηρίο “ήταν, και δεν είναι, και πρόκειται να ανέβει από την άβυσσο και να πάει σε απώλεια” (εδ. 8) . Το εδάφιο αυτό χρησιμοποιεί παρελθοντικό, ενεστωτικό και μελλοντικό χρόνο, που μας επιτρέπει να προσδιορίσουμε το χρονικό πλαίσιο του οράματος (είναι πολύ σημαντικό για να προσδιορίσουμε την ταυτότητα των οκτώ βασιλιάδων του εδ. 10). Το χρονικό πλαίσιο δεν αφορά στον Μεσαίωνα, όταν το θηρίο “ήταν” , ούτε μετά την εμφάνιση του αντίχριστου, ο οποίος “θα ανεβεί από την άβυσσο και θα πάει σε απώλεια” . Η άποψη αυτή θα εξεταστεί στη συνέχεια, προς το παρόν όμως ας θέσουμε το πλαίσιο της ερμηνείας που δίνει ο άγγελος. Το θηρίο στο τέλος του κόσμου θα είναι η προσωποποίηση του αντίχριστου που “θα ανεβεί από την άβυσσο” για να οδηγήσει την τελική μάχη ενάντια στο λαό του Θεού. Ωστόσο, σε αυτό το όραμα ο αντίχριστος αναφέρεται σε μελλοντικό χρόνο και το χρονικό πλαίσιο είναι εκείνος ο καιρός όταν το θηρίο “δεν είναι” , δηλαδή όταν η πλήρης πολιτική δύναμη δεν θα έχει ακόμα έρθει, αλλά και η ‘θανατηφόρα πληγή’ δεν θα είναι πλέον εμφανής.[3]
Η προσθήκη ενός καινούριου στοιχείου, δηλαδή της πόρνης που ιππεύει το θηρίο, δείχνει ότι υπάρχει μια βασική διαφορά μεταξύ του συστήματος του θηρίου του Μεσαίωνα και εκείνου των έσχατων ημερών. Στον Μεσαίωνα η Εκκλησία κατείχε δικά της εδάφη (Παπικές Κτήσεις), δικό της στρατό και συμμετείχε ενεργά στις κρατικές υποθέσεις των Ευρωπαϊκών κρατών που βρίσκονταν υπό την εξουσία της. Στον έσχατο καιρό υπάρχει μια ευδιάκριτη διάκριση μεταξύ της θρησκευτικής δύναμης (η Εκκλησία που αντιπροσωπεύεται από την πόρνη) και της πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης (που αντιπροσωπεύεται από το κόκκινο θηρίο). Αυτό συνάδει με τη σύγχρονη πραγματικότητα στην οποία η Εκκλησία λειτουργεί στο παρασκήνιο, καθώς οι χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής (τα “δέκα κέρατα” και το “θηρίο από τη γη”) κάνουν όλη την πολιτική και στρατιωτική ‘βρόμικη’ δουλειά. Ωστόσο, πρέπει να έχουμε υπόψη ότι η πόρνη ιππεύει το θηρίο, δηλαδή παρόλο που παραμένει στο παρασκήνιο, η Εκκλησία είναι εκείνη που κατευθύνει τις πολιτικές δυνάμεις.
Τα θηρία στην προφητεία συμβολίζουν βασιλείες και αυτοκρατορίες και μολονότι το κόκκινο θηρίο της Αποκάλυψης 17 είναι μια παγκόσμια πολιτική δύναμη, φαίνεται να παίρνει μια πιο συγκεκριμένη μορφή σε ένα πρόσωπο, τον αντίχριστο, μέσω της σειράς των βασιλέων, που σχετίζονται κατά κάποιο τρόπο με τα κεφάλια του θηρίου, το όγδοο εκ των οποίων ονομάζεται επίσης “θηρίο”. “Τα επτά κεφάλια είναι επτά βουνά, όπου επάνω τους κάθεται η γυναίκα. Και είναι επτά βασιλιάδες... Και το θηρίο που ήταν, και δεν είναι, κι αυτός είναι ο όγδοος, και είναι από τους επτά, και πηγαίνει σε απώλεια” (Αποκάλυψη 17:9-11) .
Το γεγονός ότι το θηρίο “θα ανεβεί από την άβυσσο και θα πάει σε απώλεια” δείχνει ότι ταυτίζεται με την οντότητα που θα παίξει κεντρικό ρόλο στα γεγονότα της Μεγάλης Θλίψης. Το πρόσωπο αυτό παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο πρώτο αλίμονο των σαλπίγγων ως “ο άγγελος της αβύσσου” (Αποκάλυψη 9:11), ο βασιλιάς του στρατού των ακριδών που βασανίζουν τον κόσμο. Το όνομά του είναι Απολλύων, καταστροφέας και σκοπός του είναι να καταστρέψει τα παιδιά του Θεού. Εμφανίζεται ξανά στο κεφάλαιο 11:7, “Το θηρίο, αυτό που ανεβαίνει από την άβυσσο, θα κάνει μαζί τους (δηλαδή με τους δυο μάρτυρες) πόλεμο, και θα τους νικήσει, και θα τους θανατώσει”. Με αυτόν τον συντετμημένο τίτλο “το θηρίο”, είναι μέλος της “ανίερης τριάδας” της έκτης πληγής και εκτοξεύει “ακάθαρτα πνεύματα όμοια με βατράχους”, τα οποία είναι “πνεύματα δαιμόνων, που εκτελούν σημεία, τα οποία εκπορεύονται προς τους βασιλιάδες της γης και ολόκληρης της οικουμένης, για να τους συγκεντρώσουν στον πόλεμο εκείνης της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορα” (Αποκάλυψη 16:13,14). Είναι και πάλι παρών στη Μάχη του Αρμαγεδδών - “Και είδα το θηρίο και τους βασιλιάδες της γης, και τα στρατεύματά τους συγκεντρωμένα, για να κάνουν πόλεμο μ’ αυτόν που είναι επάνω στο άλογο (τον Ιησού Χριστό)” (Αποκάλυψη 19:19).
Το θηρίο αυτό αποτελεί μια πολιτική δύναμη που καταδιώκει το λαό του Θεού, αλλά και μία προσωπική εκδήλωση του Σατανά (το θηρίο από την άβυσσο, βλ. 11: Ο Σατανάς μιμείται τον Χριστό ), η οποία προλέχθηκε από τον απόστολο Παύλο στη Β’ Θεσσαλονικείς 2:3-10. Ίσως ο Σατανάς δεν εμπιστεύεται τους βοηθούς του στις κρίσιμες τελευταίες κινήσεις του. Έχοντας τον πλήρη έλεγχο ενός ανθρώπου, θα μπορεί προσωπικά να κατευθύνει τα τελευταία γεγονότα που είναι τόσο απαραίτητα για τη διατήρηση της βασιλείας του και για την επιβίωσή του. Όπως θα δούμε στα επόμενα εδάφια θα χρησιμοποιήσει το Βαβυλωνιακό σύστημα, που τελειοποιεί από την εποχή του Νεβρώδ.
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 17:9-11 ΕΠΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ
[1] Ματθαίον 24:24.
[2] “Η κοσμική εξουσία του Πάπα είχε καταργηθεί μέχρι το 1929, όταν η παπική κυριαρχία της Αγίας Έδρας αναγνωρίστηκε σε σύμφωνο από το Ιταλικό κράτος... και ένας οικονομικός διακανονισμός αποζημίωσε την Αγία Έδρα για την απώλεια της κοσμικής εξουσίας της” Book of Knowledge άρθρο “Papacy” Waverly Book Company LTD London.
[3] Πρόσθετη επιβεβαίωση αυτού του πλαισίου βρίσκεται στην Αποκάλυψη 17:12-14 - “Και τα δέκα κέρατα, που είδες, είναι δέκα βασιλιάδες, οι οποίοι ακόμα δεν πήραν βασιλεία” (εδ. 12). Η χρήση ενεστώτα ( είναι ) δείχνει ότι στο χρονικό πλαίσιο του οράματος οι δέκα βασιλιάδες υπάρχουν, δεν έχουν όμως λάβει ακόμα τη βασιλεία τους. Πρόκειται για τη τελευταία πολιτική συμμαχία του θηρίου. “Και θα παραδώσουν στο θηρίο τη δύναμη και τη δική τους εξουσία. Αυτοί θα πολεμήσουν με το Αρνίο, και το Αρνίο θα τους νικήσει” (εδ. 13,14). Σε αυτά τα εδάφια χρησιμοποιείται ο μέλλοντας, που φανερώνει ότι το γενικό πλαίσιο του χωρίου είναι πριν την ολοκληρωτική εξουσία του αντίχριστου. Συνεπώς, το χρονικό πλαίσιο του κεφαλαίου 17 αναφέρεται μετά την εμφάνιση των δέκα βασιλιάδων, αλλά πριν τη συμμαχία τους με τον αντίχριστο.