Η ΒΑΒΥΛΩΝΑ ΕΙΣΒΑΛΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Ο Γρατιανός, ένας από τους τελευταίους αυτοκράτορες της δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αρνήθηκε να αποδεχθεί τον παγανιστικό τίτλο του Ποντίφικα Μάξιμου. “Η βασιλεία του Γρατιανού σημάδεψε μια ευδιάκριτη εποχή στη μετάβαση της αυτοκρατορίας από τον παγανισμό στον Χριστιανισμό. Κατά την ανάρρησή του στο θρόνο, αρνήθηκε τον διάσημο τίτλο του Ποντίφικα Μάξιμου, τον οποίο τόσο ο Μέγας Κωνσταντίνος όσο και οι υπόλοιποι Χριστιανοί αυτοκράτορες πριν τον Γρατιανό, είχαν αποδεχτεί”.[1] Ωστόσο, αντί να καταργήσει το παγανιστικό αξίωμα το μεταβίβασε στον πάπα Δάμασο Α΄! “Μέσα σε λίγα χρόνια από την κατάργηση του παγανιστικού τίτλου του Ποντίφικα, ο τίτλος αποκαταστάθηκε, απονεμήθηκε από τον ίδιο αυτοκράτορα που τον είχε καταργήσει και παραχωρήθηκε με όλα τα παγανιστικά χαρακτηριστικά του στον επίσκοπο της Ρώμης... Όταν αυτός ο παγανιστικός τίτλος απονεμήθηκε στον επίσκοπο της Ρώμης δεν ήταν απλά ένας κενός τίτλος τιμής, αλλά ένας τίτλος προσαρτημένος με τρομερή εξουσία.”[2]
”Παρόλο, που ο παγανισμός είχε καταργηθεί επισήμως στη δυτική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, στην πόλη των Επτά Λόφων ήταν ακόμα ανεξέλεγκτος. Ο Ιερώνυμος έγραψε σχετικά με εκείνη την περίοδο ότι η Ρώμη ήταν ‘ο βόθρος κάθε δεισιδαιμονίας’. Σε κάθε άλλο μέρος της αυτοκρατορίας το αυτοκρατορικό διάταγμα της κατάργησης του παγανισμού γινόταν σεβαστό, ενώ στην πόλη της Ρώμης αγνοούνταν. Ο Σύμμαχος, ο νομάρχης της πόλης, από τις πιο γνωστές οικογένειες, καθώς και πλήθος ανθρώπων ήταν φανατικά αφιερωμένοι στην παλαιά θρησκεία. Γι’ αυτό ο αυτοκράτορας έκρινε απαραίτητο, παρά το νόμο, να εθελοτυφλεί στην ειδωλολατρία των Ρωμαίων. Μπορούμε να αντιληφθούμε πόσο σφικτά ήταν τα δεσμά της ειδωλολατρίας στην πόλη, ακόμη και μετά την πυρκαγιά στη Βέστα και την απόσυρση της υποστήριξης από το κράτος, από τα παρακάτω λόγια του Gibbon,[3] ‘Το άγαλμα και ο βωμός της Νίκης είχαν πράγματι αφαιρεθεί από τη σύγκλητο, ο αυτοκράτορας όμως διέσωσε τα αγάλματα των θεών που εκτίθονταν σε δημόσια θέα. Τετρακόσιοι εικοσιτέσσερις ναοί και βωμοί παρέμειναν για να ικανοποιήσουν το θρησκευτικό αίσθημα του λαού, και σε κάθε συνοικία της Ρώμης η λεπτότητα των χριστιανών προσβάλλονταν από τις αναθυμιάσεις των ειδωλολατρικών θυσιών. Η ειδωλολατρία στη Ρώμη ήταν τόσο ισχυρή, παρά το γεγονός ότι η πολιτεία σταμάτησε να την υποστηρίζει από το 376 μ.Χ.’”
”Δείτε όμως τι συνέβη μόλις πενήντα χρόνια αργότερα. Η ειδωλολατρία έχει σχεδόν εξαφανιστεί, ο Θεοδόσιος σε ένα διάταγμα του το 423 μ.Χ. χρησιμοποιεί τα εξής λόγια: ‘Οι παγανιστές που απομένουν, μολονότι μπορούμε να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχουν πλέον...’. Τα λόγια του Gibbon σχετικά με αυτή τη δήλωση είναι εντυπωσιακά. Εκφράζει την έκπληξή του στην ταχύτητα της μετάβασης που συνέβη από την ειδωλολατρία στον Χριστιανισμό. ‘Η εξαφάνιση του παγανισμού στην εποχή του Θεοδόσιου (378-395) αποτελεί μάλλον το μόνο παράδειγμα της ολικής εξάλειψης μιας αρχαίας και δημοφιλούς θρησκείας και έτσι αξίζει να θεωρείται ως ένα μοναδικό γεγονός στην ιστορία της ανθρώπινης διάνοιας.’[4]
”Πώς εξηγείται λοιπόν αυτή η μεγάλη και ταχεία μεταβολή; Μήπως συνέβη επειδή ο Λόγος του Κυρίου εξαπλώθηκε και μεγαλύνθηκε; Αν έχουν έτσι τα πράγματα τότε τι σημαίνει η νέα πτυχή της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας που έχει πλέον αρχίσει να φαίνεται; Όσο εξαφανίστηκε ο παγανισμός από την κοινωνία, τόσο εμφανίστηκε μέσα στην Εκκλησία. Παγανιστική ενδυμασία για τους ιερείς, παγανιστικές λειτουργίες για το λαό, παγανιστικά δόγματα και ιδέες κάθε είδους είναι δημοφιλή παντού”.[5]
Η άποψη ότι η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αποτελεί τη συνέχεια του Βαβυλωνιακού παγανισμού θα φάνταζε προκλητική στο σύγχρονο ανεκτικό θρησκευτικό περιβάλλον, αυτό ακριβώς όμως διδάσκει το βιβλίο της Αποκάλυψης. Μπορούμε να το διακρίνουμε συγκρίνοντας την πόρνη που κάθεται στο κόκκινο θηρίο της Αποκάλυψης 17 με το θηρίο από τη θάλασσα του 13ου κεφαλαίου που ταυτίζεται με τον παπισμό του Μεσαίωνα.
| ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 13 (Παπισμός στον Μεσαίωνα) | Η ΠΟΡΝΗ ΚΑΙ ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 17 |
|---|---|
| “Ένα θηρίο... είχε επτά κεφάλια και δέκα κέρατα... επάνω στα κεφάλια του υπήρχαν ονόματα βλασφημίας” (εδ.1) | “Ένα κόκκινο θηρίο, που ήταν γεμάτο από ονόματα βλασφημίας, και το οποίο είχε επτά κεφάλια και δέκα κέρατα” (εδ. 3) |
| “Του δόθηκε να κάνει πόλεμο με τους αγίους, και να τους νικήσει” (εδ. 7) | “Μεθούσε από το αίμα των αγίων, και από το αίμα των μαρτύρων του Ιησού” (εδ. 6) |
| “Του δόθηκε εξουσία επάνω σε κάθε φυλή και γλώσσα και έθνος” (εδ. 7) | “Τα νερά... όπου κάθεται η πόρνη, είναι λαοί και πλήθη, και έθνη και γλώσσες” (εδ. 15). |
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΚΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΡΝΗ
[1] Catholic Encyclopedia, άρθρο “Gratian”.
[2] Hislop, Alexander, The Two Babylons , New York: Loizeaux Brothers 1959 (πρώτη δημοσίευση το 1853).
[3] Εδώ ο Hislop, αναφέρεται στο μοναδικό έργο του Edward Gibbon, ‘Η ιστορία της παρακμής και της πτώσης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας’, που εκδόθηκε στο τέλος του 18ου αιώνα.
[4] Hislop, Alexander, The Two Babylons , New York: Loizeaux Brothers 1959 (πρώτη δημοσίευση το 1853).
[5] Αυτόθι.