ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17

Η ΒΑΒΥΛΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η Βαβυλώνα ιδρύθηκε την τρίτη γενιά μετά τον κατακλυσμό από τον Νεβρώδ, τον εγγονό του Χαμ, τρίτου και ασεβή γιού του Νώε (Γένεση 9:20-25, 10:6-8). “Ο Νεβρώδ ήταν ισχυρός κυνηγός μπροστά στον Κύριο... και η αρχή της βασιλείας του στάθηκε η Βαβυλώνα” (Γένεση 10:9,10). Μετά τον κατακλυσμό ο Θεός είχε πει στο Νώε και στην οικογένεια του: “Αυξάνεστε και πληθύνεστε, και γεμίστε τη γη” (Γένεση 9:1). Ο Νεβρώδ όμως επαναστάτησε και προέτρεψε τους οπαδούς του: “Ελάτε, ας κτίσουμε για μας μια πόλη και έναν πύργο, που η κορυφή του να φτάνει μέχρι τον ουρανό· και ας αποκτήσουμε για μας όνομα, μήπως και διασπαρούμε επάνω στο πρόσωπο της γης” (Γένεση 11:4). Κατά συνέπεια το θεμέλιο της Βαβυλώνας ήταν η δυσπιστία απέναντι στο Θεό, η ανυπακοή στο θέλημά Του και η επιθυμία για αυτοεξύψωση. Αποτέλεσμα ήταν η Βαβυλώνα να γίνει η πιο κατάλληλη επίγεια απεικόνιση της επανάστασης του Σατανά στον ουρανό (“Θα υψώσω τον θρόνο μου πιο πάνω από τα αστέρια του Θεού... θα είμαι όμοιος με τον Ύψιστο” Ησαΐας 14:13). Τελικά η επανάσταση στη Βαβέλ έλαβε τέτοια έκταση που δεν γινόταν να αγνοηθεί· ο Θεός επενέβη μπερδεύοντας τη γλώσσα τους και διασκορπίζοντάς τους.[1]

Ο Αλέξανδρος Χίσλοπ στο κλασικό βιβλίο του “Οι δυο Βαβυλώνες”[2] έχει συγκεντρώσει κείμενα και παραδόσεις σχετικά με τον Νεβρώδ και τη γυναίκα του την Σεμιράμις. Σύμφωνα με μύθους και έργα αρχαίων ιστορικών, μετά το θάνατο του Νεβρώδ η Σεμιράμις έμεινε έγκυος και ισχυρίστηκε ότι η σύλληψη του γιού της, Θαμμούζ, ήταν ένα θαύμα και ότι ήταν η μετενσάρκωση του Νεβρώδ, ο οποίος τώρα ήταν ο θεός Ήλιος. Από αυτή την ιστορία ξεκίνησε η λατρεία της μητέρας, της “Βασίλισσας του Ουρανού” και του γιου της, που εξαπλώθηκε σε πολλές παγανιστικές θρησκείες στον κόσμο. Οι προφήτες Ιερεμίας και Ιεζεκιήλ καταδίκαζαν αυστηρά τη λατρεία της Βασίλισσας του Ουρανού και του Θαμμούζ.[3]

Ο Αβραάμ, ο εκλεκτός του Θεού, ο πατέρας των πιστών, ήταν ο πρώτος που κλήθηκε να φύγει από τη Βαβυλώνα: “Εσύ είσαι ο Κύριος ο Θεός που διάλεξες τον Αβραάμ, και τον έβγαλες από την Ουρ των Χαλδαίων (Βαβυλώνα) (Νεεμίας 9:7).[4] Αργότερα ο βασιλιάς της Σενναάρ (Σενναάρ ονομαζόταν η πεδιάδα όπου οικοδομήθηκε ο πύργος της Βαβέλ, Γένεση 11:2) ηγήθηκε μιας στρατιωτικής δύναμης τεσσάρων βασιλιάδων που επιτέθηκαν στα Σόδομα, την πόλη που έμενε ο ανιψιός του Αβραάμ, ο Λωτ και τον αιχμαλώτισαν. Ο Αβραάμ “εξόπλισε 318 από τους δούλους του που γεννήθηκαν στο σπίτι του, και τους καταδίωξε”, έσωσε τον Λωτ και την οικογένειά του και έγινε ο πρώτος άνθρωπος του Θεού που απελευθέρωσε συνανθρώπους του από τα χέρια των Βαβυλωνίων (Γένεση 14).

Η πρώτη Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία έφτασε στη ακμή της το 1800-1500 π.Χ. (από την εποχή των πατριαρχών έως την Έξοδο από την Αίγυπτο). Αν και προόδεψαν στη λογοτεχνία, την τέχνη, τη νομική και την κοινωνική τάξη, διέπρεψαν επίσης στην αστρολογία και τη μαύρη μαγεία. Ακόμα και ο διάσημος κώδικας του Χαμουραμπί, ένα νομοθετικό αριστούργημα, θεωρήθηκε δώρο από τον θεό Ήλιο. Μερικές επικές Βαβυλωνιακές ιστορίες, όπως η Ιστορία της Δημιουργίας και το Έπος του Γκιλγκαμές τα οποία είναι μίγμα αλήθειας και ψεύδους σχετικά με τη δημιουργία του Θεού και τον κατακλυσμό, αποτελούν τα πρώτα δείγματα γραπτής λογοτεχνίας.

Οι Βαβυλώνιοι κατακτήθηκαν από την Ασσυριακή αυτοκρατορία στο τέλος του δέκατου αιώνα π.Χ. (την εποχή του Ησαΐα), ακόμα και τότε όμως χρησιμοποιήθηκαν από τον Σατανά εναντίον του λαού του Θεού. Όταν οι Ασσύριοι κατέλαβαν τις άπιστες φυλές του βόρειου Ισραήλ και τους πήραν αιχμαλώτους, έφεραν Βαβυλώνιους (όπως και άλλους λαούς) για να πάρουν τη θέση τους.[5] Έγιναν γνωστοί με την ονομασία Σαμαρείτες και ενσωμάτωσαν τη λατρεία του Κυρίου στην παγανιστική θρησκεία τους, δημιουργώντας ένα επικίνδυνο κράμα αλήθειας και ψεύδους το οποίο ήταν μία μόνιμη παγίδα για το λαό του Θεού: “Φοβούνταν μεν τον Κύριο, λάτρευαν όμως τους δικούς τους θεούς, σύμφωνα με τον τρόπο των εθνών... δεν υπάκουσαν (τον Θεό), αλλ’ έκαναν σύμφωνα με τους προηγούμενους τρόπους τους. Κι αυτά τα έθνη φοβούνταν μεν τον Κύριο, λάτρευαν όμως τα γλυπτά τους” (Β΄ Βασιλέων 17:33-41). Αυτό ήταν πάντα το πρότυπο της Βαβυλώνας – ένα κράμα αλήθειας και αρκετού ψεύδους, για να είναι κίβδηλο και θανατηφόρο.

Το 626 π.Χ., ο Ναβοπολάσσαρ ίδρυσε τη Νέα Βαβυλωνιακή αυτοκρατορία. Αποφασισμένος να βασιλεύσει σε όλο τον κόσμο κατέκτησε πρώτα τους Ασσύριους, καταστρέφοντας τη Νινευή το 612 π.Χ. (όπως περιγράφει ο προφήτης Ναούμ) και κατόπιν έστρεψε την προσοχή του στον Ιούδα. Εξαιτίας της ειδωλολατρίας του, ο Ιούδας είχε προκαλέσει την πειθαρχική τιμωρία του Κυρίου και χρησιμοποίησε τους Βαβυλώνιους ως ράβδο τιμωρίας.[6] Ο ισχυρός βασιλιάς της Βαβυλώνας, Ναβουχοδονόσορ, σημείωσε μια σειρά από νίκες απέναντι στο λαό του Ιούδα, που τότε βρισκόταν υπό την ηγεσία των Ιωακείμ και Ιωαχείν, παίρνοντας αιχμαλώτους στη Βαβυλώνα μεταξύ των οποίων ήταν ο Δανιήλ και ο Ιεζεκιήλ.[7] Τελικά η Βαβυλώνα κατέπνιξε την επανάσταση του Ιούδα, όταν βασιλιάς ήταν ο Σεδεκίας το 587 π.Χ., “Ο βασιλιάς των Χαλδαίων θανάτωσε τους νέους τους με μάχαιρα μέσα στον οίκο του αγιαστηρίου τους, και δεν λυπήθηκε νέον ή παρθένα, γέροντα η σκυφτόν·... και κατέκαψαν τον οίκο του Θεού, και κατέκαψαν το τείχος της Ιερουσαλήμ, και κατέκαψαν όλα τα παλάτια της με φωτιά, και αφάνισαν όλα τα πολύτιμα σκεύη της. Και όσους ξέφυγαν τη μάχαιρα τους μετοίκισε στη Βαβυλώνα, όπου ήσαν δούλοι σ’ αυτόν και στους γιους του” (Β΄ Χρονικών 36:17-20).

Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ και η αιχμαλωσία του λαού του Θεού από τους Βαβυλώνιους θεωρήθηκε το αποκορύφωμα της δυστυχίας και του εξευτελισμού. Ο ψαλμωδός έγραψε: “Στα ποτάμια της Βαβυλώνας, εκεί καθίσαμε, και κλάψαμε, όταν θυμηθήκαμε τη Σιών (την Ιερουσαλήμ). Στις ιτιές, που είναι μέσα σ’ αυτή, κρεμάσαμε τις κιθάρες μας. Επειδή, αυτοί που μας αιχμαλώτισαν, εκεί ζήτησαν από μας λόγια ασμάτων· κι αυτοί που μας ερήμωσαν ζήτησαν ύμνο, λέγοντας: Ψάλτε σε μάς από τις ωδές της Σιών. Πώς να ψάλουμε την ωδή τους Κυρίου σε Ξένη γη;” (Ψαλμοί 137:1-4).

Η τιμωρία όμως της Βαβυλώνας για τις προσβολές της είχε ήδη προλεχθεί από τον Θεό: “Όταν συμπληρωθούν τα 70 χρόνια, θα ανταποδώσω επάνω στον βασιλιά της Βαβυλώνας, κι επάνω στο έθνος εκείνο, λέει ο Κύριος, την ανομία τους, κι επάνω στη γη των Χαλδαίων, και θα την κάνω αιώνια ερήμωση” (Ιερεμίας 25:12). Ο Κύρος, βασιλιάς των Περσών, κατέλαβε τη Βαβυλώνα εκτρέποντας το νερό του ποταμού Ευφράτη ώστε να εισέλθει στην πόλη μέσω της στεγνής κοίτης του ποταμού τη νύχτα του ειδωλολατρικού συμποσίου του Βαλτάσαρ το 539 π.Χ.[8] Οι Πέρσες κατέστησαν τη Βαβυλώνα πρωτεύουσα μιας από τις επαρχίες τους, η πόλη όμως καταστράφηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο όταν κατέκτησε τους Πέρσες το 330 π.Χ. Σκόπευε να την ανοικοδομήσει ως πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, αλλά πέθανε πρόωρα και η Βαβυλώνα σταδιακά οδηγήθηκε στην αφάνεια και την εγκατάλειψη.

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: Η ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ