ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16Αποκάλυψη κεφάλαιο 16 | www.revelationofjesus.net ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16 - το κείμενο16:1-7 ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΠΛΗΓΕΣΟ ΣΚΟΠΟΣ ΤΩΝ ΠΛΗΓΩΝ16:8-11 Η ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΑΙ Η ΠΕΜΠΤΗ ΠΛΗΓΗ16:12 ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΑΠΟ ΑΝΑΤΟΛΑΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ16:13 Η ΑΝΙΕΡΗ ΤΡΙΑΔΑ16:14 ΠΝΕΥΜΑΤΑ ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΟΥΝ ΣΗΜΕΙΑ16:15 ΕΡΧΟΜΑΙ ΣΑΝ ΚΛΕΦΤΗΣ16:16 Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝΤΡΙΑ ΒΟΥΝΑ ΚΑΙ Ο ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝ16:17-21 Η ΕΒΔΟΜΗ ΠΛΗΓΗ

ΤΡΙΑ ΒΟΥΝΑ ΚΑΙ Ο ΑΡΜΑΓΕΔΔΩΝ

Η παραπάνω ανάλυση δείχνει ότι η Μάχη του Αρμαγεδδών είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή στρατιωτική σύρραξη σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία στην Παλαιστίνη. Η ονομασία Αρμαγεδδών παρουσιάζεται μόνο σε αυτή την περικοπή και μολονότι η έννοια της δεν είναι εντελώς σαφής, πολλοί μελετητές υποστηρίζουν ότι αποτελεί συνδυασμό των Εβραϊκών λέξεων Χαρ (λόφος ή βουνό) και Μεγιδδώ (πόλη στην Παλαιστίνη). Το γεγονός ότι η Μεγγιδώ τοποθετείται στην κοιλάδα Ιεζραέλ αντί για ένα βουνό υποδηλώνει ότι υπάρχει μια συμβολική έννοια του ονόματος Αρμαγεδδών. Έτσι, το νόημα του ονόματος Αρμαγεδδών πρέπει να αναζητηθεί σε περικοπές της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στη Μεγγιδώ, τα γύρω βουνά και τις μάχες που σχετίζονταν με αυτά. Υπάρχουν ουσιαστικά τρία βουνά γύρω από την πόλη Μεγγιδώ: Θαβώρ, Μορέχ και Κάρμηλος και κάθε ένα από αυτά τα βουνά σχετίζεται με μια σημαντική μάχη και μια θαυμαστή νίκη για το λαό του Θεού. Μια μελέτη αυτών των μαχών αποκαλύπτει την πραγματική φύση της μάχης του Αρμαγεδδών.

Όταν η Δεβόρρα, μια προφήτισσα, ήταν κριτής του Ισραήλ, ο Ιαβείν και οι Χαναναίοι “κατέθλιψαν υπερβολικά τους γιους Ισραήλ” επιβάλλοντας την κυριαρχία τους με “900 σιδερένιες άμαξες” (Κριτές 4:3). Η Δεβόρρα “κάλεσε τον Βαράκ, τον γιο του Αβινεέμ... και του είπε: Δεν πρόσταξε ο Κύριος ο Θεός του Ισραήλ, λέγοντας: Πήγαινε και συγκέντρωσε δύναμη στο βουνό Θαβώρ... και θα σύρω προς εσένα, στον ποταμό Κισών, τον Σισάρα, τον αρχηγό του στρατού του Ιαβείν, και τις άμαξές του, και το πλήθος του, και θα τον παραδώσω στο χέρι σου;” (εδ. 6,7). Ο Βαράκ φοβήθηκε και είπε ότι δεν θα πάει να πολεμήσει, εκτός αν η Δεβόρρα πήγαινε μαζί του. Εκείνη συμφώνησε, αλλά του είπε ότι μια γυναίκα θα λάβει τη δόξα για τη νίκη!

“Και η Δεβόρρα είπε στον Βαράκ: Σήκω· επειδή, αυτή είναι η ημέρα, κατά την οποία ο Κύριος παρέδωσε στο χέρι σου τον Σισάρα· δεν βγήκε ο Κύριος μπροστά σου; Και ο Βαράκ κατέβηκε από το βουνό Θαβώρ και τον ακολουθούσαν 10.000 άνδρες. Και ο Κύριος κατατρόπωσε τον Σισάρα, και όλες τις άμαξες, ολόκληρο τον στρατό μπροστά στον Βαράκ” (Κριτές 4:15). Ο Σισάρα θανατώθηκε αλλά όχι στη μάχη, μια απλή γυναίκα του χωριού που ονομαζόταν Ιαήλ του τρύπησε το κεφάλι με ένα σφυρί και έναν πάσαλο ενώ εκείνος κοιμόταν.[1]

Ο συνδετικός κρίκος αυτής της μάχης με τη Μάχη του Αρμαγεδδών φανερώνεται στην ωδή που σύνθεσε η Δεβόρρα για να εορτάσουν τη νίκη: “Ήρθαν οι βασιλιάδες, πολέμησαν... στα νερά του Μεγιδδώ... Από τον ουρανό πολέμησαν, τα άστρα από την πορεία τους πολέμησαν ενάντια στον Σισάρα... Τότε τα νύχια των αλόγων συντρίφτηκαν από τον ορμητικό δρόμο, τον ορμητικό δρόμο των ισχυρών, που ήσαν επάνω τους” (Κριτές 5:19-22). Στην τελευταία Μάχη του Αρμαγεδδών κυριολεκτικοί στρατοί θα “συγκεντρωθούν” ανά τον κόσμο για να εκτελέσουν τη θανατική ποινή που έχει απαγγελθεί στο λαό του Θεού, αλλά “από τον ουρανό (θα) πολεμήσει τα άστρα”. Άγγελοι, “τα στρατεύματα που ήσαν στον ουρανό, επάνω σε λευκά άλογα” (Αποκάλυψη 19:14) θα πολεμήσουν αντί του λαού του Θεού (όχι στο πλευρό του αλλά αντί για αυτόν) και θα καταστρέψουν εντελώς εκείνους που τους καταδιώκουν. Από αυτή τη μάχη μαθαίνουμε ότι τα παιδιά του Θεού στη Μάχη του Αρμαγεδδών θα είναι ταπεινά και ανθρωπίνως αδύναμα, απροσδόκητα θαρραλέα όμως (Δεβόρρα και Ιαήλ). Ωστόσο, η νίκη θα έρθει από τον ουρανό (“πολέμησαν τα άστρα”).

Το δεύτερο βουνό της Μεγιδδώ, η Μορέχ, είναι η τοποθεσία όπου ο Γεδεών πολέμησε εναντίον των μυριάδων των Μαδιανιτών. Οι Μαδιανίτες “ήσαν πολυάριθμοι σαν ακρίδες”[2] και “ανέβαιναν αυτοί και τα κοπάδια τους, και έρχονταν μαζί με τις σκηνές τους, και έμπαιναν στη γη, για να την καταστρέψουν” (Κριτές 6:5). “Ο άγγελος του Κυρίου”[3] παρουσιάστηκε στον Γεδεών και τον πρόσταξε: “Πήγαινε με τη δύναμή σου αυτή, και θα σώσεις τον Ισραήλ από το χέρι του Μαδιάμ” (Κριτές 6:14). Από την ιστορία ωστόσο, μαθαίνουμε ότι η νίκη δεν επήλθε από “τη δύναμη” του Γεδεών, αλλά από την ισχυρή δύναμη του Κυρίου!

Στον Γεδεών δόθηκε η εντολή να καταστρέψει τα είδωλα που βρίσκονταν στον οίκο του (Κριτές 6:25-32). Η αποστολή του, να επιτεθεί στους Μαδιανίτες, ήταν κάτι πέραν των δυνατοτήτων του, ώστε αναρωτιόταν αν όντως είχε ακούσει τον Κύριο. Ο Θεός υπομονετικά του παρείχε θαυμαστά σημεία για να τον ενθαρρύνει να προχωρήσει με εμπιστοσύνη και ανδρεία (εδ. 36-40). Ο Γεδεών έστειλε μηνυτές να συγκεντρώσουν στρατιώτες· 32.000 άνδρες ανταποκρίθηκαν, αλλά “ο Κύριος είπε στον Γεδεών: Πολύς είναι ο λαός που βρίσκεται μαζί σου, για να παραδώσω τους Μαδιανίτες στο χέρι του, μήπως ο Ισραήλ καυχηθεί εναντίον μου, λέγοντας: το χέρι μου με έσωσε” (Κριτές 7:2). Ο Θεός τον πρόσταξε να ζητήσει από εκείνους που φοβόντουσαν να γυρίσουν πίσω και παρέμειναν 10.000 που ήταν ακόμα πάρα πολλοί. Ο Θεός έδωσε μια πιο αυστηρή διαδικασία επιλογής – και μόνο εκείνοι που ήπιαν νερό “με το χέρι τους προς το στόμα τους ” έγιναν αποδεκτοί - τελικά έμειναν μόνο 300 άτομα! (Κριτές 7:1-7).

“Το στρατόπεδο των Μαδιανιτών ήταν προς το λόφο Μορέχ... και χώρισε (ο Γεδεών) τους 300 άνδρες σε τρία σώματα, και στα χέρια όλων αυτών έδωσε σάλπιγγες και αδειανές στάμνες, και λαμπάδες μέσα στις στάμνες... και τα τρία σώματα σάλπισαν με τις σάλπιγγες, και έσπασαν τις στάμνες, και στα αριστερά τους χέρια κρατούσαν τις λαμπάδες, και στα δεξιά τους χέρια τις σάλπιγγες, για να σαλπίζουν... Και οι 300 σάλπισαν με τις σάλπιγγες τους· και ο Κύριος έστρεψε τη ρομφαία του καθενός ενάντια στον διπλανό του σε ολόκληρο το στρατόπεδο· και ο στρατός έφυγε” (Κριτές. 7:16-22).

Από αυτή την ιστορία μαθαίνουμε ότι ο λαός του Θεού στη Μάχη του Αρμαγεδδών εξαρτάται πλήρως από Εκείνον, ενώ έχουν αφαιρέσει κάθε είδωλο από τη ζωή τους που θα μπορούσε να εμποδίσει την παρουσία και τη δύναμη του Θεού. Είναι επιμελείς, ώστε να είναι σίγουροι ότι ακούν σωστά τη φωνή του Θεού (τα σημεία) και όταν σιγουρευτούν για το θέλημά Του, είναι θαρραλέοι και πρόθυμοι για δράση. Έχουν πληρωθεί με Άγιο Πνεύμα (λαμπάδες), αλλά λάμπουν μόνο όταν το ‘εγώ’ τους συντριφθεί. Όπως προλέχθηκε από τον Δανιήλ “Όταν συντελεστεί ο διασκορπισμός της δύναμης του άγιου λαού, όλα αυτά θα εκπληρωθούν” (Δανιήλ 12:7). [4] Έχοντας πλήρη εμπιστοσύνη στον Κύριο και όχι στον εαυτό τους θα “σαλπίσουν τις σάλπιγγες”, μεταδίδοντας το τελευταίο μήνυμα στον κόσμο. Το θηρίο και οι υποστηρικτές της Βαβυλώνας θα είναι εξαγριωμένοι, ο Θεός όμως θα προστατέψει τον λαό Του και θα εξολοθρέψει τους εχθρούς του.

Το τρίτο βουνό της Μεγιδδώ είναι ο Κάρμηλος. Την εποχή του προφήτη Ηλία, ο βασιλιάς Αχαάβ, ωθούμενος από την κακή βασίλισσα Ιεζάβελ, επέβαλε τη λατρεία του Βάαλ στον Ισραήλ, και “η Ιεζάβελ εξολόθρευε τους προφήτες του Κυρίου” (Α’ Βασιλέων 18:4). Ο Ηλίας κρύφτηκε στον χείμαρρο Χερίθ, όπου του έφερναν τροφή τα πουλιά μέχρις ότου ο χείμαρρος ξεράθηκε. Τότε πήγε στη Σεραπτά της Σιδώνας, μια πόλη εθνικών, όπου τον φρόντισε μια ειδωλολάτρισσα χήρα μέχρι που ο Θεός του είπε ότι έφτασε η ώρα της αναμέτρησης με τους ειδωλολάτρες που κυβερνούσαν το λαό Του. Ο Ηλίας είπε στον Αχαάβ: “συγκέντρωσέ μου ολόκληρο τον Ισραήλ στο βουνό, τον Κάρμηλο, και τους 450 προφήτες του Βάαλ, και τους 400 προφήτες των αλσών, που τρώνε στο τραπέζι της Ιεζάβελ” (Α’ Βασιλέων 18:19). Ο λαός είχε μπερδευτεί τόσο πολύ ώστε όταν ο Ηλίας τους ρώτησε ποιον θα προσκυνήσουν, “ο λαός δεν του απάντησε ούτε έναν λόγο” (εδ. 21). Ο Ηλίας πρότεινε μια δοκιμή: θα προσφέρονταν δυο θυσίες και ο θεός που θα απαντούσε με φωτιά από τον ουρανό θα ήταν ο αληθινός Θεός. Οι προφήτες του Βάαλ ήταν πεπεισμένοι ότι θα εκτελούσαν τα συνήθη θαύματά τους και καλούσαν τον Βάαλ με μια ολοήμερη λατρεία, χορεύοντας, πηδώντας, φωνάζοντας και κόβοντας τον εαυτό τους, για να κερδίσουν την εύνοια του θεού τους, όμως “δεν υπήρξε φωνή, και δεν υπήρξε ακρόαση, και δεν υπήρξε προσοχή” (εδ. 26-29).

Τότε, “ο Ηλίας είπε σε ολόκληρο τον λαό: Πλησιάστε σε μένα. Και επιδιόρθωσε το θυσιαστήριο του Κυρίου, το γκρεμισμένο” (εδ. 30). Για να αποδείξει ότι δεν υπάρχει ίχνος εξαπάτησης ζήτησε να ρίξουν νερό πάνω στο ζώο που θα θυσιαζόταν μέχρι που το νερό ξεχείλισε γύρω από το θυσιαστήριο και γέμισε και το αυλάκι γύρω από αυτό. Τότε ο Ηλίας προσευχήθηκε στον Κύριο, λέγοντας: “Εισάκουσέ με, Κύριε, εισάκουσέ με, για να γνωρίσει αυτός ο λαός ότι εσύ ο Κύριος είσαι ο Θεός κι εσύ γύρισες την καρδιά τους πίσω”. Τότε έπεσε φωτιά από τον Κύριο και κατέφαγε το ολοκαύτωμα και τα ξύλα, και τις πέτρες, και το χώμα και έγλειψε το νερό. Και όταν ολόκληρος ο λαός το είδε, έπεσαν μπρούμυτα μπροστά τους, και είπαν: “ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός, ο Κύριος, αυτός είναι ο Θεός”. Οι ψευδοπροφήτες πιάστηκαν και θανατώθηκαν· δεν διασώθηκε ούτε ένας (εδ. 32-40). Η Ιεζάβελ εξοργίστηκε όταν είδε ότι οι προφήτες της είχαν σκοτωθεί και απείλησε τον Ηλία με θάνατο. Εκείνος τράπηκε σε φυγή και πήγε στα βουνά, ο Θεός όμως τον συνάντησε εκεί και τον ενθάρρυνε. Το τέλος της Ιεζάβελ ήταν τραγικό, στρατιώτες της στράφηκαν εναντίον της και την εξολόθρευσαν μαζί με την οικογένειά της (Β’ Βασιλέων κεφάλαιο 9).

Από αυτή την ιστορία βλέπουμε ότι στη Μάχη του Αρμαγεδδών ο λαός του Θεού φαινομενικά θα είναι μόνος του, ωστόσο ακόμα και ένα πλήθος ψεύτικων και εχθρικών θρησκευτικών ηγετών δεν θα καταφέρουν να τους εμποδίσουν στην προσπάθειά τους να προκαλέσουν το σύστημα της Βαβυλώνας και να οδηγήσουν τους μπερδεμένους ανθρώπους να πιστέψουν στον Κύριο. Αφού προσελκύσουν το μεγάλο πλήθος, μέσω της δύναμης του Αγίου Πνεύματος, θα απειληθούν με θάνατο και θα πρέπει να πάνε στα βουνά. Ο Θεός όμως θα πολεμήσει τους εχθρούς τους (που στο τέλος θα στραφούν ο ένας ενάντια στον άλλον) και θα αλληλοεξοντωθούν.

Αυτά τα τρία γεγονότα απεικονίζουν τις εμπειρίες που θα έχει ο λαός του Θεού στη Μεγάλη Θλίψη και στο αποκορύφωμά της, τη Μάχη του Αρμαγεδδών. Ο ειδικός αγγελιοφόρος του Θεού (η Δεββώρα, ο Γεδεών και ο Ηλίας) αντιπροσωπεύει τους 144.000 που καλούν το λαό του Θεού να βγει από τη σκλαβιά της ειδωλολατρίας και της ψεύτικης λατρείας. Η ιστορία της Δεββώρας δείχνει ότι οι άνθρωποι του Θεού θα συνειδητοποιήσουν την αδυναμία και την απελπισία τους (ο ήρωας ήταν μια γυναίκα!). Θα συντρίψουν το ‘εγώ’ τους, σαν το στρατό του Γεδεών, ώστε το φως του Θεού να λάμψει καθώς θα σαλπίζουν. Μπορεί να χρειαστεί να κρυφτούν σε σπηλιές, σαν τον Ηλία, και θα βρεθούν εντελώς εξαρτημένοι από τον Θεό για την επιβίωσή τους.[5] Οι τρεις αυτές ιστορίες μας φανερώνουν ότι οι εχθροί τους θα είναι πολυάριθμοι, ωστόσο ο Θεός θα πολεμήσει στη θέση τους και οι εχθροί τους θα αφανιστούν.

Στην Αποκάλυψη 16 αναφέρεται μόνο η συγκέντρωση “των βασιλιάδων της γης και ολόκληρης της οικουμένης... στον πόλεμο εκείνης της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοκράτορα” . Η μάχη ουσιαστικά περιγράφεται στο κεφάλαιο 19: “Και είδα το θηρίο και τους βασιλιάδες της γης, και τα στρατεύματά τους συγκεντρωμένα, για να κάνουν πόλεμο... και το θηρίο πιάστηκε, και μαζί μ’ αυτό ο ψευδοπροφήτης... και οι δυο ρίχτηκαν ζωντανοί στη λίμνη της φωτιάς... και οι υπόλοιποι φονεύθηκαν... και όλα τα όρνεα χόρτασαν από τις σάρκες τους” (Αποκάλυψη 19:19-21).

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 16:17-21 Η ΕΒΔΟΜΗ ΠΛΗΓΗ



[1] Κριτές 4:17-23.

[2] Κριτές 6:5, 8:10.

[3] Ο άγγελος του Κυρίου (Κριτές 6:11,22) ήταν ο ίδιος ο Κύριος (βλ. εδ. 14,23).

[5] Αυτό προλέχθηκε από τον Ησαΐα στο πλαίσιο της Δευτέρας Παρουσίας, “Ποιος από ανάμεσά μας θα κατοικήσει μαζί με τη φωτιά που κατατρώει;… Αυτός που περπατάει με δικαιοσύνη… αυτός θα κατοικήσει στα υψηλά, οι τόποι της υπεράσπισής του θα είναι τα οχυρώματα των βράχων, ψωμί θα του δοθεί, το νερό του θα είναι βέβαιο” (Ησαΐας 33:14-16.)