ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11: 12-15 Ο Χριστός στο μέσον των επτά λυχνιών | Αποκάλυψη κεφάλαιο 1 | www.revelationofjesus.net ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 - το κείμενοΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΙΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑΤΟ ΧΙΑΣΤΟ ΡΗΤΟΡΙΚΟ ΣΧΗΜΑΧΡΟΝΟΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ1: 4-6 ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ1: 7-9 Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΜΑΧΗ1: 10 Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ1: 10, 11 ΜHNYMATA ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΕΠΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ1: 12 – 15 Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΜΕΣΟΝ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΛΥΧΝΙΩΝ1: 16 – 20 ΙΗΣΟΥΣ, Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ

1: 12 – 15 Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΜΕΣΟΝ ΤΩΝ ΕΠΤΑ ΛΥΧΝΙΩΝ

“Και στράφηκα να δω τη φωνή που μίλησε μαζί μου, και καθώς στράφηκα, είδα επτά λυχνίες, και στο μέσον των επτά λυχνιών είδαν έναν, όμοιον με υιόν ανθρώπου, ντυμένον με ποδήρη χιτώνα, και περιζωσμένον με χρυσή ζώνη κοντά στους μαστούς, το δε κεφάλι του και οι τρίχες ήσαν λευκές σαν λευκό μαλλί, σαν χιόνι και τα μάτια του σαν φλόγα φωτιάς και τα πόδια του όμοια με χαλκολίβανο, σαν να ήσαν πυρακτωμένα μέσα σε καμίνι και η φωνή του σαν φωνή από πολλά νερά” Αποκάλυψη 1:12 – 15.

Ο Χριστός, ο Υιός του ανθρώπου, βρίσκεται στο μέσον “των επτά λυχνιών” ,[1] που συμβολίζουν “τις επτά εκκλησίες” (Αποκάλυψη 1:20). Φορά έναν “ποδήρη χιτώνα”. Η λέξη “ποδήρης”[2] χρησιμοποιείται για να περιγράψει το ένδυμα που φορούσε ο αρχιερέας στη λειτουργία του επίγειου αγιαστηρίου (Έξοδος 28:31-35, 39:22-26). Εδώ έχουμε μια θαυμάσια εικόνα του Χριστού που εκφράζει το βάθος της αγάπης Του – “στο μέσον” εκφράζει την πιο στενή σχέση που μπορούμενα έχουμε. Ο Χριστός είναι εκ φύσεως “όσιος, άκακος, αμόλυντος, ξεχωρισμένος από τους αμαρτωλούς… ψηλότερος από τους ουρανούς” (Εβραίους 7:26) και παρόλα αυτά Τον συναντάμε ως Μέγα Αρχιερέα στο μέσον της διεφθαρμένης Εκκλησίας. Μερικά από τα γνωστότερα χριστιανικά δόγματα διδάσκουν ότι η Εκκλησία, αφού είναι το σώμα του Χριστού, είναι τέλεια και δεν σφάλλει ποτέ.[3] Αλλά το βιβλίο της Αποκάλυψης δεν παρουσιάζει την Εκκλησία ως τέλεια· αντιθέτως δηλώνει ότι είναι ελλιπής και διεφθαρμένη. Αυτή η Εκκλησία έχει χάσει “την πρώτη αγάπη” (Αποκάλυψη 2:4), υποστηρίζει ψεύτικες διδασκαλίες (Αποκάλυψη 2:14,15), ανέχεται την Ιεζάβελ και την ανηθικότητά της (Αποκάλυψη 2:20), είναι πνευματικά νεκρή (Αποκάλυψη 3:1) με μια απεχθή αυταρέσκεια (Αποκάλυψη 3:16,17).

Παρόλο όμως που είναι ελλιπής, ο Χριστός δείχνει την αγάπη Του, επιθυμεί να αφήσει τον ουρανό και να διακονεί ως Αρχιερέας στο μέσον της. Ο Χριστός με την ενσάρκωσή Του μας έδειξε ότι δεν διαχωρίζεται από το αμαρτωλό ανθρώπινο γένος. Μπορούμε να “πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία στον θρόνο της χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης” (Εβραίους 4:16). Δεν χρειάζεται να εξαγνιστούμε πριν πλησιάσουμε στον Χριστό· ουσιαστικά μόνο Εκείνος μπορεί να μας εξαγνίσει.

Όταν πλησιάζουμε στον Χριστό και μεταμορφωνόμαστε, πρόθεση Του είναι να γίνουμε “λυχνίες” . “Οι επτά λυχνίες, που είδες, είναι οι επτά εκκλησίες” (Αποκάλυψη 1:20). Ο ρόλος της λυχνίας είναι να φωτίζει το χώρο όταν τοποθετείται κάπου ψηλά. Ο Χριστός είναι “το φως του κόσμου” (Ιωάννην 9:5), αλλά ο κόσμος μπορεί να δει τον Χριστό μόνο αν η Εκκλησία Του Τον υψώσει και αποκαλύψει τον χαρακτήρα Του. Γι’ αυτό ακριβώς ο Σατανάς επιτίθεται στην Εκκλησία τόσο ανελέητα, όπως θα δούμε παρακάτω στα μηνύματα προς τις επτά εκκλησίες.

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 1: 16 – 20 ΙΗΣΟΥΣ, Ο ΜΕΓΑΣ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ


[1] Η απόλυτη ενότητα του Πατέρα και του Υιού φαίνεται από το γεγονός ότι “ο Υιός του ανθρώπου” (ο Χριστός) δηλώνει ότι είναι “ο Πρώτος και ο Τελευταίος” (Αποκάλυψη 1:11). Αλλά στην Παλαιά Διαθήκη ο τίτλος “ο Πρώτος και ο Τελευταίος” αποδίδεται ξεκάθαρα στον Πατέρα – “Εγώ είμαι ο πρώτος, και εγώ ο έσχατος, και εκτός από μένα Θεός δεν υπάρχει” (Ησαΐας 44:6).

[2] Παρόλο που η Παλαιά Διαθήκη γράφτηκε στα Εβραϊκά, έχουμε τη μετάφραση των Εβδομήκοντα, που συντάχθηκε από ελληνόφωνους μελετητές στην Αλεξάνδρεια περίπου 100 χρόνια π.Χ. Παρά τις ανακρίβειές της, μας επιτρέπει να συγκρίνουμε λέξεις που χρησιμοποιούνται στην Καινή Διαθήκη (όπως στην Αποκάλυψη) με αντίστοιχες στην Παλαιά.

[3] Για παράδειγμα, η Ορθόδοξη Εκκλησία διδάσκει: “ο Χριστός και το Άγιο Πνεύμα είναι αλάνθαστοι και, αφού η Εκκλησία είναι το σώμα του Χριστού και αποτελεί συνέχεια της Πεντηκοστής, είναι ως εκ τούτου αλάνθαστη... όπως δηλώνει ο Δοσίθεος: «Πιστεύουμε πως η Καθολική Εκκλησία διδάσκεται από το Άγιο Πνεύμα... και ως εκ τούτου πιστεύουμε και ομολογούμε ότι είναι αδιαμφισβήτητο ότι η Εκκλησία μπορεί να σφάλλει ή να εξαπατηθεί ή να επιλέξει ποτέ το ψέμα, αντί για την αλήθεια”. (Ware, The Orthodox Church, σελ. 248, 1997, Penguin Books). Επίσης η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία διδάσκει: “Έχει καθοριστεί από τον Θεό η εκκλησία να διδάσκει την αποκεκαλυμμένη αλήθεια, η Εκκλησία είναι αλάνθαστη... σε θέματα πίστης και ηθικής”. (The Catholic Encyclopedia, article “The Church”).