ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΠαράρτημα | www.revelationofjesus.net ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 1 - ΤΟ ΧΙΑΣΤΟ ΡΗΤΟΡΙΚΟ ΣΧΗΜΑΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 2 - ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ 4: ΚΡΙΣΗ Ή ΑΡΧΙΕΡΕΣΙΑ;ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 3 - ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 4 - Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΡΠΑΓΗΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 5 - ΤΑ 2300 ΗΜΕΡΟΝΥΚΤΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ 8ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 6 - Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΘΕΣΠΙΣΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 7 - ΤΑ 7 ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΟΥ ΘΗΡΙΟΥ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ 17ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 8 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΜΑΧΗ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΙΩΒΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 9 - Η ΑΙΩΝΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 10 - ΤΟ ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΗΣ ΚΑΙ ΔΑΝΙΗΛ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 11 - ΤΟ ΘΗΡΙΟ ΑΠΟ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΤΑ ΘΗΡΙΑ ΤΟΥ ΔΑΝΙΗΛ 7

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 3 - ΟΙ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΤΟΥ ΒΟΡΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ

Στην περικοπή Δανιήλ 11:40-45 περιγράφεται ένας πόλεμος “στον έσχατο καιρό”. Πρόκειται για την τελευταία μάχη ενός πολέμου μεταξύ του βασιλιά του Βορρά και του βασιλιά του Νότου που διεξάγεται επί 2300 χρόνια. Στοιχεία που παρουσιάζονται στην ενότητα 9: Ο Στρατός των Ακριδών , υποδεικνύουν ότι αυτή η τελευταία μάχη ταυτίζεται με τον πόλεμο που περιγράφεται στις πληγές των σαλπίγγων στην Αποκάλυψη κεφάλαια 8-11. Μια μελέτη αυτού του πολέμου ανά τους αιώνες μας βοηθά να προσδιορίσουμε την ταυτότητα των αντιμαχόμενων πλευρών.

Με μια πρώτη ματιά, το ενδέκατο κεφάλαιο του Δανιήλ φαίνεται αρκετά πολύπλοκο καθώς αναφέρεται συχνά σε κάποιον, χωρίς να διευκρινίζεται αν αναφέρεται στον βασιλιά του Βορρά, του Νότου ή σε κάποιον άλλον. Το όραμα επίσης δίνει πολύ λεπτομερείς περιγραφές συγκεκριμένων ηγετών, αλλά και παραλείπει μεγάλα διαστήματα ιστορίας χωρίς καμιά αναφορά στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο μεσοδιάστημα. Τρεις αρχές βοηθούν να διασαφηνιστεί αυτό το πολύπλοκο κεφάλαιο.

Πρώτον και πιο σημαντικό, το κεφάλαιο 11 αντιπαραβάλλεται με τα οράματα των κεφαλαίων 2, 7 και 8 (του βιβλίου του Δανιήλ).[1] Το μεταλλικό άγαλμα του δεύτερου κεφαλαίου δίνει τη βασική σκιαγράφηση της διαδοχής των αυτοκρατοριών που έχουν καταδυναστεύσει το λαό του Θεού (Βαβυλώνα, Περσία, Ελλάδα, Ειδωλολατρική Ρώμη, Παπική Ρώμη). Τα κεφάλαια 7 και 8 προσφέρουν πρόσθετες λεπτομέρειες φανερώνοντας ότι το επίκεντρο των οραμάτων βρίσκεται στην παπική περίοδο με τους διωγμούς των αγίων, την προσπάθεια αλλαγής του νόμου του Θεού και της επίθεσης εναντίον της “παντοτινής θυσίας”. Θα αναμέναμε το ενδέκατο κεφάλαιο του Δανιήλ να εξιστορεί τις ίδιες αυτοκρατορίες και να επικεντρώνει στους ίδιους διωγμούς και επιθέσεις. Αν τα γεγονότα αυτά μπορούν να τοποθετηθούν στο όραμα, τότε θα δημιουργούνταν ένας γενικός σκελετός και το χρονολογικό πλαίσιο του οράματος.

Δεύτερον, καθώς το όραμα προχωράει από τη μία αυτοκρατορία στην άλλη, φαίνεται να υπάρχει μια λεπτομερής περιγραφή των πρώτων βασιλιάδων κάθε αυτοκρατορίας, κάτι που βοηθάει να επιβεβαιωθεί η μετάβαση της περιγραφής. Έπειτα όμως το όραμα προσπερνάει την εξιστόρηση της κυριαρχίας τους και επικεντρώνεται μόνο στα πιο σημαντικά γεγονότα στο τέλος κάθε μίας.

Τέλος, υπάρχουν “ορόσημα” στο όραμα, με το πιο σημαντικό να είναι “ο Κύρος, ο βασιλιάς της Περσίας” (Δανιήλ 10:1) στην αρχή του οράματος, “καιρός θλίψης, που ποτέ δεν έχει γίνει” (Δανιήλ 12:1) στο τέλος του οράματος και “ο άρχοντας της διαθήκης” (ο Ιησούς Χριστός) στο εδάφιο 11:22. Αυτά τα ορόσημα δείχνουν ότι το όραμα ξεκινά στην εποχή της Περσικής Αυτοκρατορίας υπό την εξουσία του Κύρου, συνεχίζει στους ελληνιστικούς χρόνους και στο εδάφιο 22 φτάνει στην παγανιστική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το όραμα συνεχίζει από την ειδωλολατρική Ρώμη, στην Παπική και καταλήγει στους έσχατους καιρούς. Ένα άλλο σημαντικό ορόσημο βρίσκεται στον Δανιήλ 11:4 (“η βασιλεία του θα συντριφτεί, και θα διαιρεθεί στους τέσσερις ανέμους του ουρανού”). Μια σύγκριση με τον Δανιήλ 8:8 δείχνει ξεκάθαρα ότι εδώ απεικονίζεται η διαίρεση της αυτοκρατορίας του Μεγάλου Αλεξάνδρου μετά το θάνατό του. Επιπλέον, το εδάφιο στο Δανιήλ 11:31 (“Θα αφαιρέσουν την παντοτινή θυσία”) όταν συγκριθεί με το Δανιήλ 8:11, βλέπουμε ότι η περικοπή αναφέρεται στην εποχή της παπικής κυριαρχίας στον Μεσαίωνα.

Από αυτές τις παρατηρήσεις είναι σαφές ότι οι ταυτότητες των βασιλιάδων του Βορρά και του Νότου δεν είναι σταθερές, αλλά αλλάζουν και εξελίσσονται στο πέρασμα της ιστορίας.

Το όραμα δόθηκε στον Δανιήλ μετά την πτώση της Βαβυλώνας “κατά τον τρίτο χρόνο του Κύρου, του βασιλιά της Περσίας”, που συνέπεσε με “τον πρώτο χρόνο του Δαρείου του Μήδου” (Δανιήλ 11:1). Ο Δαρείος ήταν ο κυβερνήτης της Περσικής επαρχίας της Βαβυλώνας, στη διάρκεια της κυριαρχίας του Κύρου (που κατέκτησε τη Βαβυλώνα το 539 π.Χ.). Ο άγγελος είπε στον Δανιήλ: “Να, ακόμα τρεις βασιλιάδες θα σηκωθούν στην Περσία· και ο τέταρτος θα είναι πολύ πλουσιότερος απ’ όλους… θα διεγείρει το παν ενάντια στο βασίλειο της Ελλάδας. Θα σηκωθεί ένας δυνατός βασιλιάς, και θα εξουσιάζει με μεγάλη δύναμη, και θα κάνει σύμφωνα με τη θέλησή του” (Δανιήλ 11:2-4).

Τα εδάφια αυτά αποτελούν υπόδειγμα για ολόκληρο το όραμα. Υπάρχουν αρκετές φάσεις στο όραμα, όπως και σε προηγούμενα οράματα του Δανιήλ: Περσία, Ελλάδα, Παγανιστική Ρώμη, και Παπική Ρώμη. Σε κάθε φάση υπάρχουν αξιοθαύμαστα ακριβείς λεπτομέρειες των πρώτων ετών, στη συνέχεια όμως το όραμα μεταβαίνει γρήγορα στην επόμενη φάση. Οι “τρεις βασιλιάδες” που “θα σηκωθούν στην Περσία” μετά τον Κύρο, ήταν ο Καμβύσης, ο ψευδο-Σμέρδης και ο Δαρείος A΄. Ο τέταρτος, που θα “διεγείρει το παν ενάντια στο βασίλειο της Ελλάδας” ήταν ο απίστευτα πλούσιος Ξέρξης (ο Ασσουήρης, ο άνδρας της Εσθήρ στην Παλαιά Διαθήκη), ο οποίος εξαπέλυσε επιθέσεις κατά της Ελλάδας, γνωρίζοντας καταστροφικές ήττες στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές το 480 και 479 π.Χ.

Έπειτα η αφήγηση μεταβαίνει στους υπόλοιπους οκτώ βασιλιάδες της Περσίας μέχρι την εποχή του Δαρείου Γ΄, που νικήθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο (τον “δυνατό βασιλιά” στο εδάφιο 3) το 331 π.Χ., όταν ιδρύθηκε η Ελληνική αυτοκρατορία. Στη συνέχεια βλέπουμε μια εικόνα παρόμοια με εκείνη του Δανιήλ 8, όπου ο Αλέξανδρος συμβολιζόταν με έναν τράγο με ένα μεγάλο κέρας, το οποίο συντρίφτηκε και τέσσερα κέρατα ανέβηκαν στη θέση του. Με παρόμοιο τρόπο στην περικοπή μας “η βασιλεία του (Μέγα Αλέξανδρου) θα συντριφτεί, και θα διαιρεθεί στους τέσσερις ανέμους του ουρανού· όμως, όχι στους απογόνους του... η βασιλεία του θα ξεριζωθεί και θα διαμοιραστεί σε άλλους, εκτός απ’ αυτούς” (Δανιήλ 11:4). Ο Αλέξανδρος πέθανε σε ηλικία 32 ετών από πυρετό στη Βαβυλώνα και η Ελληνική αυτοκρατορία αντί να κληροδοτηθεί στους απογόνους του, διαιρέθηκε στα τέσσερα Ελληνιστικά βασίλεια, τα οποία περιλάμβαναν το βασίλειο των Σελευκιδών (“βασιλιάς του Βορρά”) στη Συρία και το Βασίλειο των Πτολεμαίων (“βασιλιάς του Νότου”) στην Αίγυπτο.

Ο Δανιήλ, στα εδάφια 5-15, σκιαγραφεί με αξιοθαύμαστη ακρίβεια την ιστορία των πρώτων βασιλιάδων του βορρά και του νότου στην Ελληνιστική περίοδο. Η περιγραφή είναι τόσο ακριβής που αρκετοί μελετητές υποστηρίζουν ότι τα εδάφια αυτά πρέπει να έχουν γραφτεί μετά τα γεγονότα.[2] Βλ. π.χ. Maxwell, C. Mervyn God Cares vol. 1” Pacific Press, για μια συνοπτική επισκόπηση των ιστορικών γεγονότων των Σελευκιδών και Πτολεμαίων βασιλιάδων και τον συσχετισμό τους με την προφητεία του Δανιήλ 11.

Το εδάφιο 16 σηματοδοτεί μια σημαντική μετάβαση. Ο βασιλιάς του Βορρά και ο βασιλιάς του Νότου μάχονται μέχρι το εδάφιο 15, τώρα όμως εμφανίζεται μια νέα δύναμη: “Κι εκείνος (η νέα δύναμη) που έρχεται εναντίον του (βασιλιά του Βορρά), θα κάνει σύμφωνα με τη θέλησή του, και δεν θα υπάρχει κάποιος που να του αντιστέκεται· και θα σταθεί στη γη της δόξας, που θα αναλωθεί (Εβρ. καυβά , καταστραφεί) από τα χέρια του” (Δανιήλ 11:16). Η πιο καταστρεπτική δύναμη στο όραμα του εβδόμου κεφαλαίου στον Δανιήλ ήταν το τέταρτο θηρίο, η Ρώμη. Παρόμοια, στο όγδοο κεφάλαιο το “μικρό κέρατο, που μεγαλύνθηκε υπερβολικά... προς τη γη της δόξας... και έριξε στη γη ένα μέρος της στρατιάς και... τα καταπάτησε” (Δανιήλ 8:9) είναι επίσης η Ρώμη. Από την ιστορία γνωρίζουμε ότι η δύναμη που κατέλαβε το Βασίλειο των Σελευκιδών (ο βασιλιάς του Βορρά) και “στάθηκε στη γη της δόξας” (Παλαιστίνη) ήταν η Ρώμη. Ο Πομπήιος ήταν ο Ρωμαίος στρατηγός που κατέλαβε την Παλαιστίνη το 66 π.Χ. . Ο Πομπήιος για ένα σύντομο διάστημα βρέθηκε στη διοίκηση της Ρώμης αλλά τελικά νικήθηκε από τον Ιούλιο Καίσαρα. Ο Ιούλιος Καίσαρας αύξησε υπερβολικά τη δύναμη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας[3] και αποτέλεσε το νέο βασιλιά του Βορρά.

“Και αντ’ αυτού θα σηκωθεί ένας τύραννος, που θα κάνει να παρέλθει η δόξα του βασιλείου (Εβρ. θα στείλει έναν φοροεισπράκτορα, Δανιήλ 11:20). Αυτό αναφέρεται στον Καίσαρα Αύγουστο που πήρε την εξουσία μετά τη δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα και ίδρυσε την ηγεμονία των Καισάρων. Ο φοροεισπράκτορας αναφέρεται και στο Λουκάν 2:1, την εποχή που γεννήθηκε ο Χριστός: “Και κατά τις ημέρες εκείνες βγήκε ένα διάταγμα από τον Καίσαρα Αύγουστο να απογραφεί ολόκληρη η οικουμένη”.

“Κι αντ’ αυτού θα σηκωθεί κάποιος εξουθενημένος (Εβρ. αχρείος )” (Δανιήλ 11:21). Τον Αύγουστο διαδέχτηκε ο Τιβέριος, και έπειτα αρκετοί Καίσαρες συμπεριλαμβανομένου του Νέρωνα, του Αδριανού, του Δέκιου, του Διοκλητιανού και άλλων, που υπήρξαν άσπλαχνοι τύραννοι και προκάλεσαν μεγάλη θλίψη στο λαό του Θεού. Στη διάρκεια της ηγεμονίας των Καισάρων “ο άρχοντας της διαθήκης συντρίφτηκε” (ο Ιησούς Χριστός θυσιάστηκε το 31 μ.Χ.) Και “οι βραχίονες εκείνου που κατακλύζει θα κατακλυστούν μπροστά του και θα συντριφτούν” (Δανιήλ 11:22), η Ιερουσαλήμ και ο ναός καταστράφηκαν από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ.

“Και μετά τη συμμαχία (Εβρ. τζαμπάρ , ένωση, συνένωση) που θα κάνει μαζί του, θα φέρεται δόλια· επειδή, θα ανέβει, και θα υπερισχύσει με λίγο λαό” (Δανιήλ 11:23). Στην ηγεμονία του Μέγα Κωνσταντίνου (312-337 μ.Χ.) δημιουργήθηκε η ένωση Εκκλησίας - Κράτους (η συμμαχία), που άνοιξε το δρόμο στον παπισμό του Μεσαίωνα.[4] Αυτό συμβολίζεται από το μίγμα σιδήρου και πυλού στη μεταλλική εικόνα (άγαλμα) του Δανιήλ 2, δυο υλικών που κανονικά δεν αναμειγνύονται. Στο όραμα των θηρίων του Δανιήλ 7 η “συμμαχία” συμβολίζεται με τα “κέρατα” (Ευρωπαϊκές χώρες) του τέταρτου θηρίου (Ρώμη) που εξουσιάζονται από το “μικρό κέρας (τον παπισμό)… που διαφέρει από τους πρώτους… του οποίου η όψη ήταν ρωμαλαιότερη από τους συντρόφους του” (Δανιήλ 7:8,24,20).

Όπως το μικρό κέρας του Δανιήλ 7 και 8 ξεκίνησε μικρό και εξελίχθηκε σε μια μεγάλη δύναμη, η οποία εναντιώθηκε στο λαό του Θεού, έτσι και ο νέος βασιλιάς του Βορρά, ο παπισμός, ξεκινά “με λίγο λαό” και “θα ανέβει και θα υπερισχύσει” (Δανιήλ 11:23). “Θα έρθει, μάλιστα, ειρηνικά προς τους παχύτερους τόπους της επαρχίας” (Δανιήλ 11:24). Οι πάπες έγιναν ουσιαστικά οι ηγέτες της Ρώμης (στους “παχύτερους τόπους”) και τελικά, ολόκληρης της δυτικής Ευρώπης, συγκεντρώνοντας εξουσία “ειρηνικά” - δεν ενεπλάκησαν σε πολέμους, αλλά έθεσαν τα κράτη υπό την εξουσία τους, ώστε να πολεμήσουν γι’ αυτούς (βλ. ενότητα 2: Θυάτειρα ).

Στο τμήμα του οράματος που απεικονίζει την ηγεμονία των Καισάρων (27 π.Χ. – 476 μ.Χ.) και τους πρώιμους χρόνους του παπισμού (Δανιήλ 11:16-24) δεν αναφέρεται ο βασιλιάς του Νότου. Αυτό συνάδει με την ιστορία: η Ρώμη κατέλαβε το βασίλειο των Πτολεμαίων, την Αίγυπτο, με τη ναυμαχία στο Άκτιο το 31 π.Χ. όταν και έγινε επαρχία της Ρώμης. Ωστόσο, από το 632 μ.Χ. μια νέα δύναμη υψώθηκε στο νότο: το Ισλάμ, το οποίο απεικονίζεται στο εδάφια 25 από έναν νέο βασιλιά του Νότου. “Και θα διεγείρει τη δύναμή του (ο βασιλιάς του Βορρά, ο παπισμός του Μεσαίωνα) ενάντια στον βασιλιά του νότου με μεγάλη δύναμη· και ο βασιλιάς του νότου θα σηκωθεί σε πόλεμο μαζί με μεγάλη δύναμη και υπερβολικά ισχυρή· όμως, δεν θα μπορέσει να σταθεί” (Δανιήλ 11:25). Το Ισλάμ ήταν η δύναμη από το νότο που κατέλαβε τη Μέση Ανατολή και μέρος της Ισπανίας, ενώ συγχρόνως αποτελούσε απειλή για τη Βυζαντινή αυτοκρατορία (που είχε αποξενωθεί από τη Ρωμαιοκαθολική Δυτική Ευρώπη). Το Ισλάμ ξεπέρασε τα όρια όταν οι Σελτζούκοι Τούρκοι άρχισαν να εμποδίζουν τους προσκυνητές να ταξιδέψουν προς την Ιερουσαλήμ. Ο Πάπας Ουρβανός Γ΄ παρότρυνε τους ηγέτες της Ευρώπης να διεξάγουν την πρώτη Σταυροφορία (1096-1099). Οι Τούρκοι εναντιώθηκαν “με μεγάλη δύναμη και υπερβολικά ισχυρή”, τελικά όμως ηττήθηκαν και η Ιερουσαλήμ καταλήφθηκε (“δεν θα μπορέσει να σταθεί”).

Οι Μουσουλμάνοι σταδιακά ανέκτησαν τον έλεγχο των Αγίων Τόπων τα επόμενα 200 χρόνια παρά τις δυο σταυροφορίες που ακολούθησαν. Το 1201 μ.Χ. “ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄ έπεισε τους ευπατρίδες της Γαλλίας να συμμετάσχουν στην τέταρτη σταυροφορία. Οι σταυροφόροι διαπραγματεύθηκαν με τους Ενετούς να τους μεταφέρουν με πλοία στην ανατολική Μεσόγειο. Όταν όμως έφτασαν στη Βενετία δεν είχαν αρκετά χρήματα για να πληρώσουν. Οι Ενετοί προθυμοποιήθηκαν να μεταφέρουν τους Σταυροφόρους, αν πρώτα τους βοηθούσαν να επιτεθούν εναντίον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας... Ο στρατός τους τελικά κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη μετά από άγρια μάχη... Οι Ενετοί και οι Σταυροφόροι μοιράστηκαν το Βυζαντινό έδαφος και τα λάφυρα... Ήταν μια αποστολή με οικονομικά και πολιτικά οφέλη. Οι πραγματικοί νικητές ήταν οι Ενετοί… Οι Σταυροφόροι δεν έφτασαν στους Άγιους Τόπους, οι οποίοι παρέμειναν στα χέρια των Μουσουλμάνων.”[5]

Αυτή η Σταυροφορία αναφέρεται στα εδάφια Δανιήλ 11:29-31. “Στον ορισμένο καιρό θα επιστρέψει, και θα έρθει προς τον νότο· όμως, η τελευταία φορά δεν θα είναι όπως η πρώτη· επειδή, τα πλοία των Κητιαίων (Ενετών)[6] θα έρθουν εναντίον του·[7] και θα ταπεινωθεί, και θα επιστρέψει, και θα θυμώσει ενάντια στην άγια διαθήκη και θα ενεργήσει (Εβρ. καταστρέφουν)·... και θα αφαιρέσουν την παντοτινή θυσία, και θα στήσουν το βδέλυγμα της ερήμωσης”. Οι Σταυροφόροι πράγματι “επέστρεψαν και θύμωσαν και ενέργησαν” - η λεηλασία της Κωνσταντινούπολης όχι μόνο συνετέλεσε στην μετέπειτα πτώση του Βυζαντίου από τους Μουσουλμάνους, αλλά άφησε μια πληγή και ένα σχίσμα μεταξύ των Ορθοδόξων και των Καθολικών που συνεχίζεται έως τις μέρες μας. Ακολούθησαν όμως χειρότερα - μετά το φιάσκο της τέταρτης Σταυροφορίας ο παπισμός έστρεψε την προσοχή του στους “αιρετικούς”, που βρίσκονταν κάτω από την επικράτειά του, ιδρύοντας την πιο βδελυρή οργάνωση που έχει ποτέ υπάρξει, την Ιερά Εξέταση (“το βδέλυγμα της ερήμωσης”).

Ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ΄, που διέταξε την τέταρτη Σταυροφορία, κυβέρνησε στο απόγειο της εξουσίας του παπισμού. Οι δογματικές που επισκίαζαν το σχέδιο της σωτηρίας αναπτύσσονταν εδώ και αιώνες (“θα αφαιρέσουν την παντοτινή θυσία”, βλ, κεφάλαιο 14: Η Παντοτινή Θυσία ), ενώ το διάταγμα θανάτου εναντίον εκείνων που δεν δέχονταν το Καθολικό σύστημα λατρείας κωδικοποιήθηκε από την Ιερά Εξέταση που ιδρύθηκε το 1229, το βδέλυγμα της ερήμωσης (βλ. 2: Θυάτειρα και 10: Το βδέλυγμα της Ερήμωσης και παράρτημα 10).

Το γεγονός ότι το ενδέκατο κεφάλαιο του Δανιήλ επικεντρώνεται στον βασιλιά του Βορρά ως τον Παπισμό του Μεσαίωνα (εδ. 23-39) συνάδει με τα οράματα του Δανιήλ 7 (τα τέσσερα θηρία και το “μικρό” κέρας, το οποίο “θα μιλήσει λόγια ενάντια στον Ύψιστο και θα κατατρέχει τους αγίους”[8]), του Δανιήλ 8 (το κριάρι, ο τράγος και το “μικρό” κέρας, το οποίο “έριξε στη γη ένα μέρος της στρατιάς”, “αφαίρεσε την παντοτινή θυσία” και έκανε “την παράβαση που φέρνει την ερήμωση”[9]) και της Αποκάλυψης 13 (το θηρίο από τη θάλασσα, το οποίο “άνοιξε το στόμα του σε βλασφημία ενάντια στον Θεό” και “έκανε πόλεμο με τους αγίους”[10]). Όλα αυτά τα οράματα προσδιορίζουν και επικεντρώνονται στην καταδυναστευτική παπική δύναμη του Μεσαίωνα. Μια σύγκριση των τεσσάρων οραμάτων δείχνει ότι έχουν αρκετά κοινά στοιχεία και συμπληρώνουν λεπτομέρειες που δεν υπάρχουν μεμονωμένα σε κάθε ένα από αυτά.

Δανιήλ 7
Το Μικρό Κέρας
Δανιήλ 8
Το Μικρό Κέρας
Δανιήλ 11
Ο Βασιλιάς του Βορρά
Αποκάλυψη 13
Το Πρώτο Θηρίο
“Είχε δέκα κέρατα, και, ένα άλλο μικρό κέρας... η όψη ήταν ρωμαλαιότερη από τους συντρόφους του” εδ. 8,20 “ένα μικρό κέρατο, που μεγαλύνθηκε υπερβολικά” εδ. 9 “Θα ανέβει, και θα υπερισχύσει με λίγο λαό” Δανιήλ 11:23 “Είδα ένα θηρίο να ανεβαίνει... είχε δέκα κέρατα” Αποκάλυψη 13:1
“Θα μιλήσει λόγια ενάντια στον Ύψιστο” εδ. 25 “Μάλιστα, μεγαλύνθηκε μέχρι ενάντια στον άρχοντα του στρατεύματος” εδ. 11 “Θα μιλήσει αλαζονικά ενάντια στον Θεό των θεών” εδ. 36 “Άνοιξε το στόμα του σε βλασφημία” εδ. 6

“Θα κατατρέχει τους αγίους” εδ. 25. “Έριξε στη γη ένα μέρος της στρατιάς και από τα αστέρια, και τα καταπάτησε” εδ. 10 “Οι συνετοί του λαού... θα πέσουν με ρομφαία, και με φλόγα, με αιχμαλωσία” εδ. 33 “Του δόθηκε να κάνει πόλεμο με τους αγίους, και να τους νικήσει” εδ. 7.
“Θα κατατρέχει... μέχρι καιρόν και καιρούς και μισόν καιρό” εδ. 25 “θα πέσουν... πολλών ημερών” εδ. 33 “Του δόθηκε εξουσία να κάνει πόλεμο για 42 μήνες” εδ. 5
“Θα διανοηθεί να μεταβάλλει καιρούς και νόμους” εδ. 25 “Αφαίρεσε από αυτόν την παντοτινή θυσία, και το άγιο κατοικητήριό του καταβλήθηκε” εδ.11 “θα βεβηλώσουν το αγιαστήριο της δύναμης, και θα αφαιρέσουν την παντοτινή θυσία” εδ. 31
“Το κέρας εκείνο έκανε πόλεμο με τους αγίους, και υπερίσχυε” εδ. 21 “Το στράτευμα παραδόθηκε σ’ αυτόν... και έπραξε και ευοδώθηκε” εδ. 12 “Ο βασιλιάς θα κάνει σύμφωνα με τη θέλησή του, και θα υψωθεί” εδ. 36 “Και θαύμασε ολόκληρη η γη... λέγοντας: Ποιος μπορεί να πολεμήσει μαζί του;” εδ. 3,4

Η σημασία αυτής της σύγκρισης είναι ότι αφού αυτές οι τέσσερις δυνάμεις προφανώς αποτελούν την ίδια δύναμη, μπορούμε να μάθουμε λεπτομέρειες της μιας, από τις περιγραφές των άλλων. Ιδιαίτερα σημαντικό, επειδή στην Αποκάλυψη 13 προσδιορίζονται οι δυνάμεις των έσχατων καιρών - “το θηρίο που ανεβαίνει από τη θάλασσα”, υποστηριζόμενο από “το θηρίο που ανεβαίνει από τη γη” - τα οποία θεσμοθετούν την εικόνα, το χάραγμα και τον αριθμό του θηρίου. Το θηρίο από τη θάλασσα σαφώς ταυτίζεται με τον παπισμό και το θηρίο από τη γη ταυτίζεται με τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.[11] Αυτή η συμμαχία είναι η τελευταία εκδήλωση του βασιλιά του Βορρά.

Στον Δανιήλ 11:29-39 η προσοχή εστιάζεται στον βασιλιά του Βορρά, τον παπισμό, ο οποίος “θα υψωθεί, και θα μεγαλυνθεί πιο πάνω από κάθε θεό, και θα μιλήσει αλαζονικά ενάντια στον Θεό των θεών, και θα ευημερεί” εδάφιο 36.[12] Επίσης προλέγονται οι διωγμοί εναντίον του λαού του Θεού και ιδιαίτερα εναντίον των Μεταρρυθμιστών: “Ο λαός που γνωρίζει τον Θεό του, θα ισχύσει και θα κατορθώσει. Και οι συνετοί του λαού θα διδάξουν πολλούς· όμως, θα πέσουν με ρομφαία, και με φλόγα, με αιχμαλωσία, και με λαφυραγώγηση, πολλών ημερών”[13] (εδ. 32,33).

Στο μεταξύ, ο βασιλιάς του Νότου έχει εξαφανιστεί και πάλι· δεν αναφέρεται καθόλου στα εδάφια 31-39. Αυτό συνάδει με την πολυετή παρακμή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας μετά τις σταυροφορίες. Μέχρι το τέλος του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, η Οθωμανική Αυτοκρατορία είχε χάσει την πολιτική και στρατιωτική της δύναμη.

Ωστόσο, στον “έσχατο καιρό” ο βασιλιάς του Νότου εμφανίζεται και πάλι (“Στον έσχατο καιρό ο βασιλιάς του νότου θα συγκρουστεί μαζί του”) και αυτή η επίθεση θα προκαλέσει την έντονη αντίδραση του βασιλιά του Βορρά, ο οποίος “θα έρθει εναντίον του σαν ανεμοστρόβιλος” (εδ. 40). Εδώ προλέγεται η αναβίωση του φανατικού Ισλάμ (του βασιλιά του Νότου) που προφανώς θα εξαπολύσει μια ισχυρή, συντονισμένη επίθεση κατά του βασιλιά του Βορρά που μας οδηγεί στη Μεγάλη Θλίψη.[14]

Μέχρι τότε ο βασιλιάς του Βορρά έχει εξελιχθεί και πάλι. Η Αποκάλυψη 13 αποκαλύπτει ότι ο παπισμός θα υποφέρει μια “θανατηφόρα πληγή”. Αυτή εκπληρώθηκε με τη σύλληψη του Πάπα το 1798 και την απώλεια των Παπικών Κτήσεων μαζί με την ικανότητα του παπισμού να κατευθύνει τις κυβερνήσεις κρατών (βλ. 13:3 Η θανατηφόρα Πληγή ).[15] Όμως “η θανατηφόρα πληγή του θεραπεύτηκε” και ο παπισμός επανέκτησε το κύρος και την επιρροή του (βλ. 13: Η Πληγή Θεραπεύτηκε ). Επιπλέον, η Αποκάλυψη 13 αποκαλύπτει ότι ο παπισμός θα αποκτήσει ένα καινούργιο σύμμαχο στο τέλος του κόσμου, το “θηρίο που θα ανεβαίνει από τη γη”, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής (βλ. ενότητα 13:11,12 Το Θηρίο από τη Γη ), το οποίο “ενεργούσε ολόκληρη την εξουσία του πρώτου θηρίου (του παπισμού) μπροστά του, και έκανε τη γη κι εκείνους που κατοικούν σ’ αυτή να προσκυνήσουν το πρώτο θηρίο” (Αποκάλυψη 13:11,12). Οι Η.Π.Α. θα αποτελούν το θρησκευτικό και στρατιωτικό όργανο του παπισμού που θα φέρνει “φωτιά από τον ουρανό στη γη” (ψευδή θαύματα), και θα “κάνει, όσοι δεν προσκυνήσουν την εικόνα του θηρίου, να θανατωθούν” - διωγμό - (Αποκάλυψη 13:13-15).

Από αυτές τις συγκρίσεις φαίνεται ότι στον έσχατο καιρό θα γίνει μια επίθεση από το φανατικό Ισλάμ κατά της Ευρώπης και των Η.Π.Α. (“ο βασιλιάς του νότου θα συγκρουστεί μαζί του” Δανιήλ 11:40). Οι βόρειες δυνάμεις θα αντεπιτεθούν: οι στρατοί τους “με άμαξες, και με καβαλάρηδες, και με πολλά πλοία θα έρθουν στους τόπους, και θα πλημμυρίσουν, και θα διαβούν” (Δανιήλ 11:40).

Το ενδέκατο κεφάλαιο του Δανιήλ ουσιαστικά είναι κυριολεκτικό, πολύ περισσότερο από άλλες προφητείες του Δανιήλ, συνεπώς δεν υπάρχει λόγος να θεωρηθεί συμβολική η τελευταία φάση του πολέμου. Όταν ο Δανιήλ γράφει ότι “(Ο βασιλιάς του βορρά) θα μπει ακόμα μέσα στη γη της δόξας”, δείχνει ότι ο τελευταίος πόλεμος θα γίνει στη Μέση Ανατολή. Μάλιστα αναφέρονται συγκεκριμένες χώρες, οι οποίες έχουν σύγχρονους ομολόγους, “Ο Εδώμ, και ο Μωάβ, και οι πρώτοι των γιων του Αμμών... η γη της Αιγύπτου δεν θα ξεφύγει... και οι Λίβυοι και οι Αιθίοπες θα είναι πίσω από τα βήματά του” (εδ. 41-43). Προφανώς το αρχηγείο του στρατού του βασιλιά του Βορρά θα εγκατασταθεί στην Παλαιστίνη, ίσως στην Ιερουσαλήμ, “Και θα στήσει τις σκηνές της βασιλικής του κατοίκησης ανάμεσα στις θάλασσες (τη Νεκρή και τη Μεσόγειο θάλασσα), επάνω στο ένδοξο βουνό της αγιότητας” (εδ. 45). Κάποιο γεγονός όμως θα εξοργίσει τις βόρειες δυνάμεις και θα επιδοθούν σε έναν παροξυσμό αιματηρής καταστροφής, “Όμως, αγγελίες από την ανατολή και από τον βορρά θα τον ταράξουν· γι’ αυτό θα βγει έξω με μεγάλο θυμό, για να αφανίσει, και να εξολοθρεύσει πολλούς” (εδ. 44).[16] Ωστόσο, παρά την τεράστια στρατιωτική δύναμη των βόρειων χώρων, στο τέλος θα αποτύχουν, “όμως, θα έρθει στο τέλος του, και δεν θα υπάρχει εκείνος που να τον βοηθάει” (εδ. 45).

Όπως παρατηρήθηκε στο ένατο κεφάλαιο του βιβλίου, υπάρχουν ξεκάθαροι σύνδεσμοι μεταξύ του τελευταίου βασιλιά του Βορρά, του στρατού των ακριδών του Ιωήλ και του ένατου κεφαλαίου στην Αποκάλυψη. Μία πιθανή εκδοχή είναι ότι η αρχική επίθεση (“και στον έσχατο καιρό, ο βασιλιάς του νότου θα συγκρουστεί μαζί του” Δανιήλ 11:40) θα είναι ένα πλήγμα από το φανατικό Ισλάμ και θα σχετίζεται με τις πρώτες τέσσερις σάλπιγγες. Η αντεπίθεση (“Και ο βασιλιάς του Βορρά θα έρθει εναντίον του σαν ανεμοστρόβιλος, με άμαξες και με καβαλάρηδες, και με πολλά πλοία· και θα έρθουν στους τόπους, και θα πλημμυρίσουν, και θα διαβούν” εδάφιο 40) θα είναι τα στρατιωτικά αντίποινα από τις Ευρωπαϊκές και Αμερικανικές δυνάμεις και σχετίζονται με την πέμπτη και έκτη σάλπιγγα.

Ο πόλεμος ακολουθείται από “καιρό θλίψης, που ποτέ δεν έχει γίνει, αφότου υπήρξε έθνος, μέχρις εκείνον τον καιρό” (Δανιήλ 12:1), που σχετίζεται με τις επτά τελευταίες πληγές. Στο τέλος ο Χριστός θα επιστρέψει (Δευτέρα Παρουσία), να σώσει το λαό Του, “Και κατά τον καιρό εκείνο ο λαός σου θα διασωθεί, κάθε ένας που θα βρεθεί γραμμένος μέσα στο βιβλίο. Και πολλοί απ’ αυτούς που κοιμούνται μέσα στο χώμα της γης θα σηκωθούν, οι μεν σε αιώνια ζωή, οι δε σε ονειδισμό και αιώνια καταισχύνη. Και οι συνετοί θα λάμψουν όπως η λαμπρότητα του στερεώματος· κι αυτοί που επιστρέφουν πολλούς σε δικαιοσύνη, όπως τα αστέρια, στους αιώνες των αιώνων” (Δανιήλ 2:1-3).

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ 4 - Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΡΠΑΓΗ



[1] Βλ. κεφάλαιο 13: Το Θηρίο Από τη Θάλασσα , για την ερμηνεία των προφητειών του Δανιήλ 2 και 7 και ενότητα 14: Πότε στην Ιστορία; για την ερμηνεία του Δανιήλ 8.

[2] Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ως προς την ταυτότητα των βασιλιάδων του βορρά και του νότου στην Ελληνιστική περίοδο, η διαφωνία όμως αρχίζει στο εδάφιο 14. Εξαίρεση αποτελούν εκείνοι που θεωρούν ότι “το βδέλυγμα της ερήμωσης” (εδ. 31) ταυτίζεται με τη βασιλεία του Αντίοχου Επιφανούς (βασίλευσε το 175-164 π. Χ.). Η ερμηνεία αυτή αγνοεί το γεγονός ότι ο Ιησούς είπε ότι το βδέλυγμα της Ερήμωσης θα συνέβαινε στο μέλλον της εποχής Του (Ματθαίον 24:15). Βλ. υποσημείωση στο κεφάλαιο 3: Η Ημέρα της Εξιλέωσης, 2300 ημέρες , για περισσότερες λεπτομέρειες.

[3] Σύμφωνα με το υπόδειγμα του οράματος δίνονται λεπτομέρειες των πρώτων Ρωμαίων αυτοκρατόρων, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης του Ιούλιου Καίσαρα με την Κλεοπάτρα (“θα του δώσει θυγατέρα από γυναίκες” εδ. 17), των μεσογειακών εκστρατειών για να εδραιώσει την εξουσία του (“θα στρέψει το πρόσωπό του προς τα νησιά, και θα κυριεύσει πολλά” εδ. 18) και της δολοφονίας του από τον Βρούτο και τον Κάσσιο το 44 π.Χ. (“κάποιος ηγεμόνας θα σταματήσει απ’ αυτόν το όνειδος” εδ. 18).

[4] “Η συμμαχία” θα μπορούσε επίσης να αναφέρεται στη χαλαρή ένωση των φυλών που αποτέλεσαν την Άγια Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, που αντιπροσωπεύονται από τα δέκα δάχτυλα στο άγαλμα του Δανιήλ 2 και τα δέκα κέρατα του τέταρτου θηρίου του Δανιήλ 7. Η ένωση της εκκλησίας με το κράτος υπό τον Μέγα Κωνσταντίνο στην ανατολή και η δημιουργία της Άγιας Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στη δύση συνέβησαν την ίδια χρονική περίοδο (4ος – 6ος αιώνας) και είχαν τα ίδια αποτελέσματα – μια διεφθαρμένη εκκλησία της οποίας η δογματική εφαρμοζόταν από ένα καταπιεστικό πολιτικό καθεστώς.

[5] World Book Encyclopedia, άρθρο “Crusades” World Book Inc. 1986.

[6] Οι Κητιαίοι είναι ένας γενικός όρος για τους νησιώτες και τους παραθαλάσσιους λαούς της Μεσογείου και στη μετάφραση των Εβδομήκοντα αναφέρεται ο όρος “Ρωμαίοι”, που τότε αναφερόταν σε όλους τους Ιταλούς (συμπεριλαμβανομένων των Ενετών).

[7] Στη μετάφραση φαίνεται να γίνεται επίθεση από “τα πλοία των Κητιαίων” κατά του βασιλιά του Βορρά. Όμως το Εβραϊκό κείμενο δεν λέει “θα έρθουν εναντίον του”. Η λέξη μπόου σημαίνει έρχεται, εισέρχεται. Μια κυριολεκτική μετάφραση λέξη προς λέξη μπορεί να είναι: “έρχονται τα πλοία των Κητιαίων· απογοητευμένος επιστρέφει”.

[8] Δανιήλ 7:25

[9] Δανιήλ 8:9-14.

[10] Αποκάλυψη 13:6,7.

[12] Η αντίστοιχη περικοπή του οράματος του Δανιήλ 7 είναι το εδάφιο Αποκάλυψη 13:6 “και άνοιξε το στόμα του σε βλασφημία ενάντια στον Θεό” και στο όραμα του κεφαλαίου 8:10-12 “μάλιστα, μεγαλύνθηκε, μέχρι ενάντια στον άρχοντα του στρατεύματος, και αφαίρεσε απ’ αυτόν την παντοτινή θυσία… και έρριξε την αλήθεια καταγής και έπραξε και ευοδώθηκε”.

[13] Οι “πολλές ημέρες” είναι οι 1260 ημέρες του Δανιήλ 7 και της Αποκάλυψης 12. Βλ. κεφάλαιο 12: 1260 Ημέρες .

[14] Στο κεφάλαιο 8 είδαμε ότι η Μεγάλη Θλίψη έχει δυο μέρη - τις επτά σάλπιγγες (κεφάλαια 8-11), η προσπάθεια του Σατανά να νικήσει το λαό του Θεού, και τις επτά τελευταίες πληγές (κεφάλαια 15-19), η διάσωση του λαού Του από τους εχθρούς.

[15] Η θανατηφόρα πληγή αναφέρεται στον Δανιήλ 11:36: “Και ο βασιλιάς (του Βορρά) θα κάνει σύμφωνα με τη θέλησή του… και θα ευημερεί, μέχρις ότου συντελεστεί η οργή, επειδή, το ορισμένο θα γίνει”.

[16] Ίσως αυτό το εδάφιο αντιστοιχεί στην έκτη σάλπιγγα, στην οποία ένας στρατός με 200 εκατομμύρια στρατιώτες θα θανατώσει το ένα τρίτο της ανθρωπότητας (Αποκάλυψη 9:13-19).