6:12-17 ΠΕΤΡΕΣ: ΠΕΣΤΕ ΕΠΑΝΩ ΜΑΣ
“Και είδα, όταν άνοιξε την έκτη σφραγίδα· και να, έγινε ένας μεγάλος σεισμός, και ο ήλιος έγινε μαύρος σαν τρίχινος σάκος, και το φεγγάρι έγινε σαν αίμα· και τα αστέρια του ουρανού έπεσαν στη γη, όπως η συκιά ρίχνει τα ανώριμα σύκα της, όταν σείεται από δυνατό άνεμο. Και ο ουρανός αποχωρίστηκε σαν τυλιγμένο βιβλίο, και κάθε βουνό και νησί κινήθηκαν από τους τόπους τους· και οι βασιλιάδες της γης, και οι μεγιστάνες, και οι πλούσιοι, και οι χιλίαρχοι, και οι δυνατοί, και κάθε δούλος, και κάθε ελεύθερος, έκρυψαν τον εαυτό τους στα σπήλαια και στις πέτρες των βουνών, και λένε προς τα βουνά και προς τις πέτρες: Πέστε επάνω μας, και κρύψτε μας από το πρόσωπο εκείνου που κάθεται επάνω στον θρόνο, και από την οργή του Αρνίου· επειδή, ήρθε η μεγάλη ημέρα της οργής του· και ποιος μπορεί να σταθεί;” Αποκάλυψη 6:12-17.
Από τη στιγμή που οι προηγούμενες πέντε σφραγίδες αντιπροσωπεύουν κατηγορίες ανθρώπων που βρίσκονται γραμμένοι στο βιβλίο της Ζωής και θα κριθούν στη διερευνητική κρίση, έπεται ότι η έκτη σφραγίδα συμβολίζει επίσης μια κατηγορία ανθρώπων. Βλέπουμε να συμβαίνει ένας μεγάλος σεισμός, σημεία στον ήλιο και στο φεγγάρι, πτώση αστεριών στη γη, τα στοιχεία του ουρανού και της γης σείονται. Ίδια γεγονότα αναφέρονται στο Ματθαίον 24 και Λουκάν 21 ως τα σημεία που θα συμβούν ακριβώς πριν τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.[1] Εκτός από τα σημεία στον ουρανό ο Ματθαίος και ο Λουκάς αναφέρουν και τον φόβο και την αγωνία εκείνων που βλέπουν αυτά τα σημεία (“θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης”, “επάνω στη γη στενοχώρια των εθνών με απορία”, “οι άνθρωποι θα λιποψυχούν από τον φόβο”)[2], που είναι ένας άμεσος παραλληλισμός με την αγωνία των βασιλιάδων της γης και των μεγιστάνων που ζητάνε από “τις πέτρες: Πέστε επάνω μας και κρύψτε μας από το πρόσωπο εκείνου που κάθεται επάνω στον θρόνο, και από την οργή του Αρνίου”.
Το μόνο σημείο στην Αποκάλυψη 6 που δεν αναφέρεται στον Ματθαίον 24 είναι ο μεγάλος σεισμός.[3] Παρακάτω στο βιβλίο της Αποκάλυψης υπάρχει μια αναλυτικότερη περιγραφή του, είναι ο μεγάλος σεισμός της Αποκάλυψης 16:18 που κατεδαφίζει τη μεγάλη πόλη της Βαβυλώνας και όπως και ο σεισμός στο έκτο κεφάλαιο, καταστρέφει τα νησιά και τα βουνά (Αποκάλυψη 16:20). Αυτός ο σεισμός συμβαίνει στην έβδομη και τελευταία πληγή, μόλις πριν την έλευση του Χριστού. Το προφανές συμπέρασμα είναι ότι όλα αυτά, μαζί με τα αντίστοιχα σημεία στο Ματθαίον 24 και Λουκάν 21, λαμβάνουν χώρα αμέσως πριν τη Δευτέρα Παρουσία.[4] Αυτό συνεπάγεται ότι η έκτη σφραγίδα αποτελεί τη διερευνητική κρίση μιας από τις δυο τάξεις ανθρώπων που θα ζουν όταν επιστρέψει ο Χριστός (η άλλη τάξη παρουσιάζεται στο έβδομο κεφάλαιο).
Είναι σαφές ότι οι άνθρωποι που αναφέρονται στην Αποκάλυψη 6:15-17 δεν είναι ο πιστός λαός του Θεού που περιμένουν με μεγάλη ανυπομονησία τον Χριστό να έρθει και να τους λυτρώσει, αντιθέτως είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν ότι είναι οι εχθροί του Χριστού. Στην Αποκάλυψη 19:11-21 αυτή ακριβώς η ομάδα ανθρώπων (βλ. Αποκάλυψη 19:18) “φονεύθηκαν με τη ρομφαία του καθήμενου επάνω στο άλογο, η οποία έβγαινε από το στόμα του” (Αποκάλυψη 19:21). Μια συμβολική εικόνα του Ιησού στη Δευτέρα Παρουσία και όσοι θανατώνονται γίνονται τροφή για τα όρνεα που συγκεντρώνονται “στο δείπνο του μεγάλου Θεού” (Αποκάλυψη 19:17). Η μεγάλη πλάνη των έσχατων ημερών θα είναι τόσο δυσδιάκριτη ώστε πολλοί θα νομίζουν ότι πιστεύουν ότι αγαπούν και υπηρετούν τον Θεό, αλλά όπως θα δούμε στο κεφάλαιο 13, στην πραγματικότητα λατρεύουν “το θηρίο”. Στη διερευνητική κρίση τα ονόματά τους θα διαγραφούν από το βιβλίο της Ζωής.[5]
Στην περιγραφή της διερευνητικής κρίσης από τον Ιησού (ο διαχωρισμός των εριφίων από τα πρόβατα, Ματθαίον 25:31-46), είναι έκδηλο ότι πολλοί που θεωρούσαν ότι ανταποκρίνονταν στους όρους του Θεού, στην ουσία αρνιόντουσαν να Τον υπηρετήσουν στο πρόσωπο των άπορων παιδιών Του που “πείνασαν... δίψασαν... ήταν ξένοι... γυμνοί... ασθενείς... σε φυλακή” και γι’ αυτό χάνουν την αιώνια ζωή - “καθόσον δεν το κάνατε αυτό σε έναν από τούτους τους ελάχιστους, δεν το κάνατε ούτε σε μένα... πηγαίνετε από μένα, οι καταραμένοι” (Ματθαίον 25:45,41). Επιπλέον, ο Ιησούς ξεκαθαρίζει ότι πολλοί που φαίνεται ότι είναι πλήρεις Πνεύματος Αγίου και ευλογημένοι με πνευματικά χαρίσματα, στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουν τον Χριστό - “Πολλοί θα μου πουν κατά την ημέρα εκείνη: Κύριε, Κύριε, δεν προφητεύαμε στο όνομά σου, και στο όνομά σου εκβάλαμε δαιμόνια, και στο όνομά σου κάναμε πολλά θαύματα; Και, τότε, θα ομολογήσω σ’ αυτούς: Ότι ποτέ δεν σας γνώρισα· φεύγετε από μένα εσείς που εργάζεστε την ανομία” (Ματθαίον 7:21-23).
Ο Ιησούς προειδοποίησε ότι τον έσχατο καιρό “θα ‘ρθουν πολλοί στο όνομά μου λέγοντας: Εγώ είμαι ο Χριστός· και θα πλανήσουν πολλούς... και θα σηκωθούν πολλοί ψευδοπροφήτες και θα πλανήσουν πολλούς” (Ματθαίον 24:5,11). Η τελική πλάνη θα γίνει από “το θηρίο και τον ψευδοπροφήτη” που αναφέρονται στο κεφάλαιο 13 και στο κεφάλαιο 19, και κάνουν σημεία και θαύματα “με τα οποία πλάνησε αυτούς που πήραν το χάραγμα του Θηρίου” (Αποκάλυψη 19:20). Στην Αποκάλυψη 13:13-17 βλέπουμε ότι το πολιτικό-θρησκευτικό σύστημα του θηρίου υποκινεί τους πλανημένους να διώξουν, ακόμα και να δολοφονήσουν εκείνους που παραμένουν πιστοί στον Θεό, ακριβώς όπως προλέχθηκε από τον Χριστό: “Μάλιστα, έρχεται ώρα, κατά την οποία καθένας που θα σας θανατώσει θα νομίσει ότι προσφέρει λατρεία στον Θεό” (Ιωάννην 16:2).
Η διαφορά μεταξύ εκείνων που πλανήθηκαν και εκείνων που δεν πλανήθηκαν δεν έχει σχέση με την κατανόηση των προφητειών, αλλά με την προθυμία τους να αγαπούν και να υπακούουν τον Θεό και να Τον γνωρίζουν μέσω του Αγίου Πνεύματος. “Ο άνομος (ο αντίχριστος) θα ‘ρθει με ενέργεια του σατανά με κάθε δύναμη και σημεία και τέρατα ψεύδους και με κάθε απάτη της αδικίας, ανάμεσα σ’ αυτούς που χάνονται· επειδή, δεν δέχθηκαν την αγάπη της αλήθειας για να σωθούν· Και γι’ αυτό ο Θεός θα στείλει επάνω τους ενέργεια πλάνης, ώστε να πιστέψουν στο ψέμα· για να κατακριθούν όλοι αυτοί που δεν πίστεψαν στην αλήθεια, αλλ’ οι οποίοι βρήκαν ευχαρίστηση στην αδικία ” (Β΄ Θεσσαλονικείς 2:9-12).
Αυτή η περικοπή επισημαίνει ότι οι άνθρωποι εξαιτίας της αγάπης τους για την αμαρτία φτάνουν στο σημείο να διώκουν τα παιδιά του Θεού, όντας πεπεισμένοι ότι Τον υπηρετούν! Στη διάρκεια ωστόσο των φοβερών ταραχών της φύσης πριν τη Δευτέρα Παρουσία θα συνειδητοποιήσουν ξαφνικά ότι ποτέ πραγματικά δεν γνώρισαν τον Ιησού Χριστό. Μόλις Τον αντικρίσουν να επιστρέφει, θα τρέξουν να κρυφτούν “στα σπήλαια και στις πέτρες των βουνών” , προσπαθώντας με κάθε τρόπο να φύγουν μακριά από “το πρόσωπο εκείνου που κάθεται επάνω στον θρόνο, και από την οργή του Αρνίου” .
Η “οργή” και το “Αρνίο” φαίνονται οξύμωροι όροι, το αρνίο συμβολίζει το έλεος του Θεού. Ωστόσο, η οργή του Θεού δεν είναι όμοια με την οργή του ανθρώπου, αλλά είναι έκφραση της δόξας και του χαρακτήρα της αγάπης Του (βλ. 15: Ο Θυμός του Θεού ). Η δυναμική, εκθαμβωτική ενέργεια της αγάπης που εκπέμπεται από τον Θεό θα είναι ζωή και χαρά για τους δίκαιους, αλλά θα προκαλέσει ένα ακατανίκητο αίσθημα καταδίκης για εκείνους που αγαπούν και υποθάλπουν την αμαρτία. Την ημέρα που η δόξα Του θα γεμίζει τη γη ο Θεός δεν θα αναγκάσει κανέναν να ζήσει στην περίλαμπρη παρουσία Του, αν αυτός έχει έναν τέτοιο χαρακτήρα ώστε να νιώθει την παρουσία Του σαν ένα διαρκές βασανιστήριο. Η τελευταία κραυγή αυτών που ανήκουν σε αυτή την υποομάδα της έκτης σφραγίδας μας φανερώνει το τέλος τους: “Ήρθε η μεγάλη ημέρα της οργής του· και ποιος μπορεί να σταθεί;” (Αποκάλυψη 6:17). Αυτή η κραυγή μας προκαλεί να επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην έκτη σφραγίδα και στο θέμα του έβδομου κεφαλαίου: εκείνοι που μπορούν να σταθούν.
[1] “Κι αμέσως, ύστερα από τη θλίψη εκείνων των ημερών, ο ήλιος θα σκοτεινιάσει, και το φεγγάρι δεν θα δώσει το φως του, και τα αστέρια θα πέσουν από τον ουρανό, και οι δυνάμεις των ουρανών θα σαλευτούν. Και τότε, θα φανεί το σημείο του Υιού του ανθρώπου στον ουρανό· και, τότε, θα θρηνήσουν όλες οι φυλές της γης και θα δουν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται επάνω στα σύννεφα του ουρανού με δύναμη και πολλή δόξα” (Ματθαίον 24:29-31). “Και θα υπάρχουν σημεία στον ήλιο και στο φεγγάρι και στα αστέρια· κι επάνω στη γη στενοχώρια των εθνών με απορία, και θα ηχεί η θάλασσα και τα κύματα· οι άνθρωποι θα λιποψυχούν από τον φόβο και την προσδοκία των δεινών που επέρχονται στην οικουμένη· επειδή, οι δυνάμεις των ουρανών θα σαλευτούν. Και τότε θα δουν τον Υιό του ανθρώπου να έρχεται μέσα σε σύννεφο και με δύναμη και πολλή δόξα” (Λουκάν 21:25-27).
[2] Ματθαίον 24:30, Λουκάν 21:25,26.
[3] “Σεισμοί κατά τόπους” αναφέρονται στο Ματθαίον 24:7 και Λουκάν 21:11, αλλά είναι γενικά σημεία, “αρχή ωδίνων” (Ματθαίον 24:8) και “δεν είναι ακόμα το τέλος” (Ματθαίον 24:6). Ο σεισμός που αναφέρεται στην Αποκάλυψη 6:12 είναι ένας συγκεκριμένος, μεγάλος σεισμός στο τέλος της ανθρώπινης ιστορίας.
[4] Κάποιοι μελετητές θεωρούν ότι αυτά τα σημεία, όπως επίσης και εκείνα στο Ματθαίον 24, εκπληρώθηκαν στο παρελθόν με γεγονότα όπως ο μεγάλος σεισμός της Λισσαβόνας το 1755, η μέρα του μεγάλου σκότους στη Νέα Αγγλία το 1780 και η μεγάλη βροχή των Λεοντιδών μετεωριτών το 1833. Ωστόσο, είναι προφανές από την Αποκάλυψη 16:18-20 ότι τουλάχιστον ένας μεγάλος σεισμός περιλαμβάνεται στις επτά πληγές (ο σεισμός θα έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή νησιών και βουνών, που είναι επίσης η τελευταία συνέπεια των σημείων στην Αποκάλυψη 6:12-14). Επομένως η εφαρμογή αυτών των προφητειών σε γεγονότα που συνέβησαν νωρίτερα, όπως η αρχική εκπλήρωση των σημείων που αναφέρονται στη σκότιση του ήλιου, της σελήνης και την πτώση των αστέρων, είναι αμφισβητήσιμη. Επιπλέον, αυτά τα σημεία όπως απαριθμούνται στο Ματθαίον 24 συμβαίνουν “αμέσως, ύστερα από τη θλίψη εκείνων των ημερών.” Η θλίψη της εποχής του Μεσαίωνα τελείωσε το 1798 με την αιχμαλωσία του πάπα (βλ. κεφ. 13:3 Η θανάσιμη πληγή) ο σεισμός όμως της Λισσαβόνας και η μέρα του μεγάλου σκότους συνέβησαν πριν το τέλος της θλίψης και όχι αμέσως μετά. Η ίδια η θλίψη είναι μια αναφορά στο εδάφιο 21 “επειδή, τότε θα υπάρχει μεγάλη θλίψη, που δεν έγινε από την αρχή του κόσμου μέχρι σήμερα, ούτε θα ξαναγίνει.” Είναι προφανές από την ομοιότητα των λέξεων που χρησιμοποιούνται ότι αυτή είναι η ίδια χρονική περίοδος που αναφέρεται στο Δανιήλ 12:1 “και θα είναι καιρός θλίψης (η ίδια λέξη όπως και στο Ματθαίον 24:21), που ποτέ δεν έχει γίνει αφότου υπήρξε έθνος, μέχρις εκείνον τον καιρό.” Στον Δανιήλ είναι σαφές ότι αυτός ο καιρός θλίψης συμβαίνει στους έσχατους καιρούς όταν ο Μιχαήλ σηκώνεται. Και οι δύο θλίψεις θεωρείται ότι θα είναι οι μεγαλύτερες που έχουν συμβεί, υποδηλώνοντας ότι είναι το ίδιο γεγονός. Συνεπώς, τα σημεία που ακολουθούν, ο σεισμός, η σκότιση του ήλιου και της σελήνης, η πτώση των αστέρων, ο αποχωρισμός του ουρανού και η εξαφάνιση των βουνών και των νησιών, συμβαίνουν όλα περίπου την ίδια στιγμή – μόλις είναι έτοιμος ο Χριστός να επιστρέψει. Είναι πραγματικά απίστευτο να θεωρήσουμε ότι τα σημεία της άμεσης έλευσης του Χριστού εκτείνονται σε μια περίοδο 250 ετών. Η εκπλήρωση των πρώτων σημείων ήταν αξιοσημείωτη, πιθανόν επειδή αυτά τα σημεία ήταν σημαντικά για να επιστήσουν την προσοχή των ανθρώπων εκείνης της εποχής στο βαρυσήμαντο γεγονός που θα συνέβαινε στον ουρανό το 1844, η έναρξη της Ημέρας της Εξιλέωσης. Υπό αυτή την έννοια εκπληρώθηκαν. Δεν πρόκειται ωστόσο για την ολοκληρωτική εκπλήρωση των προφητειών. Ακριβώς όπως η πτώση της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ και η ημέρα της Πεντηκοστής αποτέλεσαν μερική αλλά όχι ολοκληρωτική των προφητειών του Ιωήλ. (βλ. Πράξεις 2:16-23, Ιωήλ 2:28-30).
[5] “Και θα το προσκυνήσουν (το θηρίο) όλοι αυτοί που κατοικούν επάνω στη γη, των οποίων τα ονόματα δεν γράφτηκαν στο βιβλίο της ζωής του Αρνίου, που είναι σφαγμένο από τη δημιουργία του κόσμου.” (Αποκάλυψη 13:8).