ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6Αποκάλυψη κεφάλαιο 6 | www.revelationofjesus.net ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 - το κείμενο6:1,2 Ο ΠΡΩΤΟΣ ΙΠΠΕΑΣ6:3,4 Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΙΠΠΕΑΣ6:5,6 Ο ΤΡΙΤΟΣ ΙΠΠΕΑΣ6:7,8 Ο ΤΕΤΑΡΤΟΣ ΙΠΠΕΑΣ6:9,10 ΨΥΧΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ6:12-17 ΠΕΤΡΕΣ: ΠΕΣΤΕ ΕΠΑΝΩ ΜΑΣ

6:9,10 ΨΥΧΕΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟ

“Και όταν άνοιξε την πέμπτη σφραγίδα, είδα από κάτω από το θυσιαστήριο τις ψυχές των σφαγμένων εξαιτίας του λόγου του Θεού, και εξαιτίας της μαρτυρίας που είχαν· και έκραζαν με δυνατή φωνή, λέγοντας: Μέχρι πότε, ω Κυρίαρχε άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις και δεν εκδικείσαι το αίμα μας από εκείνους που κατοικούν επάνω στη γη;” Αποκάλυψη 6:9,10.

Αυτοί που έχασαν τη ζωή τους για τον Θεό αποτελούν μια ιδιαίτερη κατηγορία στην κρίση. Όχι μόνο ήταν πιστοί, αλλά ήταν “πιστοί μέχρι θανάτου” (Αποκάλυψη 2:10), υποφέροντας “εμπαιγμούς και μάστιγες, ακόμα δε και δεσμά και φυλακή· λιθοβολήθηκαν, πριονίστηκαν, πέρασαν από πειρασμούς, πέθαναν με σφαγή μάχαιρας... με στερήσεις, με θλίψεις, με κακουχίες, για τους οποίους ο κόσμος δεν ήταν άξιος” (Εβραίους 11:27,28). Ακολουθώντας “τον αρχηγό της σωτηρίας (τον Ιησού)” ο οποίος έγινε “τέλειος... διαμέσου των παθημάτων”[1], οι οπαδοί Του “δεν αγάπησαν την ψυχή τους μέχρι θανάτου” και συμμετείχαν στην “κοινωνία των παθημάτων Του, συμμορφούμενοι με τον θάνατό Του” (Εβραίους 2:10, Αποκάλυψη 12:11, Φιλιππησίους 3:10). Αυτή η “κοινωνία των παθημάτων” του Χριστού απεικονίζεται από τη θέση τους, “κάτω από το θυσιαστήριο” . Το θυσιαστήριο συμβολίζει τον εξιλεωτικό θάνατο του Χριστού στον σταυρό, συνεπώς αυτοί οι μάρτυρες είναι τόσο κοντά στον Χριστό όσο είναι ανθρωπίνως δυνατό.[2]

Με μια πρώτη ματιά το μέρος όπου βρίσκονται αυτές οι “ψυχές” , “κάτω από το θυσιαστήριο” , δεν φαίνεται να είναι ένα επιθυμητό μέρος για να περιμένουν την εκδίκηση του Θεού και ουσιαστικά υπάρχουν πολλά προβλήματα όταν προσπαθούμε να αποδώσουμε μια κυριολεκτική ερμηνεία σε αυτό το εδάφιο. Μελετώντας την έννοια της ψυχής βλέπουμε ότι η ψυχή είναι συνδυασμός του χώματος της γης (σώμα) και της πνοής της ζωής από τον Θεό (πνεύμα). Οι ψυχές δεν είναι αθάνατες, κοιμούνται μετά το θάνατο και θα αναστηθούν, είτε για αιώνια ζωή, είτε για να αντιμετωπίσουν την κρίση και την τελική καταστροφή.

Η πρώτη αναφορά στην ψυχή γίνεται στη Γένεση 2:7: “Ο Κύριος ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο από χώμα της γης· και εμφύσησε στους μυκτήρες του πνοή ζωής, και έγινε ο άνθρωπος σε ψυχή που ζει.” Το εδάφιο αυτό παραθέτεται από τον απόστολο Παύλο στην Α’ Κορινθίους 15:45 όπου αναφέρονται τα τρία ‘μέρη’ του ανθρώπου, για τα οποία διαβάζουμε στην Α’ Θεσσαλονικείς 5:23, “πνεύμα, ψυχή και σώμα”. Ωστόσο, θα πρέπει να επισημανθεί ότι ο Αδάμ έγινε “ψυχή που ζει” με τον συνδυασμό του χώματος (σώμα) και της πνοής της ζωής (πνεύμα). Δεν υπάρχει κανένας υπαινιγμός ότι ο Αδάμ είχε ψυχή, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι έγινε ψυχή.[3] Η έννοια της ενότητας της ψυχής, δηλαδή ολόκληρου του ανθρώπου, βρίσκεται σε πολλά σημεία της Παλαιάς Διαθήκης. Ένα από τα πολλά αντιπροσωπευτικά παραδείγματα συναντάτε στο Λευιτικό 5: “Αν κάποιος (Εβραϊκά νεφές , ψυχή) αγγίζει ένα πράγμα ακάθαρτο, είτε ψοφίμι ακάθαρτου θηρίου...” (Λευιτικό 5:2). “Ή αν κάποιος ( νεφές ) ορκιστεί, προφέροντας αστόχαστα με τα χείλη του...” (Λευιτικό 5:4). “Και αν κάποιος ( νεφές ) αμαρτήσει, και πράξει κάτι από όσα είναι προσταγμένο από τον Κύριο...” (Λευιτικό 5:17). Εδώ βλέπουμε τις ψυχές να αγγίζουν (σωματικά), να ορκίζονται απερίσκεπτα (νοητικά) και να αμαρτάνουν (πνευματικά). Μια μελέτη των εκατοντάδων εδαφίων στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη, που αναφέρονται στην ψυχή, δείχνουν ομόφωνα ότι η έννοια της ψυχής αναφέρεται στο άτομο, την οντότητα, τη ζωή, την καρδιά, την ύπαρξη.[4] Δεν συναντάμε πουθενά την έννοια ότι κάποιος έχει ψυχή, αλλά μόνο ότι είναι ψυχή.

Συνεπώς, οι ψυχές κάτω από το θυσιαστήριο δεν είναι κάποιοι από τους μάρτυρες που περιμένουν για το σώμα τους, αλλά είναι οι ίδιοι οι μάρτυρες. Δεν έχουν τις αισθήσεις τους (“οι νεκροί δεν γνωρίζουν τίποτε” Εκκλησιαστής 9:5,[5] (βλ. κεφάλαιο 20: Η ψυχή κοιμάται ) αλλά κραυγάζουν με τον ίδιο τρόπο που έκραζε η “ψυχή”[6] του πρώτου μάρτυρα: “Και ο Κύριος είπε στον Κάιν: Πού είναι ο Άβελ, ο αδελφός σου;... Η φωνή του αίματος του αδελφού σου βοά σε μένα από τη γη” (Γένεση 4:9,10).

Αν λάβουμε υπόψη τα παραπάνω, ο παραλληλισμός στην Αποκάλυψη 20:4 γίνεται πιο κατανοητός. Το πλαίσιο που εξετάζεται είναι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, ο θάνατος των ασεβών, το δέσιμο του Σατανά και η έναρξη της χιλιετίας.[7] Ο Ιωάννης “είδε τις ψυχές των αποκεφαλισμένων εξαιτίας της μαρτυρίας του Ιησού, και εξαιτίας του λόγου του Θεού” (Αποκάλυψη 20:4). Εδώ βλέπουμε την ίδια ομάδα που έκραζαν “από κάτω από το θυσιαστήριο”. “Κι ανέζησαν και βασίλευσαν μαζί με τον Χριστό 1000 χρόνια... αυτή είναι η πρώτη ανάσταση” (εδ. 4,5). Είναι προφανές ότι η ανάσταση δεν είναι η επανένωση των ψυχών (που υποτίθεται ότι βρίσκονται στον ουρανό) με το σώμα τους, αλλά ότι “οι ψυχές... ανέζησαν” (ζωντάνεψαν). Από την άλλη διαβάζουμε στο ίδιο εδάφιο: “Οι υπόλοιποι, όμως, των νεκρών δεν ανέζησαν, μέχρις ότου συμπληρωθούν τα 1000 χρόνια” (Αποκάλυψη 20: 5).

Αυτή η περικοπή συμφωνεί απόλυτα με την περιγραφή της Δευτέρας Παρουσίας από τον απόστολο Παύλο στην Α΄ Θεσσαλονικείς 4. “Δεν θέλω, μάλιστα, να αγνοείτε, αδελφοί, για όσους έχουν κοιμηθεί” (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:13). Εδώ βλέπουμε τη χωρίς συνείδηση κατάσταση των νεκρών: κοιμούνται.[8] Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι το σώμα κοιμάται, ενώ η ψυχή ζει στον παράδεισο. “Επειδή, αν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι και ο Θεός, αυτούς που κοιμήθηκαν με πίστη στον Ιησού, θα τους φέρει μαζί Του” (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:14). Ο Παύλος δεν εννοεί ότι θα γίνει ένωση ψυχών, που υποτίθεται ότι βρίσκονται στον ουρανό μαζί με τον Χριστό, με τα σώματα τους. Είναι εκείνοι “που κοιμήθηκαν”, δηλαδή οι ψυχές των δικαίων που πέθαναν, που θα “φέρει μαζί Του” (ο Χριστός) από τη γη στον ουρανό. “Δεδομένου ότι ο ίδιος ο Κύριος θα κατέβει από τον ουρανό με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, κι αυτοί που πέθαναν εν Χριστώ (“Αυτοί που κοιμήθηκαν” Α΄ Θεσσαλονικείς 4:15) θα αναστηθούν πρώτα· έπειτα, εμείς που ζούμε, όσοι απομένουμε, θα αρπαχτούμε μαζί τους με σύννεφα σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα” (Α΄ Θεσσαλονικείς 4:16,17).

Οι ψυχές “κάτω από το θυσιαστήριο” παρουσιάζονται να φωνάζουν για εκδίκηση - “Μέχρι πότε, ω Κυρίαρχε άγιε και αληθινέ, δεν κρίνεις και δεν εκδικείσαι το αίμα μας από εκείνους που κατοικούν επάνω στη γη;” (Αποκάλυψη 6:10). Εδώ βρίσκουμε ακόμα περισσότερες αποδείξεις ότι δεν πρέπει να θεωρήσουμε αυτή την περικοπή ως κυριολεκτική. Εκείνοι που πιστεύουν ότι οι ψυχές των πιστών πηγαίνουν απευθείας στον παράδεισο μόλις πεθάνουν, πιστεύουν επίσης ότι οι ψυχές των ασεβών πηγαίνουν απευθείας στην κόλαση όταν πεθάνουν. Σύμφωνα με αυτή την κυριολεκτική ερμηνεία, οι μάρτυρες δεν ικανοποιούνται με το να βλέπουν τις ψυχές των εχθρών τους στην κόλαση, αλλά ζητούν περισσότερη εκδίκηση. Αυτοί οι μάρτυρες όμως δεν διψούν για αίμα και δεν είναι εκδικητικοί, αντιθέτως βρίσκονται κοντά στην καρδιά του Θεού και συνεπώς αγαπούν τους εχθρούς τους (Ματθαίον 5:44-46). Αυτή η περικοπή δεν προσπαθεί να αποκαλύψει τις σκέψεις και τις επιθυμίες των μαρτύρων, που ούτως ή άλλως κοιμούνται στον τάφο (ουσιαστικά στην Αποκάλυψη 6:11 “τους ειπώθηκε να αναπαυθούν ακόμα λίγο καιρό” , μια αναφορά στην ασυνείδητη κατάστασή τους).

Το βασικό θέμα αυτής της περικοπής είναι ότι η δικαιοσύνη του Θεού θα καθυστερήσει. “Και σε κάθε έναν δόθηκαν λευκές στολές, και τους ειπώθηκε να αναπαυθούν ακόμα λίγο καιρό, μέχρις ότου συμπληρωθούν και οι σύνδουλοί τους και οι αδελφοί τους, αυτοί που πρόκειται να φονευθούν όπως κι αυτοί” (Αποκάλυψη 6:11). Μερικοί σχολιαστές συμπεραίνουν από αυτό το εδάφιο ότι ο Θεός έχει έναν προκαθορισμένο αριθμό μαρτύρων και η ιστορία δεν μπορεί να ολοκληρωθεί μέχρι να πεθάνουν όλοι. Αλλά, η λέξη που χρησιμοποιείται στο αρχαίο κείμενο είναι πληρώνω , και δεν σημαίνει ‘αριθμός’, αλλά σημαίνει εκπλήρωση ή ολοκλήρωση. Σε άλλες περικοπές όπου χρησιμοποιείται αυτή η λέξη με την έννοια της ‘εκπλήρωσης’ αναφέρεται στην εκπλήρωση ενός θλιβερού, αλλά αναγκαίου όρου για το σχέδιο του Θεού.[9]

Αυτοί οι όροι είναι απαραίτητοι εξαιτίας της αμαρτίας και των αμφισβητήσεων του χαρακτήρα και της διακυβέρνησης του Θεού που εκφράζει ο εχθρός. Εξαιτίας της μεγάλης διαμάχης είναι απαραίτητο να συνεχιστεί η ροή της ιστορίας και ο Σατανάς πάντα θα εξασφαλίζει να υπάρχουν μάρτυρες. Αυτοί οι μάρτυρες αποτελούν την ύψιστη μαρτυρία, για τους ανθρώπους αλλά και για τις ουράνιες υπάρξεις, της αξίας του Χριστού και της Βασιλείας του Θεού, αξίζει δηλαδή ακόμη και τον θάνατο. Ο Παύλος είπε, “Νομίζω ότι ο Θεός απέδειξε εμάς τους αποστόλους τελευταίους, σαν καταδικασμένους σε θάνατο· επειδή, γίναμε θέατρο στον κόσμο, και σε αγγέλους και σε ανθρώπους” (Α΄ Κορινθίους 4:9). Αλλά όταν “όλα εκπληρωθούν” (Ματθαίον 5:18) η μεγάλη διαμάχη θα φτάσει στο τέλος της και οι προσευχές των μαρτύρων θα απαντηθούν.

Εκείνοι που διώκονται και βιώνουν τον μαρτυρικό θάνατο μερικές φορές αισθάνονται μόνοι και εγκαταλελειμμένοι, ακόμα και από τον Θεό. Το μήνυμα της πέμπτης σφραγίδας ωστόσο διδάσκει ότι ο Θεός έχει μια ιδιαίτερη τιμητική θέση στην κρίση για εκείνους που προσφέρουν την ύστατη θυσία. Διδάσκει επίσης ότι ο θάνατός τους δεν ήταν άσκοπος, αλλά θα αποτελεί πάντοτε μια ισχυρή μαρτυρία εδώ στον κόσμο και στους αγγέλους του ουρανού. Σύμφωνα με τα λόγια του Σολομώντα: “Πολλά νερά δεν μπορούν να σβήσουν την αγάπη, ούτε ποτάμια μπορούν να την πνίξουν· επειδή, η αγάπη είναι ισχυρή σαν τον θάνατο” (Άσμα Ασμάτων 8:7,6).

Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: 6:12-17 ΠΕΤΡΕΣ: ΠΕΣΤΕ ΕΠΑΝΩ ΜΑΣ



[1] Ο Χριστός δεν έγινε τέλειος με την έννοια ότι έγινε τέλεια άγιος (ήταν ανέκαθεν τέλεια άγιος – “ο οποίος πειράστηκε σε όλα, κατά τη δική μας ομοιότητα, χωρίς αμαρτία” Εβραίους 4:15), αλλά με την έννοια ότι έγινε η τέλεια θυσία, ταυτιζόμενος απόλυτα με την ανθρωπότητα που υποφέρει τις συνέπειες της αμαρτίας – “Γι’ αυτό έπρεπε να ομοιωθεί σε όλα με τους αδελφούς, για να γίνει ελεήμονας και πιστός αρχιερέας σ’ αυτά που αφορούν τον Θεό, για να κάνει εξιλέωση χάρη των αμαρτιών του λαού. Επειδή, σε ότι αυτός έπαθε, όταν πειράστηκε, μπορεί να βοηθήσει αυτούς που πειράζονται” (Εβραίους 2:17,18).

[2] Στις τελετουργίες του επίγειου αγιαστηρίου ο αμαρτωλός πρόσφερε ένα αρνί και ομολογούσε τις αμαρτίες του τοποθετώντας τα χέρια του στο κεφάλι του ζώου, μεταφέροντας έτσι συμβολικά τις αμαρτίες του στο ζώο. Το αρνί σφαγιαζόταν και το αίμα του συγκεντρωνόταν σε ένα δοχείο. Αυτό το αίμα ήταν η ζωή, η ‘ψυχή’ του ζώου (“η ζωή (ψυχή)… είναι στο αίμα” Λευιτικό 17:11). Μέρος από το αίμα τοποθετούνταν στα κέρατα του θυσιαστηρίου και το υπόλοιπο αίμα χυνόταν στη βάση του θυσιαστηρίου. Συνεπώς η ‘ψυχή’ κατέληγε κάτω από το θυσιαστήριο.

[3] Οι ψυχές των ζώων αποτελούνται από τα ίδια ‘μέρη‘ όπως και των ανθρώπων. Μετά τον κατακλυσμό ο Θεός έδωσε την υπόσχεση, “Κι εγώ, δες στήνω τη διαθήκη μου σε σας… και σε κάθε έμψυχο (ψυχή – νεφές) ζώο, που είναι μαζί σας, από τα πουλιά, από τα κτήνη, και από όλα τα ζώα της γης” (Γένεση 9:9,10). Στο έβδομο κεφάλαιο, περιγράφοντας το θάνατο αυτών των ζώων (ψυχών) ο Θεός αναφέρει τα δύο μέρη: τη σάρκα (το σώμα) και το πνεύμα. “Και πέθανε κάθε κινούμενη σάρκα επάνω στη γη, από τα πουλιά, και από τα κτήνη, και από τα ζώα, και από όλα τα ερπετά… όλα όσα είχαν πνοή ζωής στους μυκτήρες τους, πέθαναν” (Γένεση 7:21,22).

[4] Ο Χριστός ξεκαθάρισε αυτό το θέμα, Μάρκον 8:36 “Επειδή, τι θα ωφελήσει τον άνθρωπο, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, ζημιωθεί όμως την ψυχή του;” και Λουκάν 9:25 “Επειδή, τι ωφελείται ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο, χάσει όμως τον εαυτό του ή ζημιωθεί;”

[5] Βλ. επίσης Ψαλμοί 6:5, 115:17, 146:4, Ιώβ 14:12.

[6] Στο Λευιτικό 17:11 αναφέρει ότι “η ζωή (ψυχή – νεφές) της σάρκας είναι στο αίμα.” Συνεπώς, όταν το αίμα του Άβελ φώναξε από το χώμα, μπορούμε να πούμε ότι ήταν η ‘ψυχή’ του που φώναζε.

[7] Αποκάλυψη 19:11-20:3.

[8] Ο Ιησούς επιβεβαιώνει την άποψη ότι ο θάνατος είναι σαν ύπνος, στην ιστορία της ανάστασης του Λαζάρου: “Ο Λάζαρος, ο φίλος μας, κοιμήθηκε· αλλά πηγαίνω, για να τον ξυπνήσω” (Ιωάννην 11:11). Οι μαθητές δεν κατάλαβαν: “Του είπαν, λοιπόν, οι μαθητές Του: Κύριε, αν κοιμήθηκε, θα σωθεί. Ο Ιησούς, όμως είχε πει για τον θάνατό του· εκείνοι όμως, νόμισαν ότι λέει για την κοίμηση του ύπνου. Τότε, λοιπόν, ο Ιησούς είπε σ’ αυτούς ανοιχτά: Ο Λάζαρος πέθανε... αλλ’ ας πάμε σ’ αυτόν” (Ιωάννην 11:12-14). Όταν έφτασε στον τάφο, είπε ο Ιησούς στη Μάρθα, την αδελφή του Λαζάρου: “Ο αδελφός σου θα αναστηθεί... Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή· αυτός που πιστεύει σε μένα, και αν πεθάνει (κοιμάται, όπως είπε ο Παύλος και ο Ιησούς) θα ζήσει” (Ιωάννην 11:23-25).

[9] Για παράδειγμα: “Η Ιερουσαλήμ θα είναι πατούμενη από τα έθνη, μέχρις ότου εκπληρωθούν ( πληρωθώσιν ) οι καιροί των εθνών” (Λουκάν 21:24, βλ. επίσης Ματθαίον 26:54,56, Μάρκον 14:49).