4:5 ΔΥΟ ΕΙΔΗ ΚΡΙΣΗΣ
“Και από τον θρόνο έβγαιναν αστραπές και βροντές και φωνές” (Αποκάλυψη 4:5). Οι αστραπές, οι βροντές και οι φωνές, που έβγαιναν από το θρόνο του Θεού είναι μια επαναλαμβανόμενη εικόνα στο βιβλίο της Αποκάλυψης και βασίζεται στις περικοπές της Παλαιάς Διαθήκης, όπου αυτές οι αλληγορίες έχουν σχέση με την εκτέλεση των κρίσεων του Θεού. Οι αστραπές είναι τα “βέλη” του Θεού, που εξολοθρεύουν τους εχθρούς Του και απελευθερώνουν τα παιδιά Του.[1] Οι βροντές παρομοιάζονται με τη φωνή του Θεού,[2] όταν ανακοινώνει τις αυστηρές κρίσεις Του. Παρακάτω στο βιβλίο της Αποκάλυψης προστίθενται οι σεισμοί και το χαλάζι. Όλα αυτά εκπορεύονται από το αγιαστήριο, όπως αναφέρει στον Ψαλμό 18,[3] όπου περιγράφεται η επέμβαση του Θεού όταν ο Δαβίδ καλεί τον Θεό να τον απελευθερώσει από τους εχθρούς του: “Θα επικαλεστώ τον Κύριο, και θα σωθώ από τους εχθρούς μου... Άκουσε από τον ναό του τη φωνή μου και η κραυγή μου ήρθε μπροστά του, έφτασε στ’ αυτιά του... Τότε σαλεύτηκε η γη και σείστηκε... και χαμήλωσε τους ουρανούς και κατέβηκε... και ο Κύριος βρόντησε στους ουρανούς, και ο Ύψιστος έδωσε να ακουστεί η φωνή του· χαλάζι και κάρβουνα φωτιάς. Και έστειλε τα βέλη του και τους σκόρπισε· και πλήθυνε τις αστραπές και τους συντάραξε... Με ελευθέρωσε από τον δυνατό εχθρό μου, και από εκείνους που με μισούσαν” (Ψαλμοί 18:1-19). Σημαντικό δίδαγμα αυτής της περικοπής είναι ότι οι κρίσεις του Θεού δεν γίνονται τόσο για να τιμωρήσουν τους επαναστάτες, όσο για να προστατεύσουν και να υπερασπίσουν εκείνους που υποφέρουν. (βλ. κεφάλαιο 15:1 Ο Θυμός του Θεού).
Τα κεφάλαια 4-7 στην Αποκάλυψη όμως δεν εστιάζουν στην εκτελεστική κρίση του Θεού, αλλά στη διερευνητική, όπου εξετάζεται η πορεία της ζωής κάθε ατόμου που διατείνεται ότι είναι παιδί του Θεού. Αυτή η κρίση δεν γίνεται προς χάρη του Θεού, αφού ήδη γνωρίζει τη ζωή κάθε ανθρώπου - “Επειδή τα μάτια του είναι επάνω στους δρόμους του ανθρώπου, και βλέπει όλα τα βήματά του. Δεν είναι σκοτάδι ούτε σκιά θανάτου, όπου θα κρυφτούν οι εργάτες της ανομίας. Επειδή (έτσι), δεν θα αφήσει (δεν υπάρχει ανάγκη) πλέον τον άνθρωπο, να έρθει σε κρίση μαζί με τον Θεό” (Ιώβ 34:21-23). Όπως θα δούμε στο πέμπτο κεφάλαιο αυτή η φάση της κρίσης γίνεται προς χάρη των αγγέλων και των υπόλοιπων κατοίκων του σύμπαντος, οι οποίοι θα ζήσουν αιώνια με τα αποτελέσματά της.
Η εκτελεστική κρίση διαδέχεται τη διερευνητική κρίση, όπου ο Θεός εφαρμόζει τις αποφάσεις που έχει λάβει για όλους εκείνους που επίμονα αρνούνται να μετανοήσουν (Αποκάλυψη 8, 9, 14:17-20, 20:15). Οι “αστραπές και βροντές και φωνές” συμβολίζουν τις ανακοινώσεις της εκτελεστικής κρίσης, που δείχνουν ότι ο Θεός ξεκινά να εκτελεί την κρίση Του ακόμα και στη διάρκεια της διερευνητικής κρίσης. Καθώς αναγγέλλεται κάθε νέα φάση της εκτελεστικής κρίσης προστίθεται κάτι καινούργιο και ακόμα πιο τρομακτικό: στην Αποκάλυψη 8:5 “έγιναν φωνές και βροντές και αστραπές και σεισμός”, που αναγγέλλουν τις καταστρεπτικές πληγές των Επτά Σαλπίγγων. Στην Αποκάλυψη 11:19 “αστραπές και φωνές και βροντές και σεισμός και μεγάλο χαλάζι” συνοδεύουν την ανακοίνωση “να φθείρεις αυτούς που φθείρουν τη γη”. Στην Αποκάλυψη 16:18-21 “έγιναν φωνές και βροντές και αστραπές και έγινε μεγάλος σεισμός που δεν είχε γίνει, αφότου οι άνθρωποι υπήρχαν επάνω στη γη, τέτοιου είδους μεγάλος σεισμός... και μεγάλο χαλάζι, μέχρι ένα τάλαντο κατέβαινε από τον ουρανό επάνω στους ανθρώπους” με την αναγγελία της καταστροφής της “μεγάλης Βαβυλώνας”. Αυτή η βαθμιαία πρόοδος θυμίζει τη βαθμιαία εξέλιξη των πληγών της Αιγύπτου, για την απελευθέρωση του λαού Ισραήλ την εποχή του Μωυσή (Έξοδος κεφάλαια 7-12).
Σε γενικές γραμμές οι κρίσεις του Θεού έχουν ως στόχο τους να στρέψουν τους ανθρώπους από την αμαρτία προς τον Θεό. Είναι παράξενο, αλλά και συνάμα αλήθεια, ότι ελάχιστοι στρέφονται προς τον Θεό χωρίς να έρθουν πρόσωπο προς πρόσωπο με τη δική τους αμαρτωλότητα, την απόγνωση και την ανάγκη τους για σωτηρία. “Αν ακόμα ο ασεβής ελεηθεί, δεν θα μάθει δικαιοσύνη” (Ησαΐας 26:10). Αλλά όταν περνούν μέσα από δοκιμασίες και θλίψεις οι αμαρτωλοί Τον αποζητούν - “Όταν οι κρίσεις σου είναι στη γη, οι κάτοικοι του κόσμου θα μάθουν δικαιοσύνη” (Ησαΐας 26:9).
Ένα θαυμάσιο γνώρισμα του χαρακτήρα του Θεού είναι το έλεος Του, δεν μας καταστρέφει όταν Του συμπεριφερόμαστε εχθρικά - “Ο Θεός, όμως, δείχνει τη δική του αγάπη σε μας, επειδή, ενώ εμείς ήμασταν ακόμα αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για χάρη μας... Επειδή, αν ενώ ήμασταν εχθροί, συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό διαμέσου του θανάτου του Υιού του, πολύ περισσότερο, εφόσον συμφιλιωθήκαμε, θα σωθούμε με τη ζωή του” (Ρωμαίους 5:8-10). Ακόμα και στις πιο τρομακτικές κρίσεις, που ανακοινώνονται με “αστραπές και βροντές και φωνές”, ο Θεός επιμένει να αγαπά τους αμαρτωλούς και να προσπαθεί να τους σώσει. “Ο λαός, που εναπέμεινε από τη μάχαιρα, βρήκε χάρη... Ναι, σε αγάπησα με αιώνια αγάπη· γι’ αυτό σε έλκυσα με έλεος” (Ιερεμίας 31:2,3).
Συνέχισε στη επόμενη παράγραφο: ΕΠΤΑ ΛΑΜΠΑΔΕΣ, ΕΠΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΑ
[1] Π.χ. “Κύριε, κλίνε τους ουρανούς σου και κατέβα· άγγιξε τα βουνά και θα καπνίσουν. Άστραψε μια αστραπή, και διασκόρπισέ τους· ρίξε τα βέλη σου και θα τους εξολοθρεύσεις. Στείλε το χέρι σου από ψηλά· λύτρωσέ με και ελευθέρωσέ με από πολλά νερά, από το χέρι των γιων του ξένου” Ψαλμοί 144:5-7. Βλ. επίσης Ζαχαρίας 9:14.
[2] Βλ. Α΄ Σαμουήλ 2:10, 7:10, Ιώβ 26:12-14, 37:2-5, Ψαλμοί 29, Ιωάννην 12:28-31, Ησαΐας 30:30,31, 66:6, Ιωήλ 2:10,11, 3:16.
[3] Βλ. επίσης Ψαλμοί 77:13-20