3:15-17 ΧΛΙΑΡΟΣ
Αυτές οι φιλοσοφικές, επιστημονικές και θεολογικές τάσεις οδηγούσαν στην αυτάρκεια με επακόλουθο τον χωρίς προηγούμενο παραγκωνισμό της θρησκείας στην ανθρώπινη ιστορία. Ο άνθρωπος ανέκαθεν είχε ποικίλα δογματικά πιστεύω και αντιλήψεις, αλλά η πίστη σε μια υπερφυσική πνευματική δύναμη, που αποτελεί μια ανώτερη επιρροή στη ζωή, ήταν κεντρική σε κάθε λαό και κάθε εποχή. Στην εποχή όμως της Λαοδικείας κυριαρχούν η πνευματική αδιαφορία και ο υλισμός. “Ξέρω τα έργα σου, ότι ούτε ψυχρός είσαι ούτε ζεστός· έτσι, επειδή είσαι χλιαρός, και ούτε ψυχρός ούτε ζεστός, πρόκειται να σε ξεράσω από το στόμα μου. Επειδή λες ότι: Είμαι πλούσιος, και πλούτισα, και δεν έχω ανάγκη από τίποτε, και δεν ξέρεις ότι εσύ είσαι ο ταλαίπωρος, και ο ελεεινός, και ο φτωχός, και ο τυφλός και ο γυμνός” (Αποκάλυψη 3:15-17).
Εδώ παρουσιάζεται η κατάσταση της Εκκλησίας από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι σήμερα. Χαρακτηρίζεται από χαλαρότητα και ευμάρεια - οι διωγμοί και οι πνευματικές μάχες των προηγούμενων αιώνων έχουν τελειώσει. Οι ένθερμες αναζωπυρώσεις της εποχής της Φιλαδέλφειας έχουν χάσει την απήχησή τους και μια μεγάλη πνευματική υπνηλία φαίνεται να έχει καταβάλει το λαό του Θεού, οδηγώντας τους σε πνευματικό λήθαργο - “άνδρες που αναπαύονται επάνω στον τρυγητό τους· αυτούς που λένε στην καρδιά τους: ‘Ο Κύριος δεν θα αγαθοποιήσει ούτε θα κακοποιήσει” (Σοφονίας 1:12). Υπό το φως των επικείμενων καταστροφών που έχουν προλεχθεί στις προφητείες που αναφέρονται στον καιρό της Μεγάλης Θλίψης, όπως επίσης και των ολέθριων προειδοποιήσεων από τους επιστήμονες και μελετητές για τις επικείμενες καταστροφές, αυτός ο εφησυχασμός φαίνεται αδιανόητος αν δεν λαμβάναμε υπόψη μας ότι ο εχθρός των ψυχών καταβάλλει τεράστιες προσπάθειες για να εξασφαλίσει ότι ελάχιστοι θα είναι έτοιμοι για τα γεγονότα που πρόκειται να διαδραματιστούν.
Η πλειοψηφία του δυτικού κόσμου θεωρεί ότι είναι Χριστιανοί, αλλά δεν αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Χριστού κάποιον που μπορεί να βοηθήσει στην αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων τους. Η πλειοψηφία των ανθρώπων έχουν την άποψη ότι ο Θεός δεν μπορεί να τους βοηθήσει να βρουν μία καλύτερη δουλειά, να βρουν ανακούφιση από διάφορα προβλήματα υγείας ή να επιλύσουν διενέξεις στις προσωπικές τους σχέσεις. Η σημασία της θρησκείας έχει περιοριστεί στο ότι πάμε στην εκκλησία μία συγκεκριμένη ημέρα και μετά αγνοούμε τον Θεό για την υπόλοιπη εβδομάδα. Ο απόστολος Παύλος δηλώνει ότι ένα τέτοιο είδος θρησκείας θα επικρατεί στους έσχατους καιρούς - “(θα) έχουν μορφή ευσέβειας, όμως έχουν αρνηθεί τη δύναμή της” (Β’ Τιμόθεον 3:1-5).
Η Εκκλησία θα έπρεπε να μεταδίδει ένα ισχυρό μήνυμα πρόσκλησης και προειδοποίησης στον κόσμο, αλλά αντί να κάνει κάτι τέτοιο είναι άνετη με τη χλιαρότητά της, προάγοντας την επιθυμία των ανθρώπων για μια βολική θρησκεία που ταιριάζει με τον άνετο τρόπο ζωής τους. Φαίνεται πως υπάρχει ένας άγραφος κοινωνικός νόμος: το έργο της Εκκλησίας είναι η τέλεση βαπτίσεων, γάμων, κηδειών και ευχάριστων “θρησκευτικών” γιορτών, και η κήρυξη ενός ήπιου μηνύματος αγάπης και ηθικότητας (“ο Θεός σε αγαπάει και γι’ αυτό πρέπει να προσπαθήσεις να κάνεις το καλό”), αποφεύγοντας μηνύματα που απαιτούν πραγματική θυσία ή αλλαγή. Ο άνθρωπος από την πλευρά του, εξασφαλίζει ότι η Εκκλησία επιχορηγείται με αρκετά χρήματα, για να έχει επιβλητικά κτίρια και εγκαταστάσεις.
Οι προφήτες στην Παλαιά Διαθήκη προείπαν για αυτό το σύγχρονο φαινόμενο. “Οι φύλακες του είναι τυφλοί· όλοι τους είναι χωρίς νόηση· όλοι είναι άλαλα σκυλιά, που δεν μπορούν να γαυγίσουν· που κοιμούνται, κείτονται, αγαπούν νυσταγμό· ναι, σκυλιά αδηφάγα, που δεν γνωρίζουν χορτασμό·... όλοι είναι στραμμένοι προς τον δρόμο τους, κάθε ένας στο μέρος του, για το κέρδος τους. Ελάτε, λένε, θα φέρω κρασί, και θα μεθύσουμε με σίκερα· και αύριο θα είναι σαν αυτή την ημέρα, πολύ πιο άφθονη” (Ησαΐας 56:10-12). “Αλίμονο σ’ αυτούς που μένουν αμέριμνοι στη Σιών... Εσείς που τοποθετείτε την κακή ημέρα μακριά... εσείς που ξαπλώνετε επάνω στα στρώματά σας, και τρώτε τα αρνιά από το κοπάδι, και τα μοσχάρια από μέσα από την αγέλη· εσείς που ψάλλετε με τη φωνή της λύρας, εφευρίσκετε για τον εαυτό σας όργανα μουσικής, εσείς που πίνετε το κρασί με φιάλες, και αλείφεστε με τα εξαίσια αρώματα” (Αμώς 6:1-6). Αυτό που περιγράφουν είναι η εικόνα του σύγχρονου Χριστιανισμού, που επικεντρώνεται στη μουσική, τη διασκέδαση και την καλή διάθεση, ξεχνώντας ότι η Εκκλησία έχει μια αποστολή απέναντι σε έναν κόσμο που βρίσκεται αιχμάλωτος από τον εχθρό, μια αποστολή που αναπόφευκτα θα επιφέρει συγκρούσεις και δοκιμασίες.
Ο Χριστός έκανε λόγο για αυτόν τον κίνδυνο: “Προσέχετε, μάλιστα, στον εαυτό σας, μήπως και βαρύνουν οι καρδιές σας μέσα σε κραιπάλη και μεθύσι και βιοτικές μέριμνες, και έρθει επάνω σας ξαφνικά εκείνη η ημέρα· επειδή, θα ‘ρθει σαν παγίδα επάνω σε όλους εκείνους που κάθονται επάνω στο πρόσωπο ολόκληρης της γης. Αγρυπνείτε, λοιπόν, δεόμενοι σε κάθε καιρό...” (Λουκάν 21:34-36).