15:5-8 ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΗΣ ΘΥΡΑΣ ΤΗΣ ΧΑΡΙΤΟΣ
Στην Αποκάλυψη 11:14 αναγγέλλεται κάτι πολύ σημαντικό, “το δεύτερο αλλοίμονο πέρασε, προσέξτε, το τρίτο αλλοίμονο έρχεται γρήγορα”. Τα δύο πρώτα αλίμονο ονομάζονται “οργή των εθνών”, ενώ το τρίτο είναι η οργή του Θεού - “τα έθνη οργίστηκαν, και ήρθε η οργή Σου… για να δώσεις τον μισθό στους δούλους σου... και να φθείρεις αυτούς που φθείρουν τη γη” (Αποκάλυψη 11:17,18). Η οργή του Θεού, που αναγγέλλεται στην Αποκάλυψη 11:18, ορίζεται στην Αποκάλυψη 15:1 ως “οι επτά τελευταίες πληγές, επειδή σ’ αυτές πραγματοποιήθηκε ο θυμός του Θεού” .
Η πρώτη αναγγελία της οργής του Θεού συνοδεύεται από τη δήλωση: “Κι ανοίχθηκε ο ναός του Θεού μέσα στον ουρανό, και φάνηκε η κιβωτός της διαθήκης Του” (Αποκάλυψη 11:19). Τότε ακολουθούν τα κεφάλαια 12-14, τα οποία παρέχουν μια εκτεταμένη εξήγηση των πρωταγωνιστών και των γεγονότων της Μεγάλης Διαμάχης. Η αφήγηση του Ιωάννη επιστρέφει στο χρονοδιάγραμμα στο σημείο που είχε σταματήσει με την αναγγελία: “ανοίχθηκε ο ναός της σκηνής του μαρτυρίου μέσα στον ουρανό” (Αποκάλυψη 15:5). Ο ναός όμως δεν ανοίγεται για να δώσει πρόσβαση στο έλεος του Θεού, αλλά ανοίγεται ώστε οι επτά άγγελοι με τις “επτά χρυσές φιάλες, γεμάτες από τον θυμό του Θεού” να βγουν και να “ξεχύσουν στη γη τις φιάλες του θυμού του Θεού” (Αποκάλυψη 15:7, 16:1). Μόλις βγουν οι επτά άγγελοι, ο ναός κλείνει για να μην έχει κανείς πρόσβαση σε αυτόν. “Και ο ναός γέμισε με καπνό από τη δόξα του Θεού, και από τη δύναμή του· και κανένας δεν μπορούσε να μπει στον ναό, μέχρις ότου τελειώσουν οι επτά πληγές των επτά αγγέλων” (Αποκάλυψη 15:8). Για να κατανοήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει εδώ, πρέπει να μελετήσουμε τρεις περικοπές της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στον καπνό που γέμισε το ναό ώστε να μην μπορέσει να εισέλθει κανείς.
Σχεδόν το ένα τέταρτο του βιβλίου της Εξόδου είναι αφιερωμένο στην κατασκευή του αγιαστηρίου στην έρημο. “Και ο Μωυσής αποπεράτωσε το έργο. Τότε η νεφέλη σκέπασε τη σκηνή του μαρτυρίου, και δόξα του Κυρίου γέμισε τη σκηνή. Και ο Μωυσής δεν μπόρεσε να μπει μέσα στη σκηνή του μαρτυρίου· επειδή, η νεφέλη καθόταν επάνω της, και δόξα του Κυρίου γέμισε τη σκηνή” (Έξοδος 40:33,34). Το σύννεφο γέμισε το αγιαστήριο όταν το έργο της κατασκευής είχε ολοκληρωθεί. Στη Χριστιανική εποχή η Εκκλησία είναι ο ναός του Θεού.[1] Ο Θεός οικοδομεί τα παιδιά Του ως “ζωντανές πέτρες” σε έναν “πνευματικό οίκο” μέσω του έργου του Αγίου Πνεύματος (Α΄ Πέτρου 2:5). “Το έργο αποπερατώνεται” όταν ο λαός του Θεού θα “φτάσει στην ενότητα της πίστης... του πληρώματος του Χριστού” (Εφεσίους 4:9-13).[2] Εφαρμόζοντας αυτή την αναλογία στην Αποκάλυψη 15:8 καταλαβαίνουμε ότι μια νεφέλη δόξας θα γεμίσει τον ουράνιο ναό και “κανένας δεν (θα) μπορεί να μπει στον ναό, μέχρις ότου τελειώσουν οι επτά πληγές των επτά αγγέλων” όταν ο Χριστός “αποπερατώσει το έργο” της τελειοποίησης της Εκκλησίας.
Αυτή η ερμηνεία συνάδει με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στα εγκαίνια του ναού του Σολομώντα, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην ενότητα της Εκκλησίας. “Καθώς ήχησαν οι σαλπιγκτές και οι ψαλμωδοί μαζί με μια φωνή, υμνώντας και δοξολογώντας τον Κύριο... τότε ο οίκος γέμισε από μια νεφέλη... και οι ιερείς δεν μπορούσαν να σταθούν για να υπηρετήσουν, εξαιτίας της νεφέλης· επειδή, η δόξα του Κυρίου γέμισε τον οίκο του Θεού” (Β΄ Χρονικών 5:13,14). Η παύση της μεσιτείας των ιερέων στο ναό σχετιζόταν με την ενότητα και την τέλεια λατρεία από τους μουσικούς που “ήχησαν... με μια φωνή, υμνώντας και δοξολογώντας τον Κύριο”. Αν εφαρμόσουμε αυτό το εδάφιο στην Αποκάλυψη 15:8 καταλαβαίνουμε ότι όταν ο λαός του Θεού φτάσει την ενότητα της λατρείας και της δοξολογίας που χαρακτήριζε την πρώτη Εκκλησία, ο ναός στον ουρανό θα γεμίσει “ με καπνό από τη δόξα του Θεού” . Τότε οι επτά τελευταίες πληγές θα ξεχυθούν και θα προστατεύσουν τα παιδιά του Θεού από τους εχθρούς τους, προετοιμάζοντας το δρόμο για τη δεύτερη έλευση του Χριστού.
Το ίδιο γεγονός καταγράφεται στο Α΄ Βασιλέων 8. Εκεί αναφέρεται ότι οι ιερείς μετέφεραν την Κιβωτό της Διαθήκης μέσα στα Άγια των Αγίων. “Και καθώς οι ιερείς βγήκαν από το αγιαστήριο, η νεφέλη γέμισε τον οίκο του Κυρίου· και οι ιερείς δεν μπορούσαν να σταθούν για να υπηρετήσουν” (Α’ Βασιλέων 8:10,11). Η υπηρεσία των ιερέων και στα τρία εδάφια ολοκληρώθηκε όταν η νεφέλη γέμισε το ναό, σε αυτό το εδάφιο τονίζεται ότι αυτό συνέβη όταν οι ιερείς βγήκαν από τα Άγια των Αγίων.[3] Ο Χριστός είναι ο Αρχιερέας μας στο ουράνιο Αγιαστήριο (Εβραίους 8:1,2) και συνεχώς μεσιτεύει για τους αμαρτωλούς, εφαρμόζοντας το αποτέλεσμα της θυσίας Του σε εκείνους που μετανοούν για τις αμαρτίες τους (Εβραίους 7:25). Θα συνεχίσει αυτό το έργο, μέχρις ότου όλοι όσοι πρόκειται να μετανοήσουν, να μετανοήσουν. Τότε θα “εγερθεί” (Δανιήλ 12:1) και θα αφήσει τα Άγια των Αγίων, ολοκληρώνοντας τη μεσιτεία Του για να φέρει αμαρτωλούς σε μετάνοια.
Συνοψίζοντας αυτές τις τρεις περικοπές και εφαρμόζοντάς τες στα γεγονότα του τέλους του κόσμου βλέπουμε ότι όταν η Εκκλησία φτάνει στην τελειοποίηση της ενότητας και της λατρείας, ο Χριστός, ο Αρχιερέας μας, θα ολοκληρώσει τη διακονία μεσιτείας και θα εξέλθει από τα Άγια των Αγίων του ουράνιου ναού. Μέχρι εκείνη τη στιγμή η διακονία των Δύο Μαρτύρων (οι 144.000 που διακηρύττουν τα Μηνύματα των Τριών Αγγέλων[4]) θα έχει φέρει αποτελέσματα. Όλοι στη γη θα έχουν κάνει την επιλογή τους, όπως αναφέρεται στη σοβαρή αναγγελία: “Όποιος αδικεί, ας αδικήσει ακόμα· και όποιος είναι μολυσμένος, ας μολυνθεί ακόμα· και ο δίκαιος ας γίνει ακόμα πιο δίκαιος, και ο άγιος ας γίνει ακόμα πιο άγιος. Και να, έρχομαι γρήγορα· και ο μισθός μου είναι μαζί μου, για να αποδώσω σε κάθε έναν όπως θα είναι το έργο του” (Αποκάλυψη 22:11,12). Αυτό ονομάζεται “το κλείσιμο της θύρας της χάριτος”, όταν το έργο μεσιτείας του Χριστού ολοκληρωθεί.
Στον Ησαΐα 26:21,22 βλέπουμε ότι όταν “ο Κύριος βγαίνει από τον τόπο του” (ολοκληρώνει τη διακονία μεσιτείας), ξεκινά μια σύντομη περίοδος όπου το έργο των παιδιών του Θεού για τους αμαρτωλούς θα έχει τελειώσει. Τότε εκείνοι θα “κρυφτούν” στην ασφάλεια της προστασίας του Χριστού και ο Θεός θα τιμωρήσει τον Σατανά και θα τερματίσει την ανομία. “Έλα, λαέ μου, μπες μέσα στα ταμεία σου, και κλείσε τις θύρες σου από πίσω σου· κρύψου για λίγο καιρό, μέχρις ότου περάσει η οργή. Επειδή, να, ο Κύριος βγαίνει από τον τόπο[5] του, για να παιδεύσει τους κατοίκους της γης εξαιτίας της ανομίας τους· η δε γη θα ξεσπάσει τα αίματά της, και δεν θα σκεπάσει πλέον τους φονευμένους της. Κατά την ημέρα εκείνη, ο Κύριος θα παιδεύσει, με τη μάχαιρά του, τη σκληρή, τη μεγάλη και τη δυνατή, τον Λεβιάθαν (το Σατανά), το φίδι” (Ησαΐας 26:20-27:1). Το υπόλοιπο του βιβλίου της Αποκάλυψης αναφέρεται στα γεγονότα που ακολουθούν μετά το κλείσιμο της θύρας της χάριτος, όταν οι ασεβείς, ωθούμενοι από τον διάβολο, θα προσπαθήσουν να εξολοθρεύσουν το λαό του Θεού, που θα έχει προστατευτεί με την οργή του Θεού και με τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.
[1] “Εσείς είστε ναός του ζωντανού Θεού, όπως ο Θεός είπε: «Ότι θα κατοικώ ανάμεσα σ’ αυτούς και θα περπατάω· και θα είμαι Θεός τους, κι αυτοί θα είναι λαός μου» (Β΄ Κορινθίους 6:16), βλ. επίσης Α΄ Κορινθίους 3:16, Εφεσίους 2:19-22.
[2] “Σε κάθε έναν, μάλιστα, από μας δόθηκε η χάρη… για την τελειοποίηση των αγίων, για το έργο της διακονίας, για την οικοδομή του σώματος του Χριστού, μέχρις ότου όλοι ανεξαίρετα να φτάσουμε στην ενότητα της πίστης, και της επίγνωσης του υιού του Θεού, σε τέλειον άνδρα, σε μέτρο ηλικίας του πληρώματος του Χριστού” (Εφεσίους 4:7-13).
[3] Αυτό συνάδει με τις τελετουργίες της Ημέρας του Εξιλασμού: Όταν ο Αρχιερέας έβγαινε από τα Άγια των Αγίων, είχε ολοκληρώσει το έργο της εξιλέωσης του λαού και από εκείνη τη στιγμή έκανε εξιλέωση για τον ίδιο το ναό και έθετε την τιμωρία στον αποδιοπομπαίο τράγο, που αντιπροσώπευε τον Σατανά, τον υποκινητή της αμαρτίας (Βλ. Λευιτικό 16:17-22 και 4: Η Ημέρα της Εξιλέωσης )
[4] Αυτές είναι διαφορετικές πτυχές του ίδιου έργου των έσχατων ημερών, του καλέσματος του μεγάλου πλήθους να εξέλθει από την πνευματική Βαβυλώνα.
[5] Η εβραϊκή λέξη για τον τόπο είναι μακαύν και χρησιμοποιείται για να υποδείξει το μέρος της Κιβωτού της Διαθήκης (Β΄ Σαμουήλ 6:17, Α΄ Βασιλέων 8:6,7,21, Α΄ Χρονικών 15:1,3). Το εδάφιο Β΄ Χρονικών 5:7 δείχνει ξεκάθαρα ότι αυτός ο τόπος είναι τα Άγια των Αγίων του Αγιαστηρίου: “Οι ιερείς έβαλαν την κιβωτό της διαθήκης του Κυρίου στον τόπο ( μακαύν ) της, στο χρηστήριο του οίκου, στα Άγια των Αγίων, κάτω από τις φτερούγες των χερουβείμ”.